Ontzettend in de war.

Ik ben al 19 jaar samen met mijn man. En ik was 19 jaar toen wij een relatie kregen. De vonken hebben er in bed nooit af gevlogen, maar hij deed (en doet) altijd ontzettend zijn best mij te verwennen. Eerst zorgt ie ervoor dat ik een orgasme heb gehad, daarna pas hij. Soms denk ik ook, het hoeft geen uren te duren, maar als ik daar ook maar iets van zeg is ie ontzettend gekwetst en blijft ie me dit verwijten. Hij is sowieso ontzettend snel boos de laatste jaren, waarschijnlijk ook doordat onze oudste zoon best een probleemkind is.
Mijn liefde voor hem brokkelt steeds een klein beetje af als ie weer tekeer gaat over, in mijn ogen, kleine dingen. Ik heb dit al een paar keer aangegeven, maar hij doet hier niks mee. Toch wil ik hem niet kwijt. Ondanks alles hou ik ontzettend veel van hem, buiten zijn boze buien om .

Maar nu komt het.. Sinds enkele maanden ben ik begonnen in een andere baan. Daar kwam ik in contact met een ontzettend knappe aantrekkelijke collega. Het klinkt cliché, maar toen ik hem zag wist ik, dit is foute boel. Hij liet duidelijk merken mij ook wel erg leuk te vinden. Uiteindelijk hebben we nummers uitgewisseld, en ben ik na heel wat appjes over en weer, naar hem toe gegaan. De deur was nog niet dicht en we trokken de kleren van elkaars lijf. We hebben echt geweldige seks gehad. Het was zo ánders als met mijn man. Maar nu, ben ik helemaal hoteldebotel verliefd op hem. Ik kan niet meer eten, denk continu aan hem. Maandag ga ik weer naar hem toe, ik kan niet wachten.
Ik weet het, het is hartstikke fout en verkeerd, en het ergste is dat ik me niet eens schuldig voel naar mijn man toe...
Wel naar mijn kinderen. Voor hun wil ik absoluut geen gescheiden ouders. Ik gun hun het allerbeste, en ik weet dat ik als gescheiden moeder hen financieel niet kan bieden wat ze nu allemaal krijgen. Bovendien wil ik in dit dorp blijven wonen, en een woning in dit dorp krijgen is ecby een 100-jaren-plan.
Anyway, ik moet die andere man uit mijn hoofd zetten, maar ik kán het gewoon niet....