Na een relatie van 4 jaar waarin ik erg gelukkig was, opeens aan de kant gezet. Totaal onverwachts. Kort daarna mijn huidige man leren kennen ( was vanaf dag 1 al helemaal gek op mij, voor mij heeft dit langer geduurd - afsluiten relatie/ grote verschillen tussen ons). Uiteindelijk de knoop doorgehakt en een relatie gekregen. Ondanks dat die twijfels bleven, na 2 jaar getrouwd (24jr). Na 1 maand kreeg ik het gevoel dat ik wat miste, veel alleen moeten doen in huis, initiatief tonen in relatie, seksualiteit en steeds minder gemeenschappelijke activiteiten/interesses. Regelmatig dit gevoel van gemis aangekaart en besproken met mijn man, alleen nooit wat mee gedaan. 3 maanden geleden spiraal eruit laten halen (inmiddels 2 jaar getrouwd) om de stap te nemen om aan kinderen te beginnen. Helaas speelden alle twijfels weer gelijk op en ontstond er paniek: want wilde ik wel kinderen met hem?
Zag er zelfs tegenop op een weekendje samen weg te gaan. Vervolgens aangegeven bij m’n man dat het zo niet langer kon en er iets moest veranderen (mezelf weer gelukkig voelen..) anders zou het weleens het einde kunnen betekenen voor onze relatie. Spiraal weer terug geplaatst want nu geen ruimte voor kinderen. Na een paar weken daarna steeds meer contact gekregen met mijn collega (cliché cliché ) maar wel iemand waar altijd al een bijzondere klik en aantrekkingskracht mee was.
Contact groeide uit naar de gevoelens die we beide voor elkaar hebben. Heel intens, begripvol en waarin we concludeerden dat we zoveel overeenkomsten delen. Zelfde kijk, zelfde normen en waarden, zelfde dingen belangrijk vinden in een relatie/ leven, zelfde interesses, soort familie waarin we zijn opgegroeid etc. en de aantrekkingskracht is enorm. Mijn man is erachter gekomen dat we veel contact hebben en weet dat ik dit contact als bijzonder ervaar. Door het contact met mijn collega ben ik namelijk gaan beseffen wat ik al die tijd heb gemist: dezelfde intense liefde voor elkaar en basis /overeenkomsten waarin je elkaar begrijpt. Sinds dien is het een drama: man is opeens 180 graden omgedraaid en biedt me nu alles wat hij nooit gaf/deed. Voor mij erg verwarrend omdat ik hem zo niet ken en mezelf. Afvraag of dit dan is wat ik wil of dat ik moet concluderen dat ik de verkeerde man ben getrouwd omdat ik nooit zulke gevoelens voor hem heb gehad. In de tussentijd is m’n collega erg begripvol/respectvol door mij de ruimte te geven, want ik moet hierin de keuze maken. Het erge is dat ik ergens diep in m’n hart weet wat ik wil, namelijk een leven zonder m’n man (omdat ik nu weet dat het ook anders kan). Ik durf dit alleen niet definitief uit te spreken, want wat als ik het mis heb?
Zag er zelfs tegenop op een weekendje samen weg te gaan. Vervolgens aangegeven bij m’n man dat het zo niet langer kon en er iets moest veranderen (mezelf weer gelukkig voelen..) anders zou het weleens het einde kunnen betekenen voor onze relatie. Spiraal weer terug geplaatst want nu geen ruimte voor kinderen. Na een paar weken daarna steeds meer contact gekregen met mijn collega (cliché cliché ) maar wel iemand waar altijd al een bijzondere klik en aantrekkingskracht mee was.
Contact groeide uit naar de gevoelens die we beide voor elkaar hebben. Heel intens, begripvol en waarin we concludeerden dat we zoveel overeenkomsten delen. Zelfde kijk, zelfde normen en waarden, zelfde dingen belangrijk vinden in een relatie/ leven, zelfde interesses, soort familie waarin we zijn opgegroeid etc. en de aantrekkingskracht is enorm. Mijn man is erachter gekomen dat we veel contact hebben en weet dat ik dit contact als bijzonder ervaar. Door het contact met mijn collega ben ik namelijk gaan beseffen wat ik al die tijd heb gemist: dezelfde intense liefde voor elkaar en basis /overeenkomsten waarin je elkaar begrijpt. Sinds dien is het een drama: man is opeens 180 graden omgedraaid en biedt me nu alles wat hij nooit gaf/deed. Voor mij erg verwarrend omdat ik hem zo niet ken en mezelf. Afvraag of dit dan is wat ik wil of dat ik moet concluderen dat ik de verkeerde man ben getrouwd omdat ik nooit zulke gevoelens voor hem heb gehad. In de tussentijd is m’n collega erg begripvol/respectvol door mij de ruimte te geven, want ik moet hierin de keuze maken. Het erge is dat ik ergens diep in m’n hart weet wat ik wil, namelijk een leven zonder m’n man (omdat ik nu weet dat het ook anders kan). Ik durf dit alleen niet definitief uit te spreken, want wat als ik het mis heb?
Anoniempje