Dekseltje

Ik ben een vrouw van 55 jaar die bijna 7 jaar geleden uit een huwelijk van 24j is gestapt. Ik voelde me zo vaak eenzaam in dat huwelijk en ik had nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om iemand te vinden die beter bij me past. Er was wel interesse, maar telkens ik me weer maar eens in een relatie smeet, bleek de andere het toch niet op lange termijn te zien. Bindingsangst is blijkbaar zeer aanwezig tegenwoordig en dat terwijl ik de ander veel vrijheid heb gegeven, wat ik wel belangrijk vond was minimum 25% van een week end samen door te brengen, maar blijkbaar vraag ik daarmee te veel. Ik snap er niets meer van en hiewel ik de tijd als koppel mis, zal het nu nog wel een hele tijd duren eer ik nog iemand durf toe te laten in mijn leven. Het is mij te ingewikkeld gewoon. Ik gaf steeds alles en het werkte niet. Ik ben me nu meer op mezelf aan het richten, ik lees veel, probeer meer uit te zoeken wat ik wil. Ik weet heel goed wat ik niet meer wil en ik geniet van die zelfontplooiing. Ik hoop ooit wel eens mijn soulmate te vinden, dat wel. Intussen probeer ik rust te vinden en te aanvaarden. Soms vraag ik me eerlijk gezegd wel eens af hoe het eigenlijk zou zijn om samen te zijn met je soulmate.
Bestaat het zelfs? En hoe was het dan precies?
Ik probeer altijd rechtuit te zijn, maar in mijn laatste relatie werd ik na 7m ineens geghost, echt vreselijk is dat, je snapt er niets van maar het lijkt alsof je zo slecht bent dat je het niet eens waard bent om uitleg te krijgen. Ik leg er me bij neer dat het zo is en dat hij mij niet waard is, maar toch. Je blijft met zoveel vragen zitten. Wat is er trouwens mis met aan elkaar te zeggen dat je het spijtig genoeg niet meer voelt. Dat is duidelijke taal en doir erover te communiceren kan je het beide afronden en verder gaan. Maar van de ene dag zalig samen dingen doen en zalig vrijen naar de volgende dag geghost worden na 7m, dat is heftig ziek.
Ik hoop dat iedereen hier vroeg of laat zijn dekseltje vind.
Groetjes