Ruzie / conflicten - forum lotgenoten

Sindsruim 6 jaar nu samen, samen een huis gekocht. Dit nadat hij eerst bij mij was ingetrokken. . Op mijn dating profiel had ik duidelijk staan dat ik geen relatie met een roker wilde. Hij rookte wel, maar ging daar mee stoppen zei hij, en hij deed ook erg zijn best. Maar zodra er iemand was in de buurt die rookte (zijn zoon of vrienden) dan rookte hij met hun mee. Laatst viel er een aansteker uit zijn zak, en ik vroeg of hij weer rookte. Nee, die had hij in de auto gevonden.. hij rookte niet. Nu kwam ik gister wat vroeger thuis dan hij verwachtte, en ik liep door naar buiten naar de houtopslag en daar stond hij gewoon te roken. Ik knapte totaal . Hij zei ja ik rook . Maar ik was zo boos, dat hij dit dus gewoon al heel lang stiekem deed.. en maar rochelen en hoesten, alsof hij niet weet dat het daarvan komt. Nu heb ik gevraagd of hij naar de rookstoppoli wil gaan. Uiteindelijk is hij dan akkoord. Naar ik moet wel mee. Hij is duidelijk niet gemotiveerd, en zegt je kunt ook gewoon accepteren dat ik rook. Maar dat kan ik niet. Ik walg ervan en vind het zooo zwak. Maar om nou hierom uit elkaar te gaan voert ook wel ver, en dat zei hij dus gisteravond, als je er niet tegen kan dan moeten we maar uit elkaar. Dus die sigaret is belangrijker dan ik. Blijkbaar.
Daarnaast voel ik mij nu gewoon ellendig , heb geen zin om de dingen te doen waar ik anders plezier in heb. Wat moet ik nu.

Wel de lusten niet de lasten.

Hoe een gesprek over hoe relaties in deze tijd zouden verlopen uitloopt op een pijnlijke waarheid. Kijkend naar de cijfers en luisterend naar hoe mensen relaties ervaren, denk ik dat het niet best gesteld is met het samen willen zijn.

Op zaterdagochtend vraag ik aan mijn partner wat hij wil met zijn verjaardag de volgende dag. Hij geeft aan het niet met meer dan ons gezin wil vieren. Geen zin in mensen zoals hij zich nu voelt. Ik geef aan dat ik daar dan rekening mee kan houden. Toch komen we in discussie als ik volgens hem de oorzaak blijk te zijn van zijn humeur. Ik geef aan dat ik juist hem de regie geef van hoe hij het zou willen, maar we zinken alleen maar verder in een put als hij aangeeft dat het allemaal toch een poppenkast is als het ‘niet goed tussen ons zit’. Ik geef aan dat als er niks meer aan te doen is, we er beter mee op kunnen houden.

De spanning vliegt door de kamer. Duidelijk is natuurlijk dat dit met drie puber kinderen niet zomaar opgelost is. Even nagelaten hoe we ons beiden emotioneel naar elkaar voelen, dragen we ook allebei het geluk van onze kinderen door hoe we samen wonen mee.

Best jammer eigenlijk dat het struikelblok wat al jaren aanwezig was, het niet kunnen overeen komen hoe met terugkerende situaties om te gaan als ouders, onoverkomelijk lijkt te zijn.

In de afgelopen jaren hebben we van alles geprobeerd om conflicten te verminderen tussen ons door op één lijn te komen. Waar ik hem mis in de dagelijkse taken, initiatief nemen en interesse voor zijn gezin tonen, mist hij mij in warmte naar hem, compassie en begrip hebbend voor zijn situatie.

Een uitputtingsslag waar ikzelf geen wezenlijke verbetering in zie. Of ik nu leid, samen probeer te werken of hem zou laten leiden, het lijkt niks uit te maken. Met hoeveel oplossingen voor mogelijke problemen of het voorkomen ervan ik ook aandraag, niks lijkt te werken. Toch hebben we wel samen de taak op ons genomen voor de kinderen die wij op de wereld mochten brengen te zorgen. En dat baart me zorgen, de continue strijd die in huis gevoerd wordt helpt hen niet om zich veilig en daardoor zeker te kunnen voelen. Het gevoel dat ze nìet de oorzaak zijn van de ongemakkelijke sfeer in huis.

Wat je als partner, ouder en eigenlijk zelf nog kind van de wereld niet meedraagt in je relatie met geliefden en de zorg voor jezelf. Heerlijk om die lasten en lusten te kunnen delen met je maatje, jammer als een voorbeeld tijdens ons gesprek van een lat-relatie meteen ook de conclusie van je eigen relatie is; wel de lusten niet de lasten.

Mijn partner en ik hadden bijna 8 jaar een latrelatie met de nodige ups en downs. Het grootste probleem is communicatie, ik loop continu tegen een muur van onbegrip aan. Dit triggert mij enorm. Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met ERS en CPTSS. Dit maakt dat communicatie, veiligheid voor mij extra belangrijk is om te kunnen functioneren binnen ern relatie. Mijn partner steekt zijn kop in het zand en vermijd elk probleem zodat nooit niks uitgesproken word en het inmiddels een vicieuze cirkel is geworden van proberen een gesprek aan te gaan wat steevast eindigt in ruzie.
Ik merk aan mezelf dat ik de laatste maanden nogal afstandelijk ben geworden hierdoor. Gisteren is de bom gebarsten. Hij heeft via een berichtje in messenger gezegd dat ik mijn spullen kon komen ophalen. Mijn emoties gaan op dit moment alle kanten op en ik begrijp er eerlijk gezegd helemaal niks van. Waarom zou iemand 8 jaar weggooien alleen maar vanwege de onwil om te praten?

We wonen 7 jamer samen, 2 kinderen.
Ik merk veel dat onze relatie niet meer lekker gaan.
Elke keer als ik uit wil praten, geeft mijn man kritiek maar kij terug en hij kan zelf niet tegen kritiek.
Elke dag heeft mijn man kritiek op lij, ik kan zo niet verder. Ik ben dit gaan negeren, en nu wil ik in relatie therapie.

