Lang geleden ben ik een verhouding begonnen met een -in die tijd- getrouwde man. Mijn gezin heb ik nooit willen/kunnen verlaten, de affaire klapte uit elkaar met een enorme knal en ik heb mijzelf in de spiegel moeten aankijken waarom ik mijzelf zo was verloren in die ongezonde relatie.
Ik heb het niet verteld thuis, daar heb ik nu ongelooflijk veel spijt van. Want hoewel onze relatie gebreken vertoonde, had mijn misstap grote gevolgen voor mijn zelfbeeld én voor dat van mijn man, die niet begreep waarom ik zo ver van hem was afgedreven.
Hoe ernstig die gevolgen waren, bleek ongeveer een jaar geleden, toen ik erachter kwam dat mij man een zeer intieme relatie had opgebouwd met een vrouw die ook had kennisgemaakt met mij en mijn kinderen. Zij, ook in een ongelukkig huwelijk, rook haar kans en was vastbesloten hem los te weken.
Hij liet alles toe, leefde op, was verslaafd aan haar aandacht en raakte steeds verder verstrikt in de netten van een geheime affaire. Uiteindelijk nam hij zoveel risico dat ik er wel achter moest komen. Het is nooit zijn bedoeling geweest ons huwelijk op te breken, het waren twee 'gescheiden' werelden die hij om onbegrijpelijke redenen wel liet samenkomen. Tot het niet meer ging.
Na de eerste ontgoocheling zijn wij een intensief traject ingegaan van relatietherapie. Dat was moeilijk en mooi tegelijk. Het geschonden vertrouwen leek weer te worden opgebouwd en er bleek ondanks alle ellende nog wederzijdse liefde en begrip te bestaan. Langzaam vonden wij elkaar weer terug.
Voorwaarde was dat wij geen geheimen meer zouden bewaren voor elkaar. Toch bleef ergens mijn wantrouwen knagen en ik ben gaan zoeken. De realiteit bleek een doorlopende nachtmerrie. Nog steeds bleek mijn man cruciale zaken achter te houden. Hij heeft vele jaren een dubbelleven geleid, waaronder een relatie van ruim een jaar met een vrouw die uiteindelijk suïcide heeft gepleegd. Naar eigen zeggen hield hij dit achter uit angst mij alsnog te verliezen.
Mijn kinderen mogen dit nooit weten, ik weet hoe schadelijk het is als je als kind in een loyaliteitsconflict komt. Hij is een liefhebbende vader en ik wil niet dat zij elkaar verliezen, daar is niemand bij gebaat. Het vergt ongelooflijke zelfbeheersing.
Ondertussen heb ik de stap genomen definitief voor mijzelf te kiezen en gelijkertijd ga ik er aan onderdoor. Het is teveel en te groot. Met de kennis van vandaag: tegen ieder die er over denkt om iets met een ander te beginnen zou ik willen zeggen: zoek hulp, doe het niet. De schade is zo onvoorstelbaar groot. Je belandt in een situatie waarin de affaire jou volledig overneemt. En het maakt letterlijk mensenlevens kapot.
Ik heb het niet verteld thuis, daar heb ik nu ongelooflijk veel spijt van. Want hoewel onze relatie gebreken vertoonde, had mijn misstap grote gevolgen voor mijn zelfbeeld én voor dat van mijn man, die niet begreep waarom ik zo ver van hem was afgedreven.
Hoe ernstig die gevolgen waren, bleek ongeveer een jaar geleden, toen ik erachter kwam dat mij man een zeer intieme relatie had opgebouwd met een vrouw die ook had kennisgemaakt met mij en mijn kinderen. Zij, ook in een ongelukkig huwelijk, rook haar kans en was vastbesloten hem los te weken.
Hij liet alles toe, leefde op, was verslaafd aan haar aandacht en raakte steeds verder verstrikt in de netten van een geheime affaire. Uiteindelijk nam hij zoveel risico dat ik er wel achter moest komen. Het is nooit zijn bedoeling geweest ons huwelijk op te breken, het waren twee 'gescheiden' werelden die hij om onbegrijpelijke redenen wel liet samenkomen. Tot het niet meer ging.
Na de eerste ontgoocheling zijn wij een intensief traject ingegaan van relatietherapie. Dat was moeilijk en mooi tegelijk. Het geschonden vertrouwen leek weer te worden opgebouwd en er bleek ondanks alle ellende nog wederzijdse liefde en begrip te bestaan. Langzaam vonden wij elkaar weer terug.
Voorwaarde was dat wij geen geheimen meer zouden bewaren voor elkaar. Toch bleef ergens mijn wantrouwen knagen en ik ben gaan zoeken. De realiteit bleek een doorlopende nachtmerrie. Nog steeds bleek mijn man cruciale zaken achter te houden. Hij heeft vele jaren een dubbelleven geleid, waaronder een relatie van ruim een jaar met een vrouw die uiteindelijk suïcide heeft gepleegd. Naar eigen zeggen hield hij dit achter uit angst mij alsnog te verliezen.
Mijn kinderen mogen dit nooit weten, ik weet hoe schadelijk het is als je als kind in een loyaliteitsconflict komt. Hij is een liefhebbende vader en ik wil niet dat zij elkaar verliezen, daar is niemand bij gebaat. Het vergt ongelooflijke zelfbeheersing.
Ondertussen heb ik de stap genomen definitief voor mijzelf te kiezen en gelijkertijd ga ik er aan onderdoor. Het is teveel en te groot. Met de kennis van vandaag: tegen ieder die er over denkt om iets met een ander te beginnen zou ik willen zeggen: zoek hulp, doe het niet. De schade is zo onvoorstelbaar groot. Je belandt in een situatie waarin de affaire jou volledig overneemt. En het maakt letterlijk mensenlevens kapot.
Mariska