Ik ben meer out of de box dan hij

Allereerst wil ik melden dat ik blij ben dat ik mijn verhaal kan doen hier. Ik weet dat ik fout zit. Maar ik zou het waarderen als ik toch enigszins reacties kan krijgen waar ik iets aan heb, i.p.v. vingers wijzen.

Ik ben 28 jaar, één jaar geleden getrouwd met mijn partner waarmee ik 9 jaar een relatie heb. Op mijn 19e hebben wij dus een relatie met elkaar gekregen, hij is 2 jaar ouder dan mij. We waren allebei nog jong, en ik merk dat ik mij anders ben gaan ontwikkelen in de loop der jaren. Ik ben gaan studeren en ben druk bezig met mijn carrière. Daarnaast sta ik gewoon heel anders in het leven. Ik denk veel meer out of the box, ben veel vrijer qua gedachtegang en soms lekker dromerig. Ik houd van diepgaande gesprekken, mooie discussies en naar mensen luisteren. Mijn partner daarentegen is heel zwart wit, denkt zeer praktisch en houdt helemaal niet van veel en diep communiceren. Daarnaast ben ik ook veel vrijer op het gebied van seks. Ik wil graag meer dingen ontdekken, expirimenteren en ben mij gaan verdiepen in bdsm. Hij is heel traditioneel en vind de missionaris eigenlijk wel prima. Toen ik mij begon te verdiepen in bdsm kwam de verleiding steeds meer om dit uit te oefenen. Ik heb een paar afspraakjes gehad met mannen en vond het fantastisch. Altijd had ik het gevoel dat ik wat miste qua seks, en dit is het. Naast de seks zelf vond ik de psychologie erachter interessant en alle mensen die ik leerde kennen op de fora. Niet perse omdat we bdsm als interesse deelden, maar de mensen waren ook net als ik, veel vrijer, opener en maakten graag interessante gesprekken met elkaar over van alles en nog wat. Er ging letterlijk een wereld voor mij open. Tegelijkertijd voelde ik mij vreselijk schuldig tegenover mijn partner, maar ermee stoppen lukte niet. Ik moest dit gewoon ontdekken.

Na ongeveer 3kwart jaar (met 1 vaste spelpartner) met tussenpozen waarin het soms maanden stopte. Ontmoette ik een ander via het forum. Na wat bellen en appen spraken we af, en alles klikte meteen. We konden uren kletsen, lachen, de seks was perfect. Hij had ook gestudeerd en werkte nu in de zorg. Had net als ik ook ambities en dromen. We konden goed samen praten, over alles. Over dingen die mij persoonlijk dwars zaten, over mijn gevoel, maar ook over van alles wat in de wereld speelde. Het was een hele verademing. Ik merkte dat ik halsoverkop verliefd werd, het voelde als mijn soulmate. Een hele diepe verbintenis binnen een paar maanden ontstond. Waar de anderen puur voor seks en leuke gesprekken waren, was dit echt liefde. Hij liet me ook weer sexy en mooi voelen. Waar mijn partner alleen maar klaagde dat ik aangekomen was en over alles wat ik in mijn mond stopte wel zei: "zou je dat nou wel doen?" Ik bleef herhalen dat ik die opmerkingen niet leuk vond, maar het haalde niks uit. Hij is ook sinds kort zeer sportief en verwacht van mij ook dat ik meer ga sporten. Terwijl ik echt prima slank ben, ik ben 170 en weeg 68 kilo. Ja ik heb geen strakke buik, maar ik ben happy met mezelf. De andere zijde was dat ik kapot ging van de stress, de leugens en het schuldgevoel. Ik begon mezelf te haten, hoe kon ik zo zijn? Waarom deed ik mijn partner dit aan? Waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn? Ik was pas 1 jaar getrouwd! Ik huilde veel, nam afstand van mijn partner, sliep slecht en uiteindelijk dacht ik zelfs aan uit het leven te stappen. Ik verwondde mijzelf en besloot toen hulp te zoeken. Nooit had ik zoiets meegemaakt, ik ben altijd de optimist die over elke tegenslag heen stapt. Maar hier ging ik aan onderdoor. Ik besloot de relatie met de ander te beëindigen en we hebben beiden ontzettend hard gehuild. Hij is vrijgezel, hij wilde vol voor mij gaan. Het voelde alsof er een stukje van mij miste, alsof ik mijn grote liefde liet gaan.

