Ondanks dit vreselijke gebeuren, wilde ik haar niet kwijt

Enkele jaren geleden gaf mijn vrouw aan dat ze benieuwd was naar een sexuele ervaring met een andere man, aangezien ik haar eerste en enige ben in alles. Omdat we al lang samen waren, ik haar vertrouwde , heb ik voorgesteld om haar de ruimte te geven, via een site contacten te leggen, maar wel in samenspraak met mij. Het is immers een gekke wereld met veel zieke figuren. Ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Het heeft ruim anderhalf jaar geduurd, het bleef bij chatten, en ging met periodes op en af met de interesse in andere mannen. Wel merkte ik steeds meer een verschil in haar gedrag. Ze veranderde, meer boos, afreageren, ging minder aan zichzelf doen, tot ze op een gegeven moment echt niet meer te doen was. We zochten de oorzaken in ons drukke leven, runnen samen een eigen bedrijf, ze heeft een slechte jeugd gehad met ouders die emotioneel niet beschikbaar waren en zijn.
Tot ik haar juni 2019 aangaf, dat dit zo niet verder kon. Ik zorgde voor de kinderen, nam veel in t bedrijf over, ik sportte juist wel heel veel, en dacht dat door zo te doen, het een tijdelijk iets was en wel voorbij zou gaan, er zijn goede en slechte tijden. Ze was mijn meisje, waar ik ontzettend veel van hield . En na 23 jaar samen was dit pas de eerste echt slechte periode. Ze beloofde me hulp te zoeken. Drie maanden later was dit echter nog niet gebeurd, en na een opleving ging t weer slechter met haar. Eind 2019 barstte de bom, nadat haar gedrag in een aantal weken zo opvallend veranderde in boos, veel bezoek aan t toilet, veel weg, etc. Op mijn vragen of er een ander was, werd het steeds ruzie. Toch voelde ik aan dat er iets was. Eind december zouden we een weekje weggaan met ons gezin naar Londen. Iedereen keek er naar uit, maar een avond voor vertrek gaf ze aan niet meer met me verder te willen , niet meer van me hield en zo snel mogelijk bij me weg wilde. Aangezien we weg zouden gaan moesten we onze kinderen iets vertellen, maar de oudsten zagen al langer dat t niet goed zat. Ik heb toen gezegd dat ik geen verantwoording ging dragen voor iets wat zij ineens wilde, ik was er helemaal kapot van. Het verdriet van de kinderen, het toekomstbeeld, alles werd zwart ineens. Een dag later vertrok ze, om weer een dag later terug te komen. Ze hield me op afstand, wilde samen een huis voor haar zoeken, was veel weg, wilde alleen slapen, kortom, ik voelde me niks meer. Ik heb haar de ruimte gegeven, heb haar emoties naar buiten laten komen, heb haar aangehoord, geluisterd, maar ook benadrukt hoe veel ik van haar hield en dat ik haar ondanks alles niet kwijt wilde. Op mijn vragen of er een ander was, ontkende ze steeds weer, en werd daar boos om.
De dagen erna merkte ik soms dat ze toenadering zocht, om me meteen weer op afstand te zetten. Tot tweede kerstdag in de avond er een stemmetje in mij opkwam waardoor ik ergens achter kwam. Ze was in die maand twee maal in een bepaalde stad geweest , op een schooldag( ze studeerde een dag in de week) en de dag nadat ze zei dat ze bij me weg wilde.
