Ik hou wel van hem, maar meer als een broer

Ik vind het zo moeilijk!

Ik ben 18 jaar getrouwd met mijn man, samen hebben we 2 puberkinderen. Ogenschijnlijk hebben we het goed voor elkaar. Maar ik voel het al heel lang niet meer, sterker nog als ik heel eerlijk ben ben ik nooit echt verliefd geweest op mijn man. Hij leek me indertijd wel een goede keus, hij was lief, degelijk, had een baan en hij wilde mij. (Ik kom zelf uit een ontwricht gezin, waar veel geweld was). Ik hou wel van hem, maar meer als een broer. Hij is niet slecht voor me en hij laat me geregeld weten dat ik het helemaal voor hem ben, anderzijds probeert hij me vaak te kleineren en klein te houden. ik denk uit onzekerheid. Maar alles bij elkaar genomen voel ik het gewoon niet, ik irriteer me aan alles bij hem, ik vind hem niet aantrekkelijk (meer) en seks met hem doe ik soms uit verplichting. Dit is echt al heel lang zo. Ik ben van nature een flirt en krijg best veel aandacht van mannen, maar ben echt nog nooit vreemd gegaan...tot nu. 3 Maanden geleden heb ik een (ook getrouwde) man leren kennen. Al heel snel hadden we seks en ondanks mijn schuldgevoelens kan en vooral wil ik hier niet mee stoppen. Wat ik nu voel, heb ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Ik geloof dat ik verliefd ben, maar misschien is het ook de spanning rondom hetgeen dat verboden is. Ik denk de hele dag aan deze man, we appen iedere dag en zien elkaar een aantal keer per maand. Wat ik nu meemaak op seksueel gebied had ik niet voor mogelijk gehouden, ik wist niet dat ik het (nog) in me had, sterker nog, ook dit heb ik niet eerder meegemaakt en gevoeld. Hij raakt me letterlijk en figuurlijk, ik was zelfs emotioneel geraakt de laatste keer, zo intens was het. Nu snap ik waar al die films, liedjes en verhalen over gaan. Ik herken mezelf niet terug, zo open als ik ben over seks en met weinig schaamte naar deze man. Beide zitten we in een onbevredigend huwelijk met kinderen, maar durven/willen de stap richting een scheiding niet zetten, in ieder geval nog niet.
Deze affaire ben ik redelijk bewust ingestapt, maar zonder verwachtingen. Ik weet dat ik niet eerlijk ben naar mijn partner en dat hij dit niet verdiend, maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet dat ik zijn hart zal breken, maar ook dat van mijn kinderen.
Ik vind dit zo moeilijk en steek daarom het liefst mijn kop in het zand, en geniet van de spaarzame momenten met mijn lover. Maar ik weet zeker dat ik van mijn man af zal gaan, de grote vraag is alleen wanneer is dat geschikte moment. Eerlijk gezegd ben ik ook bang voor zijn reactie als ik hem vertel dat de koek op is, bang voor zijn verdriet, bang voor het verdriet van mijn kinderen, bang hen te beschadigen met een gebroken gezin.
Niet bang ben ik voor mezelf, ik ga me wel redden en bang om alleen te zijn ben ik ook niet.

Iemand die dit ook meegemaakt heeft of er ook nog middenin zit?