Ik probeerde me te focussen op mijn huwelijk. Ik wilde dit een eerlijke kans geven en, het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Maar het kwaad lijkt al geschied. Ik heb gezien hoe het kan, en zie nu heel goed wat ik mis en wat ik nooit ga krijgen. Ik heb echt een geweldige partner, die op zijn manier zorgzaam is, lief is, mij graag gelukkig wilt zien en een prima vader zou zijn voor onze toekomstige kinderen. En ik houd zielsveel van hem, daarom doet het me zo'n pijn hem dit aan te doen. Hij verdient echt zo veel beter dan dit.

Ik heb geprobeerd te praten met hem. Over seks, over communicatie. Ik snap echt wel dat bdsm niet voor iedereen weggelegd is, maar wellicht iets anders leuks in de slaapkamer. Of een open relatie. Hoewel ik betwijfel of dat de oplossing is. Helaas is mijn partner heel moeilijk om mee te communiceren. Hij is heel zwart/wit, snel defensief, erg onzeker en gevoelig. Wat zich uit in opmerkingen als: "Wat doe je nou raar?" "Wees gewoon is gelukkig, wees is blij met wat je hebt, kijk wat je allemaal hebt, kijk wat ik allemaal voor je doe." "Ja zo ben ik gewoon niet oké." Ja maar jij doet dit en jij doet dat!" "Zo ben jij helemaal niet, zo ken ik je niet" Als ik rustig probeer uit te leggen wat me dwars zit, of wat ik graag anders zou zien, dan vliegt ie meteen in de aanval en paniek. Een rustig serieus en open gesprek kunnen we echt niet hebben. Met een relatietherapeut wilt hij al helemaal niet praten. Hij stopt graag dingen weg en speelt mooi weer. Toen ik een keer zei dat ik er soms aan dacht om uit het leven te stappen zei hij: "dat wil ik nooit meer horen". En daarmee is de kous dan af. Waarom ik één jaar geleden ben gaan trouwen? Ik dacht dat het allemaal wel goed kwam. Ik hield toch van hem? We hebben ook ontzettend veel lol samen, waardoor je al snel derest vergeet. Je bent ook een soort van samen opgegroeid.

Nu stonden we op het punt om aan kinderen te beginnen. En ik heb besloten dat sowieso even uit te stellen. Zelf durf ik de gesprekken met hem ook niet constant opnieuw te beginnen of op gang te houden. Hij reageert zo gepikeerd en gefrustreerd dat ik al snel denk; oke oke.. laat maar.. ik doe dus ook zeker wat fout. Mijn familie is gek op hem, die snappen niet waar ik over klaag, hij houd ontzettend veel van me, mijn schoonfamilie is gek op mij. Samen naar de buitenwereld toe lijken we het perfecte stel. Weggaan klinkt nu als de beste optie, maar ik ben ontzettend bang dat ik spijt krijg. Want nogmaals, we hebben het verder echt wel gezellig samen. Ik ben ook heel bang voor alle reacties die io ga krijgen. En de angst van iets vertrouwds en veiligs achter te laten.. geeft me paniekaanvallen. Ik zag mezelf met mijn partner een gezin stichten, samen oud worden. Ik wil dat heel graag weer zo zien, maar het lukt me gewoon niet. Ik vind het nog steeds leuk om hem te zien. Om hem te knuffelen en een kus te geven. Om samen te lachen en te zeggen dat ik van hem hou. Maar ik wil geen seks meer met hem en voel me helemaal niet seksueel aangetrokken tot hem. Hij voelt voor mij als mijn beste vriend, mijn huisgenoot.

Ik ben heel bang dat ik de onjuiste keuze maak als ik wegga. Ontzettend bang dat straks ook alles in de soep loopt met die ander en ik alleen zit. Ik zal een groot deel van mijn vrienden, schoonfamilie en leven opgeven als ik dit doorzet. Nog maar te zwijgen over de financiële schade die ik mijn partner aan ga doen. Ik wil hem dit niet aan doen.. maar ik weet het gewoon even niet meer. :-(

Bedankt als iemand tot het einde heeft gelezen.. en mocht iemand objectief hiernaar kijken, reageer graag hieronder. Dan zal ik antwoorden.