Balans tussen samen en alleen

Voor de duidelijkheid ga ik de extremen op de 'autonomieschaal' beschrijven:

Voor sommigen is het lastig om meer autonoom te worden, omdat dat nooit is aangeleerd. 'Ik weet wel wat ik wil, ik wil namelijk juist AL-TIJD bij die ander zijn!' Dit noemen we ook wel symbiose-behoefte, of verstrengeling.

Voor anderen kan autonomie een prettig excuus zijn om helemaal langs de ander heen te kunnen leven en diens 'eigen ding' te doen. Dit noemen we ook wel onthecht (of bindingsangst).

Beide extremen zijn vaak reacties op 'vroeger.' Iedereen leert namelijk 'hoe te overleven' binnen een gezin.
Voor de ene was dat door zijn of haar eigen gang te gaan, voor de ander was dat door zich vast te klampen aan een ander.

Gezonde hechting, met ieder zijn of haar eigen autonomie, houdt in dat je zowel rekening houdt met jezelf, als met de ander. Waar hebben jullie beiden (gezamenlijk en los van elkaar) behoefte aan?

Door hierover te praten, wordt het mogelijk om hier een balans in te vinden die bij jullie past, zonder wrok naar je partner.