beste anoniem,
heel erg bedankt voor je snelle en mooie reactie!
Mijn ex vriendin wil dit verhaal nu nog niet lezen omdat ze niet weet of ze er eerlijk over kan oordelen. maar ze heeft wel aangegeven dat ze het in de toekomst graag wil lezen.
voor mij dan helaas al te laat.
wat je zegt klopt ook, het vertrouwen is weg.
Wij zijn ongeveer een half jaar geleden een week of twee uit elkaar geweest wat voor ons heel moeilijk was maar zijn ons toen wel realiseren dat zonder elkaar ook niks is. maar zijn helaas ( maar denk ik niet bewust) weer langzaam in ons oude patroon door gegaan. zoals altijd.
In die tijd is bij mijn ex vriendin ook een postnatale depressie vastgesteld, iets waar ze vanaf de geboorte van onze eerste dochter al mee loopt. (4,5jaar nu al.) hoe zwaar moet dit voor h aar geweest zijn.
Dit is een van de problemen waar we al heel lang mee vechten maar NOOIT geweten hebben dat die er was.
Ik heb ook nooit goed geweten hoe ik haar daar in heb moeten steunen!
die onwetendheid heb ik nu nog spijt van, waarom ben ik maar doorgegaan en niet verder gaan zoeken om haar of ons te helpen.
wat het alleen maar erger maakte toen mijn geduld en begrip op begonnen te raken.
Ik dacht dat onze relatie gewoon slecht ging door stress en andere dingen. niet wetende wat me vriendin elke dag voor last met haar mee moest slepen.
Ik zag haar soms niet meer voor wie ze was.
De vrouw waarvan ik hou en die mij gelukkig maakte meer dan ik ooit had kunnen beseffen.!
want ze is zooveel meer dan alleen de moeder van me kinderen.
dat heeft mij na elke keer weer de kracht gegeven.
wetende wat het geweest was en wat het kon zijn dus weer. dat mooie lieve slimme aardige meisje dat voor mij gekozen had toen.
groetjes