20 jaar samen met de liefste man maar..mijn beste vriend. Ik voel me niet lichamelijk tot hem aangetrokken. 21 jaar geleden leerde ik de ander kennen. Als een bliksemflits kreeg ik door :”dit is hem!” Terwijl ik hem nauwelijks kende. Zijn beste vriend ging ertussen staan waardoor hij dacht dat ik niet in hem geïnteresseerd was en ik was te verlegen. Hij verdween. Ik leerde mijn man kennen. Op mijn bruiloft dacht ik nog aan de ander die na lange tijd de dag voor mijn bruiloft een bericht had gestuurd. Zoals hij af en toe opeens een bericht stuurde en weer verdween. 5 jaar geleden was hij er opeens weer en hij bleef deze keer. We spraken af. De bliksemflits was er nog steeds , meer dan ooit. Alles klopte maar we hadden beiden een gezin. 5 jaar hebben we vrijwel dagelijks contact gehad. Afspreken ging lastiger. Ik wilde er alles voor doen, hij wilde niet in privetijd omdat hij er niet mee weg zou komen zei hij. Hij wilde wel, zei hij. Heel af en toe hadden we een meningsverschil. Dan reageerde hij meteen fel en verdween. Nooit sorry of toegeven dat het aan hem kon liggen. De eerste keren was ik dan in paniek maar ik leerde ermee omgaan en het bij hem laten. Hij veranderde van baan, ver weg. Ik was bang hem nooit meer te zien. Hij zei van wel. Ik wilde in ieder geval van het afscheid iets speciaals maken. Hij had ruim de tijd had hij gezegd. Maar opeens deed hij alsof hij niet wegkon en ik een zeur was omdat ik voor mijn afscheid 1 extra uur nodig had, omdat ik daar ook op had gerekend. Ik sprak hem daarop aan. Hij was woest “dat ik hem de les las”. Ik was verbijsterd dat hij zo reageerde terwijl ik zo mijn best had willen doen en ook had aangegeven hoe moeilijk ik het vond. En opeens was dat het afscheid, na al die tijd nooit meer iets gehoord. En blijkbaar was ik toch niet de moeite waard om dit recht te zetten. Misschien zei hij alleen maar dat hij van me hield. Ik weet dat ik van hem hield. Nu is het leeg en stil.
Elze