Het volledige vertrouwen zal er nooit meer zijn

Op het moment dat ik dit schrijf zijn mijn man en ik 19 jaar samen, waarvan 10 jaar gehuwd. We hebben elkaar als tieners leren kennen en zijn samen op levensweg gegaan. Die levensweg werd gevuld met leuke, maar zeker ook pijnlijke trauma's.

Mijn man verloor zijn mama (54) aan kanker in 2011. Hij had toen een zeer sterke (vriendschaps)band met een vrouwelijke collega, die enkel maar sterker geworden is na het overlijden van zijn mama. Hij noemde ze zijn supervriendin. Ruzies hebben we gehad over het feit dat hij me niks meer vertelde, dat ik altijd de laatste partij was die op de hoogte werd gesteld over zijn gevoelens of beslissingen. Een emotionele affaire had hij met haar. Het bestaan van dit woord heb ik pas later ontdekt, maar het omschrijft perfect wat hij en zij hadden. Ik las berichten waarin hij me uitlachte toen ik over kinderen begon te praten en hoe leuk ze het samen hadden. Ze werd zelfs samen met haar man uitgenodigd op ons huwelijk. Hij ging bij haar thuis werken (waar ik voor alle duidelijkheid niet mee opgezet was).

Door mezelf uitgesloten te voelen uit mijn eigen relatie, vond ik aandacht bij een andere vrijgezelle man. Hij deed me gewild voelen. Ik ging erin mee en na 2 dagen besefte ik dat mijn plaats niet naast die vrijgezel was. Ik biechtte alles op, maar had nooit echt het gevoel dat hij er diep mee inzat. Ik liet mezelf boete doen, door die vriendin toe te laten in zijn leven en minder ruzie te maken hierover, tenslotte was er voor hem niks aan de hand en moest ik me geen zorgen maken
Zij vertrok wat later plots uit zijn leven, hij was gekwetst en schreef mails en berichten om te vragen waarom zo plots en dat hun band misschien iets te ver ging dan vriendschap gezien de innige knuffels... Later vertelde hij me dat zij hem heeft proberen kussen, maar hij hier niet op in is gegaan. Tot op vandaag weet ik nog steeds niet wat daar exact is gebeurd.

We overleefden dit, maar dit was niet het einde van mijn 'ervaring'. We kregen 2 prachtige kinderen, verhuisden naar een perfecte woning om de kinderen in groot te brengen en ik dacht het geluk weer aan onze zijde te hebben.

In september 2017 startte er in het bedrijf van mijn man een nieuwe Duitse collega. Mijn man maakte veel businesstripjes naar het hoofdkantoor in Duitsland, dus hij leerde haar ook kennen. Ze deelden dezelfde humor en interesses. Begin 2018 gebeurde het ondenkbare in onze familie. Details hierover wil ik niet kwijt, maar ik had de steun van mijn man zo hard nodig. Die steun ontving ik niet en k had het gevoel er alleen voor te staan. In april voelde ik hoe hard hij veranderd was en hoe vaak haar naam viel of eerder hoe vaak hij iets vertelde over 'een collega'. Ik werd achterdochtig met de vorige historie nog in het achterhoofd en begon zijn gsm te doorzoeken en vond bewijs dat opnieuw hij vluchtte in een emotionele affaire zoals eerder. Ik schotelde hem de keuze voor: of hij hield het puur professioneel of hij gaf me volledige toegang tot hun gesprekken, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Hij koos voor het eerste (dat zei hij toch). Een maand later (mei 2018) kwam uit dat ze intieme details uitwisselden. Dat hij details over onze relatie en vice versa deelden. Opnieuw gaf ik toe dat ik in zijn gsm gekeken had...met ruzie tot gevolg. Hij vond dat ik hem te vaak controleerde en er echt niks aan de hand was. Dat hij me graag zag en niet op zoek was naar iets. Hij zei te breken met haar en enkel professioneel contact te willen behouden. Later ontdekte ik dat hij op diezelfde dag hij zijn liefde/verliefdheid aan haar heeft opgebiecht.

Maanden heb ik gevraagd of hij nog contact had met haar, of hij haar nog gezien had tijdens de businessreis. Hij zei enkel professioneel en ik twijfelde zelfs op sommige momenten om eens samen met haar en haar man af te spreken, want ik voelde me schuldig dat ik de vriendschap had afgenomen. Hij reageerde er altijd ok op, nooit overdreven enthousiast, maar wel dat het echt chique is hoe ik ermee omga.
Hij werd terug stiller en leek depressief. Hij ging op consult bij psycholoog, maar de klik was er niet zei hij. Later bleek dat de psycholoog hem had duidelijk gemaakt dat hij bepaalde keuzes moest maken. Welke keuzes worden zo dadelijk duidelijk. Hij stopte dus even snel weer met de therapie.
Hij begon te sporten, iets wat hij nooit deed in al die jaren dat ik hem kende. Hij was agressief en snauwde me vaak af dat ik het probleem was.

