Familieproblemen - forum lotgenoten

Mijn dochter van 20 is 2wk gelden zwaar mishandeld door haar vriend(Turks) in mijn huis terwijl ik aan het werk was en haar broertje van 14jr zat beneden met het broertje 13jr van haar vriend te gamen. Mijn dochter heeft uit zelfverdediging nog hem kunnen verweren en heeft gelijk de politie gebeld. Hij is gelijk samen met zijn broertje van 13jr naar huis gereden. Hij woont gelukkig niet in mijn stad. Ik had die avonddienst en werd tegen 22.30 gebeld door mijn zoon. Mijn zoon vertelde dat er grote ruzie was in huis dat mijn dochter is mishandelt en is opgehaald door politie. Mijn dochter had aangifte gedaan. Volgende dag zei mijn dochter ik ga naar een vriendin om mijn hoofd leeg maken. Dus ik vertrouwde mijn dochter. Ik zei nog tegen haar zal ik thuis blijven voor jouw en zij antwoordde nee mam ga lekker genieten van je weekend ik blijf bij een goeie vriendin slapen. Zondag app mijn zoon en stuurde 2 foto's van snap. Wat zag ik mijn dochter had al die tijd gelogen tegen mij. Mijn dochter was weer terug bij die mishandelaar. Ik was zo boos en heb alle spullen van haar op straat gezet. Ik zei jij hoeft niet meer thuis te komen en werd gelukkig met je mishandelaar in Almere. Eergisteren app mijn dochter mama ik kom naar huis ik ben er klaar mee zij had al die tijd gelijk hij praat met een andere vrouw. Ik zei tegen haar jij mag thuis komen als het definitief uit is anders blijf in Almere bij je vriend. Mijn dochter vertelde dat het uit was en kwam thuis. Gisteren kwam ik erachter dat het niet uit is en heb haar weer de deur uit gewezen en mijn dochter is in goeie handen bij familie. Ik ben nu een hopeloze moeder. Ik kan haar nu niet vertrouwen . Ik heb haar gevraagd ga in therapie, neen contact met veiligheid. Mijn dochter is zo onzeker. Mijn dochter app mij elke keer mam ik wil naar huis.
Zij mag naar huis als het definitief uit is en hulp gaat zoeken. Heeft iemand nog tips voor mij of zo iets meegemaakt.

Mijn man is op vakantie met zijn eigen gezin (2 broers en 1 zus van rond de 40 en zijn ouders) ze zijn een mooie reis naar Lapland aan het maken. We zijn al vaker met zijn allen weg geweest (iedereen is getrouwd). Maar dit keer wilde mijn schoonmoeder alleen met haar eigen gezin gaan en heeft ze duidelijk aangegeven dat ze de ‘’koude kant’’ er niet bij wil hebben. Ik voel me hier erg gekwetst en buiten gesloten door en kan het maar moeilijk een plekje geven. Zijn er mensen die dit herkennen?

Hebben mijn moeder en broer narcistische trekken of spoor ik gewoon niet? Ik ben een msn van midden 40 en heb 1 broer. Moeder leeft nog, vader niet meer. Ik ben altijd degene die het verkeerd doet en moeder en broer praten over mijn tekortkomingen, ik kom te weinig, ik ben niet vriendelijk, ik communiceer slecht, ik ben dik, mijn werk is niet goed genoeg, ik ben niet gericht op familie maar op vrienden, in mijn jeugd kon mijn broer zijjn piemel niet van me afhouden, misbruik. Mijn ouders wisten dit, maar hebben niets gedaan, Schone schijn heeft altijd voorrang. Ik moet me schikken, maar ik kan het niet meer. Soms kan een verjaardag gezellig zijn, maar voor mij hangt er gevoelsmatig altijd een donkere wolk boven. Ik ben de schuld van het gebrek aan contact tussen broer en mij. Maar ik ben gewoon op en leeg. Iedereen vindt mijn moeder en broer gezellige mensen, maar ik heb zo vaak in de kou gestaan. Zit ik teveel in de slachtofferrol? Ik voel me zo uitgeput en weet niet hoe daaruit td komen. Het heeft veel invloed op me want mijn onzekerheid zit heel diep.

Hoi ik had een relatie met een narcist ik was ten einde raad, toen kwam mijn reddende engel.
De ex van mijn narcistische partner, die werd ingeschakeld om met mij te praten, iets wat de narcist niet kon, eindelijk iemand die naar mij luisterde.
Na een tijdje gingen de gesprekken eigenlijk meer over hoe ik de narcist moest verlaten,
Wat ik ook heb gedaan.
Hij heeft mij over mee bij gestaan.
En daarna waren we verliefd geworden zo erg nog nooit mee gemaakt.
Na een tijdje was het officiëel.
Toen begonnen beschuldigingen, moest ik ernstige dingen bekennen die ik niet had gedaan, maar als ik bekende bleef hij bij me.
Later bleef hij die bekentenissen tegen mij gebruiken als er een discussie was.
Vaak aan het einde van de discussie wist niemand nog waar het mee begon.
Lenen begon hij ook te doen.
Voorheen vond ik 100€ veel en leende pas weer iets al ik het terug had.
Hij gebruikte vaak drugs op momenten dat ik zeker 2 dagen niet bij hem was.
Ik mocht daarna alles weer recht zetten van het gokken en rekeningen terug boeken.
Op mijn verjaardag was hij ziek ik heb mijn verjaardag bij mijn ouders gevierd, toen ik daar was 100 aapjes of ik kwam zat hij in mijn huis helemaal dronken en van de kaart moest ik mee doen.
Geëindigd met gebroken kaak.
Toch weer verder samen toen ging hij stoppen met gebruik, maar het uitgeven van geld bleef raar veel onzin dingen.
Ik heb het uitgemaakt en die nacht vroeg hij weer om geld, heb m toen geblokkeerd een nieuw nummer etc, nu naar een maand zonder hem ik was al die tijd vrij ik heb hem elke minuut van de dag gemist, verschrikkelijk
Hoe kan dat toch als je iemand anders zou moeten adviseren zou je zeggen is niet zo moeilijk maar, pff

Ik heb een schoonzus die overal een wedstrijd van maakt, zij wil overal de eerste in zijn in de familie.

Het is de vrouw van de broer van mijn partner.
Toen ik het leven kwam van mijn partner was alles koek en ei met haar, ik probeerde oprecht mijn best te doen om een band met haar te creëren, maar al snel liet zij haar ware gezicht zien.

Binnen het eerste jaar van onze relatie gingen mijn partner en ik een huis kopen (hij zag namelijk zijn droomhuis) en zij had meteen haar mening erover en probeerde iedereen aan haar kant te krijgen. Paar maanden daarna kregen we te horen dat zij zwanger was, ik met mijn goede gedrag was super enthousiast voor haar en gedurende haar zwangerschap hebben ook vele leuke cadeautjes gegeven en leuke dingen proberen te doen. In de tussen tijd hadden hun ook een huis gekocht, ze zei ook dood leuk ja we kunnen niet achterblijven op jullie hè.
Eenmaal het kind geboren zegt ze dood leuk als we allemaal op visite zijn gelukkig hebben wij wel het eerste kleinkind geleverd.


Een paar jaar later gaan hun een geregistreerd partnerschap samen aan zegt ze dood leuk op het einde ben wel de eerste schoondochter met de achternaam (mijn partner heeft 2 broers), mijn schoonmoeder zegt tegen haar sorry maar je bent de tweede. Een half jaar eerder waren mijn partner en ik een geregistreerd partnerschap aangegaan. Als blikken op dat moment konden doden dan was ik er niet meer.


In de tussen tijd hebben wij ook een kind gekregen en als onze kleine 1 is bevalt zij van haar tweede kind. Wanneer mijn schoonouders met de oudste op bezoek gaan (het is gefilmd) hoor je haar zeggen, nou gelukkig ben ik de eerste met 2 kinderen.


Ik wordt zo moe van ik moet alles als eerste hebben of alles beter hebben. Wij zijn niet bezig met de strijd en erover praten met mijn partner gaat ook niet die zegt dan ook jij mag mijn broer en schoonzus niet.

Iemand hier ervaring mee en tips?

Het 12 jaar geleden dat mijn dochter een relatie kreeg met een collega. Toen we hem ontmoette kregen we dubbel gevoel. Het was een beetje vreemde snuiter. Maar mijn dochter was in de wolken. Een tijde later leerde wij ook zijn ouders kennen. Er was een klik. 10 jaar geleden trouwde ze, en een jaar later werd hun zoontje geboren. We merkte dat mijn schoonzoon wat moeite had met het wennen aan de vaderrol. Bijna 6 jaar geleden werd de tweede geboren. En daarna merkte ik verandering, maar als ik mijn dochter vroeg hoe het ging was het altijd goed. Tot 5 jaar geleden. Ze belde mij, helemaal overstuur. Ik kom haar moeilijk verstaan maar begreep na een tijdje dat ze allemaal kinderporno had gevonden op de pc. Wij zijn gelijk daar heen gegaan ook zijn moeder kwam. Ik heb de kleinkinderen mee genomen naar ons huis, en de anderen zouden onze schoonzoon confronteren met alles. Toen hij uit het werk kwam had hij gelijk in de gaten wat er was. Hij ontkende niet. Mijn man heeft de pc meegenomen en de politie ingelicht. Onze dochter kwam ook mee naar ons huis. De volgende dag wilde hij komen praten, maar onze dochter wilde dat niet dus we hebben hem de toegang geweigerd. Vanaf dat moment waren wij de boosdoeners in de ogen van zijn ouders. Onze dochter deed het verkeerd, want een man met zulke problemen had een veilige basis nodig. Zijn ouders hebben hun gal gespuwd, maar welke geen kwaad woord over hem horen. Mijn dochter is gescheiden, heeft samen met de kinderen het leven weer opgepakt. Het gaat goed met hun. Hij is veroordeeld en heeft intussen zijn straf uitgezeten. Helaas blijft hij bezig en proberen het voor onze dochter moeilijk te maken. Wij kunnen niet anders dan haar blijven steunen. Maar ik heb een behoefte om zijn moeder een keer te spreken, maar is dat zinvol? Zijn vader is overleden. ze wil geen kwaad woord horen, maar wat moet ik met mijn gevoel?

Hoi allemaal ik ben Miranda 50 jaar ben gehuwd sinds 2010 mijn man is invalide door een metabole ziekte van bij de geboorte pku of penylketonurie daardoor loopt hij geestelijk ook achter wat pas op latere leeftijd zichtbaar werd omdat hij dit voor de buitenwereld heeft kunnen wegsteken .ik heb 3 jongens zijn alle drie het huis uit en hebben alle drie een gezin heb ook 3 kleinkinderen
Nu voel ik mij niet zo goed in mijn vel omdat ik er achter ben gekomen dat mijn zoon de schoonouders heeft mee gevraagd op zijn jaarlijkse vakantie zij zien hun kleinkinderen elke maand minsten 1 keer ik zie mijn kleinkinderen enkel op feestjes of als ik ze zelf uitnodig maar voor klusjes of hulp weten ze mij altijd te vinden ook voor het bakken van de verjaardag taarten van de kleinkinderen niet dat ik dat niet graag doen maar het begint vraag aan te voelen en doet ook pijn
Nu huil ik mij de ogen uit mijn lijf omdat zijn schoonouders weeral kwality time hebben met de kleinkinderen en ze mij in de kou laten staan .een paar jaar terug kreeg ik een zelfgemaakte te goed bon verlengt weekend met hun en de mijn kleindochter niks van gezien is ondertussen 3 jaar geleden en is ondertussen mijn kleinzoon er bij gekomen
Ik vraag mijn af wat ik verkeerd doe ik laat mijn kinderen moei niet loop ook hun deuren niet plat maar sta altijd klaar om te helpen .terwijl de schoonouders enkel de pleziertjes krijgen pff ik weet niet wat ik moet doen iemand raad

Ik ben 46 jaar, mijn vader 71 jaar. Ik heb een lat- relatie, heb geen kinderen, en werk heel de week. Hierdoor heb ik minder tijd voor mijn ouders, en probeer heel bewust met de tijd die ik heb om te gaan. Ik zoek ze elke paar weken op, en probeer een paar keer per jaar tijd vrij te houden om iets leuks met mijn vader te doen. Hiervoor moet ik steeds de eerste stap zetten, en ik krijg naderhand ook niet terug dat het leuk was of gezellig. Mij is opgevallen dat mijn vader steeds vaker leuke dingen doet met kennissen, mijn zus en haar kinderen, en met andere leden van de familie, mijn tante en mijn nicht van 34 jaar. Onlangs had ik een idee om met mijn vader naar een tentoontstelling te gaan, waarvan ik wist dat wij die beiden leuk zouden vinden. Ik had dit tegen hem gezegd, hij reageerde lauwtjes, waardoor ik al bijna ging twijfelen. Een week later deelt hij mij mede dat hij met mijn nicht en tante naar die tentoonstelling gaat, terwijl ik hem eerder had gevraagd. Mijn tante had hem een paar dagen later gevraagd, en hij heeft een keus gemaakt. Dus niet met mij. Dit heeft mij zo gekrenkt, ik voel mij nu weggezet als de allerlaatste in de rang van de familie. Alsof ik niets waard ben. En ook geen excuses, ik moet het maar accepteren. Mijn vader zegt dan dat hij ook nog wel een keer samen met mij wil gaan, maar ik weet dat ik niet eerste keus ben in dit verhaal. De lol is er dus al vanaf. Ik moet maar over mij heen laten lopen door mijn familie. En boos blijven helpt ook niet, want iedereen gaat verder met hun leven, ik wordt genegeerd. En niet serieus genomen. Nu denk ik: wat als mijn vader binnen 20 jaar komt te overlijden?? Gaan mijn tante en nicht dan ook een lange speech houden aan zijn kist, om te vertellen hoe geweldig het was om al die leuke dingen samen te doen? Terwijl ik niet mee ben geweest omdat het op een werkdag was?? Ook gaan er dingen door mij heen als "wordt ik gestraft omdat ik hem geen kleinkinderen heb gegeven?". En hoeveel invloed hebben familieleden nog meer op mijn vader?? hoe ver gaat dit?? Het houdt mij de hele tijd bezig. Ook de vraag of ik moet breken met mijn vader houdt mij bezig. maar daarmee raak ik mijn moeder, mijn zus en haar kinderen weer, en dat heeft weer invloed op mijn toekomst met hun.. Wat moet ik doen??
Een wanhopige dochter

Een paar jaar geleden zijn mijn beide ouders gestorven. Mijn 2 broers woonden nog alletwee bij mijn ouders en zijn daar blijven wonen. Ik had recht op1/3 van het huis. Daar mijn broers het alletwee niet heel breed hadden mochten ze van mij mijn deel van de erfenis betalen over 5 jaar, elke maand een vast bedrag. Met mijn jongste broer is dat geen probleem, hij betaald elke maand netjes op tijd dit bedrag. Mijn oudste broer kan totaal niet omgaan met geld, heeft in 20 jaar tijd altijd schulden gehad, al mijn ouders hun geld er doorgejaagd, mijn jongste broer zijn geld er doorgejaagd en nu betaald hij me ook al 8 maand niks meer. Hij heeft nooit geen geld, gebruikt iedereen zijn geld maar hij maakt elk jaar een grote reis en gaat verschillende keren weekendjes weg, gaat eten naar dure restaurants….. na meermaals gevraagd te hebben naar mijn geld zegt hij gewoon van ik kan dat niet meer betalen, hij moet zijn belastingen betalen, hij moet dit en dat betalen…. Maar ondertussen is hij weeral uit gaan eten… op reis geweest… wat moet ik daar in godsnaam mee doen? Ik wil wel mijn erfenis want ik heb er recht op

Aangeklaagd door mijn zus en haar nieuwe vriend. Mijn zus, ik en mijn broer (bij uitbreiding heel mijn familie) hadden eigenlijk echt een goede familieband. Wij hadden vorig jaag zelf samen een pand aangekocht om 3 redenen eigenlijk: het was een mooie eigendom, overkopen van vader (overdracht), . Wij betaalden de meeste grote kosten (registratie rechten, nieuw dak,...) voornamelijk en de maandelijke aflossing was mooi gedeeld door 3. 1 jaar lang ging alles goed geen problemen of discussies eigenlijk, we wouden papa wat helpen en toen hebben we ieders geld gegeven vooor verbouwingskosten wat te helpen dekken en zodat hij zijn lening kon aflossen. Dit geld vraagt zij nu terug en ze wilt ook van de lening van de gezamelijke aankoop af -> dit vooral want ze heeft net een nieuwe vriend en ze wil al direct met hem samen iets gaan lenen.
Nu ik kan sommige zaken begrijpen, sommige zaken dan weer totaal niet. Het gene mij echt hrt hards gekwetst hebben zijn 2 dingen.

Ze heeft een advocaat gestuurd zonder er eerst met ons over te praten, eerlijk gezegd hadden we dit anders kunnen oplossen. Nu zijn we allemaal geschokkeerd van haar acties. Het tweede is eigenlijk ze is samen met mijn broer de meter van mijn zoontje (nu 10 maanden) en ze heeft hem alsook iedereen van ons familie aan de kant gesvhoven

Sexting, er ging filmpje rond op de social media dat mijn dochter sex had met paar donkere jongens in de kelder. Wereld stort gelijk in, weet niet wat je moet doen behalve naar de politie. Je schaamt je vooral. Kind wou niet meer naar school. Dus andere school zoeken. Heel de familie heeft t filmpje gezien. Waarom liet je het toe? Vond een jongen leuk zegt ze dan. Dat ze op donkere gasten dat wisten we wel geen probleem daarover. Maar zo laten misbruiken, trouwens ik wist niet een dat ze sexueel actief was. 16 jaar . Het heeft ons veel verdriet gedaan maar later werd de band beter en eerlijk tegen elkaar. Aangezien geen maagd meer was mocht ze een vriend binnen laten en normaal relatie hebben. En als ze wat deden dan in de kamer ipv dat schuur en zeker niet met een paar tegelijk. By the way Taakstraf hebben ze gehad

Mijn broer heeft aan een kind gezeten,
En nu willen mijn ouders het niet weten/begrijpen.
Wat het extra heftig maakt is dat wij zelf 2 jonge kinderen hebben.
We hebben het contact met mijn broer onmiddelijk verbroken.
Maar nu worden wij als boeman weggezet door mijn ouders omdat ze het dus niet willen weten/begrijpen.

