Hallo. ik zit enorm in de knoop en het moet er even uit.. Sorry voor het erg lange verhaal.
Ik en mijn (ex?)partner waren 14jaar samen en we hebben 2 fantastische kindjes ( 2 en 4). Ja.. de laatste jaren was het niet steeds makkelijk met het gebrek aan slaap en de nodige zorgen. Toch begon dit stilaan beter te gaan. Ook op vlak van intimiteit werden we terug wat actiever.
Toen we deze zomer op reis vertrokken merkte ik dat mijn vriendin toch wel afstandelijk deed en toen ik haar daarop aansprak, zei ze me dat ze geen zin had om met mij op reis te vertrekken.
Dat was even slikken.. maar ik had al wel het idee dat ze in een soort midlife crisis zat omdat ze heel vaak optrok met jongere, kinderloze collega's. Goed, ik heb haar veel vrijheid gegeven tijdens de reis, mijn aandacht volledig aan de kinderen gegeven ook al was ik er erg ziek geworden.
Gezien die ziekte, stelde ik voor wat langer te blijven maar ze wou liever op de geplande dag naar huis keren wegens een feestje dat diezelfde dag zou plaatsvinden... slik... nogmaals.
Na verschillende discussies heeft ze thuis opgebiecht dat ze verliefd was op een jongere collega (10j jonger dan ik, 7j jonger dan haar). Ik heb heel rustig gereageerd want ik heb ook ooit gevoelens gehad voor een collega.. veel hangt dan af van de keuzes die je dan maakt. Heb haar gevraagd om afstand te nemen en samen met mij in therapie te gaan. Ons te laten helpen en ons gezin niet zomaar over boord te gooien.
Eerst is ze nog 2 maanden thuis blijven wonen waarbij ze regelmatig loog en hem toch opzocht, maar van fysiek bedrog was er geen sprake.
Eind november was de situatie was niet meer houdbaar want ik was achterdochtig (terecht, want ze loog regelmatig) en ik kon in haar ogen niets meer goed doen. Zelfs als ik te vroeg thuis kwam van het werk, werd ze kwaad.
Alles wat we ooit hadden gehad, zelfs de initiële verliefdheid schilderde ze af alsof het nooit wat was geweest. Nee.. wat ze nu voelde was anders.
Ook de relatietherapeut die we uiteindelijk bezochten, kon haar niet tot rust brengen.
Ze vluchtte dus weg en kwam te pas en te onpas enkele uren terug om de kinderen te zien en dan was ze weer weg. Ze ontweek haar moeder en onze vrienden, want die zeiden niet wat ze wou horen.
Ondertussen zat ik daar dus.. met de zorg voor 2 kinderen, veel verdriet, onzekerheid en ondertussen moet er nog gewerkt worden natuurlijk.
Zij ging ondertussen feesten met hem, de jongere collega's en vertellen dat het "op was" tussen ons. Mij vertelde ze echter nog steeds dat ze twijfelde en dat ze niet wist of ze haar gezin wou opgeven. Wél ging ze op zoek naar een appartement in de stad. (hoe ze zou gaan helpen met de kinderen... groot raadsel). Ondertussen woont ze bij een vriendin.
Het bedrog: beperkt tot zoenen.
Vorige week Dinsdag kwam ze op bezoek tbv de kinderen en zei ze dat ze gestopt was met het zoeken naar een woonst omdat ze niet weg wou.
Ik heb haar gezegd dat ze hier in een andere kamer kon intrekken en we van daaruit konden vertrekken. Mijn voorwaarde: ze had nog niet intiem geweest met die andere persoon én ze zou hem niet meer zien. Het eerste kon ze garanderen het 2e niet.
Ik heb haar dan gezegd dat samenwonen voor mij op die manier niet kan en dat breken met die andere partij een must. Verder gaf ik aan dat als ze verwacht dat ik de deur op een kier laat staan, ze niet over mocht gaan tot intimiteit met die persoon. Dit is voor mij een harde grens en dit heb ik gedurende de laatste maanden wel 20 keer herhaald.
Zondagochtend zou ze op de kinderen letten, zodat ik ook even tijd voor mezelf had, maar ik kon ze niet bereiken. Tegen de middag komt pas ze aandraven omdat ze met hem op weekend is geweest naar Frankrijk en écht niet vroeger terug kon geraken. Ook heeft ze daar uiteindelijk de grens overschreden...
