Het kwam eigelijk als een hele klap binnen

Ik weet niet of het dagboek hier voor bedoelt is, maar ik typ even alles eruit wat me dwars zit.

ik ben er maandag achter gekomen dat mijn partner vreemd is gegaan. Al een half jaar lang. Het kwam eigelijk als een hele klap binnen. Ik had het gevoel dat het de laatste tijd juist weer goed ging. Op die week daarvoor na dan. Die week daarvoor was ik er achter gekomen dat mijn partner weer op bepaalde FB groepen zat. Maar toen deed hij ook heel stiekem met zijn telefoon.
Ik heb toen een brief aan hem geschreven. We hadden weer gepraat. Weer een klap in t gezicht kwa vertrouwen. 2 Weken later (afgelopen maandag) kreeg ik na mijn werk een berichtje van iemand. Met de tekst wist jij dat je partner een affaire heeft met iemand die ik ken. Ik wist eerst niet wat ik er van moest geloven. Tot dat ik het nummer en de naam van die persoon kreeg waar hij een affaire mee had. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik was zo boos zo verdrietig, maar ook in de war. Ik heb hem ermee geconfronteert. Hij wou het me al vertellen, maar wist niet zo goed wanneer. Het blijkt dus dat het al sinds 13 april bezig was. En ik heb niks doorgehad. Normaal heb ik vele onderbuik gevoelens zodra er iets niet klopt. Nu. Nu heb ik niks gevoelt. Alleen tijdens een cross weekend. Toen heb ik die meid een keer gezien. Zn oude achterbuurvrouw. Mijn maag keerde zich direct om. Ik wist direct dat zij niet goed was. En dat bleek dus ook weer waar te zijn. Ik en mijn partner hebben al 7 jaar een relatie. Met vele ups and downs. Steeds weer om hetzelfde. Zijn verslaving aan aandacht van andere vrouwen via FB. Onze intimiteit is sinds de geboorte van ons zoontje op een heel laag pitje komen te staan. Voor mij in elk geval. Mijn libido was als een blok naar beneden gevallen. Na veel praten van de afgelopen dagen zijn we er ook achter gekomen hoe dat is gekomen. Sinds de geboorte van ons zoontje heb ik voor mijn gevoel altijd er alleen voor gestaan. En door dat gevoel, niks krijgen niks geven, is hij zijn aandacht ergens anders gaan zoeken. Hij voelde zich niet thuis. Hij kon zijn emoties/behoeftes thuis niet vervullen. We zijn de laatste paar dagen zoveel aan het praten dat we achter dingen komen dat ik denk van hm oke. Hij gaat naar de huisarts (verpleegkundige) voor hulp. Hij heeft zich ook aangemeld bij synaeda drachten voor eventuele diagnose ADD. Door alles wat hij verteld heeft, door het vreemdgaan, door de gevoelens emoties die erbij zijn vrijgekomen, weet ik het zelf allemaal ook even niet meer. Ik weet wel dat ik zlef op bepaalde vlakken in de afgelopen tijd veel gegroeit ben. Maar ik weet op het moment niet wat ik met al mijn emoties moet. (we hebben besloten om er samen voor te gaan, en het te proberen.) Maar ik kan niet meer met hem samen in een bed liggen, een kus geven nee dankje, eerst was een knuffel al te veel. Hij kreeg als advies mee van de verpleegkundige om zo snel mogelijk weer dingen met zn tweeen te ondernemen. Om zo snel mogelijk weer samen te slapen. Nu stootte dat mij heel erg tegen mn borst. Ik weet links om en rechts om niet wat ik moet voelen. Ene moment wil ik hem zo graag knuffelen en alles vergeten en terug naar het oude. Andere moment walg ik van hem, haat ik hem, wil ik hem niet meer zien, wil ik alles vergeten en alleen verder gaan. Maar we hebben samen een kindje, en ik hou ondanks alles wat hij me geflikt heeft nog steeds van hem. Vraag me niet hoe. Ik heb hem wel heel duidelijk aangegeven dat ik klaar ben met vechten en dat hij de grootste stappen moet zetten. Maar soms komt hij ook zo over dat hij het slachtoffer is en dat ik maar de stappen moet zetten. Dat ik mijn gevoel maar opzij moet zetten en moet doorgaan. Die meid waar hij een affaire mee had heeft hem zo gemanipuleerd, zo op zijn zwakke plekken gespeeld, dat ze hem zo om haar vinger had gewonden. Hij kreeg te weinig sex thuis, dus speelde ze daar op in. Hij heeft dingen bij haar mogen doen die hij altijd al wou doen. Maar uit respect naar mij nooit van mij gevraagt heeft. Zij raakte hem op de manier aan die ik ook altijd deed. Maar als ik dat deed, deed het hem niks. En zij doet het en hij zwicht. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. We hebben in dat half jaar ook wat leuke dingen gedaan. Ook dingen die hij had voorgesteld om te doen. Ik neem altijd mijn telefoon mee, om spontane momenten van mijn gezin vast te leggen. Om zo herinneringen op te slaan. Als ik dat niet doe vergeet ik het. En dat wil ik niet. Dus maak ik graag foto's. Nu zit ik de foto's terug te kijken en het doet me zeer. Het doet me zoveel verdriet, en het maakt me zo kwaad, dat de emoties/gevoelens/gedachten die wat bedaard waren weer opvlammen. Ik word zo kwaad. Ik zie de foto's en vraag me af of wat te zien is of dat ook echt is. Of deed hij maar alsof. Was hij wel aanwezig maar ook afwezig. Was alles in dat half jaar tijd wel echt. Ik ben gewoon misselijk van alles. Ik word zo heen en weer gegooid van de emoties dat ik niet meer weet waar ik wel en niet goed aan doe. Wil graag zelf wat stappen zetten om te laten zien dat zijn moeite die hij doet, wel wat doen. Maar wil mijn gevoel niet aan de kant schuiven door te snel te gaan, of door alles maar aan de kant te schuiven en denken ah stel je niet zo aan. Hij is de aanstichter samen met dat mens van alles. Ik ben het slachtoffer, hij niet. Hij heeft voor dit gezeik en gekloot gezorgd. Ik heb er maar een heel klein aandeel in. Maar omdat hij niet communiceerde wist ik niet wat er aan de hand was. Ook al heb ik dat vaak genoeg gevraagt. Ik ben op dit moment radeloos. Ik weet het niet meer.