Een moeilijke jeugd waar ik nog steeds mee worstel.

Het begon allemaal toen ik heel jong was.
Ik was een jaar of 4 toen mijn vader veranderde in een agressieve/ narcistische man.
Mijn ouders zijn jarenlang bezig geweest met een rechtzaak tegen de bouw naast ons huis.
Deze rechtzaak hebben ze verloren.
Mijn vader kon heel snel veranderen van normaal naar opeens schreeuwen/vloeken/slaan/bedreigen.
Dit was op voorhand meestal nooit te herkennen wanneer dit weer gebeurde.
Zowel wij als kinderen en mijn moeder werden hier slachtoffer van.
Het was iedere week wel meermaals het geval, in de ergste jaren gebeurde dit bijna elke dag.
We werden uitgescholden, geslagen of getrapt.
In feite heb ik mijn vader dus nooit als een lieve vader gekend.
Het voelt ook niet goed om hem vader te noemen want dat is hij voor mij niet geweest en zal hij ook niet worden.
Ik was doodsbang voor hem, altijd op mijn hoede waardoor ik nooit echt een kind kon zijn; geen vriendjes mee naar huis nemen, logeerpartijtjes, uitjes met het gezin in de vakanties.
Niemand mocht weten wat er bij ons thuis achter de voordeur afspeelde. Wij mochten het met niemand delen of er over praten.
Zelfs mijn familie wist hier niks van af (natuurlijk zijn ze niet gek en merken ze wel dat er wat was)
Dit heeft jaren geduurd! Elke avond lag ik huilend in bed. Ik wilde dat het stopte en dat mijn vader normaal zou worden en we een normaal gezin konden zijn.
Er is zo vaak politie aan de deur geweest. Meerdere malen is mijn vader gearresteerd en heeft hij vastgezeten. Elke keer hoopte ik dat als hij terug kwam hij normaal zou zijn. Dat we een normaal gezin konden worden. Dat hij zag wat hij aanrichtte, hoeveel pijn hij ons deed en dat hij spijt kreeg.
Maar na ongeveer 10 jaar lang heb ik de hoop opgegeven.
Toen ik naar de middelbare school ging kon ik het niet langer meer voor me houden, ik was een stil teruggetrokken meisje. Bang voor mannen en paniek als iemand zijn stem verhief, boos was of schreeuwde.
Ik kon het niet meer langer. Ik had de stap gezet om naar een vertrouwenspersoon te gaan en daar alles eruit te gooien en om hulp te smeken.
Na een poos contact gehad te hebben met de vertrouwenspersoon had ze achter mijn rug om mijn vader aan de telefoon gehad, ze had een beetje gevist naar onze thuissituatie en hoe ik was.
Mijn vertrouwen was compleet weg in de mensheid. Want hij wist dat ik erover gepraat had.
Ik heb toen in een diep dal gezeten. Ik kon me voor niemand open stellen en vertelde niks meer.
Ik kon het namelijk wel allemaal zelf. Ik had het toch al die jaren al zelf gedaan. Ik heb niemand nodig.
Thuis werd alles in de doofpot gestopt en er niet over gepraat. Niemand heeft er thuis weet van hoeveel last ik hiervan heb.
Ik heb verschrikkelijke dingen zien gebeuren en meegemaakt die ik nooit een plekje heb kunnen geven of heb kunnen verwerken.
Toen ik een jaar of 14 was feliciteerde mijn vader me opeens niet meer op mijn verjaardag. Ik was emotioneel gebroken omdat het de jaren na steeds niet meer gebeurde.
Hij praatte niet meer met me, keek niet meer naar me om. We leven langs elkaar en hebben heel soms alleen maar een seconde oogcontact.
Tot op de dag van vandaag is dit nog precies hetzelfde.
Inmiddels ben ik bijna 24, werk fulltime, maar mijn baan is mijn vlucht geworden. Zoveel mogelijk werken om maar niet thuis hoeven te komen.
Ik ben nogsteeds bang voor hem, mijn oren en ogen staan altijd aan als ik thuis ben.
Ik voel me als een buitenstaander in mijn eigen huis wat mijn veilige schuilplaats hoort te zijn.
Veel mensen weten niks van mijn verleden en wat er zich nog allemaal afspeelt af, of kennen het verhaal heel oppervlakkig.
Ik voel me vaak eenzaam en veel last van spanningsbuikpijn door heel de situatie.
Ik weet gewoon niet wat ik kan en moet doen.
Het zal nooit stoppen en goedkomen. Maar ermee dealen voelt heel erg hard en pijnlijk

was 10 j getrouwd toen ik ontdekte dat mijn man met mijn schoonzus (vrouw van mijn broer ) een verhouding had na vele ruzies met mijn man kwam ik twee maand verder dat mijn EIGEN broer daar aan mee deed een trio 2mannen 1 vrouw na nog vele ruzie's kwam uit dat dit zekers al 6 jaar bezig was wat een blinde mol was ik . Had al lang vermoeden maar hij ontkende altijd We hadden 8 j ervoor onze woning gebouwd ons nestje . Ook hadden we drie kinderen en was ik werkloos . We zijn daarna nog 18 j bij elkaar gebleven totaal 28 j getrouwd oneindig x gesproken over scheiden gesproken daar ik werkloos was kon ik nooit alleen voor onze kinderen financieel zorgen Mijn moeder was er niet meer daar kon ik geen steun vinden dus met deze broer ,zijn we samen met ons 4 getrouwd ik heb mijn kinderen nooit verteld wat er speelde tussen de ouders want de liefde was weg net als het vertrouwen en nog véél meer er waren al die jaren veel spanningen dat zullen de kinderen ook wel gevoeld hebben wat de kinderen van mij niet mochten dat mochten ze dan wel van hem wat vonden ze dat leuk ,enzo werd de papa ne goeie en mama de zaag op al die jaren werd ik deprecieser nam jaren depresie pillen ging ik praten met psychiaters .Na die 18 j was ik op en belande op de PAAZ 3 , 5 jaar in de instellingen was ik gescheiden onze woning verkocht en kinderen kwaad op mij op een keer wou ik met hen alleen praten maar dat moesten ze allemaal niet weten want papa was toch al die jaren met hen wat hij vertelde ? ? ? ik heb ondertussen een kind die al 2 kinderen heeft die hebben mij nog nooit gezien en die zijn nu 14 j en 16 j een ander kind weet ik niet wonen , ik zie geen een van de drie . Mijn ex had rap een andere vrouw nog voor we gescheiden waren . En ik vertrouw niemand meer natuurlijk familie ruzie , en ik heb véél spijt dat we niet direct zijn gescheiden dan had ik nu misschien mijn kinderen nog ik wou voor de kinderen samen en ongelukkig blijven . NOOIT doen ,ben nu nog is 22 jaar verder geen vertrouwen ,meestal bedroefd en mis de kinderen en kleinkinderen en een in miljoenen gebroken hart x

Ik zie mezelf als een positief persoon, maar helaas is dat met de jaren stuk minder geworden.
Helaas zijn mijn eigen ouders al overleden, mijn schoonouders zijn heel anders dan mijn ouders,ze zijn aanwezig, dwingend niet tegen kritiek kunnen maar zelf wel erg kritiek gevend.
Mijn zwager en zijn vrouw denken dat wij moeten doen wat hun willen.
Als er wat is dan appen ze altijd mijn vriend, als ik niet kan komen voor een verjaardag of mijn was is niet opgevouwen, ze hebben het ook altijd over geld en wat ze hebben.
"Ik heb een nieuwe vouwwagen"
En ik ben geen persoon die waarde hecht aan materiaal, ben wel blij voor iemand als ze nieuwe dingen hebben maar ik vind niet dat je zo .... Hoe moet ik het zeggen ... Iemands ogen uit moet steken over wat jij allemaal hebt.... Mijn vriend heeft er zelf ook moeite mee maar weet niet wat hij kan doen omdat hij de vrede wil bewaren.....als Sinterklaas of kerst komt dan begin ik me al 2 weken van tevoren druk te maken over "is het wel gezellig"
Gaan we uit eten (dan nemen ze ons mee,dat vind ik ook erg aardig) dan gaan ze rond kijken en zeggen ze gemene dingen zoals "ooo, kijk die is dik" en "die drinkt hier altijd alleen een kop koffie" ,"heb je het gehoord die man is overleden" , "we hebben een crematie"
Mijn gezicht gaat van blij naar sip ik vind dat niet gezellig, ik praat liever over ..hoe was jou dag , wat ben je van plan volgende week ...
Mijn verjaardag is 2 dagen na mijn schoonvader ,altijd een drama over vieren dat ik heb gezegd dan vier ik het niet meer, nu 2 jaar achtereen feliciteren ze me een dag later terwijl mijn schoonmoeder vorig jaar zei ..och het staat wel op mijn kalender... En ze feliciteren via mijn vriend niet eens naar mij...

Het beïnvloed mijn relatie dat ik denk ga weg doe eens normaal dit is mijn huishouden,
We hebben al eens hulp gezocht dat had hij nodig ...maar nu heb ik het nodig.... Ik wil mezelf en mijn kinderen terug in een positieve sfeer zonder dat ik mijn schoonfamilie aanval....mijn stem zo verhef als hun weer aankomen met "jij moet" ...mijn kinderen bescherm tegen het negatieve, alleen ik kan het niet alleen en ik weet nog niet hoe

Caatje

Dit verhaal deel ik om advies te krijgen buiten mijn vrienden en familie om.
Ik kom uit een gezin van 4, vader, moeder, 2jaar oudere zus en ik (zusje). We zitten in de middenklasse dan wel net daarboven. Mijn ouders op zich zijn beide in armoede opgegroeid. Ze hebben zich hieruit geknokt en daar heb ik veel respect voor. Zelf heb ik dan ook altijd veel bijbanen gehad en gespaard zodat ik zo veel mogelijk mijn eigen boontjes kan doppen. mijn zus daarin tegen heeft zich nogal laten verwennen. Niks mis mee als je het mij vraagt, tot dat ze onlangs een stap te ver is gegaan.

Nogmaals in het kort, ik heb zelf gespaard en met mijn vriend die dit ook veel heeft gedaan hebben wij net aan het begin van de huizenmarkt crisis een huis gekocht. (eerder dus dan mijn zus en haar vriend). mijn ouders wilden kleiner gaan wonen en mijn zus wilde ook een huis kopen. hier begint het probleem wat ik met mijn zus heb. Ze wil een huis kopen, heeft nooit veel gespaard, gaat veel op vakantie, heeft een dure motor hobby. ze verdient best prima en haar vriend ook maar ze hebben nog weinig opgebouwd. ze zoeken alleen wel een huis wat nieuw genoeg is zodat ze niet hoeven te klussen (want dat willen ze niet doen), vrijstaand of 2-onder-een-kap, met garage voor de motoren (die mogen niet buiten staan ook niet met een hoes er omheen) en ook moet het in het midden van het land zijn dicht bij werk. Nou is dat midden in de crisis als starter die niet veel heeft opgebouwd nogal een vraag. Ze hebben dan ook geboden en zijn meerdere keren afgewezen. Ook bij alle nieuwbouw projecten waar ze zich inschrijven worden ze uitgeloot. Vervolgens komen ze zeuren hoe moeilijk en hoe zwaar het is om een huis te krijgen en hoe graag ze het willen en hoe moooeilijk ze heb vinden in hun 2 persoons nieuwbouw appartement naast hun werk te moeten blijven zitten (met garage voor de motoren) voor 1000 euro per maand.

mijn ouders vinden ondertussen wel een nieuwbouw woning waar zij (wat kleiner) mogen wonen. het is niet ideaal maar het is beter dan niks. mijn moeder is namelijk chronisch ziek met een spierziekte en ze kunnen hun vrijstaande splitlevel villa niet meer onderhouden op hun ouwe dag.

Mijn zus doet dus het voorstel om mijn ouders hun huis over te kopen. dan heeft mijn zus een huis en mijn ouders kunnen rustig aan doen met de verhuizing. Dit vond ik prima zolang een makelaar langs kwam om het huis te taxeren en vervolgens op de markt te zetten waarbij mijn zus kan meebieden. Helaas hebben ze dit niet gedaan. hier begint mijn wrok naar iedereen.

Mijn ouders hebben het idee gehad dat hun huis niet meer dan 4 ton waard was. Dit in verband met de lage duurzaamheid van het huis zowel als het split level gedeelte. Alleen in die tijd gingen de huizen op de kop en werd er aan alle kanten overboden. ze hebben uiteindelijk op mijn aandringen een taxatie laten doen. Dit kwam uit op 540 k. Nou denk ik dat het huis in die tijd zeker voor 7 ton dan wel niet 8 verkocht kon worden. (dit is ook bij de directe buren gebeurd met een verglijkbaarhuis + asbest). Mijn ouders gunde het mijn zus zo dat ze het huis kreeg en vonden de deal ook wel makkelijk dat ze haar het huis hebben verkocht voor de WOZ waarde van het jaar ervoor. dit komt belastingtechnisch ook het beste uit. vervolgens heeft het nieuwe huis van mijn ouders zo'n 8ton gekost en zitten deze nu weer met een hypotheek. wat naar mijn mening niet had gehoeven.

Volgens mij heeft mijn zus gebruik gemaakt van mijn ouders en hun liefde voor hun kinderen om het huis goedkoop te kunnen overnemen (het contract is ook achter mijn rug om getekend terwijl ik veel protest heb gemaakt voor de manier waarop mijn ouders het verkochten).

De bouw van mijn ouders huis ging alles behalve soepel en werd enorm vertraagd. in deze tijd hebben mijn zus en haar vriend samen gewoond in het huis met mijn ouders. (natuurlijk wel in andere gedeelte van het huis ,want zo groot is het, zodat ze niet echt samen woonden). mijn zus en vriend hebben nog een aantal ton over om te leren voor de verbouwing die ze aan het huis willen laten uitvoeren. deze is ook snel gepland en mijn ouders zouden voor die tijd het huis uit zijn. helaas door de vertraging woonden mijn ouders er nog. het slopen begon al toen mijn ouders er nog niet uit waren en mochten ze meegenieten hoe alles wat zij hadden opgebouwd tegen de grond werd geworpen. Tegen de tijd dat ze wilden gaan beginnen aan de constructie van het huis mochten mijn ouders daar niet blijven wonen. dus kort door de bocht gezegd heeft mijn zus toen mijn ouders uit het huis op straat gezet. Mijn ouders hebben toen eerst een week bij familie gezeten en toen nog een week bij mij. (ze wilden mij niet lastig vallen maar ik heb ze overgehaald om bij mij te komen want om bij je zus te wonen op 60 jarige leeftijd omdat je even geen huis hebt is ook niet fijn). gelukkig was het huis na 2 weken 'woonbaar' genoeg om daar heen te kunnen. maar nog niet af. er is toen dus ook een sleutel regeling geweest met de aannemer.

Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik het niet eerlijk vind naar huis wat mijn zus allemaal doet en dat wat mijn ouders daarbij doen niet eerlijk is tegenover mij. Ik snap dat ik het goed voor elkaar heb. Dit betekend alleen niet dat je alle financiële middelen die ik niet nodig had wel aan m'n zus kan geven en dan niks aan mij. Begrijp me niet verkeerd ik gun haar van harte een huis maar niet over de rug van mijn ouders. En mochten ze dan toch die keuze willen maken om haar geld te geven. Leen het haar dan waardoor ze een huis kan kopen. Dan krijgt ze wel de financiële middelen en dan blijft het ook eerlijk naar mij toe.

Nu maanden later ondervind ik nog steeds veel vervelende dingen hiervan. Mijn ouders kunnen dan (luxe probleem) hun pool tafel en hockey tafel niet kwijt in hun nieuwe huis. en het verplaatsen ervan is ook moeilijk. Mijn moeder zegt dan "oh maar dan laten wij hem bij je zus staan in huis en mag ze er mee doen wat ze wil, of ze hem dan wil verkopen of niet maakt mij niet uit". Het eerste gevoel van mij is weer die wrok van oneerlijkheid naar mij toe en de verbazing in hun naïviteit.

Elke familie interactie die heb met hun kom ik gefrustreerd, boos en verdrietig van terug. Ik weet niet hoe ik moet omgaan hier mee. Ik heb familie altijd belangrijk gevonden maar zelf word ik vaak door hun vergeten. met ze er over in gesprek gaan helpt niet. dat heb ik meerdere keren gedaan en ze hebben gewoon niet dezelfde mening als ik en ze smeken me om niet zo te doen (het aankaarten waar ik mee zit). Ik stel grenzen voor mezelf over gespreksonderwerpen en de details die ik ze vertel over mijn leven, ik denk dat ik dit niet goed kan aangezien het bijna nooit lukt om het niet over mijn zus te hebben met mijn ouders of over hun situatie met het huis. Ik wil niet elke keer emotioneel uitgeput terug komen van een verjaardag maar ik wil ook niet de banden met de enige familie die ik heb allemaal verbreken. wie kan mij helpen? wat is het beste om te doen?

dankjewel voor het lezen en luisteren naar mijn verhaal. Je zou denken dat het opschrijven van je problemen de ruimte geeft om te ademen. Maar als ik het zwart op wit zie staan wordt het voor mij alleen maar echter dan ik wil, ik kan niet anders dan er nog verdrietig er van worden.

Mijn narcistische moeder

Mijn moeder is een narcist en daar ben ik na 52 jaar eindelijk achtergekomen.

Mijn:
- vader was een alcoholist.
- ouders gescheiden toen ik 4 was.
- vader nooit meer gezien.

In datzelfde jaar kreeg ik ook een ernstig auto ongeluk. Hierdoor heb ik niet aangeboren hersenletsel opgelopen, evenwichtsstoornis en motorisch gestoord.

Ik werd heel beschermend opgevoed.
Vroeger kreeg ik ook altijd kleren aan die ZIJ leuk vond (ik vond dat totaal niet fijn… ik moest niet zeuren…

Zo moest ik ook altijd lever eten en dat vond ik vreselijk vies….. maar kreeg dan: “stel je niet zo aan”.

Als ik vroeger niet luisterde kreeg ik ook een pak slaag.
Ik kreeg zou vaak een pak slaag dat ik op een gegeven moment gewoon moest lachen. En hoe harder ze sloegen hoe harder ik ging lachen.

