In 1992 ontmoette ik de liefde van mijn leven. Ze brak meteen door al mijn ‘barrières’ heen en zat in mijn hart. In circa 1996 zat ze mentaal wat zwaar. Met de kennis van nu een burn-out. Ik heb voor haar gezorgd met alle liefde dat ik had. Dag en nacht stond ik aan haar zijde zodat ze zo goed als het ging haar weg in carrière maken, haar ambities en dromen verwezenlijken kon realiseren terwijl ik ook wel wensen had en dit kon en ging invullen. Toen ze beter was ging ze met vriendinnen op stap, ging ze nog harder werken en zag mij meer als haar verpleegkundige. Ik verliet haar in 1999, gebroken, verdrietig en nam mij voor om nooit meer iemand heel dichtbij te laten komen.
In 2001 kwam ik mijn vrouw tegen. Ik was niet dol verliefd maar ze was een ‘goede partij’. Ik vond haar aantrekkelijk, lief en ging een relatie met haar aan, trouwde met haar en we kregen twee prachtige kinderen die nu 16 en bijna 18 zijn. Ik zou mijn leven direct geven voor mijn kinderen en mijn vrouw… ik hou van haar maar ik heb haar nooit heel dichtbij laten komen tot diep in mijn hart, want dit wilde ik immers nooit meer uit angst weer kapotgemaakt te worden. Ik lees meer over ‘verstandshuwelijken’, veilig, zeker en dit was ook wat ik wilde. Ik zorg goed voor mijn gezin. Alles kan en ‘alles’ mag. En ben ik gelukkig? Nee, eigenlijk nooit echt geweest. Ik kijk door de vensters van mijn vrouw en kinderen en ervaar een soort van geluk omdat hun gelukkig zijn. Mezelf wegcijferen heb ik tot een kunst verheven en leef volgens de wetten van mijn eigen keuze.
Totdat.., een half jaar geleden had ik een reünie van de basisschool. En daar stond ze, Marga, het meisje waar ik als 11 jarige jongen smoorverliefd op was. We keken elkaar aan en BOEM!, liefde op het eerste of tweede gezicht. Ze is zo mooi, voelt me precies aan, mijn hart slaat over en naast verliefd hou ik op een manier van haar waar ik bang voor was geworden en wilde ontlopen. Ik heb geen affaire met haar. We wandelen samen, praten en lachen samen, ik hou haar prachtige handen vast maar uit respect voor haar man en mijn gezin vrijen we niet. Maar met de dag hou ik meer van haar. Ik mis haar. Ik weet dat het grote gevaar van een verstandshuwelijk echte liefde is. En zie hier..Ik haat het om mensen te kwetsen, mijn kinderen staan op de eerste plaats, en hier zit ik dan dit bericht te typen. Geen idee wat ik moet doen, en als ik mijn hart volg dan kruip ik nu nog naar Marga. Mijn gevoel wil scheiden en met Marga verder. Marga wil ook scheiden en met mij verder. Maar ik heb kinderen en wil alles ordentelijk doen. Ik ga mijn vrouw verdriet doen voor eigen geluk. Dit is een hele egoïstische daad. Ik vind mezelf even niet zo leuk, maar och wat hou ik van haar…
In 2001 kwam ik mijn vrouw tegen. Ik was niet dol verliefd maar ze was een ‘goede partij’. Ik vond haar aantrekkelijk, lief en ging een relatie met haar aan, trouwde met haar en we kregen twee prachtige kinderen die nu 16 en bijna 18 zijn. Ik zou mijn leven direct geven voor mijn kinderen en mijn vrouw… ik hou van haar maar ik heb haar nooit heel dichtbij laten komen tot diep in mijn hart, want dit wilde ik immers nooit meer uit angst weer kapotgemaakt te worden. Ik lees meer over ‘verstandshuwelijken’, veilig, zeker en dit was ook wat ik wilde. Ik zorg goed voor mijn gezin. Alles kan en ‘alles’ mag. En ben ik gelukkig? Nee, eigenlijk nooit echt geweest. Ik kijk door de vensters van mijn vrouw en kinderen en ervaar een soort van geluk omdat hun gelukkig zijn. Mezelf wegcijferen heb ik tot een kunst verheven en leef volgens de wetten van mijn eigen keuze.
Totdat.., een half jaar geleden had ik een reünie van de basisschool. En daar stond ze, Marga, het meisje waar ik als 11 jarige jongen smoorverliefd op was. We keken elkaar aan en BOEM!, liefde op het eerste of tweede gezicht. Ze is zo mooi, voelt me precies aan, mijn hart slaat over en naast verliefd hou ik op een manier van haar waar ik bang voor was geworden en wilde ontlopen. Ik heb geen affaire met haar. We wandelen samen, praten en lachen samen, ik hou haar prachtige handen vast maar uit respect voor haar man en mijn gezin vrijen we niet. Maar met de dag hou ik meer van haar. Ik mis haar. Ik weet dat het grote gevaar van een verstandshuwelijk echte liefde is. En zie hier..Ik haat het om mensen te kwetsen, mijn kinderen staan op de eerste plaats, en hier zit ik dan dit bericht te typen. Geen idee wat ik moet doen, en als ik mijn hart volg dan kruip ik nu nog naar Marga. Mijn gevoel wil scheiden en met Marga verder. Marga wil ook scheiden en met mij verder. Maar ik heb kinderen en wil alles ordentelijk doen. Ik ga mijn vrouw verdriet doen voor eigen geluk. Dit is een hele egoïstische daad. Ik vind mezelf even niet zo leuk, maar och wat hou ik van haar…
Robbert