Onlangs heb ik een gesprek gehad met een relatietherapeut en dat heeft me zo goed geholpen dat ik het hier even kwijt wil.
Ik ben een jongen van 21 jaar en mijn vriendin werd gek van mijn jaloezie. Ze kon niets met haar vriendinnen ondernemen of ik wilde precies weten waar ze was, met wie, hoe lang en wie ze daar was tegen gekomen.
Ze stond op het punt de relatie te verbreken als ik er niet met iemand over ging praten. Dat maakte dat ik een afspraak maakte.
In 1 gesprek is me zoveel duidelijk geworden, vielen er zoveel kwartjes op hun plek, dat ik iedereen aanraad: wacht niet, in je eentje lukt het niet, zoek hulp en onderzoek waar je jaloezie mee te maken heeft.
In mijn geval had het te maken met iets wat ik vroeger had meegemaakt maar vooral met de conclusie die ik had getrokken op basis van dat voorval. Heel logisch toen maar nu absoluut niet helpend meer.
Ik voelde me zo opgelucht dat ik begreep waarom ik deed wat ik deed. En mijn vriendin ook. Ze snapt het beter en als ik nog eens in mijn oude patroon van uithoren verval, kan ze me er gewoon op wijzen en bij mij gaat dan het 'lampje' weer aan. In plaast van uithoren kan ik nu beter vanuit interesse vragen stellen. En dat voelt heel anders, zegt ze!