Ik moest ook altijd stipt op tijd thuis zijn (ik mocht wel 1 minuut voor thuis komen maar absoluut GEEN 1 minuut over… anders zwaaide er wat.

Vroeger ook heel vaak verhuisd (dat is op één hand niet te tellen.

En dan kom je in de puberteit…

Voor m’n 16e mocht ik ook niet uit of zo (ze maakten daar weer een spannend verhaal van waarom ik niet voor m’n 16e weg mocht.

Mijn moeder scheidde voor de 2e keer toen ik 18 was. Dat was echt een hel voor mij.

Na 2 korte relaties leerde m’n moeder de man kennen waar ze nog steeds mee samen is. Deze man kwam in een Porsche 911 Carrera aanzetten. Mijn moeder had gelijk dollar tekens in d’r ogen.

Deze man heeft ook geen kinderen (dus vrijspel). Na een paar maanden ging ze samenwonen met die man. Ik bleef achter in het huis waar ik samen met m’n moeder woonde.

Na een maand of 3 had ze zonder het te laten weten de huur opgezegd.
Dus ging ik bij m’n toenmalige vriendin wonen (zij woonde nog thuis).

Na ongeveer een 3 maanden ben ik toch ook verhuisd naar m’n moeder en haar vriend.

Zo vierde m’n moeder en ik samen onze verjaardagen (ik was een dag na haar jarig dus vandaar dat we het samen vierden). We vierden het op mijn verjaardag… zo was er allemaal visite en iedereen feliciteerde m’n moeder en mij niet 🙈

Toen leerde ik mijn toenmalige vrouw kennen. Toen ze zwanger was van de eerste kregen we een bak kritiek over ons heen. Toen de tweede werd geboren idem.

Toen de kleinkinderen wat groter waren deed m’n moeder net of het haar kinderen waren. Dat sloop er gewoon zo in, ze werden zo verwend door (opa en) oma.

Ze kregen ook een auto van (opa en) oma.
Dat leek leuk voor dr kleinkinderen maar als ze niet wilde luisteren dan moesten ze de auto inleveren.

Ik ben zelf gescheiden toen de kinderen een jaar of tien en elf waren.

We hadden alles in het belang van de kinderen gedaan want die hadden er niet om gevraagd dat hun ouders gingen scheiden….

Zo hadden we co ouderschap

Een 1,5 jaar na de scheiding had ik een nieuwe relatie. Mijn moeder keurde m’n vriendin helemaal af.
Zo ook met m’n andere 3 relatie’s

Zo werd mijn huidige vriendin verweten dat zij mij heeft gehersenspoeld.

M’n moeder zei: IK KAN DR BLOED WEL DRINKEN!!!

Ik zeg altijd: het maakt niet uit met wie ik thuiskom het is toch nooit goed.
Dit is niet de eerste keer.

Vorig jaar een niertransplantatie ondergaan. Door de medicatie ( tegen afstoting) en dat in combinatie met mijn niet aangeboren hersenletsel heb ik weinig energie en te veel prikkels is ook funest.

Op een of andere manier ziet mijn moeder dat niet. Het is ook erg lastig omdat mijn moeder ook mijn werkgever is. Ik werk al 23 jaar bij m’n moeder in de kinderopvang. Ik werk als facilitair medewerker (manusje van alles).

Haar reacties zijn altijd koud en kil.

Ik zit nu bijna 2 jaar in de ziektewet en ben wel bezig met re-integreren. Werk nu 2 a 3 uur s’morgens en 1 a 2 uur smiddags.

Mijn moeder wil dit uitbreiden maar ik merk dat dat niet gaat…. Dat is allemaal onzin volgens haar.

Ik vertelde al dat ik beter een gebroken been kon hebben want dat is zichtbaar.

Heel triest dit allemaal!!!

Ik kan m’n moeder wel iets aandoen maar daar heb ik alleen mezelf mee.

Verder ben ik mezelf nog aan het verdiepen in narcisme.

Als ik zo terug denk dan vallen alle puzzelstukjes in elkaar. 🍀

Mijn oudste zus Greetje is een ware narcist. Ze ruziet met onze moeder over wie de zwaarste medicatie heeft en hoeveel. Ze heeft veel kwalen maar als er niemand in de buurt is dan danst ze vrolijk rond. Ze manipuleert haar zonen, de jongste is altijd ziek, maar er is geen diagnose. Als wij een familie bijeenkoms hebben moet er persee op een haar passend tijdstip worden gegeten. Andere zus mag niet bij haar op verjaardag, want haar kinderen gedragen zich als boeren, eten te veel van de hapjes die op tafel staan. Als het niet gaat volgens haar plan manipuleert zij andere vrienden met verhalen over haar " verdrietige band" met de familie. Ze liegt vaak en verzint ziektes. We hebben 2 gezamelijke vrienden, wat ze niet weet🫢hierdoor krijg ik veelniet kloppende info door over haar. Ik schaam mij voor dit enge mens.

Hoi,
Er zit mij iets dwars en ik hoop dat andere tweelingen dit herkennen.
Mijn tweelingzus heeft al 10 jaar een relatie.
En ze heeft dus al 10 jaar een schoonfamilie.
Elke verjaardag vier ik nog samen met mijn tweelingzus. ik was dit jaar wederom op onze verjaardag op bezoek bij mij tweelingzus toen haar schoonfamilie binnen kwam.
Haar schoonfamilie feliciteerde haar met haar verjaardag. Daarna wenden zij zich tot mij en gaven aan vergeten te zijn dat dit ook mijn verjaardag was....
Dit raakte mij, omdat ik verwacht dat na zoveel jaren zij wel zouden weten dat dit ONZE verjaardag SAMEN is. En dus niet die van haar alleen.
Ik vraag me af of ik nu een aansteller ben als ik ietsie meer verwacht van haar schoonouders dan, 'ohja jij bent ook jarig...'
Ik verwacht geen grote cadeaus, maar een simpel gebaar van erkenning dat je ook jarig bent...
Is dat een rare verwachting???

Een heel gevoelig kind was ik.
Enorm leergierig.
Moeder vond me een raar kind,
De zwangerschap was zalig zei ze me,
ik voelde je niet zitten.
Is me altijd bijgebleven, ze vernederde me en brak me af.Vannaf de dag dat ik ,woorden kon verstaan.Vader was het omgekeerden,gevoelig mens hsp.Die genen heb ik van hem overgeërft.Hij leerde me alles.Ze was er om terug af te breken, te traag, niet goed genoeg zijn.Ze liet me jukjes dragen die ik zelf niet mooi vond.Mijn ouders belanden in een vechtscheiding, politie moet vaak komen.Moeder en vader vechten weer.Dit zag ik als kind bijna dagelijks,oudere zus krijgt uiteindelijk 'moeder'rol.Omdat vader snachts werkt en moeder ook.We zijn met 4 kinderen,alleen thuis.Verwaarloosd , uiteindelijk de scheiding.Mijn opa werdt net ziek als ze me in een instelling gestaken.Mijn opa niet meer gezien, vader valt in depressie.Maar ondanks dat kwam hij me steeds halen en deden we leuke dingen samen met jongere zus.Mijn broer,oudere zus en moeder kwamen me nooit bezoeken.Mijn jeugd depressief doorgebracht.Bij mijn vader woonde broer en jongere zus.Broer deed geen klop in huis,zat altijd alleen op zijn kamer.Na zoveel jaar later,heeft moeder een nieuwe man.Mijn vader een adere vrouw.Deze vietnameese had hij via het internet leren kennen.Een getraumtischeerde vrouw die haar voet verloren had tijdens de oorlog.Bleek ze ook geestelijk niet inorde te zijn.Ze was heel dominant,arrogant,waangedachten en liet zich vallen als ze haar zin niet kreeg.
Toen kwam die ene brief..van mijn broer.. Hij wou zijn erfenis al krijgen.papa leeft nog!
We moesten hem uitkopen maar dat konden we financieël niet.Zijn tweede vrouw werd gedwongen opgenomen na deze brief,in haar ogen was het huis van haar.Vader kon het niet aan en wou zelfmoord plegen.Het huis werd verkocht terwijl we machtloos toe keken.Vader liet zich opnemen.Terwijl ik mijn familie steun waar ik kan heeft mijn schoonmoeder andere gedachten.Weer een moeilijk hoofdstuk.Commanderen,manipulatie,steeds het slachtoffer willen spelen.Steeds over hun eigen babbelen, altijd afbreken en demotiveren.
Overbezorgd, maar echt alles in het negatieve brengen.De schoondochter ging door een hel, haar moeder wou duidelijk de moedertijd herbeleven ten koste van haar eigen dochter.Ik keek toe en besefte dat ik weer bij gebroken en beschadigde mensen vertoefde.Allemaal getraumatiseerd door' iets.'

Mijn vader is gestorven 2 jaar terug door covid.
Dat was weer een zwaar hoofdstuk, iedere dag. probeer ik positief te zijn. Te doen wat vader wou dat ik deed.Hecht je aan mensen die het waard zijn, al de rest is tijdverspilling.
Heb elkaar lief en praat met elkaar ❤️

Goed om de andere verhalen te lezen. Dat sterkt. Ieder huisje lijkt een kruisje te hebben. Mijn kruisje is vooral mijn schoonfamilie. Ik kan helemaal niet door een deur met mijn schoonfamilie. Ik vind dat ze veel te aanwezig zijn. En ik wil ze eigenlijk nooit zien. Ik heb nooit zin om ze te zien bedoel ik.

 

Dat merkt mijn partner ook. Ik vind dat voor hem wel pijnlijk. Ik wou ook dat ik vaker enthousiast kon zijn. Maar kom op, als ik het verhaal uitleg aan mijn vrienden begrijpen ze me allemaal. Waarom begrijpt mijn partner mijn kant dan niet?

Ik en mijn gezin kampen al jaren met het gedrag van mijn nu 38 jarige dochter.
Haar leven zit op veel gebieden niet mee,zij komt maar niet aan het werk enz,
Zij zoekt elke keer een slachtoffer in ons gezin om haar frustraties op te botvieren.
Mensen om mij heen vertellen mij dat ik haar los moet laten .
Zij liegt tegen iedereen en zij maakt iedereen emotioneel kapot .
Hoe gaan wij hier mee om ,ik merk dat ik steeds meer medische problemen krijg door haar gedrag .
Wie heeft advies voor mj en ons gezin ?
Al vast dank !! 😊

Ik voel me erg verdrietig.
Ben er per ongeluk achtergekomen dat mijn
Schoondochter samen met haar moeder en
Een vriendin haar trouwjurk gaat uitzoeken.
Ik wordt als schoonmoeder en helaas niet bij betrokken. Voel dit als een afwijzing! Hoe ga ik hier mee om?? Wil ' gewoon' doen tegen mn schoondochter. Merk dat dat moeilijk vind. 🥲

ik ben 40 jaar getrouwd en in die 40 jaar heeft mijn schoonfamilie een grote invloed op onze relatie ze zijn altijd op wat voor manier aanwezig ze willen overal voorop staan en alles wordt gedaan om het mijn schoonouders naar de zin te maken door mijn schoonzussen mails giften elke verjaardag draait om hun .inmiddels zijn ze 85 en 89 en nog bijzonder fit dus daar laat het niet na ik haat deze mensen en de verplichte dingen die ze me al 40 jaar opleggen helaas kan ik er met mijn man niet over praten want het loopt altijd uit op ruzie voor hem zijn ze heilig .ze kwamen en komen te pas en te onpas op visite en mijn schoonmoeder moet dan alles weten tot aan het onbeschofte toe vraagt ze wat en hoe en waar we zijn geweest gaan doen en met wie en dat wordt als mijn man als heel normaal gezien..zij is nu eenmaal zo..inmiddels weet ik dat ik de langste tijd erop heb zitten met hun maar elke ontmoeting lees verplicht, is mij er één teveel ik kan niet meer de bijeenkomsten worden door mijn schoonzus per mail gestuurd kerst sint verjaardag familiedag etc zolaat dan en aantreden maar kotsbeu ben ik het wn dan de kadoo,'s schoonmoeder wil een gsm een draaimolen voor de was een scheerapparaat voor schoonvader het gaat maar door elke keer .ze hebben 5 kinderen met aanhang en 6 kleinkinderen met aanhang en 6 acher kleinkinderen dus elke verjaardag zitten ze als eerst op de stoel waar ze alles het beste kunnen overzien en zijn vooral aanwezig ik weet me er geen raad meer mee

Recentelijk heb ik ontdekt dat mijn zus geld ontvangt op haar persoonlijke rekening van mijn moeder. Mijn zus heeft een bedrijfje dat geld zoekt voor goede doelen.
Echter ik heb oa ontdekt dat mijn moeder duizenden euro overschrijft op de persoonlijke reken8ng van mijn zus en dat dat geld ook niet bij het betreffende goede doel komt.
Zo heb ik een totaal van duizenden euro ontdekt. Mijn andere zus en broer heb ik op de hoogte gebracht. Mijn zus en moeder zijn 2 handen op 1 buik,ttz mijn zus draait mijn moeder rond haar vinger. Ze is 90 en woont in een woonzorgcentrum.
Hoe vertellen we dit aan onze zus? Dat we haar door hebben. Onze moeder moet dit niet weten.

Ik had ruzie met mijn zus. Het voert te ver om te vertellen waar de ruzie over ging. Laat ik volstaan dat ik door haar ben geschoffeerd en dat de ruzie alleen maar was op te lossen door een excuus van haar kant. De ruzie ontstond telefonisch en haar man zat er op dat moment naast dus die weet overal van. Na een jaar nog geen excuus van haar en toen overleed ze. Heel triest allemaal en dat excuus zal ik dus nooit meer krijgen. Na haar overlijden hadden we nog gewoon contact met mijn zwager. Niet overdreven maar met verjaardagen belden we altijd en we zijn nog een keer bij hem geweest. Tot vorig jaar. Opeens belde hij me niet met mijn verjaardag, feliciteerd mijn vrouw niet meer en toen mijn dochter beviel van haar dochter kreeg hij een geboorte kaartje. Doodse stilte. Geen enkele reactie. Toen was mijn broer jarig en hij kwam gewoon binnen of er niets aan de hand was. De volgende dag heb ik de telefoon gepakt en heb hem gebeld. Heb hem rechtstreeks gevraagd ( op een normale toon) wat er aan de hand was. "Er was niets aan de hand"vertelde hij en hij zou ons snel bellen om eens langs te komen. We zijn inmiddels ruim een jaar verder en hij moet nog bellen. Wat mij het meeste steekt is dat ik niet weet wat ik fout heb gedaan. Heeft iemand nog een suggestie wat ik nog kan doen?

Ik gaf een verjaardag feest en wouw samen gezellig met haar en mijn broers ! Ze begon te liegen over een servies die ik n h schijnt kapot heb laten valle , en ze zei dat is mijn pprdnciep !!! Ze Moet zich zexuzdfdn naa schijnt iets van 30 jaar geleden … en ze heeft mij gewoon zwart gemaakt op de verj van mij is ze niet gekomen maar bij mijn broer verjaardag wel… en ik was kapot aan gaan v d stressss ben schreeuwend weggegaan!!!!

Münchhausen-by-proxy?
Ben echt geshockeerd. Kan er maar niet overheen komen. Mijn tante zei kort geleden tegen me dat mocht ik ooit ziek worden mijn familie me niet zal gaan helpen.
Ik had haar en een andere tante namelijk verteld wat hij altijd met ons uitspookte. Mijn tante, bij wie haar hele leven om hulpverlening draait, kwam toen met haar dreigende uitspraak.
Blijkt ze net zo te zijn als mijn vader? Een misbruiker en mishandelaar?
Zou mijn tante tegen haar te jong overleden zoon ook zo hebben gedaan? Dat viel me nu pas in. Nu ze me dreigt eventuele toekomstige zorg te onthouden omdat ik niet in haar wil meega.. Mijn neef woonde nog thuis toen hij doodging op zijn 21ste. Ja, hij was ziek maar niemand wist wat hij had. De dokters ook niet en ook de hele familie niet.
Zou tante Münchhausen-by-proxy hebben? Nu, pas dertig jaar na de dood van mijn neef, zie ik dat alle tekenen daar op wijzen. Ook mijn vader heeft 't(PCF) weet ik pas sinds kort. Hij maakte de buitenwereld wijs dat zijn kinderen psychische klachten hadden. Nou hadden we dat ook wel vanwege zijn geweld en mishandelingen, maar hij vergrootte het naar de buitenwereld nog extra uit. Zodat niemand zijn kinderen ooit nog serieus nam. We bij niemand terecht konden omdat iedereen van mijn vader hoorde dat we niet goed wijs waren.
Ben er misselijk van. Van de gedachte dat mijn tante haar kind misschien de dood in heeft gewerkt.