Ik heb een issue. Mijn vriend en ik hebben al jaren (2) slechte sex. Er is ook totaal geen intimiteit van zijn kant. En het frustreerd mij mateloos. Al vaak menig discussie over gehad, maar geen verbetering. Zo doen we ff snel een quickie. En dan zegt ie we gaan straks verder ( net alsof je dan als vrouw maar klaar zit te wachten op een stoel, zodat we weer verder kunnen) want elkaar dan een beetje warm houden gebeurd dan ook niet. Om dan vervolgens maar niet verder te gaan. Dus hij heeft ze ding kunnen doen. En ik heb me ogen kunnen knipperen. Daarna gebeurd er weer maanden niks omdat het niet wilt steigeren etc. Ik probeer daarover te praten en soms raak ik gefrustreerd ervan. En vraag ik hem of hij mij nog wel leuk genoeg vind.
Hij begrijpt dat niet dat ik zo ga denken waarop hij weer pissig wordt.
Nu het volgende 2 wkn geledwn heeft hij last gekregen van een hoge bloeddruk en cholesterol en van wat hij zegt een inspanningsverbod. Heeft betablokkers ontvangen en mag volgende week terugkomen. Nu dacht ik altijd hartproblemen inspanningsverbod? Meestal willen juist dat je nog wat beweegt geen marathon maar wel wat beweging. Dus ik dacht al even gebruikt hij het misschien als excuus. Maar ok.
Maar ff geschrokken natuurlijk van alles maar ok de draad proberen op te pakken en dingen aanpassen.
Ik zag in de bijsluiter staan erectieproblemen bij gebruik. En ik dacht ohoh!.
Dus ik vroeg nog een paar dgn later aan me vriendinnen. Wat zouden jullue doen als nu blijkt dat er geen sex meer in zitomdat hij het niet meer doet? Wat zouden jullie doen dan. Nou we kwamen erop uit sex is belangrijk maar als er dan nog affectie is en genegenheid zou het niet het grootste probleem zijn en wel wat aan te passen zijn. Een paar dgn later vroeg ik het aan me vriend. Van goh heb jij dat gelezen en wat zou je doen als dat ding van jou het niet meer zou doen.
Nou meneer werd gelijk pislink, waar ik me wel niet druk over maak. En zijn gezondheid is veel belangrijker dan mijn gedachte. En het interesseert hem geen reet en als hij geen sex meer heeft en als mij dat niet bevalt dan rot ik maar op.
Dus zo he, dacht ik, fijn antwoord en gaf ook aan nou wat een fel antwoord en een ziekte heb je nooit alleen en treft ook je partner. En dat je dit soort dingen ook bespreekbaar moet kunnen maken. En dat ik moet oprotten klinkt ook niet echt liefdevol.
Vervolgens een week later liggen we samen op bed. Dus hij praat wat over zijn bloeddruk etc. Slaat zijn arm om me heen en zegt dat hij van me houdt. En ik dacht laten we het even luchtig houden, dus ik spring half tegen hem aan en zeg een beetje met een gekke toon. Omdat jij nu niks mag doen qua sex, wil niet zeggen dat je mij niet kan plezieren hihi.
Wordt hij boos en zegt gelijk geirriteerd meen je dat nou serieus? Waarop ik nog even moest nadenken, en dacht nou ik bedoelde het nu grappig, maar ja ergens meen ik dat wel. Want als jij meer niks kan wil niet zeggen dat je niks met mij kan doen. Dus ik zeg tegen hem. Uhhh ja ik meen dat wel. Dus hij zegt wil je nu sex dan. Dus ik zeg nou nu niet nee maar wil niet zeggen dat je niks met mij kan doen. Dus ik vertel je kan elkaar toch wat strelen, beetje kussen. Ik zeg das toch andere soort inspanning dan dat je de daad doet zeg maar. Nou of ik nu echt zo dom ben? Ik zeg uh nou alsof je nou je tandenpoetst, je toetsenbord aanraakt je brood smeert ben je toch ook met je handen bezig. ? Dus ik vraag nou stel dan voor als je een dildo erbij neemt, zou je dat wel doen dan. Krijg ik na 2 min nadenken een antwoord. Nou dat ligt eraan hoe groot die is en wat de inspanning en kracht erbij is. ??? Dus ik zeg NOU ECHTTTT??. wordt ie boos staat hij op begint me verrot te schelden. Slaat me met volle vuist 3x op me hoofd( gelukkig kon ik me dekbed er tussen doen)dus heb alleen een tand door me lip. Kleed zich aan en zegt dat hij naar huis gaat. Ondertussen roept hij dat ik hem dood wil hebben. Belt 112 ? En zegt dat hij naar huis wilt want hij heeft een hartkwaal en dat ik gestoord ben. De dame aan de lijn zegt nou meneer u kan toch naar huis. En hij zegt ja maar zij is gestoord en weet niet of ik de deur uit kan. Dus ik roep ondertussen vanuit de stoel. Ja hoor ik doe de deur zelfs voor hem open. Hij is toen naar huis gegaan en heeft gezegd dat het uit is? Nou ik ben helemaal van me ei? En heb hem ff rust gegeven en dacht ik bel hem vandaag. Krijg ik te horen dat ik zijn dood wordt. En ik moet nadenken wat ik savonds om 12 uur zeg/discussie voer. En dat ik mijn excuus moet aanbieden?
Dus nu vraag ik me af, was het nu zo ontactisch van mij om dit op het moment als grapje te zeggen. En was hem nu zo dusdanig erg dan dat ik antwoord gaf op zijn ben je serieus? Ik snap er geen reet van. Ik snap dat sex ff op een laag pitje staat, maar heb ook het idee dat hij zich r nu een beetje achter schuilt. En ik vind wel dat het bespreekbaar moet zijn wat als. ? Wat vinden jullie moet ik mijn excuus aanbieden?

