Al snel had ik door dat hier meer gevoelens zaten dan ik dacht. En dit bleek van twee kanten zo te zijn. Na een paar maanden heb ik alles opgebiecht bij mijn toenmalige partner en is de relatie beëindigd.
Die persoon van mijn werk heeft een gezin. Ik niet want ik ben een stuk jonger. Ik dacht in het begin het wel af te kunnen sluiten, want ik wil ook geen gezin opbreken. Maar het lukt me niet en hem ook niet. We zijn vaker gaan afspreken en hebben meerdere reisjes naar het buitenland gedaan samen.
Ondertussen zijn we 7.5e maand verder en breekt het me op. We zijn gigantisch verliefd op elkaar, maar hij heeft nog steeds geen keuze gemaakt. Ik denk sowieso dat hij eerst moet kiezen of hij verder wilt met zijn vrouw en als hij daar geen toekomst in ziet, dat wij dan verder kunnen kijken.
Ondertussen voelt het voor mij alsof we in een relatie zitten. We zien elkaar minimaal twee keer per week privé, slapen samen, bellen iedere dag en appen ook de hele dag door. Ook heeft zijn vrouw op een aantal momenten het bijna doorgehad. Een paar maanden geleden dacht ik nog: wij eindigen waarschijnlijk niet samen.
Maar hoe meer weken er voorbij gaan, hoe intiemer en hechter wij worden en hoe meer ik van hem ga houden. En daarmee ook hoop krijg dat wij wel samen zullen eindigen, ondanks het feit dat ik dat echt geen gezin aan wil doen. Dit is wat hij momenteel ook als reden geeft dat hij nog geen knoop heeft doorgehakt: de kinderen.
Maar moet ik wel willen wachten? Soms denk ik ook: word ik niet gewoon voor de gek gehouden. En dan voel ik me een naieve k*t. Maar aan de andere kant heb ik dit gevoel nog nooit in mijn leven voor iemand gehad (zelfs niet in 4 relaties). Het lukt me gewoon niet om dit stop te zetten, maar tegelijkertijd sloopt het me. Hoe langer dit duurt, des te heftiger het wordt. Wat moet ik in vredesnaam doen?