Waar te beginnen? Mijn schoonmoeder lijkt een narcistische persoonlijkheidsstoornis te hebben. Ik ben binnenkort 6 jaar getrouwd met mijn vrouw en onze dochter is 5. Mijn vrouw en ik hebben elkaar ongeveer 8 jaar geleden leren kennen via gemeenschappelijke vrienden. Ik kom uit nederland, mijn vrouw uit engeland. Vanaf het begin van onze relatie probeert mijn schoonmoeder onze relatie op allerlei kleine manieren te saboteren. Kleine geheimen creeren tussen haar en mijn vrouw. Bijvoorbeeld geld toestoppen onder de voorwaarde dat ze mij niet mag vertellen dat ze geld heeft gegeven. Het lijkt klein, maar dit deed mijn schoonmoeder ook toen mijn vrouw jong was. Ze creerde geheimen voor haar echtgenoot, mijn schoonvader, tussen haar en mijn vrouw. Het grootste geheim was dat het gezellige moeder dochter reisje naar gran canaria toen mijn vrouw 11 werd eigenlijk een reisje was voor mijn schoonmoeder om haar buitenechtelijke relatie te ontmoeten. Mijn vrouw werd verteld dat ze niets mocht vertellen aan papa over die man die bij mama in de hotelkamer sliep. Ja dat dus... Afijn ik had al vroeg in de relatie door dat ik mijn schoonmoeder niet kon vertrouwen, dus ik bleef op mijn hoede. Toen mijn vrouw zwanger raakte was de reactie " och in ieder geval weet je nu dat je zwanger kan raken". Hierdoor heeft mijn vrouw de hele zwangerschap zorgen gehad dat ze de baby zou verliezen. Vorig jaar klapte de bom. Na corona besloot mijn schoonmoeder dat ze liever haar broer in spanje ging bezoeken in plaats van haar dochter en enige kleinkind. Per slot is het weer in nederland niet prettig (haar woorden). Mijn vrouw was hier verdietig om en gekwetst en liet dit aan haar moeder weten. Ze besloot ook om even no contact te gaan, in ieder geval tot haar moeder weer uit spanje terug was. Haar moeder was niet blij en besloot om voor de 4e verjaardag van onze dochter naar nederland te komen. De dag voor de verjaardag kwam ze met haar nieuwe echtgenoot (niet de gran canaria kerel) aan. Na aankomst moesten er 2 flessen prosecco gehaald worden 1 voor die avond en 1 voor de volgende dag aangezien dat naast de verjaardag van onze dochter, ook haar trouwdag was. Binnen een half uur had ze beide flessen prosecco achter de kiezen. Dit was overigens op nuchtere maag. Na de eerste 2 flessen werden er via flink nog 2 flessen besteld. Die waren een uur na bestelling kardinaal gemaakt. Nog steeds op nuchtere maag en niemand anders dronk ervan. In afwachting van de 2e lichting alcohol begonnen de beschuldigingen. Mijn schoonmoeder vond dat mijn vrouw haar had gemanipuleerd om naar nl te komen door niet met haar te praten tijdens de reis naar spanje. De gevoelens van mijn vrouw dat schoonmoeder eerst naar spanje ging ondanks dat ze haar enige kleindochter bijna 2 jaar niet had gezien werden afgewimpeld. Omdat ik wist dat al mijn acties door mijn schoonmoeder door een negatieve lens worden bekeken hield ik me afzijdig. Stief schoonvader had de hele dag gereden en zag al vroeg waar de avond heen zou gaan en trok zich vroeg op de avond terug naar zolder/logeerkamer. Ik besloot kort daarop ook om naar bed te gaan. Naarmate de uren voorbij gingen werd het volume van beneden steeds hoger tot op het punt dat onze dochter wakker begon te worden. Aangezien het op dat moment al richting middernacht ging en ik wist dat mijn vrouw zich niet aan haar moeder kon onttrekken ben ik naar beneden gegaan. Ik probeerde de boel wat te bedaren en vooral mijn schoonmoeder ertoe te bewegen om ook naar bed te gaan. Het jieuws dat ze haar kleindochter aan het wakker maken was landde niet. Omdat ze haar zin bij mij niet kon doordrukken viel ze mij persoonlijk aan waarop ik met kalme stem tegen haar zei dat ze een gemene dronk had. Op het moment dat ik dat zei keek ze me triomfantelijk aan en verklaarde ze alsof ze een prijs had gewonnen, "daar heb je het, daar is je ware aard", gevolgd door een hele rits aan over de jaren opgespaarde wrok. Op dat moment ging mijn vrouw vlug naar de zolder om stiefvader erbij te halen. Toen ze door had wat mijn vrouw aan het doen was wilde ze de boel sussen en begon ze tegen me te praten of ik een kleuter was. Ze eiste dat ik haar omhelsde. Ik zag haar met haat gevulde ogen en wist dat ze probeerde de situatie te manipuleren. Ik weigerde, temeer omdat er niets was uitgesproken en er geen oprechte verontschuldiging was uitgesproken. Toen ze hoorde dat mijn vrouw de trap weer af kwam schoten haar ogen richting de trap en weer naar mij waarna ze me bij de nek greep om een omhelsing te forceren. Met open handen tegen haar pols duwde ik haar handen van me af waarna ze haar nagels in mijn nek zette. Voordat mjjn vrouw weer in de woonkamer was had ik me los weten te maken en ben ik naar boven gegaan, vrouw en schoonmoeder volgden waarop het op de overloop verder ging met beschuldigingen van manipulatie, hoe ik kwaadaardig zou zijn, dat ik haar zou hebben aangevallen in de woonkamer, hoe onze dochter authistisch is (iedereen waar mijn schoonmoeder mee in aanraking komt is autistisch volgens haar, het is haar manier om mensen te dwingen advies van haar te vragen omdat zij er alles van weet). Dit geschreeuw gebeurde dus rond middernacht / 0:30 op de overloop voor de slaapkamer van onze dochter. Toen mijn vrouw haar maande stil te zijn omdat ze onze dochter wakker zou maken was de reactie: " dat interesseert me niet". Uiteindelijk riep ze de enige waarheid van die avond, "ik had hier niet eens naar toe willen komen". Het volgende moment verdwijnt ze van de top van de trap. Ja met haar dronken kop viel ze van de trap en lag ze bewusteloos in de hal op de begane grond. Ambulance erbij. Politie erbij afgevoerd naar het ziekenhuis. Eindresultaat hersenschudding en een tweetal gebroken ribben. 2:30 moesten ze weer opgehaald worden uit het ziekenhuis. Op de terugweg in de auto poeslief, eenmaal bij ons thuis begon ze weer. De volgende dag hebben we schoonouders amper gezien voor de verjaardag van onze dochter, want ze gingen op pad om hun trouwdag te vieren. Ze probeerde voor vertrek nog wel onwetendheid te veinzen over hetgeen er allemaal gebeurd was. Ik heb in detail verteld wat ze allemaal had uitgevreten en halverwege ben ik gestopt omdat ze haar pijn als een uitvlucht gebruikte en ik naar mijn dochter wilde. Zij was simpelweg niet belangrijk. Mijn gezin wel en mijn vrouw had me nodig om voor onze dochter sterk te zijn. Twee dagen na dit alles, waarin we haar amper zagen, vetrok ze weer. Maar niet voordat ze eiste dat we allemaal deden alsof het nooit gebeurd was. Wel een halfbakken verontschuldiging. "Ik weet niet meer wat er gebeurd is, maar sorry". Mijn vrouw liet haar weten dat die verontschuldiging onvoldoende was om de achade te herstellen. Daarop werd schoonmoeder boos en vertrok ze. We zijn nu ruim een haar verder en zijn volledig no contact. Onze dochter slaapt nog steeds met een nachtlampje, waar ze die voor dit voorval nooit nodig had. Schoonmoeder heeft nog wel een aantal pogingen gedaan om contact te forceren waarbij ze zelfs zo ver gaat om te zeggen dat mijn vrouw haar beslissing tot no contact schadelijk is voor onze dochter. Tegelijkertijd heeft ze nooit ook maar 1 keer gevraagd of onze dochter iets heeft meegekregen van haar schandelijke gedrag die nacht. Mijn vrouw gaat nu het proces door dat ze haar jeugdherinneringen door de vorig jaar verkregen lens aan het bekijken is en ze ziet hoe giftig haar moeder al die jaren is geweest. Het is voor haar een pijnlijk proces en ik steun haar zoveel ik kan, maar haar vader en broer hebben zich van mijn vrouw gedistantieert en zijn van mening dat ze zich niet zo moet aanstellen en "gewoon" met haar moeder moet praten. Uiteraard gedraagd ze zich niet als zichzelf en ben ik de duivel die . Het is alleen pijnlijk om te zien hoeveel ze hieronder lijdt. Ze staat op een wachtlijst voor extra hulp, met een beetje geluk kan ze daar binnenkort mee starten.

beste allemaal,


Ik heb sinds mijn stiefvader er is problemen thuis. De eerste jaren was het voor mij moeilijk hem te accepteren door het verleden met mijn vader. Ik zag dat mijn moeder gelukkiger was en ik wilde ook het beste voor haar. Na 4 jaar samen te wonen, werden de omstandigheden anders. Het gedrag van mijn stiefvader werd steeds geirriteerder en hij werd al snel boos als ik wat fout deed. Mijn moeder veranderde ook. We hadden vroeger een hele sterke band en we waren onafscheidelijk. Ze is het nu constant eens met mijn stiefvader. Hij geeft mij al 2 jaar lang overal de schuld van. Ik ben altijd het zwarte schaap en ik hoor gestraft te worden. Mijn moeder staat het allemaal toe en als ik haar dan om hulp vraag of zeg dat ik dit niet vind kunnen, neemt ze het altijd voor hem op. Het is nu tot een punt gekomen dat hij agressief tegen me schreeuwt om de kleinste dingetjes die elke puber van mijn leeftijd wel eens kan gebeuren. Hij heeft zelf een zoon van 17 dus je zou denken dat hij het wel begreep. Mijn moeder staat letterlijk naast me en negeert het gewoon. als ik dan iets zeg over hoe hij tegen mij doet is het altijd dat hij gelijk heeft. Hij heeft me al vaker uitgemaakt voor kutwijf, rotkind etc. Ik heb een paar weken geleden gepraat met een familielid en er is een gesprek geweest. Maatregelen waren dat ze zou stoppen met schreeuwen tegen mij, niet meer kleineren en dat Ed (de stiefvader) zich niet meer met mij zou bemoeien. Ze was het ermee eens en zei nonchalant sorry. Nu 3 weken later zit ik weer waar ik al die jaren was. Ik heb mijn breaking point behaald en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn familie weet wat gaande is maar doet vervolgens niks. Het maakt me kapot tot het punt waar ik elke nacht in mijn bed lig met een naar gevoel alsof ik toch niet nodig ben hier. Ik heb mijn verleden met mijn vader nog niet verwerkt en ik weet niet of ik dat ooit zal kunnen. Hij heeft me zo vaak in de steek gelaten en het voelt alsof mijn eigen moeder dit nu ook doet. Ik voel me alleen. alsof ik er helemaal alleen voor sta. Niemand zal ooit begrijpen hoe slecht ik me voel na al die jaren mijn emoties in te houden. Ik ben bang dat het ooit zo ver komt dat ik mezelf wat aan zal doen. Het moet nu veranderen anders weet ik me geen raad meer..

Hallo.

Mijn schoonzusje werd bedrogen door haar man. Het heeft ons alle laten schrikken, nooit hadden we gedacht dat hij haar ging bedriegen. Hij had dit niet eerlijk verteld. Al da hij zei was

“Ik wil scheiden”

Pas achteraf heeft ze berichten en videos ontdekt op zijn gsm. Hij samen met een COLLEGA.

Hoe dan ook, na een paar weken is hij vergeving komen vragen aan zijn (ex?) vrouw . Ze waren nog niet wettelijk uit elkaar. Maar fysiek wel.. hij leefde die weken met zijn vriendinnetje en zij was verdrietig thuis met hun kindje.

Swattt Nu hebben ze besloten om het nog eens te proberen.

1 van de voorwaarden was dat hij iedereen in de familie moest confronteren.

Nu wilt hij afspreken met mijn man (de broer dus)

Maar het is echt nog vrij recent.. het is nogal awkward.. wat zijn de zaken dat mijn man zeker moet vermelden om deze a**holl duidelijk te maken om zich te gedragen?

Graag advies :)

Ik ben getrouwd en heb 3 fantastische kinderen. Mijn vrouw komt uit een close gezin en ik niet. Ze zijn graag bij elkaar en ik ben meer druk met mn eigen leven.
Mn vrouw heeft ook een broer. Vrijgezel, goede baan en woont alleen. Bewuste keuze van hem.
Nu steekt hii al zijn vrije tijd en geld in mijn gezin. Laatst heeft hij een weeekendje efteling betaald. Gaat elke maand met mn gezin naar concerten, evenementen en voorstellingen.
Doet dingen die ik nooit zou kunnen betalen.
En als ik dan gespaard heb voor iets om te doen is het eerste wat er in mijn gezin wordt gezegd.... gaat onze oom ook mee.
Lastig pakket. Maar ik heb hier niet om gevraagd. Ik heb niet zoveel behoefte aan veel oom. Dit speelt al vanaf het moment dat we kinderen kregen. We zijn al 1 keer uit elkaar geweest hierdoor. En ik denk dat dit kan leiden tot een scheiding. Praten heeft geen nut. Want het is allemaal lief bedoeld. En mn vrouw zegt heel slim dat hij het allemaal gezellig vindt. Ik ga nooit mee. Waarom niet? Omdat ik meer van festivals ben. En uit principe. Anders moet ik hem met recht met alles meenemen. En daar heb ik totaal geen zij in. Pfffff.
Kost me mijn humeur dit. Herkent iemand dit. En hoe ga je hiermee om?

Ik heb sinds 5 maanden een relatie met een super lieve man Hij heeft twee en een half jaar geleden zijn vrouw verloren en heeft een dochter van 12 en een zoon van 15 die heeft die dochter een probleem dat ze het moeilijk vindt om haar vader met een andere vrouw te zien als hij over mij praat dan pakt ze haar mobiel en draait ze zich om ze wil tot heden toen niks over mij horen ze heeft mij een keer gezien tijdens een motorcrosswedstrijd en vond mij wel aardig en van mij er ook leuk uitzien maar als hij over mij begint Dan kap ze het gesprek af Wij hebben nu al op het punt gestaan om de relatie te beëindigen omdat ik hem elke keer zie wanneer zij niet thuis is en het voor mij voelt net alsof ik stiekem een relatie heb We hebben nu besloten dat we toch voor onze relatie blijven gaan en het niet stuk laten maken door zijn dochter maar we weten even niet hoe we dit met haar aan moeten gaan pakken dat ze het gewoon accepteert Hij is nu 2,5 jaar alleen geweest met haar en ze is best wel verwend met alles maar zij heeft haar vrienden en is ook vaak weg maar ze ziet nu wel dat haar vader een stuk vrolijker is en het niet de bedoeling is dat hij alleen verder door het leven gaat dus kan mij iemand advies geven hoe wij dit het beste aan kunnen pakken want als wij de relatie stoppen dan heeft zij haar zin omdat dit het liefste is wat zij wil terwijl ze niet de kans neem om mij te leren kennen

Mijn kinderen van 8 en 13 jaar hebben moeite met het gedrag van hun stiefmoeder, als vader in de buurt is is ze poeslief en anders is ze kortaf.
Toen ze daar over klaagden bij hun vader werd deze erg boos. De stiefmoeder heeft dus ´vrijspel´ Wat moet ik doen een gesprek voeren met ex en stiefmoeder willen de kinderen niet. ben bang dat ze daar ook weer op worden aangesproken

Zoveel verdriet en pijn gehad dat ik soms niet weet hoeveel zin alles heeft

Ik heb 7jaar een latrelatie.
Nu is hij.ongeneeselijk ziekhij heeft twee ouderen kinderen zelf is hij 80jaar en ik 69jaar.
Zijn kinderen kwamen heel weinig en nu haast elke dag en regelen alkes en vaak buiten mij.om alles ben ik niet bij betrokken.
Ik heb veel.cerdriet hier mee.
Wat kan ik.doen
We hadden samen het super goed en nu wordt ik als een vreemdeling beschouwd.

Mijn kinderen zitten tegenwoordig in de ban van complottheorieën en ontkenning van de ernst van Corona

Als je de titel leest zou je denken dat ze wellicht een draak is of iets, maar integendeel juist…

Mijn familie haat het dat ik een vriendin (23) heb afkomstig uit Den Haag (kom zelf uit Brabant). Dit terwijl ik (27) in jaren niet meer zo gelukkig ben geweest. En ik heb veel relaties gehad/gadate.

Ze balen ook omdat mijn zoontje (van bijna 3) onwijs gehecht aan haar is.

Maar wat is het probleem nou? Mijn familie liegt en is manipulatief… ze is niet het eerste meisje wat zo behandeld is… hoe behandeld? Nou ja, ze is vandaag te kakken gezet door mijn vader… ze kreeg zelfs de stempel onbeschoft omdat ze (bij kennismaking) niet naar hem toe was gelopen om een hand te geven (ze was met mijn zoontje bezig) en ze kreeg te horen dat een raar figuur is omdat ze niet sprak (ze was erg moe (prive omstandigheden) en vertelde dit ook aan mijn vader. Dat ze normaal we veel meer sprak en het haar speet dat ze dat nu niet deed)

Ook werden er leugens verteld over onze slaapplek. Wij hebben als het ware de nacht doorgebracht in mijn vrachtwagen, naar volgens mijn vader en opa hebben ze van betrouwbare bronnen gehoord ‘dat we in een hotel sliepen’. Meisje heeft nog staan bellen met haar ouders omdat ze alleen mijn terrein over moest na het douchen. Ze heeft zelfs filmpjes op haar telefoon staan… maar nee, we hebben volgens hun in een hotel geslapen (die ik had betaald. Nou, ik heb geen geheimen en deze maand zou ik niet voor een hotel betaald kunnen hebben. Ze denken dus ook dat het een golddigger is (ondanks er niets te diggen valt))

Door al de verwijten voelde zij zich niet meer welkom en wilde naar huis. Ze brak ook in tranen uit toen we buiten stonden. Ik was bang haar te verliezen… vooral omdat ze, uit schrik, ook anders tegen mij begon te doen… ik kreeg meteen te horen (na 9 jaar op mijn zelf te hebben gewoond in belgie woon ik tijdelijk bij mijn vader) dat ik niet meer welkom was als ik achter haar aan ging. Zoals te lezen heb ik dit gedaan.

Als er een ding is wat mijn vriendin niet is, dan is dit wel onbeschoft… besef dat mijn vader ook geen WOORD tegen haar sprak. Toen ze afscheid nam werd ze ook genegeerd. Het is het liefste meisje wat ik ooit ben tegengekomen. Ze is bijv. werkzaam achter de kassa en mensen prezen haar vriendelijkheid. Ze weet gelukkig wel beter, maar om bij de eerste ontmoeting meteen te kakken worden gezet, ja, dat is niet oke…

Ik ben ook met haar, en mijn zoontje, richting Den Haag gereden na het hele gebeuren en was bang dat haar ouders mij zouden uitkotsen (ze had ze uiteraard al vaag ingelicht). In tegendeel. Ze hingen meteen om mijn nek en ik hoorde dag ik meer dan welkom was met mijn kleine. Ze vonden het achterlijk, net zoals ieder logisch nadenkend mens, wat er gebeurd is. Waar er drama om werd gemaakt.

