Nou, dat overkwam me met m'n man nooit

3,5 jaar geleden raakte ik online aan de praat met een leuke man. Ik reageerde op een artikel op twitter en hij ook en zo raakten we aan de praat. Ik was getrouwd en hij ook.
Ik leerde Arabisch en het is zijn moedertaal, dus hij kwam langs om me te helpen. Ik heb dat gewoon aan mijn man vertelt en er was niks aan de hand. Toch merkte ik wel iets tussen ons want ik vond het nodig om hem een bericht te sturen dat ik gelukkig getrouwd was en dat ook graag zo wilde houden. Hij moest lachen en zei dat er echt niks was en dat hij ook getrouwd was.
Nieuwe afspraak gemaakt voor de Arabische les. Na de les boog hij zich naar me toe en kuste me. Nou, dat overkwam me met m'n man nooit, dus ik heb hem gezoend alsof mijn leven er vanaf hing. Er werden allerlei gevoelens losgemaakt bij me. Gevoelens die ik in mijn huwelijk allang had weggestopt.
Maar dit was echt niet wat ik wilde, dus we hebben het contact gestopt.
Toch kon ik hem niet vergeten. Deze man gaf me een ontzettend veilig gevoel. Ik voelde me geborgen bij hem.
Toch ging dit alles helemaal in tegen alle normen en waarden die ik heb, dus ik was niet van plan iets te doen met deze gevoelens.
Na een paar maanden dacht ik dat ik wel even aan hem kon vragen hoe het met hem ging...dom,dom, dom. Het ging helemaal niet goed met hem. Hij was depressief en zijn vrouw wilde bij hem weg. Dus ik schoot in de redderstand en probeerde er voor hem te zijn.
Maar natuurlijk werkte dat niet. Hij worstelt al heel zijn leven met depressie en ik in mijn huwelijk en hij proberend nog wat van het zijne te maken. Dus weer elkaar gedag gezegd.
Ik ging met mijn man naar relatietherapie, want door deze verliefheid, die ik wel had vertelt aan mijn man, bleek dat mijn zogenaamd goede huwelijk, helemaal niet zo goed was.
Tijdens de therapie kwamen er allerlei dingen naar boven en ons huwelijk heeft het niet gered.
Het huwelijk van mijn crush ook niet.
Af en toe hadden we online contact om even op de hoogte te zijn van elkaars wel en wee.
Ik wilde hem heel graag zien. Ik was nu immers vrij en hij ook.
Hij kwam en we gingen voor het eerst met elkaar naar bed. We kenden elkaar inmiddels al zoń 2 jaar. Het was heerlijk. Maar we wisten ook wel allebei dat het tussen ons samen niks zou worden. We zijn heel verschillend en ik kom net uit een relatie met een man met allerlei issues en zou van de regen in de drup belanden. Hij zag het ook niet zitten met mij, maar de aantrekkingskracht bleef. Vooral van mijn kant. Ik sprak met een vriendin er over en het gevoel van veiligheid wat hij me geeft als hij zijn armen om me heen slaat, is iets wat me raakt tot in het diepst van mijn ziel.
Ik kon hem niet loslaten. We werden een soort van friends with benefits.
Toch werd ik er gek van. Ik wilde door, maar ik bleef maar aan hem hangen, zonder dat er toekomst is. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik mijn hart en verstand niet op een lijn kreeg.
Nu is het zo dat hij me vertelde dat hij iemand had ontmoet en daar misschien mee verder wilde. Ik wenste hem heel veel geluk, maar ik zag groen van jaloezie toen ik allerlei liefdesverklaringen op facebook voorbij zag komen. Ik moest die knoop doorhakken. Klaar. Afgelopen, want dit is iets wat nu al 3,5 jaar duurt en ik ben er helemaal klaar mee.
Ik heb hem bericht gestuurd dat ik hem het allerbeste gun en veel geluk gun, maar dat ik stikjaloers was op zijn nieuwe liefde en ik heb gevraagd of hij mij wilde blokkeren op social media. Ik deed het ook bij hem. Zo kan ik niet in de verleiding komen om hem weer wat te sturen als ik zie dat het niet zo lekker gaat met hem of wanneer ik hem mis. Ik heb nog wel eens de neiging om hem te deblokkeren en dan toch hem weer op social media te zoeken. Nu hij mij ook heeft geblokkeerd kan dat niet meer. Ook zijn nummer weggegooid, foto's verwijderd.
Ik weet niet waar hij woont, want hij is verhuisd. Hij werkt op een andere plek en ik weet niet waar, dus de kans dat ik hem ergens kan op zoeken of tegenkom is bijzonder klein.
Ik hoop dat dit nu echt het moment is dat ik hem kan gaan vergeten of in ieder geval tot het geen pijn meer doet, want vergeten zal ik hem niet. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Me weer vrouw laten voelen en dat er mannen zijn die me wel leuk en aantrekkelijk vinden.
Toch voelt het alsof er een gat in mijn hart zit. Ik kan me er niet toe zetten om dingen te doen. Ik probeer af te spreken met vriendinnen en behalve 1, weet niemand van hem af, dus over hem praten doe ik niet, maar zodra ik weer alleen ben, hang ik weer op de bank te treuren.
Het zal vast over gaan, dat weet ik, want het doet wel al een stuk minder pijn dan de eerste twee keer dat we elkaar gedag zeiden. Maar ik zou willen dat ik de tijd wat sneller kan doen gaan. Of kan slapen en dan 2 maanden later wakker worden en merken dat het minder is,
Liefdesverdriet is echt niet tof. :-(