Het is een puinhoop en ik overzie niks meer

Voor ik mijn man leerde kennen heb ik een wild en stormachtig leven gehad waarin ik nooit monogaam was (dit wisten mijn bedpartners ook). Mijn man is in dat opzicht het tegenovergestelde van mij, ik ben niet zijn eerste maar het scheelt niks. Toen we begonnen te daten gaf hij aan dat non-monogamie niets voor hem is en hij klaar met me zou zijn als ik ooit seks zou hebben met een ander. We waren heel verliefd en heel gelukkig en ik wilde mijn best doen om monogamie te laten werken, ik had bij hem ook helemaal niet de behoefte om ook nog met anderen bezig te zijn.

Een tijdje later zijn we getrouwd en alles liep op rolletjes. Toen kreeg ik een nieuwe baan, met nieuwe collega's. Een van hen had een magnetische aantrekkingskracht op me, alles begon te tintelen als hij me alleen maar aankeek. Ik raakte hier erg van in de war, en heb thuis eerlijk verteld dat collega en ik elkaar leuk vonden maar dat er niks was gebeurd. Dat dat niet-monogame misschien toch dieper zat. Mijn man vond het fijn dat ik het had verteld, ook heel moeilijk, maar er was niks gebeurd. Een gesprek over non-monogamie was niet echt mogelijk. Ik ben mijn collega blijven zien, af en toe ook buiten werktijd, en er is wel gezoend en gevoeld, maar we hebben geen seks gehad. Alles wat er wel gebeurde smaakte naar meer, maar ik heb afstand genomen toen mijn man en ik voor een kindje wilden gaan.

Na een zware zwangerschap en bevalling is thuis de klad er enorm in gekomen. Na twee jaar intensieve zorg voor een kleintje en fysiek herstel begin ik me langzaam weer mezelf te voelen. Ons seksleven is echter een puinhoop. Ik wil dingen die mijn man niet in huis heeft, en dat non-monogamie zo onbespreekbaar is breekt me op. Mijn man heeft zo zijn eigen hobbies en uitjes, dat hij er niet eens over wil praten voelt alsof hij mij dat niet gunt. Dat we voor elkaar hebben gekozen betekent niet dat we elkaars eigendom zijn. Hij kan seks en liefde echter niet loskoppelen, en ziet mij in dat opzicht wel als 'van hem'. Ik heb daar steeds meer moeite mee, terwijl ik tegelijkertijd mezelf echt met niemand anders oud zie worden. Als ik over mezelf nadenk over 30 jaar, dan is dat met hem. Maar als ik denk aan 30 jaar nooit meer seks met een ander vind ik dat echt om te huilen. Daar komt bij dat ik niet alleen op mannen val, en mijn man het wel bespreekbaar vind als ik seks met een vrouw zou willen. Ik vind het belachelijk dat met een vrouw wel zou 'mogen' maar een man niet, puur vanwege het feit dat seks met een ander seks met een ander is. Het risico van verliefdheid is bij beide seksen even groot, dus dat is dan niet het issue. Dan komt het voor mijn gevoel neer op dat het gaat over mijn man zijn zeggenschap over mijn lichaam en daar kan ik niks mee, ik denk er andersom namelijk niet hetzelfde over. Als mijn man alsnog zou willen experimenteren met anderen zou ik hem veel plezier wensen en naderhand graag willen weten of hij het fijn heeft gehad.

Ik wil graag investeren in mijn huwelijk en heb relatietherapie voorgesteld, ook om non-monogamie samen te bespreken met iemand erbij. Ik wil mijn man absoluut niet dwingen tot iets wat hij niet wil, maar ik wil me er wel over kunnen uitspreken. Omdat het ook op een dieper level raakt. En omdat dit ook had kunnen ontstaan zonder mijn voorgeschiedenis, mensen kunnen veranderen in hun seksualiteit en wie ik 6 jaar geleden was hoeft niet te zijn wie ik nu ben. En wie ik nu ben kan weer afwijken van hoe ik over 6 jaar in het leven sta. Ik wou dat meer mensen er zo over dachten.

Wat ik wel heel lastig vind en wat mijn man niet weet, is dat ik sinds een paar maanden een affaire heb met een oude vlam. We zien elkaar als het lukt 1x per maand en vrijen de sterren van de hemel. Hij kent mijn lichaam door en door, weet precies wat wel en niet werkt en is ontzettend attent. Dat highlight ook weer dat mijn man in dat opzicht een beetje gemakzuchtig is, en ik zelf niet genoeg gecommuniceerd heb naar hem toe (dat heeft wel een reden). Dat laatste heb ik wel met mijn man besproken en probeer ik te verbeteren waar ik kan.

Ik wil aan mijn relatie werken en dat het met mijn man tussen de lakens weer leuk en fijn en lekker wordt. Tegelijkertijd wil ik mijn affaire absoluut niet opgeven. Ik hoef geen relatie met mijn minnaar, als het bij 1x per maand blijft is dat helemaal prima, maar die tijd voelt als mijn tijd, waarin ik kan doen wat ik wil en ook een keer aan mijn trekken kom. Ik vind het naar om tegen mijn man te liegen, omdat voorgelogen worden echt de grond onder je voeten wegslaat. Ik heb dat zelf een keer meegemaakt, en daardoor voel ik me extra slecht en walgelijk dat ik nu toch hetzelfde heb gedaan.. Ik hoop zo dat dit uiteindelijk allemaal goed afloopt :s Het is een puinhoop en ik overzie niks meer. Is er iemand die hier iets van herkent?