Nu ken ik haar ongeveer 3/4 maanden, maar zoals ik al zei, ik ervaar een gevoel bij haar die ik lang niet meer heb gevoeld. Ze geeft mij rust. Ik kan met haar lachen en ik kan mijzelf zijn. Ze is voor mij de ware… ik wil echt met haar door en zelfs mijn zoontje wil haar niet meer kwijt (bleef maar vragen of ze weer mee ging en moest huilen toen hij doorhad dat ze niet instapte)

Ik ben klaar met mijn familie… ik heb zelf een onwijs slechte jeugd gehad (dankzij mijn pa en ma. Mijn ma spreek ik al jaren niet meer) en ben zelfs bereid om naar Den Haag te verkassen en alles achter mij te laten. Want wat ze gister hebben geflikt is niet oke… en mij als het ware verbannen omdat ik voor mijn vriendin kies…

Hi,
Sinds dat ik 8 ben heb ik een stiefvader, ik ben nu 17. Hij is altijd al streng geweest, maar sinds ik in de puberteit zit, is hij echt heel erg streng. Hij bepaald dingen over me, heeft een camera geplaatst in huis, knijpt me, scheld me uit, haalt al het ongezonde eten uit de keuken zodat ik dat niet kan pakken, etc etc. Mijn moeder ziet het gebeuren maar wilt niet persé voor mij opkomen omdat ze bang is haar huis, man, geluk te verliezen. Als er een ruzie ontstaat dan wordt ik vaak weggestuurd naar mijn vaders huis. Deze plek voelt daarom zeker niet als thuis.
Het is nogal toxic hier, en mijn moeder en ik gaan nu zelfs naar therapie.
Altijd als ik thuiskom heb ik nare gevoelens en gedachten door me heen gaan. We zeggen ‘hoi’ uit beleefdheid, maar eigenlijk als er iets kleins gebeurd wordt vooral ik al uitgescholden en krijg ik te horen dat hij klaar met me is.

Dan zou je denken, ga bij je vader wonen, maar logistiek is dat niet handig voor me, mn ouders wonen allebei heel ergens anders en mijn school, vrienden, werk, zitten allemaal bij mijn moeder in de buurt.

Ik weet niet wat nu goed is om te doen …
Mijn vader is het trouwens met mij eens
Iemand tips?

Ik heb 2 kinderen van 7en 4 jaar oud.
Het zijn de 2de en 3 de kleinkinderen van mijn schoonmoeder.het eerste kleinkind (kleindochter 8 jaar oud )is van haar dochter.zij is vanaf het begin het lievelings kleinkind,mijn man en ik hebben dat altijd zo gevoelt en gezien in veel opzichten.wij maakte ons zorgen wat als onze kids oud genoeg zijn om dat te voelen en te zien,ervaren.ieder ouder wilt niet dat hun kids zich verdrietig voelt en zich niet gewenst voelt.(onze kids zijn alleen gewenst als kleindochter er ook is.nu sinds 1,5 jaar komt mijn oudste (8 jaar) vaker huilend thuis als hij bij oma is geweest .(kleindochter was er dan ook geweest en of was blijven slapen bij oma)mijn kind is verdrietig en teleurgesteld,en hij vraagt zich af waarom mag ik niet blijven slapen en of spelen?? Waarom mag ik alleen maar naar oma als mijn nichtje er is??
Hij vraagt vaker aan oma mag ik komen spelen of slapen,en krijgt altijd nee!! Te horen,want er is altijd wel iets waarom het niet kan,als moeder breekt het je hart!! Als ik mijn schoonmoeder er op aan spreek,dat haar kleinkind thuis ligt te huilen,zegt ze slaat nergens op?! Praat er over weg of ze begint smoesjes te verzinnen.er wordt niet naar mij geluisterd.maar zie wel het verdriet van mijn kind!! Komt ook vaak voor,dat er onderling de kids iets voorvalt,bijv iets afgepakt,of pijn gedaan.ook al was het niet de schuld van onze kids,er wordt altijd het nichtje geloofd.en mijn kids staan er eigenlijk als leugenaars erbij?! Heeft iemand tips om hier mee om te gaan??!! Hoe kan ik mijn kids hier in beschermen??

Is het normaal dat mijn schoonzoon allen met zijn dochter van 14 gaat camperen vertrekt in de avond rond 20 u. En komt morgens terug rond 9 uur

Jaren geleden hebben mijn ouders definitief het contact verbroken met mijn broer en zijn gezin. Er werd mij verteld dat ,als zij zouden overlijden ze niet wilden dat hij op de crematie kwam. Toen mijn vader overleed hebben we die wens gerespecteerd.

Nu is pas mijn moeder overleden en heeft een familielid mijn broer gebeld en hem ingelicht. Mijn broer wilde graag een rouwkaart en is dus ook bij de crematie geweest.

Ik kon dit hem niet weigeren maar voelde mij erg schuldig ten opzichte van mijn moeders wens. Er werden telefoonnummers en e mailadressen uitgewisseld.

Sindsdien heeft mijn broer twee keer gemaild met mij en een keer met mijn broer. Vaak vraag ik mij af wat wijsheid is?

Wil hij dit contact wel of was het puur uit beleefdheid of omdat ,,men,, verwacht dat alles nu goed is?
Als je iemand 25 jaar niet ziet ben je een vreemde van elkaar geworden.

Soms denk ik er aan om hem een eerlijke mail te sturen om te vragen of hij het contact wel echt wil maar ik wil hem niet kwetsen en weet niet hoe ik dit kan vragen zonder bot te zijn en hem de ruimte geef om eerlijk te antwoorden.

Weet iemand hoe ik dit het best kan aanpakken?

Wij hebben 3 kinderen van 6,8 en 10, en de middelste heeft erge ADHD, zo erg dat ons hele gezin eraan onderdoor gaat.

 

Ik word ongelooflijk moe van het alsmaar boos worden, streng optreden, structuur geven etc. Soms wou ik dat hij er niet meer was! Dat vind ik zo erg van mezelf!

 

We kunnen nooit spontaan ergens naartoe, hij misdraagt zich dan heel erg, dus onze wereld wordt steeds kleiner. We zitten bij een orthopedagogische praktijk en hij krijgt medicijnen, maar het helpt allemaal niet veel.

Probleem met mijn schoonfamilie. Ik heb geen goede band met mijn schoonfamilie. Met name mijn schoonmoeder. Ik vind het geen fijne vrouw, mensen om haar heen inclusief mijn vriend zegt dat iedereen wat heeft en dat ik haar maar moet accepteren hoe ze is. Ik vind dat echter moeilijk ze zorgt altijd voor drama, ze zeurt veel over anderen mensen. Ik wil daarom ook niet dat ze op onze dochter past. Ik vertrouw haar niet, en ze zorgt voor veel gezeik. Mijn vriend wil wel dat zij opas word.

Opvoeden is moeilijk. Ik heb zelf twee kinderen en mijn man en ik wilden het anders doen dan onze ouders. Onze kinderen zijn nu volwassen. Onze band met hen, met hun partner en hun kinderen is liefdevol en eerlijk.
Met mijn eigen broer en zussen en hun aanhang, heb ik gebroken. Dat was
nodig.
Vroeger in ons gezin was het gezellig en waren er veel dingen die goed gingen. Wat niet goed ging was , dat onze moeder mijn broertje
Voortrok. Ik ben de oudste, dan kwam mijn broer en daarna mijn zusje.
Mijn moeder duwde mij weg als ik geknuffeld of getroost wilde worden en op
mijn elfde vertelde ze mij dat ze mijn zusje niet had gewild. Ik wist gevoelsmatig dat dat ook voor mij gold. Ze had ook niet met mijn vader willen trouwen , maar met een Canadese
soldaat, vertelde zij. Een treurig verhaal dat je als kind niet wil horen. Ik was dol op mijn vader.
Mijn broer kreeg alle aandacht en wij meisjes moesten steeds inschikken. Mijn zusje moest met zestiende jaar van school en gaan werken, omdat mijn broer moest doorleren en dat kostte veel geld. Helaas was ik de stuud. Ik mocht niet naar de universiteit. Ik mocht gelukkig nog wel naar de kweekschool.
Mijn broer kon daar ook naar toe.
Wij kregen allemaal een relatie. Tot die tijd was er tussen ons kinderen een vriendschappelijke band, tot het moment dat mijn schoonzus in de familie kwam. Een knap meisje maar niet echt aardig. Toen we allemaal trouwden, begon ze mijn ouders, vooral mijn moeder te pesten. Mijn broer verbrak al zijn vroegere vriendschappen en ze verzamelden een groep vrienden vanuit de klas waar ook hij zijn vrouw had leren kennen.
Mijn zusje trouwde één van die vrienden.
Mijn man is katholiek opgevoed. Hij is zelf niet gelovig en we zijn ook niet in de kerk getrouwd, maar dat was een heerlijke aanleiding voor geroddel en gepest. Toen wij allemaal kinderen kregen, kreeg mijn dochter ook de volle laag. Mijn schoonzus behandelde haar minachtend en trok gekke gezichten naar anderen als mijn dochtertje iets zei. Ik spreek over dit gedrag toen onze dochter nog maar vier jaar oud was. Onze dochter is een rustig en intelligent en mooi meisje.
Ondertussen zijn we jaren verder. Mijn ouders zijn overleden , mijn kinderen zijn het huis uit en het gaat ze goed. De relatie met mijn broer en schoonzus was lastig. We gingen hen steeds meer uit de weg. Ik vertelde niks over onze kinderen en zeg ja en amen. Op nare opmerkingen reageren we niet. Alle fratsen en vervelende gedragingen ondergingen we gelaten. Mijn man had af en toe de neiging om hen eens flink van repliek te dienen, maar onderdrukte dat voor mij.
Met mijn zusje had ik een vriendschappelijke band en dat wilde ik zo houden. We spraken nooit over de relatie met mijn broer en schoonzus en ook niet over het getreiter van hen tegen mijn ouders., waar mijn moeder het meest onder had geleden. Haar favoriete kind was de vijand geworden. Dat valt niet mee.
Mijn zusje haar geestelijk en lichamelijk beperkte dochter overleed. Een drama waar we zeer door werden geraakt. Toen begon opeens mijn broer te appen dat mijn kinderen niet mee wilden naar de begrafenis, omdat ik had gemeld dat mijn auto stuk was en dat we met de auto van mijn man kwamen. Blijkbaar een draadje waar je iets kwaadaardigs mee kon doen. Kwam wel vaker voor. Mijn zus ging hier mee op de loop. Luisterde niet naar mij en zei dat mijn kinderen niet hoefden te komen.
Verbijstering van mijn kinderen die bloemen hadden besteld en in hun gezin allerlei zaken hadden moeten regelen. Zoals altijd: zei ik er maar niks van en liet me beledigen. Daarna ging het getreiter door op de app en kreeg ik geheime mails van mijn schoonzus dat ik dom. gemeen en achterbaks ben . Laat maar, dacht ik. Toen mijn zus met haar daar in mee ging en zei dat mijn schoonzus gelijk had, was het echter voorbij. Er knapte iets bij mij en ik schreef , best wel pittig voor mij : het dondert niet meer wat jullie van mij en mijn gezin vinden. Het is voorbij. Ik doe niet meer mee met jullie. Genoeg is genoeg.
Daarna kreeg ik een brief van mijn zus met allemaal dingen die ik zou hebben gedaan. De meeste dingen waren complete onzin, gewoon gelogen en dingen die wel
waren gebeurd of gedaan waren raar verdraaid. Ik was er wel van ondersteboven en heb er met een psycholoog en een bevriende arts over gesproken. Ik snap nu hoe het in elkaar zit. Narcistisch gedrag van mijn broer en schoonzus en te sensitief gedrag van mij.

Ik heb een moeder van 84 jaar die al zolang ik weet heel erg dominant is, had nog nooit van narcisme gehoord totdat iemand mij een verhaal vertelde over haar schoonzoon, en toen viel ieder puzzelstukje op zijn plaats, mijn moeder is een zware narcist wat door de jaren sporen heeft achtergelaten,ik ben nergens goed voor ben lui ben geen dochter andere mensen zoals thuiszorg spreekt ze met u aan mij scheld ze al uit zodra ze de ogen open heeft ik ben al vanaf 2014 Mantelzorgen maar kan niks goed doen, ze dreigd, vernederd, manipuleert, scheld, commandeered en wee als je het niet goed doet dan weet de hele straat het want dan schreeuwt e alles bij elkaar,ze is een Pata logische leugenaar bijna verschrikkelijk dat ik het denk maar ik zou blij zijn als ze er niet meer is ze drijft je tot waanzin en je moet zelf tot 10 tellen huisarts doet niks weet ook dat ze narcisme heeft maar met 2 herseninfarct en spoort het daarboven helemaal niet niet meer, ik heb nooit een moeder gehad vroeger werdt gezegt jou hebben ze verwisseld in het ziekenhuis je bent niet van ons ik was toen een kind van 5 jaar dat doet veel met je en dan maar over de rest te zwijgen en nu nog steeds ik hoop dat ze je doodrijden tussen twee vrachtauto's en nog meer van zulk lelijke woorden je wordt er stapel mesjogge van en de overheid doet niks zielig oud vrouwtje die ze de hand boven het hoofd houden en de dochter mag in de stront zakken want wat dat betreft is Nederland toch niet normaal oude mensen die zo tegen hun kinderen tekeer gaan walgelijk gewoon. Ik loop van ellende bij een psycholoog maar ook daar krijg je niks geregeld die geeft handvaten en als je die toepast dan wordt ze nog agressiever help weet het niet meer, wat moet ik hiermee.

Mijn narcistische schoonmoeder beweert dat ik voodoo heb gedaan op haar zoon. Haar zoon waarmeee ik al 8 jaar samen ben waaruit ze een prachtige kleinkind heeft gekregen. Ik wist en voelde dat ze me al van in het begin af aan niet mocht,maar onlangs kon ze haar masker niet langer verbergen en is ze ontploft tegen me. Namen die ze me noemde kan je nooit voor mogelijk houden. Ze scheld haar zoon ook telkens voor het rot van het straat uit, en dit doet ze bijna dagelijks. Ik heb besloten om geen contact meer met haar te houden,en mijn zoon ook niet.

Ik heb GBS een spierziekte en ben na 30 jaar gescheiden en heb nu 2 volwassen kinderen waar ik geen contact meer mee heb.
Het was lichamelijk moeilijk om voor een gezin te zorgen zonder wat voor hulp ook.
Ik wil graag dat mijn kinderen op de hoogte zijn dat het ondanks mijn GBS
Hartklachten en COPD toch goed gaat.
Veel fysiotherapie en Boezemfibrilleren
Dit lucht even op

Ik zit op dit moment echt met mijn handen in het haar en vroeg me af hoe jullie hierover denken.
Een hele tijd terug hebben mijn man en ik vanwege een soort noodsituatie besloten om samen met zijn moeder een huis te kopen. Nu zijn wij al meerdere keren tegen erg veel dingen aan gelopen die ons storen en ondanks dat dit bekend is wordt er niet aan afspraken gehouden. Mijn man stond een paar weken terug op het punt te vertrekken en terug met zijn 2tjes een leuk huis te zoeken. Nu is hij wat meer bijgedraaid naar haar maar ik merk dat ik in deze situatie niet gelukkig ben en met name veel irritaties naar zijn moeder ondanks dat ik het hiervoor altijd heel erg goed kon vinden met haar. Het plan was om wel van 1 woning 2 woningen te maken maar dit zal pas over een jaar of 2 a 3 beginnen. Door alle kansen die we het al hebben gegeven merk ik dat ik er toch wel ver doorheen zit en het liefst het huis wil verkopen om met mijn man verder te gaan en ons leven op te bouwen.
Ondanks dat er de vorige keer gezegd is dat er niemand iets kwalijk wordt genomen als iemand besluit niet verder te willen ben ik heel bang dat ik er wel gewoon keihard op aangekeken wordt en misschien hun geluk dwarsboom doordat hun dan ook weg moeten. Mijn man heeft de vorige keer wel aangegeven ook achter mijn keuzes te staan maar ik vind het zo moeilijk om een keuze te maken. Ik weet dat mijn eigen geluk voorop staat maar wil echt niemand kwetsen of in de weg staan... Ik weet namelijk ook dat mijn man hier gelukkig is omdat we op een boerderij wonen, hij geeft aan ergens anders ook gelukkig te zijn maar ik ben bang dat dit niet helemaal is. Wat zouden jullie doen?

Mijn schoonvader stuurt ongevraagd foto van z'n overleden moeder dus mijn man zijn oma.
Ik schrok daar van en verwijderde de foto meteen.
Wat vinden jullie daarvan?
Gegroet M-Louise

Dag iedereen

Mijn partner en ikzelf hebben de laatste tijd vaak discussies. Daarin verwijt ze mij dat ik haar zoon niet goed behandel en te streng ben op hem. Haar zoon zelf zit met een agressieprobleem en zorgt voor veel problemen.

Nu vind ik het moeilijk om steeds te horen dat ik de schuldige ben, terwijl haar zoon vaak ons gezinsleven stress bezorgt en volgens mij nood heeft aan iemand die streng is.

Wanneer ik haar zoon erover aanspreek, geeft hij zelf toe dat hij wel nood heeft aan iemand die streng is en dat hij begrijpt waarom ik streng ben. Hij vindt het niet erg aangezien hij veel dingen wel nog mag, ontneem ik hem de kans niet om een normale puber te zijn.

Ik begrijp dan ook de reactie van mijn partner niet zo goed. Waarom ben ik de schuldige in het verhaal en maakt ze dit ook steeds duidelijk dat zij dit vindt?

Meer en meer begin ik te denken dat haar liefde voor mij over is, en dat ze mij de schuld wil geven van alles wat misloopt. Om zo te kunnen verantwoorden waarom ze weg zou gaan van mij.

Een gesprek aanknopen hierover is geen optie, want dan komen nog meer dingen naar boven waarvan ze mij de schuld geeft, en ik kan dit eerlijk gezegd niet meer aanhoren.

