Ik moet voorzichtig zijn bij haar, kan me niet "laten gaan".

Ik en mijn vriendin zijn al 15 jaar samen. De sex was nooit uitmuntend, ik had altijd al het gevoel over glad, breekbaar ijs te moeten, alles volgens haar stramien, maar dat deed ik dan maar en zo ging het ten minste. Maar ik miste wel de spontaniteit en b.v. het voorspel, dat ik een van de meest erotische dingen vind. Van haar hoeft dat niet, ze wil naakt in bed liggen met z'n 2 en dan bij zichzelf de boel op gang brengen waarbij ze zich een beetje afsluit totdat de boel op gang is. (Waar ik onzeker van wordt, waarom sluit je je af om opgewonden te kunnen worden?)
Daarna is het nog steeds voorzichtig doen, en ik ben al geen wilde, want ze kan zomaar ineens dichtklappen. Vaak kan ik niet klaarkomen tijdens de daad, want dan wordt het haar te wild. En nogmaals, het gaat er dan nog steeds erg braaf aan toe. Maar ik kan me niet "laten gaan", iets wat andere vriendinnen juist heel opwindend vonden.
Het ligt niet aan mij, ik weet dat ik een prima bedpartner ben uit eerdere relaties, een b.v. heel lekker kus en heel veel oog heb voor wat mijn partner wil en fijn vindt.
Ik ben met en met steeds passiever geworden. 2 kinderen verder, en een chronische zieke bij m'n vriendin, is er geen sex meer.
Zij heeft er echt geen behoefte meer aan. Is zelfs apart gaan slapen omdat ik snurk. We leven nog in hetzelfde huis met de kinderen, maar verder is onze relatie een soort vriendschap en het gezin een project waar we samen aan werken. We doen nooit meer iets samen. Geen tijd, geen energie.
We knuffelen ook niet meer, er is niks intiems meer.
We zijn op mijn initiatief in relatietherapie gegaan. Daar kwam wel iets los, er is iets meer begrip, een heel soms doorzagen we onze patronen, maar eigenlijk is de dagelijkse gang van zaken hetzelfde. Ook is door corona en vakantie de therapie op een laag pitje gegaan.

Het lijkt ook wel of alles botst, wat ik wil in het leven en wat zij wil. Zij beweegt niet veel, zit veel, is snel moe (mede door chronische ziekte, denk ik, maar volgens haar is die ziekte iets waar ze helemaal geen last van heeft), eet niet erg gezond. Ik wil graag gezond koken, voor haar (ze is immers ziek) en ook voor de kinderen, maar het voelt soms als trekken aan een dood paard. Ze gelooft dat je met af en toe fruit en nooit groente alle vitamines toch wel binnenkrijgt. Zij wordt aangetrokken door steden en cultuur, ik wil juist graag naar buiten, bewegen, wandelen, de natuur in.
Maar goed, ik maak me zorgen om haar en haar gezondheid. Zij ziet dat allemaal als verkapte kritiek op haar figuur.

Ze wordt steeds dikker en dat vind ik niet aantrekkelijk. Ze lijkt wel suiker verslaafd. Daar mag ik niks over zeggen. Het is nog een geluk dat ik snel opgewonden ben. Al begint dat ook aan zijn grenzen te komen. Nu met dit hete weer op de camping zie ik haar weer eens wat beter, en ik wordt daar niet opgewonden meer van. Terwijl er hier genoeg vrouwen van haar leeftijd rondlopen waar ik wèl gevoelens bij krijg.

Ik kan me niet voorstellen dat vanaf nu mijn leven voortgaat zonder intimiteit, zonder sex, zonder liefdevolle knuffels. Als een van ons iets heeft of ziek is, denkt die ander alleen maar: ja maar nu moet ik dus het gezin helemaal alleen runnen. Ipv ach wat vervelend voor je, kom hier dan verzorg ik je, ga lekker liggen, etc. We leven binnen onze relatie al vrijwel partnerloos. Het ligt soms op mijn lippen om te zeggen: zal ik dan maar buiten de deur aan mijn trekken komen?

Maar, moet ik het gezinnetje, waarin de kinderen het heel goed doen, dan hierom kapot maken?
Mijn vriendin zegt ook dat ze niet meer goed ziet hoe wij samen nog gelukkig gaan worden, als het dagelijkse gezinsmanagement wegvalt, als we straks weer met 2 zijn.

En ja natuurlijk, die zijn de tropenjaren. Het valt allemaal niet mee. Het ís ook zwaar voor ons allebei. Ik heb met burnout klachten rondgelopen. Ik heb heel lang veel geaccepteerd en maar voor lief genomen, maar er zijn grenzen. Ik word ongelukkig van het relatiebeeld als ik vanaf hier de toekomst extrapoleer.

Wat ik wel zo maar kan voorstellen is dat we uit elkaar gaan, en dan binnen 2 a 3 jaar, ze gaat afvallen en zich weer gaat opmaken en leuk kleden. Dat vind ik zó hypocriet. En dan op zoek naar een nieuwe vent. Dat is wat vrouwen doen. Misschien vindt ze onze relatie die moeite gewoon niet meer waard? Ze weet best wat het voor mij betekent, maar in haar feministische gedachten is geen plek voor dat besef. De vrouw hoeft geen vrouwelijke moeite te doen om de man te plezieren.
Had dan even iets eerder wat moeite gedaan. Maar dan is alles al kapot.

Herkent iemand zich in mijn verhaal?