Aanvankelijk gaf hij als excuus dat het aan mijn gedrag lag in de relatie, als ik zou veranderen kwam het vast terug. Het was echter nooit goed genoeg, en het ene excuus volgde het andere op. Ik ging er kapot aan. Keer op keer afwijzing en schuldgevoel. Tot ik er klaar mee was. Besloot dat het toch nooit meer ging gebeuren en dat ik mijn waardigheid wilde behouden. De jaren die volgden verbeterde de relatie. Maar bleef volledig platonisch.
Het laatste half jaar begint het gevoel en verlangen naar sex en intimiteit weer toe te nemen. Ik verrek het en ga niet bedelen. Als ik op hem moet wachten lig ik in mijn kist voordat ik ooit nog gevreen heb. Twijfel nu over vreemdgaan. Vind dat geen fijne gedachte, en zit nu echt in dubio wat ik moet doen