Mijn 16 jarige dochter kampt met een ernstige depressie, suïcidaal gedrag, snijt zichzelf en heeft een eetstoornis ontwikkeld. Ondertussen heeft ze ook een suïcide poging achter de rug.
Sinds we zelf op de hoogte zijn hebben wij alle mogelijke hulp ingeschakeld. De hulpverlening qua mentale problemen is schrijnend. Zelfs na haar wanhoopsdaad werden we in het ziekenhuis wandelen gestuurd wegens geen bed vrij. Nu eindelijk na 6 maand wachten krijgt mijn dochter de hulp en medicatie die ze zo hard nodig heeft. Maar de weg is nog heel lang. Ondertussen ga je als ouder door de hel. De ongerustheid, de angst het schuldgevoel overheersen je leven.
Ik wens alle ouders die in het zelfde schuitje zitten heel veel sterkte toe. Probeer er gewoon te zijn voor u kind.

Ik zit ontzettend met de ruzie tussen mij en mijn tweelingzus. Die is ontstaan na het overlijden van mijn vader. Ik had nooit gedacht dat er onenigheid zou kunnen ontstaan over spullen. Toch gebeurde dat wel. Enkele jaren voordat mijn vader is overleden is mijn moeder gestorven. Enkele maanden voordat mijn vader overleed is mijn broer overleden. Mijn andere broer heeft zelfmoord gepleegd toen hij 43 was. Je zou zeggen, genoeg verdriet om samen te dragen. Mijn zus en ik zijn qua karakter heel verschillend. Ik heb dat geaccepteerd maar wat er gebeurde na het overlijden van mijn vader kan ik haar moeilijk vergeven. We hadden een maand om het appartement van mijn vader leeg te halen. Een huurappartement. Het gaat hier niet om geld want er was niet veel en dat is verder goed verdeeld. Het gaat om persoonlijke spullen. Ik heb mijn zus uitdrukkelijk gevraagd om eerst de crematie goed te regelen en daarna de persoonlijke spullen te verdelen. Echter, een dag voordat de crematie was stond alles op zijn kop daar. Mijn zwager had de gehele zolder al leeggehaald en een aanhanger naar de stort gebracht. Keukenkastjes ed, was allemaal al leeg. Daar stond een peper en zout stelletje in wat me zeer dierbaar was. Het kostte niets maar weggegooid. Later kwam ik erachter dat mijn zus alle sieraden, niets van echte waarde maar wel emotionele waarde, had meegenomen van tevoren. Ze heeft dat aan mijn vader gevraagd zonder overleg. Mijn vader had een hersentumor, die heeft daar verder niet over nagedacht en ja gezegd. Alle fotoboeken, alle kerstspullen, dingen die voor mij waarde hadden. Het was allemaal al weg. Ik heb mijn zus gevraagd waarom ze dat gedaan heeft. Daar kwam geen duidelijk antwoord op. Ik heb haar gevraagd of ik samen met haar door de spullen mocht kijken, gesmeekt bijna, maar dat wilde ze pertinent niet. Ik heb 1 kettinkje teruggekregen wat ik zelf voor mijn moeder heb gekocht, wat foto,s en 2 kerstballen en 2 kleine potjes as. Want ook de urnen heeft ze meegenomen. Daarna is het contact nooit meer hetzelfde geworden. Ik zit daar erg mee maar het is niet bespreekbaar want dan is ze boos. Ik moet het maar accepteren zoals het is. Ik vind dat heel lastig en kan er nog beroerd om zijn. En dan vraag ik me af, ben ik te overgevoelig? Want zo noemt ze dat dan. Ik weet niet hoe dit op te lossen. Ik ben er verdrietig van. Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan?

Ik zit momenteel in een moeilijke situatie in mijn relatie en soms denk ik dat de enige manier om hier uit te geraken uit elkaar gaan is. Mijn partner kan nogal moeilijk voor zich opkomen als het over z'n familie en kinderen gaat. Sinds vorig jaar zijn wij , om gezondheidsredenene , op een punt gekomen dat we het wat rustiger aan willen doen. Kinderen zijn groter nu ( 19 + 23) , hebben relatie , enz.... waardoor we niet meer willen voor elke verjaardag of gelegenheid feestjes geven. Nu doet mijn partners familie ( broer en zus )hierover lastig , vinden niet dat dit kan en regelen vanalles achter onze rug en worden wij voordurig met onze rug tegen de muur geduwd , want ze bemoeien zich ook met de regeling van de kinderen. Mijn partner kan dit allemaal zo niet goed verwoorden naar hun toe en gaat dan liever maar voor de lieve vrede in alles mee. Niemand van de familie is geinteresseerd in onze kant van het verhaal. Heeft er iemand tips om hier mee om te gaan ?

Mijn zusje is een nakomer. Ze is geboren in ‘74 en ik in ‘62. Toen ze zes was ben ik uit huis gegaan. Ik vond het altijd leuk haar te verwennen. Zelf kreeg ik thuis niks (nooit zelfs is mijn verjaardag gevierd) en ik ging ervan uit dat ze ook weinig kreeg. Lang verhaal kort, ik heb heel wat dagjes uit en midweekjes weg met haar beleefd waar ik niks dan goede herinneringen aan heb. Later is ze getrouwd met twee kindertjes (eindelijk een neef en nicht waar ik ook contact mee had (wegens asperger heeft mijn broer alle contact met ons afgesneden) we werden altijd goed onthaald in haar huis. Kortom geen kwaad woord gevallen. Ineens heette het dat ik haar na-aapte. Ik heb mij suf gepiekerd bij welk midweekje weg dat ik voor haar betaalde ik haar zou hebben na ge-aapt. We hebben dezelfde smaak, in boeken, in kado’s voor elkaar (ooit gaven we elkaar exact dezelfde mok, op hetzelfde moment) dit komt meer voor onder familieleden, onafhankelijk van elkaar dezelfde bank gekocht, dezelfde serviezen, en daar werd enkel om gegniffeld.
Het woord na-apen is volkomen nieuw voor mij, temeer daar ik de kleuterleeftijd ver voorbij ben.
Inmiddels hebben we al twee jaar geen contact meer met elkaar, ze wil rust van mijn na aperij. Moet u weten dat ik in de achterhoek woon en zij in leuven belgie…. Ik ben er al twee jaar verdrietig over. Het went. Ik denk dat het overlijden van een dierbare net zo voelt, een soort rouwen.

Mijn probleem lijkt jaloezie te zijn.

Ik kom uit een gezin met 4 dochters, ik ben de 3de. We zijn altijd erg verschillend geweest, maar dat had vooral voordelen: we haddeen elk onze talenten, interesses en er was weinig competitie tussen ons. Onze ouders hebben al van jongs af aan onze respectievelijke talenten aangemoedigd (oudste zus is intelligent, 2de zus sociaal en zorgzaam, ik ben de creatieve en het jongste zusje heeft inzicht en mensenkennis).

Natuurlijk verandert dat in de loop der tijd. Mijn oudste zus heeft een burn-out gehad, maar is nu erg gelukkig en werkt in een klantenservice, mijn 2de zus heeft ook enkele zware jaren achter de rug en heeft haar vriendenkring vervreemd, maar werkt als verpleegkundige en dat doet ze erg graag. Ik ben door een aangeboren conditie moeten stoppen met mijn studies muziek, maar doe het nog graag als hobby en ben dolgelukkig als oppas voor zieke kinderen, en mijn jongste zusje is 16 en overweegt psychologie te doen.

Tot zover een situatieschets. Dit wordt een lang verhaal.... Mijn 2de zus, die ik vanaf nu Tine zal noemen, is nu 28. Ik ben 23. Toen ik 19 was en nog muziek studeerde, heb ik de liefde gevonden. Hij is ouder dan ik, maar het klikte meteen. Hij heeft me gesteund toen ik met muziek moest stoppen en mezelf weer moest vinden, en ik heb enkele diepe wonden bij hem genezen. Het vertrouwen was er snel, en de rest volgde.

Binnen het jaar woonden we samen en waren we verloofd. Sindsdien zijn we getrouwd, hebben we een schat van een zoontje gekregen, en ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje. Een droomleven. Op Tine na.

Bij elke stap die ik gezet heb, werkte ze tegen. Ik mocht niet gaan samenwonen van haar, ze heeft mijn man openlijk uitgemaakt voor pedofiel en het vuil van de straat, ze heeft hem zwart proberen maken tegen mijn ouders en familie, ze heeft me verboden hem te zien,.....

Het leek te beteren toen ze zelf een vriend kreeg, ik had hoop, dus ik vroeg haar getuige te zijn op de trouw, als vredesoffer. Ze deed het wel, maar weigerde zelfs maar aanwezig te zijn op mijn vrijgezellenfeest, en probeerde me te overschaduwen met een enorme knalroze jurk.

Toen ik vertelde zwanger te zijn, was ze de enige die dat nieuws negatief vond. Ze heeft hysterisch zitten huilen bij onze ouders dat zij de eerste had moeten zijn. Ze werd zelfs kwaad omdat ik een 'speciaal dessert' kreeg op een familiefeest omdat ik de verse chocomousse niet mocht eten. Ze zei dat ik me aanstelde voor aandacht toen ik vroege weeën kreeg, en toen ik na 24 uur bevallen van pure uitputting epidurale vroeg (een beslissing die kostbare tijd heeft gewonnen toen mijn kindje geen hartslag meer had en met een spoedkeizersnee gehaald werd) zei ze dat ze wel wist dat ik dat niet aankon, dat ik te zwak was, geen echte vrouw.

Ze was een geweldige tante, maar vrede met mij was er nog niet. Mijn werk noemde ze zinloos, saai en simpel (absoluut niet waar), ze keek merkbaar op me neer, en ze was constant onze levens aan het vergelijken.

Wederom leek het te beteren toen ze ging samenwonen met haar vriend, dus naar traditie heb ik haar gevraagd om meter te worden van ons 2de kindje. Ze was dolgelukkig en is meteen beginnen speelgoedjes zoeken en plannen maken. Het leek allemaal goed in orde, ook al maakte ze wel even een opmerking over dat zij nog jaren zou moeten wachten op een kindje. Maar nu mijn buik zichtbaarder wordt, en ik meer last krijg (bekkeninstabiliteit), gaat het weer bergaf. Ze zegt weer dat ik me aanstel, ze heeft weer bij onze ouders zitten roepen en huilen, ze ontwijkt me.

Ik ben bang dat dit gaat blijven terugkomen, en dat ze altijd wrokkig gaat blijven. Ik geloof met heel mijn hart dat ze een goede meter wordt, maar is dat houdbaar als ze tegelijkertijd mij en mijn man zo behandelt? Kan ik iets doen om de relatie tussen ons te verbeteren, kan het nog vanzelf oplossen, of accepteer ik dat dit gaat blijven? En waarom lijkt mijn geluk het hare in de weg te staan? Ik weet niet meer wat te doen.

Bedankt voor het lezen, het opschrijven heeft al wat geholpen om alles op een rijtje te zetten. Alle advies, elk inzicht is welkom

Mijn moeder heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld. Ik kreeg een vriendje en trouwde met hem. Mijn moeder bleef stoken in onze relatie. Ik heb het contact met mijn moeder beëindigd. Momenteel heb ik al 9 jaar geen contact meer met mijn moeder en ben ik bijna 11 jaar getrouwd.

Mijn partner en ik hadden allebei geen baan meer, maar hadden wel een leuke woning. Uiteindelijk konden we dat niet betalen en besloten we om bij zijn ouders te gaan wonen.

Inmiddels wonen we al 9 jaar bij mijn schoonouders. Aangezien mijn ouders gescheiden waren, ik geestelijk en lichamelijk mishandeld werd, kon ik me niet concentreren op school. Dus heb ik ervoor gekozen om een opleiding te gaan volgen, in de tijd dat ik bij me schoonouders woon. Tijdens de opleiding hebben we een kindje gekregen. Die is helemaal gewend aan zijn oma en opa, omdat we hier wonen.

Waar ik mee worstel is dat ik heel graag met mijn eigen gezin een eigen plekje wil. Mijn man wilt goed voor zijn ouders zorgen. Mijn schoonouders gaan overal mee, bijvoorbeeld vakanties, dagjes uit, weekendjes weg noem maar op. Ik ben daar zat van. Ik wil graag privacy.

Wanneer ik dit met vriendinnen bespreek, snappen ze me. Maar mijn man snapt mij niet. Ik ben overspannen en volgens hem doe ik niks in het huis. Nou hele gezeik. Ik wil niet uit elkaar, omdat ik weet wat voor impact dat op mij had/heeft. Maar op deze manier kan ik ook niet verder.

Heeft iemand advies?

Onze schoondochter houdt ons, ouders zoon, op een afstand.zelf heeft ze een sterke band met haar moeder, wat ik haar gun.
Maar lastig vind ik, dát haar familie erg aanwezig is in hun relatie.
Zijn er feestdagen, dan vraagt haar moeder al vroeg, of ze komen.
De familie van haar regelen dat en mijn man en ik passen ons aan..
Onze zoon zegt," ja wij zijn uitgenodigd..." maar als wij ze vragen, zegt hij,oh wel even kijken wat de ouders van haar willen! ... na tien jaar, ben ik dat zat!
Haar familie staat altijd voorop! En onze zoon, geeft haar haar zin!
Vorig jaar heb ik een grote operatie ondergaan, mijn schoondochter is niet op bezoek geweest en eenmaal thuis, heb ik haar en mijn zoon, weinig gezien.

Hallo, ik ben een moeder van 4 volwassen kinderen. Mijn oudste zoon woont op zichzelf. Mijn oudste dochter en man, schoondochter en jongste dochter wonen bij mij. Tot kort geleden woonden ook mijn jongste zoon nog thuis. Hij is inmiddels 21 jaar. Toen hij 16 was heb ik geprobeerd hulp voor hem in te schakelen, maar kreeg respons omdat mijn zoon niet wilde. Ik werd er verdrietig van omdat ik Duidelijk de Rooien Vlaggen zag. Temeer omdat mijn ex man en mijn oudste zoon dezelfde RedVlags vertoonde. En inmiddels door mij uit mijn huis verbannen. Mijn oudste ging weg omdat ik hem vroeg te gaan zodat de situatie niet nog heftiger zou worden...hij trok in bij zijn vader. Mijn jongste zoon was echter niet bereid een eigen plekje te vinden, hoewel hij in woorden alles zei wat ik en de rest wilde horen. Toch bleven de woede aanvallen terug komen, steeds een beetje meer dreiging......om niks. Een druppel uit de kraan kon bij wijs van spreken genoeg zijn om een tantrum te schoppen waarin de hele familie ( of en andere) bedreigd werden met de dood. Na 5 jaar ben ik en de rest van mijn gezin kapot, het liegen, de soft drugs gebruik,stelen en eeuwige slachtoffer rol....ik kan er niet meer tegen. Nu heeft 3 aangiftes liggen met mishandeling geweldpleging en poging tot moord

Mijn Partner kan nooit een oplossing bedenken of een probleem oplossen altijd moet hij zijn moeder,broer of zus betrekken een derde wiel!
ik doe alles qua huishouden en kinderen en financieel, klinkt stom maar hou van hem hoe hij eerst was ik weet niet meer wat te doen en zijn fam8ilie bemoeit en hij deelt alles met hen en zij beinvloeden mijn man. me kinderen zijn het ook zat en willen dat ik me eigen weg op gaat. praten met een therapeut heb ik ook algedaan samen en helpt niet. kunne jullie tips of advies geven? dankjewel alvast

mijn zus (52) en ik (48) maar de laatste 3 jaar heb ik het mes in de rug gehad.
mijn zus regelt een weekendje met mijn ouders en één week ervoor dat ze vertrekken vraagt mijn moeder ga jij ook mee? zij durfde het niet te vragen heel raar.feest van mijn ouder 50 jaar getrouwd het zij alles geregeld samen met de beuren en ik wist van niets.op het feest had zij een speech voorbereid.
ik wordt steeds buitenspel gezet.
Als er iets voor te werken is was ik goed een probleem broer lost het wel op.
Heb alles met veel plezier gedaan voor mijn zus en ouders.
Als ik iets zij dat ik niet fijn vond tegen mijn ouders en zus was het steeds niet waard en duwen ze het weg.
Het was steeds niet waar wat ik zeg en krijg steeds als antwoord jij beziet dat verkeerd en dat was zo niet bedoeld.
Mijn zus en ouders kunnen niet praten en zwijgen.
Wat ik het ergste vindt is dat ik steeds paf sta dat de leugens uitkomen.
dus nu zeg ik niets meer want ik zeg is steeds niet waar.
Is mijn zus een stijd aan het voeren dat nu mijn ouders bezig zijn met de verdeling.
Hoe hier mee omgaan???

Het fam drama dat mijn man veroorzaakt , is ongelofelijk zwaar . Hij is door verkeerde beslissing in zware financiële problemen gekomen . Heeft heel lang gezwegen, waardoor het als een bom in mijn gezicht geëxploiteerde. Het ergste komt dan ook nog , hij deed gister een zelfmoordpoging/ schreeuw van machteloosheid . Dit is overigens voor de 2 keer . Ik ben echt in stukken gebroken , zo ongelofelijk boos ,verdrietig , machteloos, kan het dan ook echt uitschreeuwen van paniek. Waar begin ik waar . Nooit gedacht dat deze tweede keer zou komen . De eerste keer overleefd en weg gestopt. Vol mee eenzaam en verdrietig. Astrid

Ondertussen ben ik 15 jaar samen met mijn partner en samen hebben we twee kids. We komen altijd door onze ups en downs heen en daar zijn we erg trots op.
In deze 15 jaar, lig ik niet zo goed met mijn schoonzus +12 jaar geleden, zijn er dingen gebeurd (meer omwille van mijn moeder, die achteraf narcistische trekken blijkt te hebben). In deze periode was ik zelf 19/20 jaar.

Nu 15 jaar later, heeft mijn schoonzus via via iets gehoord wat ik zou hebben gezegd en wil dit graag met mij bespreken. Gezien dit conflict niet van mij is,, maar omtrent anderen gaan, heb ik de keuze gemaakt om niet het gesprek aan te gaan. De situatie is vooral van horen zeggen, en achteraf blijkt dat wat mijn schoonzus gehoord heeft niet eens van mij afkomt..hierom heb ik aangegeven wel te willen praten over de familiare relatie, maar niet over andermans problemen.