Om een lang verhaal kort te maken…
Na een relatie van meer dan 20 jaar besloot ik er een punt achter te zetten. Ik ben een persoon die echt alles deed voor mijn partner. In het kort: ik deed alles voor hem maar ik kreeg nooit iets terug. Ik heb me jaren weg gecijferd voor hem, afgezien, al zijn grillen, agressieve uitlatingen verdragen, mij steeds in alle bochten gewrongen tot op een punt dat er van mij niets letterlijk meer overbleef…. Ik was fysiek getekend, heb mijn job opgegeven mede om aan zijn verwachtingen te kunnen voldoen, ik ben neergehaald, … mijn huisarts vertelde me toen dat hij narcist is en nooit snapte waarom ik bij hem was. Op het moment dat ik hem wilde verlaten stelde ik vast dat hij een financiële regeling getroffen had waardoor ik niet aan mijn gespaard geld kon… ik was zelfs niet in de mogelijkheid om een borg te betalen om een woning te huren. Hij heeft ook financieel met mijn voeten gespeeld ondanks dat ik tot dan steeds fulltime en zelfs erg veel extra uren gewerkt had. Ik zat vast. Op dat moment was mijn huwelijk voor mij voorbij. Ik was boos en voelde me verraden. Toen deed ik iets wat ik nooit van mezelf verwacht had. Ik ging een (vooral fysieke) relatie aan met een ander. Voor de moraalridders onder jullie: ik hoef geen preek, ik weet hoe mijn leven was tot dan… ik voelde me letterlijk mijn man zijn slavin, meid, snelle wip, oppas voor de kinderen, geldezel, gevangene… ik heb me bovendien vaak onveilig gevoeld, ik sliep op het eind nog nauwelijks uit schrik. Op het moment dat ik die nieuwe relatie aanging voelde ik dat echt alles in mijn huwelijk compleet fout zat, ook in bed… het heeft me ergens de kracht gegeven om overeind te krabbelen en een uitweg te zoeken… dat is uiteindelijk gelukt… ik ben (gelukkig) gescheiden… maar niet zonder zijn wraakacties omwille van die buitenechtelijke relatie. Ik weet dat het vreselijk klinkt. Maar ik heb er geen spijt van… wat hij me al die jaren aangedaan heeft verbleekt voor mij in het niets bij wat ik op het eind fout deed… ik ga geen details geven om mijn anonimiteit niet in het gedrang te brengen… maar zijn gedrag was tijdens ons huwelijk achteraf gezien compleet hallucinant. Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zolang niet wilde inzien. Ik had nooit gedacht dat ik tot zoiets in staat was.
De man waar ik een relatie mee aanknoopte was op dat moment single. Zijn vrouw was vertrokken… ze hadden er ook al een hele historiek opzitten waar ik zelf tot op vandaag nog met moeite nog aan uit raak … op een gegeven moment staat zijn ex-vrouw terug aan de deur bij hem. Ze is in dezelfde week haar dak boven haar hoofd, haar lief en haar job kwijt. Hij belde toen paniekerig met die mededeling. Ik heb hem toen gezegd dat het niet aan mij was om er over te beslissen of hij haar zou helpen. Hij haalde haar daarop terug in huis met de afspraak met haar dat het tijdelijk was. Conclusie: ze woont er nu nog steeds, wil niet vertrekken, werkt zelf niet, kampt met een verslaving en dreigt met zelfmoord als hij erover wil praten… ze slapen apart en maken constant ruzie… dat is toch wat ik van hem mag geloven (als het al klopt). Ze hebben kinderen samen, wat het uiteraard niet makkelijker maakt. De conclusie is nu… zij weet van mij… maar hij durft nauwelijks met me afspreken uit schrik voor haar reactie en de eraan gekoppelde dreigementen. Het is wel een feit dat er ondertussen meer lijkt te zijn tussen ons dan iets louter fysiek na al die tijd. We horen elkaar dagelijks en kunnen uren praten. Hij zegt dat hij van me houdt… maar langs de andere kant… van een relatie uitbouwen zal nooit sprake zijn zolang hij “gegijzeld” wordt. Ergens herken ik mezelf in hem. Teveel willen pleasen, goed doen, tot op het punt dat het eigenlijk niet meer oké is… je grenzen niet aangeven. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat er voor mij op een gegeven moment meer nodig is dan wat we nu hebben. Ik heb geen zin om alles in het geniep te moeten doen. Ik heb geen zin meer om alleen maar rekening te moeten houden met een ander. Het klinkt msn egoïstisch… maar nu wil ik eindelijk leven. Het is alsof ik eindelijk na 20 jaar uit die gevangenis bevrijd ben. Het voelt heerlijk! Ik heb begrip voor zijn situatie… en ik zal er altijd voor hem zijn als hij me nodig heeft… maar ik ga mijn leven niet meer laten bepalen door een ander. Echter, ik heb niet de indruk dat mijn boodschap bij hem aankomt. Dus ergens zit ik met de vrees dat ik hem zal moeten loslaten, ondanks alle steun die hij me gegeven heeft de afgelopen jaren. Ik vind het erg jammer, het klikt op alle vlakken, ik wil hem, zoals het hoort… maar hij lijkt het niet in te zien. Ofwel beteken ik minder voor hem dan wat ik zou willen. Dat kan natuurlijk ook het geval zijn… het valt me zwaar dat ik hier met niemand over kan praten. Mensen hebben snel hun oordeel klaar… maar wat ik geleerd heb is dat relaties niet zo zwart-wit zijn als ik vroeger dacht.

Mijn partner neemt me niet serieus.
Ik heb nu bijna 4 jaar een relatie met mijn partner en 3 kinderen.
Laatste tijd neemt hij me echt niet serieus. Het gaat over de stomste dingen. Ik ben sinds de geboorte van het jongste kind even gestopt met werken tot hij naar school gaat. Mijn partner werkt voltijds en mag letterlijk met zijn voeten naar boven gaan liggen na zijn werk, hij helpt savonds ook mee met de kinderen. Nu de laatste tijd als ik iets vraag om te doen, wat zeer weinig is, doet hij het niet. Hij is het dan vergeten of hij gaat er de volgende keer aan denken. Dit is al zo een jaar aan de gang. Hij doet er dus niets aan, ik krijg enkel lege sorry’s. Als hij me niet wil helpen, prima, maar dat hij me het dan gewoon zegt ipv me dubbel werk en frustraties te geven. Het is echt een lieve en fantastische man, maar ik kan hem de laatste tijd niet uitstaan. Overdrijf ik misschien? Of kan het gewoon zijn dat hij juist heel goed weet wat hij fout doet? Ik ben ten einde raad.

Toen ik laatst met mijn man de sauna bezocht vond ik het vervelend dat hij de aandacht trok van jonge vrouwen, ook in mijn bijzijn volgde hij een vrouw /haar door zich om te draaien toen ze het zwembad verliet.
Dat vind ik een eigenschap die mij pijn doet. Ik heb hem dit niet verteld. Ik weet dat hij zielsveel van me houdt maar toch doet hij dat.

Ben doodongelukkig na 39 jaar huwelijk. Nu ik wat ouder wordt begin ik last te krijgen van onze relatie. Als ik terug kijk dan denk ik misschien had ik toch weg moeten gaan toen ik jong was. Heb het en kan het nog steeds niet goed doen. Altijd hoor ik hoe slecht ik ben vooral ook dom en een niksnut. Hij vind zichzelf geweldig en intelligent. Maakt graag grapjes in gezelschap over mij en dan vooral kwetsend. Een ander vind dat vaak niet leuk maar dat dringt niet tot hem door. Heb altijd gedacht dat het wel beter zou worden maar helaas. Praten is ook niet mogelijk hij weet alles heeft altijd gelijk en alles ligt aan mij. Dus pogingen om te praten daar ben ik mee gestopt. Maakt me allemaal erg verdrietig.

