Mijn partner en ikzelf hebben de laatste tijd vaak discussies. Daarin verwijt ze mij dat ik haar zoon niet goed behandel en te streng ben op hem. Haar zoon zelf zit met een agressieprobleem en zorgt voor veel problemen.
Nu vind ik het moeilijk om steeds te horen dat ik de schuldige ben, terwijl haar zoon vaak ons gezinsleven stress bezorgt en volgens mij nood heeft aan iemand die streng is.
Wanneer ik haar zoon erover aanspreek, geeft hij zelf toe dat hij wel nood heeft aan iemand die streng is en dat hij begrijpt waarom ik streng ben. Hij vindt het niet erg aangezien hij veel dingen wel nog mag, ontneem ik hem de kans niet om een normale puber te zijn.
Ik begrijp dan ook de reactie van mijn partner niet zo goed. Waarom ben ik de schuldige in het verhaal en maakt ze dit ook steeds duidelijk dat zij dit vindt?
Meer en meer begin ik te denken dat haar liefde voor mij over is, en dat ze mij de schuld wil geven van alles wat misloopt. Om zo te kunnen verantwoorden waarom ze weg zou gaan van mij.
Een gesprek aanknopen hierover is geen optie, want dan komen nog meer dingen naar boven waarvan ze mij de schuld geeft, en ik kan dit eerlijk gezegd niet meer aanhoren.