Mijn schoonzus vind dat ik achter haar rug om praat en wil dit niet hebben, ze is bang dat ik slechte dingen over haar zal zeggen (terwijl ik amper over haar praat). Op basis van mijn keuze, heeft ze mij ' onder druk' gezet dat ik met haar moet praten of anders niet welkom ben op haar bruiloft.
Nu zijn mijn kinderen ook niet uitgenodigd dus was ik zelf al niet van plan om te gaan, maar ik voel mij onder druk gezet omdat ik moet praten..
Tegelijkertijd haalt ze een hoop oude koeien uit de sloot, waar ik ook niet over wil praten, dit zijn dingen uit het verleden, hier kan ik geen verandering meer in brengen. Hierop heb ik nogmaals aangegeven wel te willen hebben over de familiare relatie en hoe wij onze band zouden kunnen verbeteren ook voor mijn man, die erg gesteld is op haar. Ik heb aangegeven wel te willen praten over wat er nu speelt, maar niet over andermans conflicten. Ik hou het graag bij mijzelf. Hier gaat ze niet mee akkoord en wil het vooral hebben over de oude koeien en de horen zeggen scenario's.. waardoor de hele relatie is kapot gegaan. Zowel mijn man als kinderen zien haar niet meer.

Ik heb mijn man vaker gestimuleerd om contact te hebben, omdat ik vind dat er niet zoveel aan de hand is, dan het een meningsverschil is, waar wij niet uit gaan komen omdat we beide onze grenzen bewaken.
Mijn schoonzus geeft aan dat dit verder gaat dan een meningsverschil, alleen ik weet niet zo goed wat er aan de hand is. En dit wil ze ook niet zeggen. We hebben geen ruzie met schelden etc, zijn respectvol met elkaar omgegaan.

Van mij hoeft de situatie niet te escaleren, maar het voelt alsof ik nu een crimineel ben en verdachte ben geworden in iets, waar ik totaal los van sta, maar wel eerst moet terecht staan, om op een respectvolle manier behandeld te worden. Want nu ben ik geblokkeerd op de app en worden er dingen over mij rondbazuint in de familie, waarbij mijn mening is, iedereen praat over elkaar, hier kunnen we geen controle op uit oefenen, dus sta ik ook hier boven.

Ik heb problemen met mijn dochter en schoonzoon. Eigenlijk meer met mijn schoonzoon en natuurlijk steunt mijn dochter hem. Het is al zo hoog opgelopen dat ik denk dat dit nooit meer goed komt.

 

Ik heb al een keer een gesprek gehad met mijn dochter maar dat heeft niets opgeleverd want ik mag niets zeggen over mijn schoonzoon wat mij dwars zit. Dat moet ik met hem bespreken zegt zij. Dat wil ik ook wel maar hij niet. Ik krijg alleen maar verwijten en dat lost niets.

In het kort..goede relatie met dochter..geweldig eigenlijk we zijn dol op elkaar en op kleinzoontje van 7 jjaar. Schoonzoon was het tot op heden ook zeer goed mee tot aan de verjaardag van dochter
Hij heeft drukke baan en we spraken af dat ik het een en ander zou kopen voor mij dochter voor de verjaardag wat zij natuurlijk niet hoefde te weten.
Schoonzoon vond dat fijn en zo gebeurde al vond ik wel dat hij ook moeite had kunnen doen voor zijn vrouwtje maar ok. Als zij maar gelukkkig is..dat vind ik belangrijker.
Ik vertel dit via de app aan een goede vriend van de familie. Het ergste wat kon gebeuren vond plaats. We hadden het erover en ik zeg in een opwelling iets vervelends tegen die vriend en app dat dus per ongeluk naar schoonzoon.
Ik kreeg bijna een hartverzakking.
Des duivels is schoonzoon. Hij heeft mij geblokkeerd, negeert me volkomen en doet of ik lucht ben. Er valt niet over te praten.ik ga kapot aan deze toestand kleinzoontje heeft het in de gaten en dat vind ik zo vreselijk..hij houdt heel veel van omaatje...daarmoet je een kindje buiten houden. Ik ben weduwe en ga kapot aan deze situatie. Ik twijfel of ik het aan mijn dochter zal vertellen .heb alles geprobeerd.. hij moet me niet
Meer..ik ga kapot. Mijn dochter is de enige die hem er op kan aanspreken maar ben bang dat het tussen ook een ruzie wordt daardoor. Wat moet ik doen?

Ik ga het kort proberen te houden.

Ik heb nooit een goede relatie met mijn broer gehad, we zijn als water en vuur, totaal verschillend. Als kind, maar ook als volwassene heb ik nooit echt de behoefte gehad om close te zijn met hem. Hij deed nooit leuk tegen me, greep elke kans om me te pesten, was thuis altijd de egoïst en bully, ook naar mijn ouders toe.
Mijn vader is op jonge leeftijd gestorven en omdat ik destijds nog thuis woonde, heb ik mij ontfermd over mijn moeder. Als ze iets nodig had, stond ik altijd voor haar klaar, 25 jaar lang. Mijn broer heeft echter in al die jaren amper iets voor haar gedaan en het leek altijd alsof het evident was dat alles van mijn kant moest komen. Nooit heeft hij hulp geboden of het eens van me overgenomen.

Nu is mijn broer terminaal ziek en mijn moeder zit me constant te zeggen dat ik met mijn broer de banden moet aanhalen, omdat ik daar anders heel veel spijt van ga krijgen. Mijn broer geeft me echter niet de indruk dat hij daar behoefte aan heeft. En zelf heb ik daar ook totaal geen behoefte aan. Het enige waar hij momenteel maniakaal nog mee bezig is, is ervoor zorgen dat er voor mijn moeder gezorgd wordt. Of beter, hij wil van mij de garantie dat ik voor haar ga zorgen.

Ik zit momenteel dicht tegen een burn-out aan, enerzijds door een heel stresserende job, een stressvol leven dat ik al jaren leid en anderzijds de problemen met mijn familie waar geen eind lijkt aan te komen. Mijn moeder begrijpt me niet als ik probeer uit te leggen waarom ik geen contact met mijn broer wil zoeken. Ze geeft me constant een schuldgevoel en speelt op mijn gemoed. Ze wil niets verkeerds over hem horen, en legt elke verantwoordelijkheid bij mij.

Dit maakt dat ik op dit moment totaal niet meer weet wat ik moet doen. Ik zit heel erg met mijn broer en moeder in, maar zou langs de andere kant het liefst zo ver mogelijk van hen weglopen. Anderzijds ben ik ook enorm boos en verontwaardigd. Het lijkt alsof ik in dit hele verhaal alles verkeerd doe, en zelf niets te beslissen heb.

Ik zou het dus fantastisch vinden, mocht iemand me wat tips of raad kunnen geven....


Alvast bedankt.

Een half jaar geleden is mijn zoon van 15 na mijn ex heen gegaan. hij wou die avond niet naar training en heb hem gezegd dat die het gewoon kon proberen. Kreeg een grote mond en heb gezegd als je denkt dat het daar beter is , ga maar. Mijn zoon heeft zijn hele leven lang bij mij gewoond, mijn ex was niet vaak in beeld en als die dat was, vaak in negatieve dingen. Hij heeft problemen met cocaïne en heeft me heel veel dingen afgejat. Mijn zoon is in september 2022 vertrokken en komt niet meer weer. Hij heeft me overal op geblokkeerd en wil niks meer met mij te maken hebben. Mis hem ontzettend, maar weet dat mijn ex nu heeft wat die wil. Hem op adres en toeslagen en kinderbijslag innen en mij zwart maken. Mijn kind is heel beïnvloedbaar en geloofd alles wat zijn vader zegt Ben heel bang dat wanneer hij daar blijft er niks van hem terecht komt. Heeft iemand hier nog meer ervaringen mee?

Het gaat niet goed met een van onze (volwassen) kinderen, die in een depressie zit. Wij, de ouders, krijgen van alles de schuld en doen niets goed.

We wisten niet meer hoe we hiermee om moesten gaan en hebben hulp gezocht. Inmiddels hebben we verschillende situaties besproken en tips gekregen over hoe we beter kunnen communiceren. We zijn daar nu mee bezig en het werpt zijn vruchten al af!

In crisis vanwege de 'familiezorg' voor mijn hoogbejaarde moeder

Mijn naam is Bert en ik ben het middelste kind uit een boerenfamilie van 7 kinderen uit de Achterhoek. Mijn vader leeft al lang niet meer. Moeder is 89 en woont samen met mijn jongste broer in een groot huis, dat hij liet bouwen in 2000, op het voormalige boerenerf.

Ik vraag me nu al af, waar te beginnen in dit complexe verhaal?

In ieder geval: Waar ik in toenemende mate keihard tegenaanloop is de verwaarlozing van mijn moeder's directe leefomgeving, zoals de garage, de grote tuin, de keuken, haar slaapkamer. Broer doet niets in het huishouden, en ook niet in de tuin. Moeder schakelt soms een tuinbedrijf in, en verder heb ik jarenlang het onkruid verwijderd en de terrassen schoongeveegd. Ook is er een schoonmaakster, die de woonkamer enzo bijhoudt. 

Mijn moeder raakt dus gestresst van mijn broers niksdoen. Met lede ogen ziet ze op dit moment aan hoe het nieuw ingezaaide gazon van €1200 weer verpest is door de grasmaaier zonder opvangbak, die dikke pakken gras uitspuugd waaronder het gras doodgaat. Ze had er onwijs hoge bloeddruk van, en ik heb een bloeddrukmeter gekocht voor haar, dat moest van de dokter. Het gaat nu weer.

Nog erger, mijn andere broers en zus willen per se moeder niet helpen in haar huishouden. Hun argument is dat het huis van jongste broer is, en zij niet in zijn territorium aan de slag willen. Onderhand heb ik hierover met allen fikse discussies en ruzies gehad, maar niemand kunnen overtuigen. Ik voel mij hierover totaal leeg en eenzaam. Na een ruzie met mijn zus afgelopen weekend, voel ik mezelf drijven naar afstand nemen van mijn familie, omdat ik anders gek word. Vrienden zeggen dat ik mijn moeder moet verzorgen en verder schijt moet hebben aan iedereen. Ik probeer het. 

Ik zal even een beknopte opsomming maken wat ik zie gebeuren en waar niemand haar mee helpt.

mijn broer zet voortdurend allerlei grote spullen in de garage waar moeder haar rollator heeft staat, zo kan ze moeilijk bij spullen als frisdrank enzo en ze is ook al gestuikeld hier. Moeder heeft in een garage waar een slee van een auto in kan een pad van ongeveer 1 meter waar ze doorheen kan
moeder laat bijna dagelijks eten aanbranden en zet dan zwartgeblakerde kookpotten buiten, met water erin
moeder's koelkasten staan vaak met bedorven, verrot en beschimmeld eten. Zo vaak als ik kom mest ik ze uit. Onlangs had ze een voedselvergiftiging waar ze bijna aan doodging.
zoals gezegd, de tuin is niet mooi op orde, terwijl ze zo kan genieten van groen om haar heen, het gazon is weer halfdood, één boom blokkeert haar uitzicht, onkruid tiert welig (waar ik 3 dagen aan heb gewerkt onlangs, dus nu wel netjes)
moeder's slaapkamer ruikt erg naar urine, ze is echt incontinent
de afvalcontainers stinken letterlijk een uur in de wind, en zijn altijd overvol
moeder's stortbak van haar toilet was 3 jaar stuk, keihard achteraan gezeten en geruzied om het gerepareerd te krijgen
moeder's afwasmachine was stuk, en mn broer liet haar 3 weken met de hand afwassen terwijl ze nauwelijks kan staan zonder rollator. Ik heb een nieuwe besteld en hem ingebouwd. Echt netjes maar broer was zwaar geirriteerd dat ik in zn territorium was
de kamers van broer zijn een teringzoon, waar de schoonmaakster wekelijks over klaagt, en wat moeder ook weer stresst
sowieso is het telkens een drama wanneer apparatuur stuk gaat, omdat zowel moeder als broer echt vrekken zijn. Toch willen ze dat alles werkt maar worden psychisch geblokkeerd, en dan raken ze in een vicieuze circel van irritatie en vertwijfeling. Vaak hak ik dan op een gegeven moment de knoop door. Dan mopperen ze nog dagen, totdat ze vergeten zijn wat er aan de hand was. Evenwel, als iemand vraagt, goh, een nieuwe tv, dan antwoord broer dat hij het niet nodig vond, maar mam zit wel dag en nacht voor de tv te genieten van het grote beeld


Moeder kookt nog steeds dagelijks voor hem. Broer heeft echter een vriendin sinds een paar jaar. Hij slaapt bij haar in een dorpje verderop. Daarom is moeder alleen 's-nachts in dat enorme huis, nu ze heel oud is. Tja. Ze heeft wel een noodknop, maar weigert die te dragen.

In mijn familie zijn allerlei problemen. Mijn broer en ik hebben een slechte / geen band met elkaar. Ik vind dat vervelend voor mijn ouders, maar het lijkt erop dat er niet zoveel aan te doen is. We staan zo verschillend in het leven. Het hoogst haalbare lijkt te zijn dat we elkaar tolereren.

Het is al jaren geleden gebeurd. Maar door die misbruik verhalen van tegenwoordig. Komt het toch weer boven.
Ik was verliefd op mijn man. En gingen een huis bouwen naast mijn schoonouders. Mijn schoonvader zei altijd "Ik hou van jou evenveel als can mijn eigen kinderen" . Ik voelde mij geaccepteerd en genoot van de aandacht van mijn schoonvader. Maar gaande weg toen we aan het bouwen waren. Veranderde de situatie langzaamaan. Hij eiste steeds meer van mij en was contant aanwezig als ik op bouwplaats was. En hij zette mij voor het blok door te zeggen dat het zijn bouwgrond was en daarvoor in de plaats hem moest accepteren als hij aanwezig was. Mijn aanstaande man en ik werden constant door hem gecontroleerd. Onder het mom van: wij regelen voor jullie en we doen alleen maar goed voor jullie. Zo zag dat ook uit voor de mensen om.ons heen en zo was het natuurlijk ook. Alleen ging hij te ver.!!!!
Op een dag barste bij mij de bom en zei hem.dat hij niet constant op de bouw moest zijn. Ik was overspannen van de situatie aan het worden. Ik schreeuwde en was vreselijk boos op hem. Tuurlijk had ik als goed opgevoede meid daar gelijk last van. En wou ik dat ik niks gezegd had. Zodoende zei ik sorry. Hij zei toen." Geef mij een kus" . En toen duwde hij zijn tong in mijn mond. Dit was het moment dat ik besefte dat hij andere gevoelens voor mij had.
We hebben het huis afgebouwd en snel verhuisd. Daarna is de relatie met mijn schoonvader op een afstandelijke nette manier verlopen. Liefst was ik nooit meer bij hun in huis gekomen. Maar mijn man zei dat zijn mijn ouders. En ik durfde tegen hem niet de waarheid te zeggen.
Vele jaren kan zijn dood is het verhaal uitgekomen. Het ergste ervan is. Is dat ik nog steeds niet geloofd wordt. Door mijn schoonfamilie. Mijn man gelukkig wel.

Hallo allemaal

Ik heb ook een verhaal wat ik heb mee gemaakt en hoe het nu is! Mijn zoon en ik wonen in Rotterdam. Mijn zoon van 19 jaar was verliefd geworden op een meisje die in Drenthe woont. Zei bleek zwanger te zijn, ik heb geregeld dat we dichterbij haar gingen wonen. Om hun te ondersteunen in alles. Al gouw bleek dat het meisje niet helemaal 100% is! Ze was in het begin een lief onschuldig meisje, maar na mate de tijd verstreek. Bleek ze Narcissen te zijn. Alles moest volgens haar anders is het huis te klein! Dit was zelfs zo erg dat ik op het laast alles deed wat me gevraagd werdt. Omdat zij hem onderdrukte en dreigende te vertrekken! Als het niet volgens haar ging! Dit heb ik 2 jaar volgehouden. Tot dat hij ook door had, dat het zo niet langer meer kon! Hij heeft eindelijk het licht gezien. Ik heb heel veel ruzies gehad met mijn zoon over haar. En heel veel moeten slikken. Ik voelde me een sloof?! En als u zich afvraagd wat er met haar zwangerschap gebeurd? Heeft ze haar zelf twee keer een miskraam gegeven. Mijn zoon kwam huilend naar mij toe. Omdat zij had gezegd dat ze al twee keer zwanger was geworden door hem! En dat ze het zelf weg heb gehaald! Hoe ze dat heb gedaan weet ik niet? Maar ik vind het een bizar verhaal? Haar zwangerschap testen zeiden dat ze zwanger was, en haar buik groeide? Maar in iedergeval dat is dus 2 jaar terug en mijn zoon zijn bankrekening was leeg. Maar goed dit is in het verleden gebeurd!

Nu gaat het om dit verhaal.
Al gouw is mijn zoon opnieuw verliefd geworden. Nu dus hij is 22 jaar. Ze heeft ook haar rugzak. Ze zat op een groep in Groningen.
(mijn zoon heeft jaren bij jeugdzorg vast gezeten onterecht) en wist waar zij door heen ging!

