Mijn man liegt over zijn vreemdgaan

Beste anoniem,

Wat een nare situatie voor je.
Je vraagt wat het betekent en hoe je het beste ermee kunt omgaan en tot hem kunt doordringen.

> Het betekent in ieder geval dat je man blijkbaar niet open en eerlijk tegen jou kan zijn of wil zijn hierover.

Je zou jezelf een paar vragen kunnen stellen.

1) Wil mijn man wel open en eerlijk zijn, maar lukt het hem niet?

Als hij wel wil, maar het niet lukt, dan zou hij zelf (in therapie) aan de slag moeten om zijn blokkades op te ruimen.

Als hij echter niet open en eerlijk wil zijn, dan heb jij jezelf de vraag te stellen (die je je nu ook al kunt stellen):


2) Wil ik met een man zijn die niet open en eerlijk naar mij kan / wil zijn?

Zo ja, accepteer dan dat hij blijkbaar zo'n man is die niet open en eerlijk kan zijn, en kijk wat je wel fijn vindt en ga daar verder op bouwen.

Zo nee, neem dan stappen in een andere richting.

Ik wens je in ieder geval veel succes!

Hoi,
Je verhaal interesseerde me, omdat ik in een soortgelijke situatie zit/zat; jarenlange goede relatie, nagenoeg perfect afgezien van het gebrek aan seks. Ook geen kinderen. Hij was een integer en respectvol mens. Hij ging afgelopen voorjaar vreemd, waar ik achter kwam. Hij biechtte het op en beloofde volledige transparantie. Ook zijn we samen in therapie geweest. Nu blijkt achteraf-hij zegt dat hij daar door de therapie achter kwam- dat hij zich niet meer tot me aangetrokken voelt en dus een punt achter de relatie zet. ‘Funfact’: dat is deze week gebeurd, we wonen nog samen in het huis en hebben elkaar beloofd om de basis van de relatie in stand te houden; zolang wij hier samen wonen doen we niets met iemand anders (heb ik ook geen behoefte aan overigens) . Wat nu blijkt, achteraf uitkomt: is dat hij niet alleen die ene keer dat ik er achter kwam vreemd is gegaan, maar meerdere keren en ook nu weer naar seks op zoek is, ondanks onze afspraak.
We waren van plan vrienden te blijven want (zijn woorden) 95% van de relatie was perfect. Ik heb mezelf in mijn verdriet gedwongen daarover na te denken. Wat blijkt: ik zit boordevol liefdesverdriet om iemand die duidelijk níet is wie ik dacht dat hij was. Natuurlijk zegt heel mijn lijf nu dat ik hem ga missen-bij hem wil blijven (niet in de laatste plaats om praktische redenen) ja zelfs hoop ik dat het nog goed komt. Maar dan stel ik me de vraag: ik ben nu 36, wat hier is gebeurd is, is niet goed voor me (paniek/onrust/niet eten/slecht slapen). Als dit mijn toekomst wordt ga ik eraan kapot. Ik hoef alleen maar te kiezen of we vrienden willen blijven of niet, want de relatie is over. Als ik de boel onder de loep neem en alle aspecten van onze relatie bekijk kan ik oprecht zeggen dat ik hier niets meer mee te maken wil hebben.
Mijn boodschap aan jou is dat je je heel goed moet afvragen of dít het wel voor je is en je echt bereid bent de moeite te doen om in zo’n situatie door te gaan. Stel jezelf de vraag waarom je hiermee verder wil. Is het de angst voor een nieuwe situatie, de angst van het alleen zijn/ je af vragen of je het ooit nog leuk gaat hebben als jullie uit elkaar gaan? Ik geloof er zelf nog niet heel hard in (nogmaals: het is allemaal erg vers) maar ergens in de toekomst ga je het met jezelf en misschien ook iemand anders heel veel leuker hebben dan waar je nu zit.
Heel veel sterkte!!