Al langere tijd weet ik dat een vriendin van mij een affaire heeft met iemand. Zij is zelf vrijgezel, maar de man waarmee ze deze vriendschap en affaire heeft opgebouwd heeft een vriendin en kinderen. In het begin probeerde ik vaak aan haar te laten doordringen dat dit geen goed idee was. Wat mij opvalt is dat vrouwen wie in deze positie staan vaak dezelfde reactie hebben. Ze zeggen meestal "Ja, maar je begrijpt het niet. Het is echt anders. We hebben een diepere connectie" en "hij is niet gelukkig in zijn relatie en voelt zich enorm schuldig". Daar boven op geeft de man die vreemdgaat dan aan dat hij misschien zijn vrouw verlaat (wat zelden gebeurt).
Nu merk ik dat ik het er lastig mee heb. In het begin gaf ik heel duidelijk aan wat ik van de situatie vond. Ik probeerde nog wel open minded te zijn. Zei dat ik het vreemdgaan misschien als een eenmalige fout of een korte periode waarin hij twijfelt over zijn relatie zou kunnen begrijpen. Maar het duurt nu zo lang. Zelfs tijdens haar tweede zwangerschap ging het door. Zijn vriendin had al een vermoedde. Nu weet ze er van en zelfs nu kan hij niet voor haar kiezen. Hij wil het fysieke contact met mijn goede vriendin verbreken, maar wel vrienden blijven. Hij is dus niet bereid volledig te kiezen voor zijn gezin.
Zijn vriendin doet er alles aan om de relatie te redden. Ook al weet ze waarschijnlijk beter. Toch begrijp ik haar vanuit haar rol als moeder. Er alles aan doen om het huwelijk staande te houden. Ik wil niet weten hoe hells deze lange periode voor haar is geweest en nog steeds is. Soms probeer ik nog te laten doorschemeren aan die vriendin van mij dat de man waarmee ze vreemdgaat echt fout bezig is. Dit doe ik subtiel tussendoor omdat ik weet dat ze anders zal vervallen in de oude gedachte "Ze begrijpt het niet, onze connectie" en ik er dan niet meer voor haar kan zijn en mijn doel van die uitspraken daarnaast ook niet wordt bereikt.
Ik vind wat hij doet enorm egoïstisch en dat als hij een echt vent was geweest hij al veel eerder de kans had moeten pakken om volledig voor zijn gezin te gaan of zijn koffers te pakken en haar te verlaten, te doen wat goed is voor haar en de kinderen. Geen jeugdtrauma, verslaving of moeilijke periode is een excuus voor wat hij doet. Hij kiest zichzelf boven ze allemaal en het geeft een gevoel van onmacht dat deze vriendin van mij dat niet ziet. Dan maakt het niet uit hoe diep je connectie is.
De laatste tijd merk ik dat ik soms wakker lig. Ik wil deze vrouw zo graag uit haar leiden verlossen. Haar vertellen dat ze beter verdient en dat als hij niet volledig voor haar gaat nu dat alles op het spel staat hij dat nooit zal doen. De kinderen zijn daarnaast zo jong en de stress en spanningen die zei voelen bij hun moeder en vader kunnen zei de rest van hun leven in zekere zin met zich meedragen. Dat is bewezen.
Nu merk ik dat ik het er lastig mee heb. In het begin gaf ik heel duidelijk aan wat ik van de situatie vond. Ik probeerde nog wel open minded te zijn. Zei dat ik het vreemdgaan misschien als een eenmalige fout of een korte periode waarin hij twijfelt over zijn relatie zou kunnen begrijpen. Maar het duurt nu zo lang. Zelfs tijdens haar tweede zwangerschap ging het door. Zijn vriendin had al een vermoedde. Nu weet ze er van en zelfs nu kan hij niet voor haar kiezen. Hij wil het fysieke contact met mijn goede vriendin verbreken, maar wel vrienden blijven. Hij is dus niet bereid volledig te kiezen voor zijn gezin.
Zijn vriendin doet er alles aan om de relatie te redden. Ook al weet ze waarschijnlijk beter. Toch begrijp ik haar vanuit haar rol als moeder. Er alles aan doen om het huwelijk staande te houden. Ik wil niet weten hoe hells deze lange periode voor haar is geweest en nog steeds is. Soms probeer ik nog te laten doorschemeren aan die vriendin van mij dat de man waarmee ze vreemdgaat echt fout bezig is. Dit doe ik subtiel tussendoor omdat ik weet dat ze anders zal vervallen in de oude gedachte "Ze begrijpt het niet, onze connectie" en ik er dan niet meer voor haar kan zijn en mijn doel van die uitspraken daarnaast ook niet wordt bereikt.
Ik vind wat hij doet enorm egoïstisch en dat als hij een echt vent was geweest hij al veel eerder de kans had moeten pakken om volledig voor zijn gezin te gaan of zijn koffers te pakken en haar te verlaten, te doen wat goed is voor haar en de kinderen. Geen jeugdtrauma, verslaving of moeilijke periode is een excuus voor wat hij doet. Hij kiest zichzelf boven ze allemaal en het geeft een gevoel van onmacht dat deze vriendin van mij dat niet ziet. Dan maakt het niet uit hoe diep je connectie is.
De laatste tijd merk ik dat ik soms wakker lig. Ik wil deze vrouw zo graag uit haar leiden verlossen. Haar vertellen dat ze beter verdient en dat als hij niet volledig voor haar gaat nu dat alles op het spel staat hij dat nooit zal doen. De kinderen zijn daarnaast zo jong en de stress en spanningen die zei voelen bij hun moeder en vader kunnen zei de rest van hun leven in zekere zin met zich meedragen. Dat is bewezen.
Evelien