Ik schaam mij. IK!

Ik ben er twee weken terug achter gekomen dat mijn vrouw van 15 jaar, met wie ik twee kleine kinderen heb (2 en 4), vreemd is gegaan. Ze kwam op een avond nadat we de kinderen op bed hadden gelegd bij mij zitten en vertelde mij uit het niets dat ze niet gelukkig meer is en dat ze dus is vreemd gegaan. Het is iemand die ze kent van vroeger. Ik heb per toeval een aantal jaar terug voor het eerst een email conversatie tussen hun gezien waar ik niet blij mee was. Het was flirterig. Ik heb haar toen heel duidelijk gemaakt dat ik dit niet wil. Ze zijn dat het puur vriendschappelijk was en er niets achter zat.

Nu jaren later heeft ze blijkbaar weer contact met hem gezocht. Ongeveer een jaar geleden. Ze heeft een ziekte gehad en vond het volgens haarzelf belangrijk dat bepaalde personen in haar leven dit zouden weten. Toen ging het balletje rollen. Eens in de zoveel tijd hadden ze contact, over hoe het nu met haar gaat (volgens haar zelf). Tot het punt dat ze besloten wat af te spreken. Dat is een aantal keer gebeurd tijdens werktijd vlakbij haar werk zonder dat ik dat wist. In de loop van de tijd zijn ze gaan zoenen en kwamen er verliefdheid gevoelens. Hij heeft dat bij haar uitgesproken. Dus zij wist daarvan. Op een gegeven moment nodige hij haar bij hem thuis uit en daar hebben ze zonder dat het in eerste instantie de intentie was (weer volgens haar) sex gehad. Daarna nog een aantal keer afgesproken en gezoend.

Al die tijd, zeker een maand of 4, kwam ze nadien thuis en hield ze haar mond. Tot nu dan. Op de avond dat ze het vertelde zei ze in eerste instantie dat ze niet meer verder wilde met mij. Ik was woedend, ben woedend. Heb op haar ingepraat dat ze nooit naar mij toe is gekomen om het te hebben over haar ongeluk. Dat ze het allemaal zelf deed. Dat ze mij niet een eerlijke kans heeft gegeven om onze relatie een positieve draai te geven. Dat ze al haar verantwoordelijkheid richting mij en vooral ook de kinderen aan de kant schoof voor haar eigen bubbel. Na een nacht nadenken besloot ze het contact met hem, waarop ze dus verliefd is, te verbreken. En mij dus die eerlijke kans te geven.

Maar in de afgelopen twee weken wisselen allerlei emoties zich bij mij heel snel af. Ik ben voornamelijk woedend, wil haar mentaal net zoveel pijn doen als ze mij heeft gedaan. Ik wil haar bij elke mogelijkheid laten weten dat ze een schande is. Maar aan de andere kant wil ik haar niet kwijt. In eerste instantie omdat ik mijn gezin in tact wil houden. Ik wil de kinderen het niet aan doen. 2 dagen geleden heb ik tegen haar gezegd dat ze maar weg moet. En dat ze de kinderen meeneemt uit logeren bij haar ouders. Want de kinderen hebben nu helemaal niets aan mij. Binnen een uur was ze weg. En ik was weer teleurgesteld. Was woedend dat het voor haar blijkbaar zo makkelijk was. Nu wil zij rust om na te denken. En ik zit hier in mijn eentje. Ik verdrink in negatieve gedachten. Zonder mijn gezin valt heel mijn leven weg. Mijn "zijn" is niet meer. Ik hoop op verzoening maar ik merk dat ik het feit dat ik niet meer de nummer 1 in haar leven ben voor mijn gevoel heel zwaar aan mij vreet. Terwijl ze zegt voor ons te willen gaan. Maar ze kan niets beloven. Ben geschokt dat zij blijkbaar heel anders in het leven staat als ik. Dan zegt ze, we zullen er, wat er ook gebeurt altijd zijn voor de kinderen. Dat terwijl ik weloverwogen kinderen heb genomen in de veronderstelling dat zij voor altijd op een vader en moeder samen kunnen bouwen.

Ik schaam mij. IK! Ik voel me het lulletje. De loser. En toch blijf ik aan haar vasthouden. Ik vraag mij af waar ik mee bezig ben. Ik kom niet uit negatieve gedachtes. Ik blijf er continue in hangen...

Ik schrijf dit nu uit de losse pols. Ik vergeet vast nog een hele hoop emoties te beschrijven. De hele situatie is gewoon klote. De vrouw waarvan ik dacht dat het mijn soulmate was, mijn vertrouwenspersoon. Mijn alles... Is niet meer... En ik ga er aan kapot.