Ik ben boos.. ik vraag haar of ze na al mijn geduld nu toch echt niet eerst thuis alles had kunnen afronden? Zelfs niet nadat ze 3 dagen ervoor vraagt of ze terug mag komen? Is er nu écht geen respect?
Maar goed.. grens overschreden... klaar, toch?
Nee, want ze stelt me dus de vraag of we met het gezin er niet een paar dagen op uit kunnen trekken?
Speelt ze nu zo'n spel? Snapt ze echt niet wat ze allemaal doet?
ik ben zo gefrustreerd...
Maar ik moest sterk zijn dus ik heb gezegd dat dit dus niet meer kan en dat het stopt.
Een dag later vraagt ze of ik mee naar het kerstfeest bij haar ouders kom. Als ik "nee" antwoord, vraagt ze of er echt geen weg terug meer is.
Of we toch niet kunnen bekijken of het nog iets kan worden, voor ons gezin (mijn zwakke plek)?
Ze reageert niet als ik haar vraag of ze dit niet had kunnen doen gedurende de 4 maanden waarin ik op haar aan het wachten was. En of het nu als totale vernedering echt nodig was om mijn laatste grens te overschrijden?
Ze zegt dat ze nu bereid is om afstand te nemen van hem maar niet om hem te zeggen dat ze hem nooit meer wil zien.
Ik geloof oprecht dat ze verdrietig is en dat ze het moeilijk had en heeft.. maar dat praat al haar acties toch niet goed? Dat ze zelfs nu niet wil overgaan tot een volledige breuk met die persoon, is toch gewoon een voorbode van meer van hetzelfde?
Hoe dan ook... ik ben verscheurd want nu doet ze het (al dan niet bewust) lijken alsof de bal in mijn kamp ligt om ons gezin te redden.. Terwijl ze de laatste maanden stuk voor stuk alles kapot heeft gemaakt.
Ze terug een kans geven?
Zal ik het haar ooit kunnen vergeven?
Zal ze meer aandacht hebben voor mij en mijn interesses/noden?
Zal ze haar kinderen op de eerste plaats zetten?
wat blijft er van mijn eigenwaarde over als ik ze nog een kans geef?
Ik weet dat tijd raad brengt en alles komt altijd goed... maar wat zou ik graag in de toekomst kunnen kijken..
Bedankt dat ik mijn verhaal hier kon doen
Ik en mijn (ex?)partner waren 14jaar samen en we hebben 2 fantastische kindjes ( 2 en 4). Ja.. de laatste jaren was het niet steeds makkelijk met het gebrek aan slaap en de nodige zorgen. Toch begon dit stilaan beter te gaan. Ook op vlak van intimiteit werden we terug wat actiever.
Toen we deze zomer op reis vertrokken merkte ik dat mijn vriendin toch wel afstandelijk deed en toen ik haar daarop aansprak, zei ze me dat ze geen zin had om met mij op reis te vertrekken.
Dat was even slikken.. maar ik had al wel het idee dat ze in een soort midlife crisis zat omdat ze heel vaak optrok met jongere, kinderloze collega's. Goed, ik heb haar veel vrijheid gegeven tijdens de reis, mijn aandacht volledig aan de kinderen gegeven ook al was ik er erg ziek geworden.
Gezien die ziekte, stelde ik voor wat langer te blijven maar ze wou liever op de geplande dag naar huis keren wegens een feestje dat diezelfde dag zou plaatsvinden... slik... nogmaals.
Na verschillende discussies heeft ze thuis opgebiecht dat ze verliefd was op een jongere collega (10j jonger dan ik, 7j jonger dan haar). Ik heb heel rustig gereageerd want ik heb ook ooit gevoelens gehad voor een collega.. veel hangt dan af van de keuzes die je dan maakt. Heb haar gevraagd om afstand te nemen en samen met mij in therapie te gaan. Ons te laten helpen en ons gezin niet zomaar over boord te gooien.
Eerst is ze nog 2 maanden thuis blijven wonen waarbij ze regelmatig loog en hem toch opzocht, maar van fysiek bedrog was er geen sprake.
Eind november was de situatie was niet meer houdbaar want ik was achterdochtig (terecht, want ze loog regelmatig) en ik kon in haar ogen niets meer goed doen. Zelfs als ik te vroeg thuis kwam van het werk, werd ze kwaad.
Alles wat we ooit hadden gehad, zelfs de initiële verliefdheid schilderde ze af alsof het nooit wat was geweest. Nee.. wat ze nu voelde was anders.