moet even mijn verhaal kwijt. Afgelopen weekend heeft mijn partner het enorm druk gehad. Werken. Pride in de woonplaats. Bbq bij vrienden. Weer vroeg er uit om te trommelen in haar band de hele dag. Vervolgens zag ik dat ze helemaal op was. Thuis gekomen is ze op de bank gaan liggen. Uitgeteld. Ik ben gaan douchen en heb haar gelaten en naar bed gegaan. Ze is vervolgens ook gaan douchen en is in bed gaan liggen. Er was een bepaalde spanningsstilte. Ik durfde niet goed haar een kus te geven omdat ik niet haar in de weg wil zitten of in haar ruimte wil komen als ze dat niet wil. Dat ligt ook zeker aan mij. Puur omdat ik weet dat als ze heel moe is misschien daar geen zin in heeft. Vervolgens vroeg ik of ik nog een kus kreeg en of ze wil vast pakken. Vervolgens vliegt ze boven op me. Ze zei dat ze helemaal klaar is met mijn gedrag. En dat ik op een vervelende manier aan haar vroeg of ik een kus mocht. Ik ben het bed uit gegaan. Ik denk ik laat het er bij. Vervolgens toch maar terug in bed gaan liggen waarbij ik haar been raakte met instappen. Ze werd pissig en zei me wat ik toch allemaal aan het doen was. Ze zei dat ik alleen maar aan het steunen en kreunen was en ze niet kon slapen. Hier op ging ze naar beneden met het dekbed. Ik ben haar achter na gelopen. Uiteindelijk zei ze vrijwel direct ze de relatie niet meer wilde en dat ze niet meer van me hield. Ik gaf aan dat ze moest stoppen en dat dit kwam door de vermoeidheid. Uiteindelijk bleef ze door gaan. Nogmaals gezegd dat ik totaal niet snap waar dit vandaan komt. Ze bleef maar door gaan dat het klaar was. Ik stond genageld aan de grond. Hier op ben ik schreeuwend voor haar gaan staan en heb beide armen vast gepakt en op de bank gezet. Haar meerdere malen gezegd te stoppen. Dit komt dan vanuit het niets bij haar en ik snap er geen ene bal van. Ze zei dat ze niet snapt dat ik dit allemaal pik en ze me gewoon niet weg krijgt. Ze is me zat en heeft nog nooit zo'n vergiftigende relatie gehad. Zoveel pijnlijke dingen heeft ze me gezegd.....uiteindelijk zijn we naar bed gegaan. Tegen de ochtend hoorde ik iets beneden. Ik heb haar wakker gemaakt en gezegd ik wat hoorde. Ze zei me een half uur later dat ze baalde ik haar wakker had gemaakt. En er was toch niks of niemand? Want nu kon ze niet meer slapen. Ik zeg: ....ik dacht er iemand was..... daarom maak ik je wakker. Nou, en was er iemand? Nee he? Dus nu kan ik niet meer slapen. In de ochtend heb ik haar vast gepakt en meerdere malen gezegd dat ze moet proberen die boosheid los te laten. Ik wilde bij haar in haar armen liggen en dat mocht maar was wel teveel. Gezegd dat we het 95 procent altijd leuk hebben samen. En zeker de laatste weken/maanden. Dat we elk weekend zeggen dat we het zo fijn hebben gehad samen. En dan door een opmerking van mij of ik nog een kus krijg gebeurt dit allemaal. Ik begrijp er totaal niets van. Ik kom op mijn vrije zondag naar haar trommelen kijken. Haar dit gezegd maar viel verkeerd. Ik wilde haar laten merken dat wat ik doe ik dat doe omdat ik haar graag wil zien optreden en daar van kan genieten. Laat aan alle kanten zien dat ik van haar houd. En op de 1 of andere manier komt het niet binnen en zet ze zich af tegen me.

Ze zei dat ze niet meer met me wilde ontbijten en dat ik moest gaan. Uiteindelijk probeerde ik nog te zeggen ik wel wil weten waar ik aan toe ben en ze dit niet zomaar op kan geven. Juist omdat dit weer gebeurt in een drukke periode. Ik ben gegaan. Thuis gekomen heb ik haar een bloemetje gestuurd met de tekst dat het allemaal wel goed komt. Ik heb niks meer van haar gehoord. Over 2 weken gaan we op vakantie. En ik had er enorm veel zin in. En ook behoefte. Ik weet dat zij er ook veel zin in had. En nu lijkt alles zo verloren. Ik snap totaal niet wat er aan de hand is. Of wat ik allemaal heb gedaan dat door zo'n opmerking ze me totaal weg duwt en pissig is. We hebben allebei een rukweek gehad van hidden garden. Heeft ons niet beschadigd want we zijn niet veel samen geweest. Wel beiden uitgesproken dat we ons kut voelden.
Ik kan me indenken het misschien niet fijn klinkt of uit m'n mond is gekomen of ik nog een kus krijg, alleen dan zo heftig reageren..... daar ben ik het meest van geschrokken. Er kwam een heleboel bagger boven van 2 jaar geleden. Haar gezegd ik hier niet steeds aan terug wil worden gebracht. Juist omdat we zo gegroeid zijn samen. Ik hou met heel mijn hart van haar. En ik wil allerlei consessies doen. Alleen het moet wel respectvol blijven. En dingen naar mijn hoofd slingeren......zeggen dat ze me niet meer om haar heen wil hebben.....dat alles aan mij ligt en ik niet naar mezelf kan kijken..... ik weet heel goed wanneer ik iets doe wat anders had gekund. En ik schroom niet excuses aan te bieden. Alleen elke keer weer opnieuw barst er een bom in haar op momenten die ik totaal niet aan zie komen. Voor mijn gevoel hadden we een leuk weekend samen...... ik begrijp er echt niks van. Wij zijn beiden een vrouw en wonen niet samen.

Ik ben in een korte relatie van een aantal maanden met me vriendin. We hebben eigenlijk vanaf begin al onze ruzies gehad. In deze maanden ongeveer 8,5 maand hebben we misschien wel 12x flinke ruzie gehad. Waarbij ik vaak werd weggestuurd als we er niet uit kwamen of elkaar echt even met rust moesten laten. Probleem is vaak zoals me vriendin aangeeft heeft ze irritaties bij mij. Ze raakt dan gefrustreerd en krijgt naar mijn mening een onaangename houding (met ogen rollen, diep zuchten, boze uitdrukking)
Als ze dan haar gevoelens en frustraties uit raak ik defensief wat bij haar dan nog meer frustraties oproept.
Nu staat na de zoveelste keer relatie op omvallen. We hebben samen gekeken naar relatie therapie maar ik vraag me af of dit wel nut heeft. Ik heb het idee dat je je in de eerste maanden van een nieuwe relatie niet zoveel gedoe hoort te hebben en al helemaal niet in een korte relatie al in relatie therapie willen. Maar ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik voel nog steeds dat ik haar niet kwijt wil aan de andere kant zo kort samen en nu al problemen en irritaties, houdt zoiets wel stand? Ik heb weinig ervaring op relatie gebied en kan hier niet een duidelijk antwoord op vinden.

Er is wat voorgevallen tussen mij en me man. We hebben hier verschrikkelijk ruzie door. De spanning thuis is om te snijden.

Je bent hier zo door ontdaan dat je niemand wilt zien of spreken. Je moet even alleen zijn met je gevoelens en gedachten. Je geeft dit ook aan je vriendinnen. Een vriendin blijft je berichtjes sturen en geeft steeds aan dat ze er voor je wil zijn. Je hebt inmiddels 2 keer aangegeven niemand te willen zien en spreken. Ook reageer je niet meer op haar berichtjes. Je hoofd zit vol.

Maar dan komt zo langs op een dag dat je man ook vrij is. Je denkt wat??! Hoezo kom je langs. Ik wil niemand zien of spreken. Wat denk je gezellig op de koffie te komen terwijl we in een relatie crisis zitten?

