Ik geloofde mijn oren niet

Uit het niets zei mijn vrouw ineens "ik wil bij je weg, ik heb een ander". Ik geloofde mijn oren niet. Totaal verbijsterd. Ze bleek contact te hebben gehouden met een ex-collega en daar een relatie mee te hebben opgebouwd. Terwijl we twee kinderen hebben samen. We hebben al die tijd leuke dingen gedaan samen. Goede seks gehad. Gepraat. Dingen gedeeld. Vele jaren getrouwd... Ik begreep er helemaal niets van.

Ik stelde relatietherapie voor. Dat haalde niets uit. Ze stopte er binnen een paar sessies al mee. Ik wilde alles voor haar doen. Alles aanpassen wat ik eventueel kon doen. Al haar misstappen vergeven. Ik hield van haar.

Maar ze liet zelfs haar nieuwe liefde in ons huis overnachten, terwijl ik bij mijn ouders was en hij bij de kinderen was! Dat was voor mij de druppel.

Ze heeft daarna alles op alles gezet om de laatste euro te krijgen die ze van me los kon peuteren. Mij het huis uit gewerkt. Koude oorlog met de kinderen als inzet. Achterdochtig. Bikkelhard. IJskoud. Alsof ik haar iets had aangedaan. Echt vreselijk dat zulke mensen bestaan.

Ik had geen keuze dan haar tegemoet te komen, in de angst dat onze jonge kinderen er last van zouden hebben, die het toch al niet makkelijk hebben in zo'n situatie. Ze denkt alleen maar aan zichzelf, en aan het leven dat ze gaat hebben met haar nieuwe liefde. Mij gunt ze het licht in de ogen niet. Terwijl ik haar niets heb misdaan. Het is diep triest, maar ik ben erachter gekomen dat ze verrot is van binnen. Ik kan er niets aan doen.

Ik hoop dat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Er is mij geen geval bekend van een scheiding waarin iemand zó schaamteloos inhalig is. Zo kun je dus ook miljonair worden.