Ook de relatietherapeut die we uiteindelijk bezochten, kon haar niet tot rust brengen.
Ze vluchtte dus weg en kwam te pas en te onpas enkele uren terug om de kinderen te zien en dan was ze weer weg. Ze ontweek haar moeder en onze vrienden, want die zeiden niet wat ze wou horen.
Ondertussen zat ik daar dus.. met de zorg voor 2 kinderen, veel verdriet, onzekerheid en ondertussen moet er nog gewerkt worden natuurlijk.
Zij ging ondertussen feesten met hem, de jongere collega's en vertellen dat het "op was" tussen ons. Mij vertelde ze echter nog steeds dat ze twijfelde en dat ze niet wist of ze haar gezin wou opgeven. Wél ging ze op zoek naar een appartement in de stad. (hoe ze zou gaan helpen met de kinderen... groot raadsel). Ondertussen woont ze bij een vriendin.
Het bedrog: beperkt tot zoenen.
Vorige week Dinsdag kwam ze op bezoek tbv de kinderen en zei ze dat ze gestopt was met het zoeken naar een woonst omdat ze niet weg wou.
Ik heb haar gezegd dat ze hier in een andere kamer kon intrekken en we van daaruit konden vertrekken. Mijn voorwaarde: ze had nog niet intiem geweest met die andere persoon én ze zou hem niet meer zien. Het eerste kon ze garanderen het 2e niet.
Ik heb haar dan gezegd dat samenwonen voor mij op die manier niet kan en dat breken met die andere partij een must. Verder gaf ik aan dat als ze verwacht dat ik de deur op een kier laat staan, ze niet over mocht gaan tot intimiteit met die persoon. Dit is voor mij een harde grens en dit heb ik gedurende de laatste maanden wel 20 keer herhaald.
Zondagochtend zou ze op de kinderen letten, zodat ik ook even tijd voor mezelf had, maar ik kon ze niet bereiken. Tegen de middag komt pas ze aandraven omdat ze met hem op weekend is geweest naar Frankrijk en écht niet vroeger terug kon geraken. Ook heeft ze daar uiteindelijk de grens overschreden...
Ik ben boos.. ik vraag haar of ze na al mijn geduld nu toch echt niet eerst thuis alles had kunnen afronden? Zelfs niet nadat ze 3 dagen ervoor vraagt of ze terug mag komen? Is er nu écht geen respect?
Maar goed.. grens overschreden... klaar, toch?
Nee, want ze stelt me dus de vraag of we met het gezin er niet een paar dagen op uit kunnen trekken?
Speelt ze nu zo'n spel? Snapt ze echt niet wat ze allemaal doet?
ik ben zo gefrustreerd...
Maar ik moest sterk zijn dus ik heb gezegd dat dit dus niet meer kan en dat het stopt.
Een dag later vraagt ze of ik mee naar het kerstfeest bij haar ouders kom. Als ik "nee" antwoord, vraagt ze of er echt geen weg terug meer is.
Of we toch niet kunnen bekijken of het nog iets kan worden, voor ons gezin (mijn zwakke plek)?
Ze reageert niet als ik haar vraag of ze dit niet had kunnen doen gedurende de 4 maanden waarin ik op haar aan het wachten was. En of het nu als totale vernedering echt nodig was om mijn laatste grens te overschrijden?
Ze zegt dat ze nu bereid is om afstand te nemen van hem maar niet om hem te zeggen dat ze hem nooit meer wil zien.
Ik geloof oprecht dat ze verdrietig is en dat ze het moeilijk had en heeft.. maar dat praat al haar acties toch niet goed? Dat ze zelfs nu niet wil overgaan tot een volledige breuk met die persoon, is toch gewoon een voorbode van meer van hetzelfde?
Hoe dan ook... ik ben verscheurd want nu doet ze het (al dan niet bewust) lijken alsof de bal in mijn kamp ligt om ons gezin te redden.. Terwijl ze de laatste maanden stuk voor stuk alles kapot heeft gemaakt.
Ze terug een kans geven?
Zal ik het haar ooit kunnen vergeven?
Zal ze meer aandacht hebben voor mij en mijn interesses/noden?
Zal ze haar kinderen op de eerste plaats zetten?
wat blijft er van mijn eigenwaarde over als ik ze nog een kans geef?
Ik weet dat tijd raad brengt en alles komt altijd goed... maar wat zou ik graag in de toekomst kunnen kijken..
Bedankt dat ik mijn verhaal hier kon doen
Anoniem