Autonomie in relatie - forum lotgenoten

Mijn vrouw heeft moeite dat ik ‘s avonds na het werk graag naar een serie of film kijk en wil dat ik gans de avond aandacht heb voor haar terwijl ik het nodig heb om even te kunnen ontspannen na een lange werkdag. Alles is beginnen veranderen nadat ik vorige zomer nu en dan wat flirt contact had met een toenmalige collega. Dit is maar enkele keren gebeurd maar ze voelde dit aan en zag dit als bedriegen terwijl er nooit iets fysiek geweest is. (We hadden toen sowieso een moeilijke periode door allerlei zorgen) . Ik ben dan tot inzicht gekomen dat ik meer in de relatie moet investeren maar het is nooit genoeg voor haar . Die collega zie ik ook al maanden niet meer want ik ben veranderd van werk. Toch haalt zij dat nog vaak naar boven terwijl dit voor mij al lang achter mij ligt. Nu is het alsof ik nooit meer mag iets voor mezelf doen. Ik voel me erg verstikt eigenlijk. Zij vindt dat ik overdrijf en me als een vrijgezel gedraag . Elke week komt ze er op terug en zegt ze dat ik de relatie moet lijmen want ik ben degene die even zich aangetrokken heeft gevoeld tot een andere vrouw. Iemand tijdig hier uit te geraken? Ik ben ten einde raad.

Goedenavond,
In mei 2023 ben ik onverwachts een hele leuke vrouw ontmoet, maar na de tweede date er een klik waar we allebei niet onderuit konden komen en waar we allebei naar opzoek waren in een partner. Ze zei wil geen gedoe met exen want heb daar geen zin in, maar van die van mij zal je geen last hebben. Haar ex was in januari (vader van hun kind 2 jaar) vertrokken en een ander huis gekocht. In hun relatie van 4 jaar was het 3,5 jaar ruzie en ellende, hij is een narcist in hart en nieren en haar mentaal uitgeput. Maar tijdens ons avontuur in de liefde kwam ze weer in haar eigen kracht en straalde aan alle kanten, toen haar ex haar weer zag en dat ze bloeide weer van geluk kwam hij met spijt en huilen en mooie narcistische woorden aanzetten. Zij geloofde de woorden van hem en zette ln het op het proberen met hem, en ik zat op het wachtbankje ( eigen keuze geweest om te blijven). Want ik zag hoe mooi ze is als mens en goed ook een roze bril op nog. Uit eindelijk ging het niet na drie weken en we waren weer langzaam aan het daten geslagen. Ze miste haar gezin ideaal plaatje en had al een keer gezegd, ik ga kan beter bij hem terug gaan en maar de ruzie accepteren en dan maar bij mij kind zijn dan. Na nu 8 maanden kwam ik wel bij zinnen dat ik een pleister was voor het gemis in onze liefdesreis en ze gaf het toe ook. Ze gaf aan dat ze voor haar eigen proces gaat en geen ruimte is voor een relatie of waar wij mee bezig waren. Wel gaf ze aan dat ze super gek op me is en graag in haar leven wilt blijven vrienschappelijk dat wel. Dus dacht dat moet wel lukken. Maar nu zag ik ze samen haar ex en zei samen wandelen in het bos en dat hij weer vaker daar thuis is. Kan iemand mij vertellen hoe dat nou werkt bij haar, is ze gehersenspoeld door haar ex?? Ze heeft een zwak voor zijn woorden maar neem je dat echt voor lief alde ruzie’s en ellende, terwijl ze alles zocht in wat wij hadden.

