Ik worstel hier momenteel enorm mee. Ik ben een soort adhd-Ernie en mn man -met wie ik al 21 jaar samen ben- is een soort introverte ASS Bert. Toen ik jong was gaf hij mij structuur. Toen kwamen er kinderen en vervulde hij plichtsgetrouw erg veel zorgtaken. Heel comfortabel voor mij. Hij is heel blij in de relatie, maar ik mis al jaren een emotionele connectie.

En nu de kinderen ouder zijn en ik financieel onafhankelijk, voel ik steeds sterker een mid life onrust. En voel ik mij enorm aangetrokken tot extraverte avontuurlijke mannen. Ze kussen me letterlijk wakker uit mijn afgevlakte doornroosje-bestaan. Na wat rondsnuffelen buitenshuis, heb ik een nieuwe soulmate gevonden. Enerzijds gun ik mijzelf een nieuw leven met deze enthousiaste partner die mij wel ziet en leest en voelt. Anderzijds heb ik nu een perfect draaiend gezin zonder gezeik. Het levensgeluk van mijn kinderen is mij misschien nog wel het meeste waard. Ze hebben nu al best veel zorg en emotionele ondersteuning nodig, laat staan na een evt scheiding.

In mijn zoektocht naar raad bij deze worsteling las ik net de resultaten van een groot gedegen onderzoek onder gescheiden stellen. Het merendeel was ongelukkiger geworden na het verlaten van een middelmatige relatie. Ik denk dat deze cijfers er niet om liegen, maar ik sterf echt af als ik deze leuke man moet laten gaan en hier afgevlakt doorleef voor het welzijn van de rest.

+ tip toevoegen