Sinds maart 2018 heb ik een relatie met een man die op dat moment net een jaar weduwnaar is. Bijna 25 jaar is hij getrouwd geweest. Hij heeft mij meerdere keren verteld dat hij moeilijk was/is, ook in zijn huwelijk.
Al vanaf het begin gaf hij aan niet verliefd te zijn op mij, maar wel dat hij gevoelens heeft. Volgens hem is het de seksuele aantrekkingskracht. Hij wou een vriendschap plus en daar ben ik mee akkoord gegaan. Maar telkens als ik in zijn privéwereld kom (vrienden, zijn eigen verjaardag) wil hij ineens afstand.
Ook als ik hem emotioneel probeer te steunen is er ineens weer afstand, terwijl hij mij amper een dag ervoor zelf nog had gevraagd om mee te gaan naar de huisarts. Dat hij graag wil dat ik erbij ben als hij 51 wordt (over 1,5 week). Maar nu, een dag later dus, wil hij een aantal weken geen contact. Dit om uit te zoeken wat hij echt wil.
Hij geeft tegenstrijdige signalen, maar ook tegenstrijdige opmerkingen. Hij blijft erbij dat hij mij niet ziet als zijn vriendin (liefdesrelatie), maar als een zeer goede vriendin waar hij het fijn mee heeft.
Ik had dit totaal niet zien aankomen en ben dan ook behoorlijk van slag geweest. We voelen elkaar heel erg aan, hij weet precies wat erin mij omgaat en ik merk aan hem altijd of er iets is. We bespreken (bijna) alles, ook op seksueel vlak en dat voelt voor ons beiden goed.
Is hier sprake van bindingsangst? Hij gaat namelijk steeds zo op en weer. Misschien zien we elkaar momenteel ook teveel. Ik werk namelijk niet en hij ook niet. Misschien heeft hij ruimte nodig, maar ik lees overal dat volledig afstand niet goed is voor iemand met bindingsangst. Ook weet ik dat mijn afhankelijkheid niet goed is. Ik red mij prima alleen, maar ik mis wel zijn gezelligheid en aanwezigheid.
Volgende week is hij dus jarig en nu mag ik er wel bij zijn, samen met zijn 2 zoons en aanhang. Maar ik vind dat echt lastig. Iedereen ziet ons als een stelletje, behalve hijzelf. Hij wil geen verantwoordelijkheid voor een vrouw.
Al vanaf het begin gaf hij aan niet verliefd te zijn op mij, maar wel dat hij gevoelens heeft. Volgens hem is het de seksuele aantrekkingskracht. Hij wou een vriendschap plus en daar ben ik mee akkoord gegaan. Maar telkens als ik in zijn privéwereld kom (vrienden, zijn eigen verjaardag) wil hij ineens afstand.
Ook als ik hem emotioneel probeer te steunen is er ineens weer afstand, terwijl hij mij amper een dag ervoor zelf nog had gevraagd om mee te gaan naar de huisarts. Dat hij graag wil dat ik erbij ben als hij 51 wordt (over 1,5 week). Maar nu, een dag later dus, wil hij een aantal weken geen contact. Dit om uit te zoeken wat hij echt wil.
Hij geeft tegenstrijdige signalen, maar ook tegenstrijdige opmerkingen. Hij blijft erbij dat hij mij niet ziet als zijn vriendin (liefdesrelatie), maar als een zeer goede vriendin waar hij het fijn mee heeft.
Ik had dit totaal niet zien aankomen en ben dan ook behoorlijk van slag geweest. We voelen elkaar heel erg aan, hij weet precies wat erin mij omgaat en ik merk aan hem altijd of er iets is. We bespreken (bijna) alles, ook op seksueel vlak en dat voelt voor ons beiden goed.
Is hier sprake van bindingsangst? Hij gaat namelijk steeds zo op en weer. Misschien zien we elkaar momenteel ook teveel. Ik werk namelijk niet en hij ook niet. Misschien heeft hij ruimte nodig, maar ik lees overal dat volledig afstand niet goed is voor iemand met bindingsangst. Ook weet ik dat mijn afhankelijkheid niet goed is. Ik red mij prima alleen, maar ik mis wel zijn gezelligheid en aanwezigheid.
Volgende week is hij dus jarig en nu mag ik er wel bij zijn, samen met zijn 2 zoons en aanhang. Maar ik vind dat echt lastig. Iedereen ziet ons als een stelletje, behalve hijzelf. Hij wil geen verantwoordelijkheid voor een vrouw.
Dwarrel