De eerste jaren na de geboorte van onze kinderen waren erg pittig. Drie jaar lang hadden we onderbroken nachten, terwijl we allebei werkten en een studie er naast deden. We waren aan het overleven en groeiden uit elkaar. Mijn 2e bevalling was erg heftig (ik bleek later ptss te hebben opgelopen), waardoor onze intimiteit moeizaam ging.
Onze 2e wad amper 5 maand oud toen mijn man de eerste keer naar een seksclub ging in Italië terwijl ik dacht dat hij aan het racefietsen was. De zomer er na gebeurde hetzelfde, bij een ander Italiaans meer.
Het jaar er op heeft hij het mij opgebiecht.
Volgens hem was het een soort massagesalon en werd hem meer aangeboden, wat hem opwond. Hij had zichzelf bevredigd, er was niks voorgevallen met die vrouw, zei hij. Ik was in verwarring. Was dit overspel? Mocht ik wel boos zijn?
Ik wilde ons huwelijk redden, maar wat het zo lastig maakt is dat mijn ex zware medicatie gebruikte om te kunnen functioneren. Vanwege een sociaal fobie. Zonder medicijnen was zijn leven een hel zei hij.
Volgens hem begreep ik dat niet en hulp vond hij verschrikkelijk, daar moest ik maar begrip voor opbrengen.
Een jaar later was ik op. We hadden uiteindelijk een paar sessies bij een therapeut gehad (heb hem voor de keus gesteld; of je gaat mee, of ik ga alleen), maar er was al zo veel kapot.
Dat hij niet leek te willen vechten voor mij, voor ons gezin... dat deed zo veel pijn.
Ik vertrok en de 'strijd' was voorbij. Veel.mensen begrepen mij niet en lieten me vallen.
Begrepen niet waarom ik het zo maar liet gaan.
Hoewel ik sommigen vertelde over Italië, hield ik veel voor mezelf, van wat er tijdens ons huwelijk nog.meer was misgegaan.
Mijn ex kreeg 3 jaar later een vriendin en dat zorgde voor een enorm conflict.
Nu pas, maakte mijn psychologe mij duidelijk dat mijn ex een mogelijke narcist is. Dit liet zo ontzettend veel kwartjes bij mij vallen... dat ik hem direct alleen nog maar zakelijk ben gaan benaderen.
Dit dreef ex tot waanzin en hij beschuldige mij er van een emotioneel onvoorspelbare moeder te zijn, ik bracht de kinderen schade toe door mensen leugens te vertellen over ons. Dat onze zoon na 3 jaar niet meer zindelijk was, kwam door mij; als ik nu maar weer eens normaal ging doen!
Ik heb hulp gezocht, bij school, de jeugdverpleegkundige van de GGD. De huisarts, maatschappelijk werk.
Woest werd ex daarvan; want met de kinderen was niks mis; met míj was van alles mis.
Momenteel dreigt hij met aangifte van smaad en laster en ouderverstoting.
Dat zou hij nooit doen, want dan komt er een onderzoek en komt alles boven tafel, maar dat terzijde.
Mijn dilemma is dat de narcistische mishandeling (zoals ik het inmiddels wel durf te noemen) en zijn continue beschuldigingen en bedreigingen me zo opvreten vanbinnen, dat ik openheid wil.
De waarheid naar buiten. Ik draag deze geheimen al zo lang met me mee.
Maar als de kinderen dit allemaal horen... Dan breekt mijn hart. Zijn narcisme zullen ze niet begrijpen. Maar wat hij mama aandoet, dat zal er wel inhakken. Kunnen ze dit aan? Mag ik dat van ze verlangen, zodat ík niet kapot ga?
Wie kan me wijsheid geven... ik ben ten einde raad.
Petra

Help. Ik zit met en enorm dilemma. Ik ben sinds m’n 16/17e samen met mijn huidige vriend. Ben nu 26. Onlangs verhuisd naar onze 2e koopwoning. Hier vloog me ineens alles aan: ga ik nu oud worden met mijn huidige partner? Gaat dit altijd zo zijn? Moet ik nu kinderen met hem krijgen binnenkort? Mijn hele lijf schreeuwt nee!

Eerder in relatie ook al twijfels gehad: wel of niet stoppen. Toch voelt het altijd heel fijn bij mijn vriend. Veilig en vertrouwd en echt mijn maatje, maar komt dit ook niet omdat ik al zo lang samen met hem ben en we altijd alles hebben gedeeld?

Soms weet ik geen eens meer wie ik ben en wat ik nou eigenlijk wil in dit leven. Het benauwd me ook om weer vrijgezel te moeten zijn en een nieuwe partner te moeten zoeken. Ook omdat ik al 26 ben. Mijn huidige partner heeft alles wat ik zoek denk ik, maar eigenlijk ook geen vergelijking materiaal.

Ben bang om er een punt achter te zetten , omdat ik nu weet wat ik heb en ook bang ben nooit meer zo’n goeie partner weer te vinden. Toch vind ik de laatste tijd alles benauwd en beangstigend. Wordt wakker met een rot gevoel en kan niet meer empathisch doen richting mijn vriend. Ik kan de hele dag wel huilen.

Vriend paar jaar geleden ook de fout in gegaan en vreemd gegaan. Alles weer goed gepraat en met goed gevoel verder gegaan maar wel vertrouwen kapot gemaakt.

Ik ben verlamd : kan geen keuze maken. Moet ik een keuze maken? Hoe weet je nou wanneer je echt kinderen met iemand wil? Oud worden met elkaar?