In januari 2019 had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Na een pijnlijke vrijpartij toen hij terug kwam van businesstrip, merkte ik dat er iets veranderd was. Ik ging het weekend erna op onderzoek. Ik kon mezelf niet in slaap krijgen die nacht en om 4u 's nachts vond ik in zijn gs de bewijzen dat hij met haar heel vaak gemaild, gebeld en gestuurd had. In één van de mails vond ik terug dat er fysiek (gekust en geknuffeld) contact was geweest. In volle kwaadheid liep ik de kamer binnen en ben ik beginnen roepen. Hij biechtte stukje per stukje op. Dat zij de leiding had genomen en hem zo ver had gedreven. Dat er behalve kussen en knuffelen niks gebeurd was.
Ik lichtte haar man in en we bleven contact houden om te bekijken of hun versies strookten. Zij had hem opgebiecht dat ze 2 maal het bed hebben gedeeld. 1x in september (de eerste keer dat mijn man fysiek contact zonder condoom mocht hebben na een vasectomie) en dan een paar dagen (net voor de pijnlijke vrijpartij). Mijn wereld stortte in. Mijn vertrouwen werd nogmaals gebroken en daar zat ik dan... Bij de confrontatie met mijn man heb ik geroepen en getierd uit onmacht. Dat hij nog het lef niet had om alles eerlijk te zeggen en zelfs op dat moment nog zaken verzweeg.

We gingen beiden apart in therapie, maar de verhalen die ik van hem kreeg waren niet de waarheid. Hij hield de psycholoog voor dat hij alles voor mekaar had en perfect wist wat hem te doen stond (zo zei hij mij toch), maar in werkelijkheid wou hij verder met haar. Ze had hem betoverd.
Ik nam contact op met haar met 1000den vragen en ze beantwoordde ze bijna allemaal. Ze verzekerde dat ze haar huwelijk niet op wou geven voor mijn man, maar hard wou vechten om haar gezin met 2 kinderen staande te houden. Ze verbrak het contact en gaf haar ontslag.
Mijn man zocht nog op verschillende momenten naar aandacht van haar en zocht nog toenadering, maar zij blokte af. Toen ze vertrok en er foto's van haar afscheidsfeestje circuleerden, had een collega (die wist dat er een affaire was geweest) de foto's doorgestuurd. Hij hield ze bij als souvenir zei hij mij. Walgelijk... Zeker omdat hij toen zei dat hij met mij verder wou.

Maanden later zat hij nog steeds als een hoopje ellende. Hij voelde zich door haar bij het huisvuil gezet. Ineens niet interessant meer. Hij was gedumpt. Hij zocht nog op indirecte manier aandacht: via professionele sites, bezocht hij haar profiel heel vaak.

In november 2019 schreef hij haar een 8paginalange liefdebrief. Hij was te weten gekomen dat haar man haar had verlaten en wou zijn kans wagen (zei de ex-minnares). Hoe graag ik ook had geweten wat er in die brief stond, dik heb hem nooit mogen lezen, maar kan me er wel iets bij voorstellen. Het zelfmedelijden, het waarom, het 'jij bent mijn alles',...
Dat bleek ook uit de begeleidende mail die hij naar de collega (die van de foto's) had gestuurd, zodat zij de brief kon overmaken. Hij zei dat zijn minnares de liefde van zijn leven was. Dat hij al zijn geld op haar had ingezet en hij nu niet meer weet wat te doen.
Dat bleek bijna exact als wat hij aan zijn beste vriend stuurde: hij zag haar graag en elk scenario zonder haar is slechts een troostprijs.

Voor zover ik weet is dat het laatste geweest van uitwisseling en is dat ook het laatste wat ik zelf heb teruggevonden.

Hij verzekert me nu...1,5 jaar na dat laatste bericht... dat hij door wil met ons gezin. Dat wij geen back-upplan of troostprijs zijn, maar dat hij verblind was. Hij zegt me dat hij gegroeid is en nu zich niet meer hoeft te bewijzen tov iets of iemand. Hij schaamt zich voor wat hij toen zei en deed, ook voor de agressie die hij toen liet gaan omdat ik hem durfde te controleren.
Een reden voor de affaire, denk ik te vinden in zijn onzekerheid, zijn nood aan bevestiging en omdat de situatie zich ook gewoon voordeed en het spannend en leuk was tov een depressieve vrouw thuis.

Mocht ik in de toekomst kunnen kijken, ik zou het doen om mezelf en mijn kinderen te beschermen. Na alles zie ik hem nog graag, maar soms voelt het alsof hij me binnen enkele jaren opnieuw laat staan en kiest voor het groen lijkende gras van een andere vrouw.

Als ik het moeilijk heb of hij terug wat depri is, grijpt de schrik mij om het hart. Het volledige vertrouwen zal er nooit meer zijn, daarvoor heb ik te veel meegemaakt en gezien. Maar op de meeste momenten kan ik het wel loslaten en kan k terug genieten van ons gezin en van ons. Ik geef het nog een kans, maar heb moeite om me opnieuw kwetsbaar op te stellen en mijn hart aan hem te geven. Want ik heb diep gezeten. Heb zwart gezien en ben er gelukkig terug doorgekomen, maar een 2de (of 3de afhankelijk hoe je het bekijkt) keer dit moeten meemaken, kan ik niet meer aan.

Meeste momenten gaan trouwens goed, ik/we kunnen terug genieten van ons gezin en van onze relatie. Nu zijn er meestal opklaringen, maar de mist durft af en toe nog eens te zakken.

Veel moed!