Toen ik haar confronteerde, gebeurde er iets vreemds. Ze draaide als een blad aan de boom om, pakte me vast en begon te huilen. Je hebt me gered , je bent mijn geld, ik ben weer wakker, ik wil helemaal niet weg, ik was helemaal de weg kwijt.. dat waren haar woorden.. ik blij, de kids blij.. zo gingen de eerste dagen voorbij, het was beter dan ooit tussen ons, maar toch knaagde er iets bij me. Op vragen waarom ze in die stad was, zei ze dat dat een fout was in de ov reisinformatie, later was ze bij een oude schoolvriendin geweest, kortom de leugens waarvan zij dacht dat ze oprecht overkwamen, deden mij meer twijfelen. Ik ging onderzoeken, graven, en vond half januari 2020 het bewijs. Ze was in december vreemdgegaan met een vrijgezelle man. Twee maal, of de dagen die ik al eerder aangaf. Toen ze het bewijs zag, kon ze niet anders dan toegeven. Maar ze hield vol; geen sex gehad! Wel naar zijn huis, hij was vrijgezel, zelfs daar geslapen de dag nadat ze aangaf te willen scheiden, maar nee verder dan kussen ging t niet.. volgens haar.. ook hem heb ik gesproken en zonder dat ze t wist om het verhaal gevraagd en hij bevestigde haar verhaal, er was geen sex geweest. Ik geloof t niet, maar als t wel zo is, dan is t misschien nog veel erger.
Ondanks dit vreselijke gebeuren, wilde ik haar niet kwijt, en ze was en is me zo dankbaar dat ik haar niet heb laten vallen. Ik wist ook hoeveel verdriet er vanuit haar jeugd naar bovenkwam, en keek verder dan wat ze gedaan had. Ondanks dat ik alles erg zwaar vond, besloot ik het nog een kans te geven. Maar wel op voorwaarde dat dit t was, dat alles nu echt boven tafel was, en dat die affaire( als je t zo kan noemen) voorbij was. Dit alles was waar, gaf ze aan.
Ze veranderde, er was geen ruzie meer, enkel mijn verdriet zorgde voor moeilijke momenten waarmee ze begripvol omging. Goede momenten wisselden af met slechte, veel verdriet gehad maar ik probeerde de draad op te pakken. Toch bleef 1 datum ergens in sep 2019 knagen. Ik bleef ernaar vragen, en het ontkennen van iets bleef. Tot ik half juni weer bewijs vond, dat ze nog een keer vreemd was gegaan, weer op een studiedag, weer met een vrijgezelle man in zijn huis. Tot dat ze keihard bewijs kreeg bleef ze ontkennen. Ik liet haar t bewijs zien, en toen kon ze wederom niet anders. Dit keer was er dus wel toegegeven dat er sex was geweest, eenmalig, maar wel de hele dag samen geweest..
Na alles van de afgelopen jaren was dit t zwaarste moment, weer liegen, weer het vernederende gevoel, ongeloof, en vooral heel veel verdriet.
Heb gepraat met een coach, meerdere malen. Ik wil haar denk ik niet kwijt maar ik weet niet of dit gevoel echt is. Veel momenten haat ik haar om wat ze gedaan heeft, dan is al mijn gevoel voor haar weg, en dat wordt steeds erger. De laatste weken denk ik dat ik haar dit niet kan vergeven, ondanks alle kansen die ik gegeven heb. Ik heb gepraat, haar geprobeerd te begrijpen waarom, maar beide affaires waren een drama zei ze.. maar waarom dan nog die risico’s naar de eerste affaire zou je denken.. als ik eraan denk dat ik haar dit niet kan vergeven, en de kinderen heel veel verdriet moet gaan doen, breekt mijn hart.
Moet ik dan maar blijven voor de kids? Wordt ik daar gelukkig van? Het heeft zoveel consequenties als ik de grens trek. Als ik eraan denk dat ik haar los ga laten, dan voel ik me soms opgelucht. En dat maakt me bang. Ik raak straks alles kwijt, en heb er weinig aan kunnen doen. Ik ben heus geen perfecte man, maar ik denk dat er weinig zijn zoals mij, op alle gebieden. Maar ja.. zou mijn vrouw dan zijn vreemdgegaan?

Ik hoop dat dit verhaal herkenbaar is qua gevoel, ik ben benieuwd naar wat mensen vinden van mijn verhaal.