Nooit gedacht dat ik zoiets zou posten maar ergens voel ik de behoefte om het toch te doen. Ik ben geen prater. Streng opgevoed vroeger en een enorm laag zelfvertrouwen. Super lieve mens die een ander altijd boven zichzelf stelt.
6 jaar geleden een paar maanden contact gehad met een man. Wat app contact en een paar keer afgesproken. De laatste x ging het mis en hebben we gezoend. Dat voelde zo slecht dat ik het aan mijn vriend heb verteld. De hel brak los. Er zaten veel dingen niet goed tussen ons. Maar voor hem was dat niet zo. We leefden in andere bubbel. Het was een drama.
Geen hulp gezocht en doorgegaan samen met onze 3 kids. 2 jaar later had ik goed contact met een vriend van ons. Tijdens een afspraak zijn wij door mijn man afgeluisterd. Die voelde dat hij dat moest doen. We zaten te flirten maar er is niks gebeurd en ik weet dat er ook niks zou gebeuren maar de aandacht vond ik wel heel interessant.
Mijn vriend confronteerde mij die avond met alles wat ie had gehoord en vertelde mijn ‘ontrouw’ aan de familie. Ik ben door t stof gegaan. Overal sorry gezegd. Het was de hel nummer 2. Daarna niet goed kunnen praten en doorgaan.
Tot dat ik vorig jaar weer gevoelig was voor interesse van een andere man in de kroeg. Ik heb die avond met hem gezoend. Daarna dikke spijt. Heb het verdrongen maar ben in burn out beland. Ik durf het niet op te biechten maar loop met schuld gevoel naar hem en mijzelf. Dit kan zo niet. Ik weet als ik het nu vertel dat het over is. Misschien beter? Zo heftig om te zien dat ik ons gezin kapot gemaakt heb.
Enorm teleurgesteld in mijzelf. Ben bang. Elke dag. Voor weer een hel. Voor wat komen gaat. Alleen zijn, mijn kids voor de helft zien. Soms denk ik hou het geheim das beter voor de relatie maar als hij dan zo lief doet kan ik er niet tegen. Aan de andere kant trek ik alle schuld op mij maar is er ook nog een andere partij. Kortom ik ben aan opbouwen van burn out maar dit zit ergens in de weg.
Moet ik het laten rusten en werken aan mn relatie of opbiechten en gaan? Ik hou vreselijk veel van mijn vriend al 15 jaar.
6 jaar geleden een paar maanden contact gehad met een man. Wat app contact en een paar keer afgesproken. De laatste x ging het mis en hebben we gezoend. Dat voelde zo slecht dat ik het aan mijn vriend heb verteld. De hel brak los. Er zaten veel dingen niet goed tussen ons. Maar voor hem was dat niet zo. We leefden in andere bubbel. Het was een drama.
Geen hulp gezocht en doorgegaan samen met onze 3 kids. 2 jaar later had ik goed contact met een vriend van ons. Tijdens een afspraak zijn wij door mijn man afgeluisterd. Die voelde dat hij dat moest doen. We zaten te flirten maar er is niks gebeurd en ik weet dat er ook niks zou gebeuren maar de aandacht vond ik wel heel interessant.
Mijn vriend confronteerde mij die avond met alles wat ie had gehoord en vertelde mijn ‘ontrouw’ aan de familie. Ik ben door t stof gegaan. Overal sorry gezegd. Het was de hel nummer 2. Daarna niet goed kunnen praten en doorgaan.
Tot dat ik vorig jaar weer gevoelig was voor interesse van een andere man in de kroeg. Ik heb die avond met hem gezoend. Daarna dikke spijt. Heb het verdrongen maar ben in burn out beland. Ik durf het niet op te biechten maar loop met schuld gevoel naar hem en mijzelf. Dit kan zo niet. Ik weet als ik het nu vertel dat het over is. Misschien beter? Zo heftig om te zien dat ik ons gezin kapot gemaakt heb.
Enorm teleurgesteld in mijzelf. Ben bang. Elke dag. Voor weer een hel. Voor wat komen gaat. Alleen zijn, mijn kids voor de helft zien. Soms denk ik hou het geheim das beter voor de relatie maar als hij dan zo lief doet kan ik er niet tegen. Aan de andere kant trek ik alle schuld op mij maar is er ook nog een andere partij. Kortom ik ben aan opbouwen van burn out maar dit zit ergens in de weg.
Moet ik het laten rusten en werken aan mn relatie of opbiechten en gaan? Ik hou vreselijk veel van mijn vriend al 15 jaar.
Femke