Op de dag dat ik een gesprek wil voeren met mijn man, toont hij opeens bij het begin van het gesprek zoveel weerstand. Terwijl hij hier in de ochtend nog open voor stond. Ik vroeg me af wat was er gebeurd? Waarom deze weerstand?

Wat bleek! Twee dagen later kom ik er achter dat hij met die vriendin van heeft gebeld. Hij wilde weten wat ik tegen haar had gezegd. Hij wilde weten wat er in mij omging om met goede argumenten het gesprek aan te gaan.
In het gesprek met hem heeft zij aangegeven dat ze het niet prettig vond te praten achter mij rug om. Hij zei haar dat hij het me nog wel zou vertellen.

Toen ik erachter kwam voelde dit als een steek in mijn rug. Waarom zei ze niets tegen mij? Ze wist van onze crisis. Nu opeens wel mij grens respecteren. Waarom niet tegen mijn man zeggen dat hij met mij moet praten? Ipv koos ze er voor om het woord voor me te doen en om haar zelf dus tussen mij en hem in te plaatsen.

Waar was zij als vriendin van mij? He je man heeft mij gebeld....ipv niets. Nee, ze wilde het later vertellen, op een beter moment
Ze wilde mijn grens nu wel respecteren dat ik niemand wilde zien of spreken.

Ik heb altijd voor haar klaar gestaan! Altijd op het moment dat zij het het moeilijkste had was ik. Er kon altijd bij mij terecht.

De ruzie met mijn man is hierdoor nog erger geworden en ik heb zelf overwogen om te scheiden.

Ben ik terecht boos en teleurgesteld in mijn vriendin hier over?

Vrouw 2 Kids. Veel problemen en weinig sex. En wat er was was niet best. 8 jaar nu al geen sex geen knuffel helemaal niets meer.??? Wat moet ik doen... scheiden of blijven??

Sinds een maand of 2 ben ik uit elkaar met mijn ex en verhuisd. We hadden in principe een sterke relatie, een relatie zoals je kan verwachten als je een heel jong kind hebt samen. Maar we kregen steeds vaker ruzie. Ik wilde in relatietherapie, hij niet en helaas is het allemaal met een hoop ruzie en strijd beëindigd. Ons kind woont bij mij, die is nog erg jong. Er is wel een zorgregeling van twee keer in de maand een weekend dat hij bij zijn vader is. We hebben afgesproken dat een nieuwe partner op een rustige manier geïntroduceerd zou worden en er eerst gekeken zou worden of dat wel stand houdt.
Nu heeft mijn ex binnen een maand een nieuwe partner waar hij ook na een paar weken al mee is gaan samenwonen. Hij heeft haar zonder overleg voorgesteld aan ons kind. Ons kind is nog volop aan het wennen aan de nieuwe situatie en alles aan het verwerken. Nu is het ook nog zo dat mijn ex die vrouw niet goed kent. Hij heeft acht jaar geleden iets met haar gehad maar haar al jaren niet gesproken daarna. Hij weet dus ook helemaal niet wat voor type ze is. Ik maak me echt zorgen om ons kind en vind het zo verdrietig dat een afspraak die zo belangrijk is nu al is verbroken. Ex heeft voorgesteld kennis te maken met haar maar ik ben daar nog niet klaar voor. Helaas kan ik toch niks meer veranderen aan de situatie. Ooit zal het wel moeten maar voorlopig ben ik druk met alles te verwerken. Iemand ervaring? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?

Ik en mijn vriend zijn nu 13 jaar samen. Ik heb drie jaar geleden een huis gekocht, met mijn vaders geld die daarbij hielp. Anders hadden we nooit een huis kunnen kopen (beide geen vaste contracten en studie schuld). Tijdens onze studie woonde wel al samen, en kon hij net aan zijn studie betalen. De rest betaalde ik en vulde ik aan met mijn stufy en bijbaantje enzo (hij trok geen bijbaantje).
Dus mijn vader heeft wat geld aan me kunnen geven, waarmee ik de hypotheek kon aanvullen en mijn stufi kon afbetalen om uberhaubt een hypotheek te kunnen krijgen. We zijn van een huur 1200 excl. naar een hypotheek incl. alles ongeveer 777 gaan zitten, wat een verbetering.

We hadden een constructie bedacht dat mijn vriend een huur betaling zou doen, naar rato inkomen. Mijn vader vond het namelijk niet prettig meteen mijn vriend medeeigenaar te maken (mijn vriend had/heeft nogal een weed verslaving en geld zaken niet zo goed op orde vanwege o.a. adhd) en het was een soort voorwaarde voor het geld krijgen todat hij op het been was weer. Ik heb voordat we introkken alles betaald, nieuwe vloer, meubels, gordijnen, stucadoor, noem maar op wat nodig was in het huis etc.

Maar het begint het echter te steken, want ik betaal al het onderhoud, klussers, CV mannen, verbetering van het huis zoals zonnepanelen en isolatie, en voor hulp in de tuin en huishouden (ik kan het niet alleen). Hij doet nauwelijks klusjes en dan maar half (letterlijk, 1 van 2 ramen heeft nieuw beslag, twee tuinstoelen zijn geverft van de 4, balk staat in de grondverf en meer niet), hij betaald aan bijna niets mee voor het huis (zoals meubels), of iets opknappen. Wel aan gameconsoles, duur apparatuur, race autos, en dan betaal ik vaak ook nog mee als we dingen samen gebruiken. Tot op zeker hoogte snap ik dat. Maar in een huur huis zou je toch ook wel kleine reperaties doen? Of de CV man bellen, of in de tuin werken, iets verven, etc. Ik heb niet het vertrouwen dat hij dat ineens wel gaat doen als we samen nu een huis zouden kopen, als hij nu al laat zien hoe hij aan bijna niets mee doet nu en er zo in staat.

Ben ik nou gek? Had ik hem mede-eigenaar moeten maken? Hij woont lekker goedkoop zo en ik vind het nogal ondankbaar en voel me gebruikt. Ik heb proberen aan te kaarten dat ik me alleen voel om alle touwetje in handen te moeten houden, dat het me vermoeid en ik een partner nodig heb daarin. Dat hij niet overal aan mee betaald kan ik nog mee leven, maar ook ineens niet kunnen helpen met dingen regelen en/of klussen enzo... 'Maar het is mijn huis', en ik 'gooi met modder', 'ik kijk niet naar alle dingen die hij wel doet'.