Alsjeblieft help. Ik word gek van mijn gepieker,. Paar maand geleden voelde alles nog goed en dacht ik over trouwen en kinderen en nu benauwd me alles.

Moet ik niet meer partners hebben gehad? Is deze liefde me toen ik jong was niet gewoon overkomen en ben ik er mee door gemodderd?

Al heel lang geef ik aan dat ik mij niet gezien en gehoord voel door mijn partner. Jarenlang leven we meer naast elkaar dan met elkaar sinds de kinderen er zijn.

Niets meer ondernemen samen, weinig affectie, alleen nog in een huispak en het enige gespreksonderwerp zijn de kinderen.

Uiteindelijk ben ik verliefd geworden op een andere vrouw en nu ben ik de boeman, degene die zijn vrouw bedriegt en een slecht voorbeeld is voor de kinderen.

Moet ik mij schuldig voelen? Hier zijn we beiden toch verantwoordelijk voor, niet alleen ik...

Mijn man en ik zijn totaal verschillend in onze behoeften in de relatie. Hij heeft behoefte aan verbinding, wil over alles praten en overleggen en alles samen bepalen. Ik heb juist behoefte aan autonomie, ik wil ook zelf dingen kunnen bepalen (ook in opvoeding en huishouden). Ik ervaar zijn praten vaak als zeuren en kritiek en word er enorm onzeker door (hij heeft een sterke mening die ik dan uiteindelijk maar volg, ook om er van af te zijn). Hij vindt mij dan weer egoistisch en vindt dat ik geen rekening met hem houdt. Heeft er iemand tips hoe we hier beter mee kunnen omgaan?

Sinds twee weken volgen mijn man en ik relatietherapie. Mijn man heeft er moeite mee dat ik naast hem vrienden heb waar ik goed mee kan praten. Vriendinnen vindt hij nog wel oke maar mannen hebben volgens hem verkeerde bedoelingen.

Ik heb tot nu toe geleerd dat het begrijpelijk is dat het voor mijn man een bedreiging is omdat ik met mijn vrienden dingen deel die ik niet met mijn man deel. Ik heb ze wel proberen te delen maar als hij dan niet begrijpend reageerde stopte ik met mijn verhaal.

Mijn therapeut heeft me aangemoedigd om dan toch bij mijn punt te blijven en niet te snel op te geven en het dan maar met mijn vrienden te bespreken. Mijn man is er blij mee als ik dit doe want ik was meestal niet duidelijk genoeg (ben ik achter gekomen).

Doordat mijn relatie niet lekker liep, ben ik met mijn partner in relatietherapie gegaan. Hierdoor werd nog duidelijker hoe afhankelijk ik me van hem opstel. Ik had het gevoel dat er niets van me over zou blijven als we uit elkaar zouden gaan...

Inmiddels heb ik hulp gezocht en ben ik bezig mezelf sterker en onafhankelijker te maken, zodat ik ook in staat ben een eigen leven te leiden, mocht dat nodig zijn.

Ik heb mij teveel aangepast in de relatie, ging teveel mee met mijn partner die een stevige mening had. Liet altijd een beslissing of een actie aan de ander over.

 

Hierdoor is de hele relatie scheef gegaan en zitten we in een crisis. Ik hoop met mijn probleem hier te delen dat anderen dit herkennen en niet te lang blijven wachten met zoeken naar hulp.

Ik zit met een gebroken hart.
Onlangs had ik iemand leren, was helemaal mijn type niet maar na een tijd was ik toch verliefd geworden.... En dat terwijl hij enkel vriendschap wou. (woonde met iemand samen)

Hij wilde een broer en zus relatie tussen ons, maar ik had het daar erg moeilijk mee!
Frustratie!
Onlangs op skype tijdens een gesprek viel er plots een lange stilte van anderhalf uur van zijn kant.
Toen werd het me teveel, ik ben een geduldig persoon maar toen raakte mijn geduld op en ben ik uitgevlogen.

Hij zei dat hij aan de telefoon was voor zijn werk. Ik heb het gevoel dat hij met mijn gevoelens speelt.
En sindsdien niets meer....al 3 dagen niet...Dat doet pijn....ik heb in niets zin meer...Ik mis onze gesprekken.

