Ik weet dat het hypocriet is

Mijn eerste ontmoeting met hem sloeg in als een bom. In de kroeg, de spanning direct voelbaar.
Hij bleek getrouwd.

5 jaar duurde het voordat ik voor de bijl ging. Die enorme spanning werd een affaire van 2 jaar. Waarbij we alleen het laatste jaar fysiek waren.
We waren dol op elkaar. Hotel de botel. Elke minuut van de dag met elkaar in contact.
Hij heeft meteen vanaf de start aangegeven zijn vrouw niet te willen verlaten.

Nu, na 2 jaar elke dag intensief contact heeft hij besloten het niet meer te kunnen. Hij wil geen dubbelleven meer leiden en wil weer een warme partner worden naar zijn vrouw. De stress en het schuldgevoel die het stiekeme met zich meebracht woog niet meer op tegen het gevoel dat ik hem gaf.
Ik moest hem loslaten.

Ik wist van te voren dat deze dag een keer ging komen, maar nu hij er is moet ik zeggen dat het me erg zwaar valt. Ik mis mijn maatje, onze gesprekken, het fysieke, ik heb oprecht liefdesverdriet.

Zo ben je voortdurend met elkaar in contact, en zo ben je niets meer. Gaat hij naar huis, om daar aan de relatie met z’n vrouw te werken.

Het is hypocriet, ik weet het. Maar het doet even heel zeer.