Ik steek het liefst mijn kop in het zand

Veel herkenning in de verhalen hier.
Ik ben 18 jaar getrouwd met mijn man, samen hebben we 2 kinderen. Ogenschijnlijk hebben we het goed voor elkaar. Maar ik voel het al heel lang niet meer, sterker nog als ik heel eerlijk ben ben ik nooit echt verliefd geweest op mijn man. Ik hou wel van hem, maar meer als een broer. Hij is goed voor me en hij laat me geregeld weten dat ik het helemaal voor hem ben. Maar ik voel het gewoon niet, ik irriteer me aan alles bij hem, ik vind hem niet aantrekkelijk (meer) en seks met hem doe ik soms uit verplichting. Dit is echt al heel lang zo. Ik ben van nature een flirt, maar ben echt nog nooit vreemd gegaan...tot nu. 2 Maanden geleden heb ik een (ook getrouwde) man leren kennen. Al heel snel hadden we seks en ondanks mijn schuldgevoelens kan en vooral wil ik hier niet mee stoppen. Het gevoel dat ik nu heb, heb ik nog nooit eerder ervaren. Ik geloof dat ik verliefd ben, maar misschien is het ook de spanning rondom hetgeen dat verboden is. Wat ik nu meemaak op seksueel gebied had ik niet voor mogelijk gehouden, ik wist niet dat ik het (nog) in me had... wow. Ik herken mezelf niet terug, zo open als ik ben over seks en met weinig schaamte naar deze man. Beide zitten we in een ongelukkig huwelijk met kinderen, maar durven de stap richting een scheiding niet te zetten, in ieder geval nog niet.
Deze affaire ben ik redelijk bewust ingestapt, maar zonder verwachtingen. Ik weet dat ik niet eerlijk ben naar mijn partner en dat hij dit niet verdiend, maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet dat ik zijn hart zal breken, maar ook dat van mijn kinderen.
Ik vind dit zo moeilijk en steek daarom het liefst mijn kop in het zand, en geniet van de spaarzame momenten met mijn lover.

Iemand die dit ook meegemaakt heeft of er ook nog middenin zit?