20 jaar geleden was ze mijn eerste echte jeugdliefde, stapelverliefd was ik op haar. Een keer gezoend, maar daar is het bij gebleven. Van officieel verkering is het nooit gekomen. Na de middelbare school zijn we elkaar uit het oog verloren en hebben we allebei een leven opgebouwd. Allebei met kindjes en huisje-boompje-beestje.
1,5 jaar geleden kwamen we elkaar tegen, en het leek alsof alles om ons heen verdween. De chemie was enorm en het ging van een onschuldig bakje koffie om bij te praten naar een volwaardige affaire. Het voelde als vanouds, we kenden elkaar natuurlijk al, en alles viel op zijn plek. Lichamelijk, emotioneel en alles daaromheen. Voor elkaar bestemd.
Maar waar zij net gescheiden was van haar partner, en ik nog samen was met mijn partner kon het niet, mocht het niet. We konden niet samen zijn. Ik kon niet de beslissing nemen om mijn 2 kindjes te verlaten. Ze zijn het belangrijkste in mijn leven. Belangrijker dan mijn geluk in de liefde.
Ik heb de affaire na 1,5 jaar beeindigd. Het was het pijnlijkste wat ik ooit heb moeten doen. Het liefdesverdriet bij mij is verschrikkelijk. Ik hou namelijk oprecht veel van haar. Als vriend en als partner, affaire of niet. Maar ik kon niet mijn stabiele gezin verlaten voor haar, met alle gevolgen van dien.
Vlak na het verbreken van de affaire kwam ze een persoon tegen met wie ze nu aan het daten is. Ik wens haar het beste, want dat verdiend ze. Maar het verdriet gaat door het dak.
Tijd heelt zeggen ze...
1,5 jaar geleden kwamen we elkaar tegen, en het leek alsof alles om ons heen verdween. De chemie was enorm en het ging van een onschuldig bakje koffie om bij te praten naar een volwaardige affaire. Het voelde als vanouds, we kenden elkaar natuurlijk al, en alles viel op zijn plek. Lichamelijk, emotioneel en alles daaromheen. Voor elkaar bestemd.
Maar waar zij net gescheiden was van haar partner, en ik nog samen was met mijn partner kon het niet, mocht het niet. We konden niet samen zijn. Ik kon niet de beslissing nemen om mijn 2 kindjes te verlaten. Ze zijn het belangrijkste in mijn leven. Belangrijker dan mijn geluk in de liefde.
Ik heb de affaire na 1,5 jaar beeindigd. Het was het pijnlijkste wat ik ooit heb moeten doen. Het liefdesverdriet bij mij is verschrikkelijk. Ik hou namelijk oprecht veel van haar. Als vriend en als partner, affaire of niet. Maar ik kon niet mijn stabiele gezin verlaten voor haar, met alle gevolgen van dien.
Vlak na het verbreken van de affaire kwam ze een persoon tegen met wie ze nu aan het daten is. Ik wens haar het beste, want dat verdiend ze. Maar het verdriet gaat door het dak.
Tijd heelt zeggen ze...
TVR