Ik herken me volledig in dit verhaal. Ik ken mijn vriend nu 5jr en zijn familie ( ouder broer en zus beiden getrouwd en kinderen) is werkelijk onbeschoft. Ze kennen me na al die jaren niet, nooit een vraag gesteld. Wie ben jij eigenlijk waar heb je gewoond wat doe je voor werk of wat heb je gedaan heb je nog familie etc. Ze negeren mij en negeren mijn vriend inmiddels ook! T lijkt wel of ik een vreselijk eng mens ben in hun ogen. Wat een groot nadeel is is dat mijn vriend het niet ziet.

Want t is zijn familie en je ziet t verkeerd hoor ik dan. Ik zie t niet verkeerd! Het heeft al voor veel momenten gezorgd tussen ons, uitelkaar gaan door die K familie van hem. Mijn pa is ziek er is een keer gevraagd in t begin hoe het gaat, inmiddels 7 mnd verder en t is nooit meer gevraagd ook niet hoe t eigenlijk met mij gaat. Ze zijn echt volledig op hunzelf gericht en de rest is niet interessant tenminste mijn fam en ik dan.

Best wel erg dat ze de keuze van hun broer niet respecteren ze accepteren mij gewoon niet. Inmiddels is t wel zover dat ik door hun gedachten heb ontwikkeld die ik nooit gedacht had te kunnen denken. T zou mij een zorg zijn wat er zoal op hun pad gaat komen enz. T laat me volkomen koud. Ik misgun en wens mensen niks toe maar als t gebeurd kan ik er echt niet mee zitten. Ik heb een goede baan, geen kinderen verder goed op de rit en geen zorgen.

Misschien zijn ze wel erg jaloers ze kunnen mij niet bereiken met hun onzinnige gedrag. Maar knap hoor om iemand totaal te negeren nooit ergens bij te betrekken aso gedrag is t. Ik heb 25jr in de zorg gewerkt de moeilijkste momenten doorstaan, en zij breken al als hun nagel breekt. Kortom lastig volk waar ik ver van weg blijf, t kost alleen maar energie!

+ tip toevoegen