Hi, ik ben nu al zo’n anderhalf jaar samen met mijn vriend en dat was niet geheel vlekkeloos. Ik heb een tijdje geleden bijna een burn-out gehad, waardoor onze relatie hevig onder druk kwam te staan. Ik had weinig energie meer om dingen te doen en dus ook niet in de relatie.
Een maand geleden had ik heftig gelogen om een onbenullig klein ding. We hadden een week geen contact en waren er allebei volledig kapot van. Toen spraken we af beter aan de relatie te werken en het ging naar mijn gevoel redelijk vooruit. Van het weekend heb ik weer gelogen. Weer om hetzelfde kleine dingetje. Toen ik het had gedaan voelde ik me zo schuldig maar ik wist niet hoe ik het moest vertellen. Ik heb me er het hele weekend ziek om gevoeld totdat hij me ermee confronteerde. Ik snap niet waarom ik weer loog. Overigens weet ik wel van mezelf dat ik redelijk conflict vermijdend bent en een people pleaser.
Het probleem is dat ik geen idee heb wat ik kan doen of zeggen om hem mij weer te laten vertrouwen en te laten inzien dat onze relatie het waard is om me nog een kans te geven.

Mijn vriend en ik zijn nu ruim 2 jaar samen en nog steeds heel erg gek op elkaar.
De liefde is het probleem niet, maar er gebeuren steeds situaties waar ik moeilijk mee om kan gaan.
Eerst gaat jij achter mijn rug om contact zoeken met een vriendin van mij om meer over mij te weten te komen,ivm een belasting schuld is hij op één verkeerde manier aan geld gekomen om dit op te lossen,dat is uitgekomen en dat was een enorme schok voor mij. Gelukkig heeft hij daar nu regeling voor getroffen. Hij heeft mij beloofd vanaf nu aan eerlijk te zijn,en ik heb het hem weer vergeven omdat ik van hem hou.
Maar het vertrouwen moet wel weer groeien en daarom vraag ik nu meer bevestiging.
IBij elk klein dingetje wordt ik nu snel boos en ontstaan er dus ruzies . Bij een flinke ruzie gaat hij meteen op Tinder of zoekt hij contact met een oude vriendin. Iedereen zegt dat hij niet goed voor me is,ook mijn kids. Maar op 1 of andere manier hebben we ook super fijn samen. Ik weet het even niet meer…heeft iemand tips voor mij. Alvast bedankt

Eigenlijk ben ik ontzettend teleurgesteld in mensen. Sommigen hebben niet veel goeds met je voor, dat is wel gebleken.

Hoi, ik heb een vraag, Mijn vriend vat alles wat ik zeg snel verkeerd op. Ik heb nu aangegeven dat ik een opmerking dat hij heeft gemaakt, niet zo leuk vond en me raakte. Nu is hij boos en negeert me al 5 dagen. Hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan. Hij reageert veelal gevoelig als ik aangeef dat ik iets niet leuk vind, het is nog niet eens ruzie, maar een opmerking, maar voor hem is dat al heel moeilijk. Ik weeg mijn woorden al steeds af voordat ik ze uitspreek. hij neemt afstand, hij heeft tijd nodig om het te laten bezinken,(ik respecteer dat en geef hem die ruimte) maar het duurt steeds langer voordat hij weer toenadering zoekt, als ik voorzichting toenadering zoek, dan reageert hij kortaf. Ik weet niet meer hoe hier mee om te gaan, vindt het heel moeilijk.

Het is wel raar. De laatste tijd heb ik conflicten met iedereen. Dat was nooit zo. Tot drie jaar geleden was ik altijd een binnenvetter en kon iedereen goed met mij. Werd er ook regelmatig grof misbruik van me gemaakt trouwens.

Ik ga eerst even de situatie schetsen, men vriendin heeft al een paar keer mijn vertrouwen beschaamd (niets ernstig) bij afspraken (die zij had voorgesteld te maken). Mijn gedachte is dan na de momenten dat ze mijn vertrouwen heeft beschaamd ze dat vertrouwen dan gaat proberen terug winnen. Afgelopen week hebben we het er dan over gehad en ze vraagt me dan om meer vrijheid, omdat ze graag meer tijd wilt hebben voor haar vrienden en familie. Ik vond dat ze daar al genoeg tijd voor had maar oke. Als ik haar nu 1x in de week zie is het veel en ik hoor haar via chat ook slechts een enkele keer per dag. Dit was eerst totaal niet… ik vraag me gewoon af of ik nu te veel claim of dat het idd raar is wat ze nu doet? En wat kan ik doen?

Mijn vriend en ik hebben best vaak discussies en ruzie. Op momenten dat we in een ruzie zitten zegt hij de meest verschrikkelijke dingen om mij te kwetsen. Hij geeft achteraf aan dat het op dat moment zo voelde voor hem maar daarna niet meer. Toch maakt het mij erg onzeker en vind ik niet leuk als hij dingen zegt die mij kwetsen. Hij geeft aan om bijvoorbeeld alleen gelaten te worden terwijl ik vaak probeer te begrijpen wat er mis is. Op zulke momenten wanneer ik iets langer ik discussie wil blijven gaan, word hij kwaad. Op momenten dat we geen ruzie/discussie hebben, dan hebben we de leukste tijden samen en is zo zonde als het dan de andere kant op gaat.

