Ik vond dit forum en ben best geschrokken dat er zoveel mensen twijfelen over hun huwelijk. Ik dacht dat ik een van de weinigen was. Ik zal iets over mij en mijn huwelijk vertellen.
Ik ben 52 jaar en inmiddels 25 jaar samen met mijn vrouw. Onze twee kinderen zitten op de middelbare school en doen het goed. Financieel gaat het ook aardig maar kan altijd beter. We zitten mbt opvoeding van de kinderen redelijk op 1 lijn, doen als gezin regelmatig leuke dingen en houden er een rustige dagelijkse 'routine' op na.
Mijn vrouw is 2 jaar ouder dan ik en best bepalend in onze relatie. Ik ben zelf erg zachtaardig en ga vaak ongewild over mijn eigen grenzen heen om haar tevreden te houden. Tot op zekere hoogte hebben we een stabiel gezin, maar haar dominantie ten opzichte van mij breekt mij inmiddels behoorlijk op.
De laatste jaren ben ik er voor mezelf uit dat ik niet verder wil met deze vrouw. Sterker nog; ik wil scheiden en alleen verder gaan in het leven. Lekker reizen, fietsen, vissen en een wijntje drinken in het café. Geen relatie meer, niet samenwonen en al helemaal niet meer trouwen.
We hebben regelmatig gesprekken over hoe het tussen ons gaat en vaak geeft zij aan dat ze intimiteit mist. Dat klopt inderdaad, maar vanwege het gebrek aan respect, haar dominante gedrag en mijn negatieve zelfbeeld ontwijk ik dit vaak ook. En ik voel me daar eigenlijk best ok bij. Seks en intimiteit is voor mij minder belangrijk dan voor haar, misschien komt dat juist wel door deze omstandigheden maar voor mij hoeft het niet..ik mis het niet echt.
We hebben het ook nog nooit concreet over scheiden gehad. Een enkele keer is onze ruzie zo ver opgelopen dat we er bijna tegenaan zaten maar het is nog nooit zover gekomen. Zij wil mij niet kwijt en ik ben er niet zeker van of dat is omdat ze zoveel van me houdt, of omdat ze controle over me wilt houden. Dat ik dit niet weet zegt misschien ook wel genoeg. Er spelen ook praktische belangen. Zij heeft geen vrienden (waarschijnlijk met een reden), geen familie en haar inkomen is lager dan dat van mij. Een tijdje geleden heb ik relatietherapie voorgesteld maar daar wilde ze niets van weten.
Stiekem hoop ik dat zij iemand anders ontmoet en daardoor in één keer helemaal klaar met me is. Dat we in goed overleg uit elkaar kunnen en afspraken kunnen maken over de kinderen, het huis enzovoorts. Maar ik ben bang dat ik voor altijd gevangen zit in dit huwelijk omdat ik het lef niet heb om er nu een punt achter te zetten.
Voor de duidelijkheid. Ik ben nooit vreemd gegaan en heb ook geen andere grote geheimen voor haar gehad. Mijn grootste geheim voor haar is nu dat ik niet verder wil. Want als dat aan het licht komt breekt er oorlog uit. Wat moet ik doen? Nog even wachten tot de kinderen ouder zijn en minder afhankelijk van ons? Of toch nu de knuppel in het hoenderhok gooien?
Ik ben 52 jaar en inmiddels 25 jaar samen met mijn vrouw. Onze twee kinderen zitten op de middelbare school en doen het goed. Financieel gaat het ook aardig maar kan altijd beter. We zitten mbt opvoeding van de kinderen redelijk op 1 lijn, doen als gezin regelmatig leuke dingen en houden er een rustige dagelijkse 'routine' op na.
Mijn vrouw is 2 jaar ouder dan ik en best bepalend in onze relatie. Ik ben zelf erg zachtaardig en ga vaak ongewild over mijn eigen grenzen heen om haar tevreden te houden. Tot op zekere hoogte hebben we een stabiel gezin, maar haar dominantie ten opzichte van mij breekt mij inmiddels behoorlijk op.
De laatste jaren ben ik er voor mezelf uit dat ik niet verder wil met deze vrouw. Sterker nog; ik wil scheiden en alleen verder gaan in het leven. Lekker reizen, fietsen, vissen en een wijntje drinken in het café. Geen relatie meer, niet samenwonen en al helemaal niet meer trouwen.
We hebben regelmatig gesprekken over hoe het tussen ons gaat en vaak geeft zij aan dat ze intimiteit mist. Dat klopt inderdaad, maar vanwege het gebrek aan respect, haar dominante gedrag en mijn negatieve zelfbeeld ontwijk ik dit vaak ook. En ik voel me daar eigenlijk best ok bij. Seks en intimiteit is voor mij minder belangrijk dan voor haar, misschien komt dat juist wel door deze omstandigheden maar voor mij hoeft het niet..ik mis het niet echt.
We hebben het ook nog nooit concreet over scheiden gehad. Een enkele keer is onze ruzie zo ver opgelopen dat we er bijna tegenaan zaten maar het is nog nooit zover gekomen. Zij wil mij niet kwijt en ik ben er niet zeker van of dat is omdat ze zoveel van me houdt, of omdat ze controle over me wilt houden. Dat ik dit niet weet zegt misschien ook wel genoeg. Er spelen ook praktische belangen. Zij heeft geen vrienden (waarschijnlijk met een reden), geen familie en haar inkomen is lager dan dat van mij. Een tijdje geleden heb ik relatietherapie voorgesteld maar daar wilde ze niets van weten.
Stiekem hoop ik dat zij iemand anders ontmoet en daardoor in één keer helemaal klaar met me is. Dat we in goed overleg uit elkaar kunnen en afspraken kunnen maken over de kinderen, het huis enzovoorts. Maar ik ben bang dat ik voor altijd gevangen zit in dit huwelijk omdat ik het lef niet heb om er nu een punt achter te zetten.
Voor de duidelijkheid. Ik ben nooit vreemd gegaan en heb ook geen andere grote geheimen voor haar gehad. Mijn grootste geheim voor haar is nu dat ik niet verder wil. Want als dat aan het licht komt breekt er oorlog uit. Wat moet ik doen? Nog even wachten tot de kinderen ouder zijn en minder afhankelijk van ons? Of toch nu de knuppel in het hoenderhok gooien?
Tinus