Als tiener wel hopeloos verliefd geweest waarbij ik compleet zot werd van mijn eigen gedachtes. Ik heb het moeilijk om gevoelens te uiten en als de liefde dan niet beantwoord werd, was afstand nemen de enige oplossing om er in mijn hoofd niet (letterlijk) ziek van te worden.
Nooit problemen gehad. Gelukkig getrouwd. Wel eens lichtjes verliefd geworden, maar onmiddellijk afstand genomen en het was zo voorbij.
Een 2-tal jaren geleden binnen het bedrijf mijn droomjob gevonden. Jaren gewerkt voor die promotie en eindelijk gelukt. Moet veel met een collega samenwerken die ik vroeger al wel eens had opgemerkt (knappe vrouw), maar ik ben meestal iemand die veel meer op 'schattigheid' en karakter valt, dus nooit aandacht aan besteed. Maar eind vorig jaar, opeens, uit het niets, beginnen zien hoe geweldig ze eigenlijk wel is. Verliefd. Ondertussen hopeloos verliefd. Maar echt écht hopeloos verliefd.
Ik ben er vrij zeker van dat ze er niets van vermoed. We komen heel goed overeen, maar niet anders als met andere collega's. Ik maak allicht ook helemaal geen kans.
Maar ondertussen kan ik niet anders als aan haar denken. Op het werk, onderweg naar huis, 's avonds, ik kan er 's nachts niet van slapen, ik word er letterlijk ziek van. Het sloopt mij ...
Mijn vrouw het opbiechten durf ik niet. Ook al is er helemaal niets gebeurd, het gaat haar heel onzeker maken en dan gaat zij er op haar beurt onder lijden.
Ontslag nemen is de enige oplossing die zou werken, maar ook dan moet ik het opbiechten waarom ik opeens ontslag neem + ben ik ook nog eens die geweldige job kwijt.
Ik twijfel om het gewoon aan mijn collega op te biechten om er als volwassenen over te praten (zodat ze het begrijpt en ook begrijpt dat ze niet te joviaal naar mij mag zijn), maar ik ben zo bang dat ze het verkeerd gaat opvatten en ik er achteraf spijt van krijg omdat de werkrelatie ook compleet om zeep is, of erger nog, ze het lekt naar collega's en ik een naam krijg. Maar ik denk dat het opbiechten mij wel gaat helpen om het sneller te verwerken. Alle mogelijke hoop gaat verdwijnen (ze weet het en doet er niets mee) en ik ga hopelijk ook stoppen met te fantaseren/piekeren over alles. Het lijkt me ook geen schande om het op te biechten aan de collega. Niet mijn fout dat zij zo geweldig is.
Wat zouden jullie doen? Opbiechten? Aan wie? Als een 'stille dief in de nacht' ontslag nemen en mijn carrière compleet vergooien. Mijn vrouw gaat dan mss wel beseffen dat ik bewust voor haar kies door mijn droomjob op te geven, maar het gaat littekens laten. En tussen ontslag nemen en effectief niet meer moeten gaan werken (opzegperiode) gaan voor haar heel onzekere maanden zitten ...