Ben ik nou gek aan het worden? Of verwacht ik teveel in een relatie?.
Ik zoek wat hulp adviezen want zelf weet ik het niet meer zo goed.
Mijn vriend en ik zijn nu 7 jaar samen een lat relatie en wonen 60 km uitelkaar. Ik wil allang samenwonen maar hij houdt de boot een beetje af. Mijn huis vind hij te klein (woon met 2 kinderen ook). Hij woont zelf bij zijn ma.. heeft ook 4 jaar gokproblemen gehad waardoor loonbeslag. Maar sinds 3 jaar gaat het hem goed en heeft hij altijd al een goed salaris gehad hij verdient per maand 4x zoveel als ik..
Nu hebben wij in die 7 jaar een hoop meegemaakt. Begon met leugens over hoe hij heet wat voor werk hij deed waar hij woonde en leeftijd. Dit heeft behoorlijk wat gedaan met mijn vertrouwen in hem. Maar ik ben verder met hem gegaan en probeer het hem te vergeven. Tot op de dag van vandaag liegt hij nog over belangrijke dingen. Zeggen dat hij thuis is en dan vervolgens in turkije zitten etc. Dan hebben we ruzie erover maar hij weet toch dat ik het hem weer vergeef na wat woordenwisseling erover.. nu heb ik in de afgelopen 4 jaar 8 operaties gehad en het stoort mij dat hij er dan nooit is voor. Het brengt me bij het ziekenhuis en rijdt dan door naar zijn werk. En komt me dan halen als het hem weer uitkomt. Zet me dan thuis af en rijdt weer terug naar zijn ma.. de dagen erna vraagt hij ook niet hoe het gaat ofzo?. Nu me laatste operatie knieoperatie. Wordt er al geroepen ja nou weet niet of ik tijd heb om er te zijn. Komt hij me toch uiteindelijk ophalen. Ik moet 6 trappen op met krukken en hij zit al boven op de bank. Kijkt ook niet op of om of ik uverhaupt wel boven kom. Vervolgens zit hij daar de hele middag kan niet 1x keervragen of ik wat wil drinken of eten. Kattenbak wil hij standaard niet doen als er een kat gepoept heeft en wordt gewoon van mij verwacht. Volgende dag gaat hij werken niet 1 sms of het me goed afgaat of lukt thuis. Totaal geen ibteresse. En dan zeg ik tegen hem nou je hoeft me ook niet plat te bellen of smsen maar 1 simpel smsje van 10 sec zou toch moeten kunnen. De volgende dag idem niks van hem gehoord. Vrijdags (is hij vrij) komt hij weer naar mij maar besluit eerst andere dingen te doen waaronder autobanden verwisselen. En komt rond 4 uur is aanzetten.
Is het nou zon rare gedachte van mij? Dat wanneer ik denk iemand is slecht mobiel kan de trap niet op en af. De hele week lopen haar kinderen en moeder achter haar aan. Laat ik ook is wat sneller daar zijn om haar ook is te helpen.?.
Weekend als hij hier is moet ik zelf strijken vaat doen etc. Gewoon simpele dingen vraag het hem niet eens maar kont gewoon niet in hem op om het voor mij te doen. Als hij mij dan zittend ziet strijken is het oohh doe je dat zo?. Ook niet zeggen joh laat liggen doe ik zo wel. Nope hij zit maar op de bank. Als ik hem dan later erop aanspreek is het weer van dat ik een labiel persoon bent en dat ik niks in te brengen heb. En dat hij niet van me houdt en ook niet wilt samenwonen dat ik hem gek maak als ik hem er dus 10 min lang op aanspreek. ( dat duurt te lang). Hij zegt dan altijd van die valse gemene dingen. Waardoor ik weer ga twijvelen aan de echtheid van onze relatie en of die eigenlijk wel zo serieus is met mij?
Toen mij vader was overleden en hij ook op de kaart stond vroeg ik hem ook bij de condoleance aanwezig te zijn. Wilde hij dat niet want dat was zijn ding niet. En als ik dan moet huilen en vraag ja waarom niet dan is mijn ding ook niet maar vind het fijn als je er bent als steun etc. Ben ik een hoer en een kutwijf.. uiteindelijk is me zus erbij gekomen en heeft hem wat dingen gezegd en dan kont hij in ene wel ( omdat het dan moet) niet omdat hij wilt?. Dus nu mijn vraag eigenlijk ben ik nou gek aan het worden dan ik sommige dingen verwacht in een relatie die eigenlijk misschien toch niet zo vanzelfsprekend zijn. Ben ik teveeleisend. Of mag ik bepaalde steun zorgzaamheid toch ook wel verwachten.

Na 10 jaar zijn mijn (lat)relatie en ik wat uit elkaar gegroeid en ik ervaar veel afstand en afstandelijkheid. Door ervaringen van vroeger word ik hierdoor onzeker en wat angstig. Ik probeer dit aan te kaarten maar hij kapt het meteen af, met stemverheffing. Waarna ik ook mijn stem moet verheffen om gehoord te worden. Dit noemt hij 'erupties'. Na twee weken stilte mailde hij dat hij geen 'erupties' meer wil en dat ik dat maar met iemand moet gaan bespreken. Ook 'te pas en te onpas gevoelens uiten' mag niet. De relatie lijkt nu te eindigen als ik niet verander. Maar ik vind dat hij ook naar zichzelf zou kunnen kijken. Nu ben ik de boosdoener en word er nog onzekerder door en voel me verslagen en verdrietig.

I feel we have let each other down over the years and have adopted negative habits of dependency and reactivity which we cannot seem to break. I know we are better than this and can bring out the better in each other but right now we are simply stuck and cannot get out.

We hebben steeds vaker ruzies en discussies door een gebrek aan evenwicht.

Onze relatie komt steeds meer onder druk te staan. Het is dan ook weer iets die ook onze kinderen niet ten goede komt.

We hebben het al een paar keer over het uit elkaar gaan, maar dat willen we (miss) eigenlijk ook niet.

beide 40j, 3 kinderen, woning met nog wel wat verbouwingswerken aan, onregelmatige werkuren, en staan er ook alleen voor wat opvoeding van onze kinderen betreft. ( geen grootouders die oppas spelen)

In de afgelopen jaren zijn mijn partner en ik zowat over bij alles anders geen denken, wat vaak tot tegenstrijdige ideeën en visies kan gaan leiden.

Het grote probleem die ik nu ervaar is de wispelturigheid van ideeën van mijn partner, is zeer communicatief en kan veel verkocht krijgen. Ik ga te veel mee in het verhaal wat vaak tot een overvolle eenzijdige agenda gaat leiden.

Daarnaast stel ik vast dat afspraken maken over projecten en inrichting geen probleem zijn (soms ook wel), maar die kunnen niet worden ingevuld/vastgehouden.

Aangeven tijdsbestek en kosten worden vaak onvoldoende erkend wat dan een bron tot ergernis is natuurlijk. Want de volgende opdrachten en werken staan al op de agenda te wachten ….

Evenwicht wordt verstoord, vertrouwen raakt zoek, stress loopt op in verschillende zaken (ook gezin), fun en fut lopen uit de relatie….

Evenwichtige afspraken maken lukt dus niet…. Kiezen voor uit elkaar te gaan …. Tja dan kijk je naar de kostprijs … kost van het leven … organisatie structuur voor de kinderen….. ☹

Mijn vriend en ik zijn al tien jaar samen, zo lang maken we ook al ruzie. Hoewel we als water en vuur zijn hebben we ook onwijs veel leuke momenten gehad. Maar zo lang als we elkaar kennen kunnen we ook vreselijke ruzie maken. Echt ruzie. Meningsverschillen of discussies zijn er bijna dagelijks. Echt grote ruzies eens in de paar maanden. In goede periodes misschien eens in het half jaar. Waar het over gaat? De allergrootste ruzies vinden plaats als hij gedronken heeft. Ik probeer echt niet te snel te zeuren over hoe vaak en hoe veel hij drinkt, maar als ik dan op een gegeven moment zeg dat het nu echt genoeg is en hij dan toch nog doorgaat, dan wordt ik boos. Als hij te veel gedronken heeft vind ik hem verschrikkelijk. Hij verliest volledig de controle, wordt vreselijk nonchalant, gaat boeren laten, kan niet uit zijn woorden komen, valt in een stoel in slaap terwijl er visite is, etc. En in sommige gevallen, als ik er wat minder goed mee om kan gaan dan anders, dan wordt ik boos en zeg ik onaardige dingen, of ik gooi zijn glas leeg in de wasbak en verstop de fles met alcohol. Dan wordt hij woest. Hij schreeuwt de boel bij elkaar en moet zijn drank hebben. Het feit dat ons kind ligt te slapen interesseert hem dan niet, dat zegt hij ook. Dat maakt mij zo ongelofelijk boos, dat ik hem vraag of hij dit leven wel wil. Hij zegt daarop altijd dat dat er niets mee te maken heeft, maar voor mij wel. Als jij je niet kunt gedragen wil ik geen gezin met je vormen. Op de een of andere manier trap ik steeds weer in de excuses en beloftes die een paar dagen later volgen (Ik zat fout, ik weet het, ik moet gewoon niet zo stom doen). Of ik vermijd de strijd als hij blijft zeggen dat ik overdrijf en hij niets verkeerds heeft gedaan. Ik durf deze relatie niet te verbreken, want waar moet ik heen? Ik wil deze relatie niet verbreken, want ik houd zo veel van hem. Maar als hij zo is, doet hij mij denken aan mijn vader op diens slechtste momenten en dan wordt ik overvallen door angst. Ik kan dan niet anders dan vijandig reageren en uitspraken doen die hem nog bozer maken. Ik raak door zijn boze reactie vervolgens volledig in paniek.
Misschien denk ik in doembeelden door mijn eigen slechte ervaringen met mannen met een slechte dronk. Maar misschien moet ik mezelf en mijn kind beschermen en gewoon vertrekken. Na tien jaar kan ik de hoop op verandering misschien wel opgeven. Zo wel bij hem als bij mijzelf. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik ben moe van de ruzies, de angst, de zorgen en de spanning. Ook al gebeurd het niet wekelijks, ook jaarlijks is te vaak.