Op skype staat hij al 3 dagen in het rood (= niet storen). Ik hoop elke dag dag hij weer open staat voor een gesprek, maar als ik dan s’morgens zie dat hij alweer in het rood staat, dan zakt de moed mij in de schoenen... Ik mis hem.... :-(

Al 14 jaar heb ik een fijne relatie met mijn man. In die 14 jaar zijn ontzettend veel mooie, maar ook minder mooie dingen gebeurd. Ik heb veel last gehad en nog steeds wel van psychische klachten door een moeilijke jeugd. Hiervoor ben ik hard aan mezelf aan het werken door middel van therapie. Maar ik heb daardoor ook veel op mijn man moeten leunen. Hierdoor is er een patroon in onze relatie ontstaan. Mijn man heeft het gevoel dat hij mij altijd heeft moeten beschermen en voor mij heeft moeten zorgen op geestelijk gebied. Hij heeft hierin nooit zijn eigen grenzen aangegeven, omdat hij bang is dat ik dat niet aan zou kunnen. Hij loopt nu dus al een tijd rond met dat zijn gevoel voor mij veranderd is en dat hij het even niet meer weet mbt onze relatie. Ook heeft hij al een paar keer tegen mij gelogen over iets gezelligs doen met een vrouwelijke collega. Bijv. een borrel na werktijd 1 op 1, omdat hij denkt dat ik dat niet aankan als hij dat eerlijk tegen mij zegt. Hij zegt dan dat hij met een groepje wat gaat drinken, maar in werkelijkheid is het dus alleen met die collega. Ik heb al aangegeven dat ik liever heb dat hij eerlijk is, want ik ben namelijk niet zo fragiel dat ik dat niet aan zou kunnen, maar dat vult hij voor mij in vanwege mijn mentale klachten. Het doet mij ontzettend veel pijn dat hij niet de vrijheid voelt om zulke dingen tegen mij te zeggen. Hij ontneemt mij dan ook de kans om daarop te reageren. Ik moet wel zeggen doordat hij over zulke situaties liegt begint mijn vertrouwen het wel lastig te krijgen. Gelukkig kunnen we er wel goed over praten ook al roept dat angst bij mij op. We hebben zelf al nagedacht over dat hij zijn grenzen meer moet aangeven, omdat ik hem anders misschien overspoel met mijn gevoelens. Hij is niet zo'n gevoelsmens als ik. Ik zou zo graag een gelijkwaardige relatie willen met hem, maar ik weet niet zo goed hoe we hieruit kunnen komen en dat patroon kunnen doorbreken. Heeft iemand tips?

Ik vraag mij af waarom iemand je na een conflict in Whatsapp en Facebook Messenger geblokkeerd houdt, maar wel steeds op je profiel dingen liked... Ik word ook niet uit zijn Facebook gegooid ofzo...

Weet iemand wat daar de reden van kan zijn?

Ik vind het moeilijk om "nee" te zeggen in relaties. Ik heb altijd de neiging om de ander te "pleasen", niet te willen kwetsen, of te willen redden. Hierdoor ervaar ik stress in relaties.

Ik ben 6 maanden samen, we kozen voor een vrije relatie (hij mag een maand op reis, ik mag weggaan met wie ik wil), alleen ben ik er net achter gekomen dat hij om seksuele aandacht van andere vrouwen vraagt. Weinig mensen weten dat we samen zijn.

Ik voel mij niet goed bij de gedachte dat hij over seks spreekt en over fantasieën die hij heeft met deze vrouwen. Hoe pak ik dit nou aan en waarom heeft hij de neiging tot bedrog?

Ik word soms helemaal gek van alles: mijn man, mijn kinderen, ik voel me overal verantwoordelijk voor en wil alles goed doen!

 

Maar als ik dan een weekend alleen weg ga, dan heb ik weer het gevoel dat ik dat helemaal niet kan en bel ik mijn partner op om toch even contact te hebben. Het liefst wil ik dan dat hij langs komt...

Ik merk vooral dat ik last heb om mezelf af te sluiten. Mijn partner is vaak emotioneel. En dan doet dat iets met mij. Bijvoorbeeld ik had een superdag, kom thuis bij een partner die boos is, en mijn hele dag is ook verpest. Ik zou dat van me af willen laten glijden. Maar ik kan dat niet.

 

Waarom kan ik zijn emoties niet gewoon bij hem laten, zonder me dat aan te trekken? PS het gaat niet over grote dingen ofzo, maar gewoon over dat hij boos is dat internet niet werkt, en dat dát mijn dag dan verpest. Snap je?

Ik heb de neiging om me snel aan te passen aan mijn partner. Ik blijf dan niet voelen wat ik eigenlijk zou willen of waar ik zin in heb, maar volg de behoeften van mijn partner.

Pas als ik een tijdje op mezelf ben geweest, dan merk ik hoe fijn het eigenlijk is om zelf iets te doen en te voelen en volgen waar ik zin in heb.