Ik ben 21 jaar samen met mijn man. Voordat we een relatie kregen was ik erg actief op sexgebied. Ik merkte toen we net verkering hadden dat het innitiatief altijd van mij moest komen. Hij heeft ooit wel gezegd dat ik hem steeds voor was maar als ik dan een paar dagen niets deed om hem een kans te geven gebeurde er ook niets. De sex was vooral liefdevol.

We hadden toen gemiddeld 2x per week sex. Voor mij veel te weinig en vrij soft, en ik heb echt getwijfeld in die tijd of ik dit wel door moest zetten. Toch besloten om voor hem te gaan omdat ik echt van hem hield. Mezelf wijs gemaakt dat ik dit wel aan zou kunnen, twee keer per week liefdevolle sex. In de jaren die daarop volgden vaak verdrietig geweest. Ik voelde me afgewezen en niet gewild. Toch kregen we twee kinderen. Na de bevallingen had ik zelf ook minder zin. Dat moet ik toegeven. Ik heb hem gevraagd zich te laten steriliseren omdat ik dan geen rem hoef te voelen. Ook dit wilde hij niet. Ik denk dat hij het als excuus gebruikt om nog minder te 'hoeven'

Nu jaren later, kinderen zijn pubers. Is sex en intimiteit weg. Ik hunker er naar maar door de vele afwijzingen kan en durf ik het hem niet meer te vragen en geven. Ik ben veel te bang weer afgewezen te worden.

Het doet heel veel pijn. Want ik hou wel van hem en hij is een geweldige vader. Praten heb ik geprobeerd. Dat kan hij niet. Hij blokkeert zodra het over gevoelens gaat.

Ik ben ook verliefd geweest op een ander. De sexuele aantrekkingskracht was zeker wederzijds. Hij wilde 'afspreken' maar hier heb ik niets mee gedaan uit respect voor mijn man.

Mijn advies aan jonge mensen die in een relatie stappen waarbij de sex ver te zoeken is. Of in jouw ogen veel te weinig, zoek verder voor het te laat is. Hoe langer je in een relatie zit, hoe lastiger is om eruit te stappen. Helemaal als er kinderen in het spel zijn.

+ tip toevoegen