Mijn partner en ik hebben een dochtertje (peuter). Sind2 jr jaar wil ik een tweede kind, onze dochter is erg leuk en ik stroom over van liefde als ik die twee samen zie. Mijn partner wil echter geen tweede tot ik mijn triggers/problemen heb opgelost. Hij gelooft niet dat ik daar mee bezig ben. Ik heb het idee dat hij wil wachten tot ik perfect ben, maar tegen die tijd ben ik 60+ of zo. Nog een paar jaar en ik ben simpelweg te oud om kinderen te krijgen; ik voel dit als een deadline. Elke confrontatie met een zwangere of een vrouw die heeft wat ik wil maakt mij erg emotioneel en gefrustreerd. Ik uit dat voornamelijk in boosheid, anders zou ik een jankend wrak zijn. Seks is moeilijk, want ik wordt elke keer weer geconfronteerd met het condoom-moment. Het is allemaal heel dubbel; ik hou vreselijk veel van hem, en daarom wil ik een tweede, maar des te meer pijnlijk is de afwijzing. Ik sta inmiddels voor de keuze dat ik mezelf zo niet langer wil kwellen. Ik kan wel in deze relatie blijven, maar dan neem ik het hem over 30 jaar nog kwalijk. Ik vind het alleen zo pijnlijk omdat ik van hem hou en voor onze dochter. :'-(

Laatst vertelde een vriendin mij dat zij en haar man al een poosje relatietherapie hebben. Ik hoorde die mededeling met gemengde gevoelens aan. Was hun relatie zo slecht? Dat had ze mij nooit verteld!

Ik reageerde wat geschrokken en zei; 'O, joh, is het zo erg tussen jullie? Dat wist ik niet'.

Mijn vriendin moest lachen en zei; 'nee, hoor. Helemaal niet. We willen juist problemen voorkomen.' Dat had ik nog nooit gehoord! Mensen die in relatietherapie gaan als ze geen problemen hebben.

Mijn vriendin vertelde dat zij en haar man het goed hebben samen en goed willen houden. Ze vertelde dat de therapie hun relatie alleen maar goed deed omdat het zich meer verdiepte. Ze leerden elkaar nog beter kennen. En dat was hun veel waard.

Dat lijkt mij ook wel wat...mijn man is helaas nog niet zo ver...maar dat komt wel ;)

Wij hebben best vaak ruzie met elkaar. Dat kan gaan over zowel kleine dingen als grote dingen.

Ik weet niet of ik op deze manier verder wil. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van een relatie.

Mijn man en ik hadden ruzie over van alles en nog wat. Je kon het zo gek niet bedenken of er ontstond wel irritatie over iets, wat dan uiteindelijk weer escaleerde. Ten einde raad, hebben we een relatietherapeut gezocht.

Die wist al gauw de vinger op de zere plek(ken) te leggen. Er zat bij ons allebei veel oud zeer, van waaruit we op elkaar reageerden.

Door dat te leren zien en elkaar daarin te steunen / troosten, kunnen wij weer op een normale en prettige manier met elkaar omgaan.

Mijn man en ik kregen steeds vaker woorden. Zelf hadden we dit niet zo door maar onze kinderen hadden er last van en gaven aan dat ze wilden dat we stopten met schreeuwen. Ik was er niet trots op dat het er bij ons zo aan toe ging en snapte ook wel dat er iets gedaan moest worden.

Het lukte ons helaas niet zelf. Even ging het goed en daarna vielen we toch weer terug in hetzelfde patroon. Mij man stelde toen voor in relatietherapie te gaan. Ik vond dat doodeng maar stemde toch toe.

Tijdens de relatietherapie kregen we te horen dat onze situatie niet uniek was en veel stelletjes met dezelfde problemen kampen. Dat gaf me lucht en hoop. De goede wil is er wel maar we begrijpen elkaar niet meer.

 

We hebben tijdens de therapie geleerd dat we niet echt naar elkaar luisterden. We hoorden wel wat we tegen elkaar zeiden maar we hoorden niet wat de ander bedoelde te zeggen. Daardoor kwamen woorden vaak verkeerd over en reageerden we meteen op elkaar.

 

Ik voelde me daardoor vaak niet begrepen en mijn man voelde zich vaak aangevallen. Ik heb geleerd dat mijn gevoel uiten iets anders is dan geëmotioneerd reageren (wat ik deed) en mijn man heeft geleerd dat hij mijn problemen niet hoeft op te lossen en dat alleen maar echt goed luisteren en even een arm om me heen vaak al genoeg is.

We gaan nu rustiger met elkaar om, de vrede is terug in ons gezin en als er toch weer eens iets verkeerd valt, weten we hoe we de draad weer op kunnen pakken. Dit gun ik iedereen!

We bleven maar ruzie maken en elkaar kwetsen. We namen steeds meer afstand van elkaar om geen pijn te ervaren, want we hoefden maar wat te zeggen en we hadden alweer gedoe en het werd weer erger en erger.

Gelukkig hebben we een relatietherapeut gevonden, die maakte korte metten met onze verwijten naar elkaar toe. Met geduld werd onze relatie ontleed en kregen we allebei zicht op ons eigen aandeel in ons relatiepatroon.

We kunnen nu weer met mildheid en liefde naar elkaar kijken. Het is de moeite waard!

We hebben steeds vaker ruzies en discussies. Onze relatie komt steeds meer onder druk te staan. Ook onze kinderen lijden hieronder. Dit vinden we heel erg.

We hebben het al een paar keer over een scheiding gehad, maar dat willen we eigenlijk ook niet.

We gaan nu kijken of relatietherapie helpt.