Dus op 15 maart 2022 leert hij een ander meisje kennen van ongeveer dezelfde leeftijd.
Hij vroeg mij haar op te halen in Groningen, om haar mee te nemen naar Rotterdam. Nu wonen ze allebij bij mij in huis in Rotterdam. In het begin ging alles goed, nu loop ik weer op mijn tenen? Mijn eigen huisregels die ik al jaren hebt, kunnen opeens niet meer. Ik ben gewend lekker te koken, ze lust niets? Als ik eten ga maken moet ik volgens hun vragen wat we gaan eten? Ik doe alles in het huishouden. De poes was zwanger. Ik heb gezegd dat ze maar één kitten mocht hebben. Mijn regels mijn huis dacht ik? Kitten’s waren geboren en ze hebben gelijk namen gekregen bij hun geboorte. Nu zit ik dus op een flatje 4 hoog, met 4 Kitten’s en twee volwassenen katten??? Dit is dus met alles, ik moet opeens rekening met hun houden twee jong volwassenen die in mijn huis leven. Hebben opeens de zeggenschap gekregen. Want wat ik nu alleen maar hoor is mam straks loopt ze weg omdat ze het gevoel heb weer op de groep te leven. He hoe dan? Ik snap er niets mee van!?
Ben je behulpzaam bied ik mijn wooning en onderdag en eten aan. (Waar niet eens voor betaald wordt, omdat ze onder curatele staat)
Nu eindelijk kreeg ze elke week €50; die opgaan aan sigaretten en energie drankjes binnen één dag? Laats met kerst gingen we naar Groningen naar haar familie opbezoeken, die mij heel dankbaar zijn dat ik dit voor haar doet! Haar vader zei ik heb €500; voor haar. Maar ik vind dat jij €250; hoort te krijgen voor alles wat je doet voor mijn dochter. Zij gaf de helf van haar geld aan mij, waar haar familie bij was. Onderweg terug naar Rotterdam rijden. Vond ze dat het haar geld was. En wilde het terug hebben. Ze heeft er zo'n ruzie over gemaakt terwijl ik aan het rijden was. Hadden de twee maar besloten het geld terug te pakken. Want er moest een potje komen voor noodgevallen vonden ze. Ze hebben een castratie betaald voor één kitten mannetje. En de rest van het geld was al op gegaan aan kleding? Wat potje? Nu is de moeder weer kols en gilt ze het hele huis bij elkaar, echt zielige voor haar. Als ik er iets van zegt, krijg ik antwoord van mijn zoon. Het is haar geld ze mag er mee doen was ze wil! Tegen zulke dingen loop ik nou op? Dit is vermoeiend en leverd weer veel ruzies op tussen mij en mijn zoon. En als ik haar vergelijk met zijn ex. Moet ik het verleden niet meenemen naar de toekomst? Dat doe ik niet dat doet zij zelf. Alleen zei speelt het spelletje op een andere manier. Ik heb het gevoel dat er weer over mij heen wordt gelopen. Wat moet ik hiermee, heb ook al Gedreigd met als ze het niet bevalt vertrek ze maar. Dan chanteert mijn zoon mij met dan is het jou schuld dat de liefde van mij leven weg loopt. Ik ben hier zo verdrietig om soms weet ik het niet meer? Ik voel me weer die SLOOF!!!

Ik woon samen met mijn man en onze dochter van 5.
Ik ervaar de laatste tijd een ongelukkig gevoel door mijn relatie. Mijn man vraagt nooit hoe het met me is, eigenlijk denk ik nu dat hij eigenlijk niet om mij geeft of zich voor mij interesseert.
Ook hebben we al sinds de geboorte van onze dochter geen intieme relatie meer, iets wat ik enorm mis. Dit onderwerp is nauwelijks bespreekbaar.
Ik wil niet bij hem weg, maar eigenlijk zijn we mijn grens van wat ik accepteer hoe iemand met mij omgaat al lang gepasseerd.
Fijn dat ik dit even mocht delen.

Ik ben sinds kort een gescheiden alleenstaande mama. Ik heb er nogal een turbulente relatie opzitten, maar al bij al ben ik de laatste jaren toch veel gelukkiger geweest Dan toen ik thuis woonde met mijn ouders en mijn jongere broer.
Ik heb altijd een zeer moeizame relatie gehad met mijn broer en ook met mijn mama.
Mijn papa was/ is vaak afwezig door zijn werk en nu door zijn gezondheid.
Moest ik sterven zou ik niet willen dat zij zouden vertellen hoe ik was toen ik leefde.
Want ik heb echt het gevoel dat zij niet weten wie ik echt ben.
Zij zien mij alleen hoe ik op mijn allerzwakste/ slechtste ben.
Ze zijn ook super streng voor mij. Zien al mijn fouten.
Maar herkennen zelf geen enkele fout.
Ze zeggen nooit sorry, zetten nooit de eerste stap als er een ruzie is.
En ze jagen mij altyd op stang, net of ze willen het slechtste in mij naar boven halen.
Ik probeer altyd sterk en blij en positief te zijn en dan gaat het goed. Maar als ik eens een mindere dag heb, dan is de mood gezet.
Dan zijn ze over defensief, en ik heb het geduld niet op ermee op te gaan en dan evolueert het al snel naar giftige woorden , beschuldigingen of ruzie.
Ik vind dit echt heel vervelend want op zich zijn ze echt een hele lieve familie waar je op kunt rekenen .
Maar ik heb het gevoel dat niemand in het gezin echt met gevoelens om kan.
Normaal is dat niet mijn probleem, maar ik bekoop het altyd.
Ik wil gewoon dat zij mij zien hoe iedereen mij ziet.
Joviaal, enthousiast, ambitieus, adrem en vrolijk, maar ook heel gevoelig met enorm veel empathie.
Zijn zien mij als iemand ‘moeilijk’

Ik heb het(verschiet niet) na 12 j goedgemaakt mijn mijn moeder. Dit om mijn pa een plezier te doen. Het moest via mijn pa gaan. Ik vroeg me al af zo na 12 j hoe kan dit. Ik was zo gerust zonder haar. Ze us nu 72 en sukkelt met haar gezondheid. Ze zal nu veel nagedacht hebben. Natuurlijk veel te laat. Mijn pa zei maak het goed. Ik heb eerst geweigerd maar na half jaar vroeg hij het terug. Het kwam van haar kant dat ze het wou maar te laf om zelf initiatief te nemen. Ik zie mijn pa ontzettend graag daarom nam ik contact met haar op. Maar mijn gevoel klopte. Een vriendin zei het ook nog dat als het niet lukt alles weer oprakelen en het nog slechter wordt. Inderdaad na 4 keer te zien is de actrice weer daar. Toneel spelen kan ze als de beste. Ze heeft haar beroep gemist. Liegen en manipuleren kan ze als de beste. Pa weet dat en heeft er zich bij neergelegd. Ik kan me er niet bij neerleggen. Ik wil en kan het niet. Mijn pa is dat van haar gewoon en zegt steeds ja ik weet het. Ik kan elke dag ruzie maken. Ik laat die doen. Ik ken ze wel maar wat kan ik doen. Ok. Om lang verhaal kort te maken. Ik wil mijn pa niet verliezen maar ik haat haar echt moet ik ook toneel spelen tegen haar om mijn pa te zien,? Op het gebied om mijn pa te zien levert dat iets op maar ik kan en wil het niet. Mijn pa snapt dat niet maar ik heb gezegd dat ik haar gedrag niet moet tolereren. Ik ben ook een vod geweest en naar haar pijpen gedanst maar ik hoef dit toch niet meer te pikken? Wat kan ik doen. Waarom is mijn pa niet harder. Ziet hij echt niet dat dat voor mij niet kan. Het is niet omdat hij buigt dat ik dat ook moet doen.

Fijn dat je hier je verhaal kwijt kunt.
Heb grote ruzie met mijn ouders om niks.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden.
In 2015 heb ik een hersentumor gehad daar ben ik gelukkig goed van hersteld en heb er verder niks aan over gehouden. Behalve dat ik geen reuk meer heb. Maar ach…
Goed mijn toenmalige partner zetten mij 3 weken voor de operatie buiten deur echt heel naar allemaal. Na ongeveer een half jaar van ellende kreeg ik eindelijk een eigen huisje weliswaar op een camping maar goed. Kreeg weer contact met een oude collega waar ik vroeger gevoelens voor had. Het klikte meteen lang verhaal kort weer helemaal gelukkig samenwonen samen een hond enz. Mijn ouder s helemaal blij kende hem ook nog van vroeger
Vonden het een leuk vent. Inmiddels bijna 6 jaar verder. Hoor ik ineens verhalen dat mijn ouders vooral mijn moeder mijn vriend dus niet hartelijk vind en dat ze zich nooit welkom voelde bij hem. Na een verjaardag van mijn zusje escaleerde het omdat ze vonden dat mijn vriend ze niet gegroet had een ook niks tegen ze had gezegd bij het afscheid nemen. Het was nogal druk op de verjaardag. Mijn ouders hadden net een hele discussie gehad over hun auto waar ze onkosten aan hadden gehad daar is het mee begonnen. Dus op mijn verzoek mocht mijn vriend maar even bij mijn ouders wegblijven wilde geen discussie op een verjaardag.
Maar goed ik belde dus na een week mijn ouders en toen kreeg ik te horen dat mijn vriend er niet meer in kwam bij mijn ouders om wat er dus gebeurt was op die verjaardag en ook omdat hij dus niet hartelijk genoeg zou zijn. Echt het ging nergens over en mijn moeder zou mijn vriend wel eens even gaan bellen om te vragen of hij een hekel aan hub had. Ze belde idd maar ik nam de telefoon op en vroeg waar ze in hemels naam bezig was want hij had geen hekel aan hun. En toen werd de telefoon erop gegooid met de mededeling dat ik het maar moest uitzoeken. Mijn vriend heeft toen via een bericht gericht aan mijn vader gevraagd om een gesprek om het een en ander uit te leggen want dit zat hem toch ook niet lekker. We kregen een bericht terug dat ze een gesprek zinloos vonden maar mij wel zullen missen en het ga jullie goed Toen kwam kerst mij zusje en broer waren uitgenodigd wij niet beide hebben er wat van gezegd dat ze allebei achter mij stonden en hun mijn vriend wel mochten en dat mij moest bellen want het duurde al te lang zo. Nou dat heeft ze gedaan gebeld pff kreeg de volle laag ze walgde van mijn vriend moest kotsen als ze alleen maar aan hem dacht ik was een leugenaar en een hypocriet want ik had achter haar rug om mijn zus en broer ingeschakeld wat dus totaal niet waar is. Hun vinden haar reactie ook overdreven. En zo onterecht. Ze beschuldigde mijn vriend er ook van dat hij mij zou mishandelen omdat zo het leek of dat ik bang was. Echt nou toen werd ik woest. Hoe ze durft zoiets te zeggen. En mijn zus had ook een hekel aan mijn vriend en iedereen vond dat mijn moeder goed gehandeld had o ja en ik was gemeen en mijn zusje een trut omdat ze mij had ingelicht betreft mijn moeder uiteindelijk eindigde ze dat ze wel lief vond dat ik haar had terug gebeld want ik had haar telefoontje gemist. Ik heb haar gezegd dat ik niet meer met haar praat op deze manier. Echt zo vreemd en verdrietig dit. Ik heb besloten om afstand te nemen om mezelf te beschermen mijn vriend is heel boos en voelt zich echt aangevallen. Heb trouwens maar niks gezegd tegen hem over die mishandeling beschuldigingen. Weet het ven niet meer nu. Mijn ouders zijn ook nog eens aan het sukkelen met hun gezondheid zo jammer dit

Ik heb een zoon van 14 een zoon van 9 en een dochter van 8 jaar oud. Mijn oudste zoon vertoont altijd gemeen/vals gedrag naar zijn broer en zus toe. Vaak stiekem en dan moet zijn zus of broer ineens weer huilen. Dan heeft hij ze pijn gedaan en zegt hij dat hij het niks was.Hij denkt dat hij de baas is en vertoont narcistisch gedrag. Als mijn man er is doet hij dit niet maar bij mij is het een ramp en kan het niet gezellig zijn in huis. Ik heb geen zin in een constante strijd maar het is alles behalve gezellig. Zijn er nog mensen die dit ervaren en wat werkt er bij jullie om dit gedrag tegen te gaan?

Mijn broer liegt en bedriegd als sinds het middelbaar, maar weet een deel van de familie steeds weer aan de haak te slaan met mooie praatjes en beloftes die hij maar een week of twee houdt. Wanneer hij opnieuw vertrouwen heeft, maakt hij alles opnieuw kapot. Duizenden euro's staat hij bij mijn grootmoeder in de schulden die hij nog steeds niet afbetaald en maar geld blijft vragen. Hij is een tijdje ergens anders moeten gaan wonen omdat het thuis gewoon niet meer ging. Nu jaren later, woon ik alleen en is mijn broer opnieuw bij ons moeder ingetrokken. We dachten dat het deze keer anders ging zijn, hij heeft werk, zijn rijbewijs en gaat niet meer zo nauw om met e mensen van vroeger. Toch keerde alles snel hij betaalde zijn deel van de huurwaarborg en huur niet, betaalde mijn grootmoeder niet terug en was al snel van wanneer hij kon, met de auto van mama weg. De deal was dat hij deze doorheen de week mocht gebruiken voor zijn werk, maar natuurlijk begon dat ook savonds. Soms komt hij maar pas om 5u thuis... volgens ons heeft hij een verslaving. Hij verdiend meer dan ons beiden en slaagt er nog niet in schulden af te betalen en op tijd zijn deel van de gemeenschappelijke kosten te betalen. Ik mag me niet moeien in de situatie omdat het dan alleen maar erger zal worden vreest mama. Zelf heeft ze het ook niet gemakkelijk en nu woont haar zoon die alleen maar profiteerd opnieuw bij haar. Jammer genoeg hebben ze een contract van 3 jaar getekend en verliest ze al haar geld mocht ze hem nu het huis uitzetten. Hij heeft haar compleet vastgezet. De problemen blijven zich opstapelen! Hij heeft altijd psychologische hulp geweigerd en is nu volwassen, dus kunnen we hem niet dwingen hulp te zoeken.
Ik wou dat ik haar kon helpen, maar ik voel me zo machteloos en kwaad. Iemand die in hetzelfde schuitje zit?

Hallo,
Mijn naam is Marie.
Ik ben opgevoed door mijn moeder en vader.
Mijn vader was op en top zakenman en 8 mnd geleden overleden na 6 weken i.c.
Mijn moeder had nooit een eigen mening en praat met iedereen mee.
Mijn broer, gescheiden, 2 dochters waar geen contact mee is.
Hun moeder ook niet.
Beide dochters van 21 en 22 jaar wonen naast mijn moeder.
Beide ouders hebben gekozen voor nieuwe partner.
Mijn broer is inmiddels getrouwd en nu 5 jaar bij zijn vrouw.
Zijn vrouw wilde verhuizen en nu hebben ze huis gekocht tegenover mijn moeder.
Dochters vinden het verschrikkelijk.
Mijn man en ik zijn 18 jaar bij elkaar en hebben samen 1 dochter van 15 jaar.
1x per maand hebben we nog logeeropvang voor 3 kinderen van 10, 11 en 12 jaar uit 1 gezinshuis.
Mijn vader had samen een metaalbedrijf voor 20%.
Onroerend goed, hallen wat verhuurd is.
Mijn broer werkte daar als monteur en mijn man als kraanmachinist.
Nu zijn mijn broer en ik erfgenaam en gemachtigd samen met mijn moeder van 81 jaar.
Mijn broer zijn jongste dochter heeft ook 9 mnd bij ons gewoond maar heb ik eruit gezet ivm drugs.
Toen is ze bij haar zus naast mijn ouders gaan wonen.
Ik voel me heel erg verantwoordelijk voor beide dochters van mijn broer.
Mijn broer en moeder heb ik totaal geen steun aan.
Ik regel veel want als ik het aan mijn broer over laat geeft hij de opdracht aan zijn vrouw.
Als ik bv bel dan zet hij hem altijd op de luidspreker.
Want dan vergeet hij niks zegt hij.
Ik schrijf zelf alles op een blocnote.
Het liefst verbreek ik het contact maar dat kan niet ivm zakelijk gedeelte.
Nu ben ik steeds 2 dagen van slag als ik contact met mijn moeder en broer heb.
Soms wou ik dat ik er niet meer was en bij mijn vader zijn.
Ik begrijp hoe mijn vader zich altijd voelde wb mijn moeder en broer.
Ik ben ten einde raad en weet niet meer hoe ik verder moet en er mee om moet gaan?
Waarom ben ik zo, voel me verantwoordelijk, van slag, ben ik jaloers. Ik begrijp niks van mezelf.

Mvg,
Marie

Hallo..

Bijna 6 jaar geleden heb ik mijn huidige vriendin leren kennen. Het klikte ongelooflijk goed vanaf dag 1, en op dit moment hebben wij een kerngezonde en vrolijke dochter van 4 jaar oud.

De relatie met mijn schoonouders is TOT corona goed geweest. Niet perfect, er waren wat zaken waar ik m'n vraagtekens bij zette, maar goed genoeg om de vraagtekens geen gewicht te geven. Toen corona... Wij hebben al heel snel heel veel tegenstrijdigheden gezien in heel het corona verhaal, waardoor wij sceptisch en terughoudend waren over testen, prikken en de 'maatregeltjes' aangaande corona.

Mijn schoonouders zijn vanaf het eerste moment dat 'corona' zich aandiende als ware bekeerden in het corona geloof gestapt en accepteerden totaal niet dat wij nogal wat vraagtekens en twijfels hadden over het hele verhaal. Dat ging zelfs zo ver bij ze dat ze hun toen 42 jaar oude dochter wel even op apèl riepen als de gang van zaken ze niet aanstonden. De opmerkingen, de uitspraken en zelfs de scheldwoorden over ons waren niet van de lucht, diverse namen hebben we gekregen omdat wij terughoudend waren met de coronaprikken.

Op een bepaald moment hebben wij van diverse partijen te horen gekregen dat er een oversterfte aan het ontstaan was, bijna geheel onder de geprikten. Dus wij waren voorzichtig met onze toen 2 jaar oude dochter, het grootste goed wilden we niet blootstellen aan onnodige risico's. We hebben dus uiteindelijk besloten om haar niet bloot te laten stellen aan pas geprikten. Mijn schoonouders waren als de dood voor dit 'virus' en legden ons allerlei regels en voorwaarden en beperkingen op, maar zodra wij voorzichtig wilden zijn was de wereld te klein en werden we uitgescholden en uitgelachen.

Lang verhaal kort:

De hele situatie is dermate ver geëscaleerd dat mijn schoonouders onze dochter niet meer zien vanwege een hoop absurd gedrag van ze, en het feit dat ze iedere 3 maanden weer om zo'n spuit met gif gaan, waardoor wij dus weer even voorzichtig willen zijn en we haar niet in direct contact brengen met ze.

Nu wil het verhaal dat mijn partner een schuldcomplex aangepraat krijgt door m'n schoonouders en dat de enige ruzies die we hebben, altijd om haar ouders gaan. Ze zijn zelfs zover gegaan dat ze onze dochter actief hebben betrokken in hun zieke psychische spelletjes van ze. Ze hebben mijn vriendin onder druk gezet om toch hun zin maar te krijgen door te dreigen met het niet opnemen van contact met onze nu 4 jaar oude dochter als ze niet hun zin kregen om langs te komen. Ze waren net geprikt, en dus wilden we even wat ruimte in geval van 'shedden', een groot vraagteken waar we niet precies van wisten wat we ermee aan moesten. Ze hebben inderdaad geen enkel contact opgenomen met/voor onze dochter toen ze jarig was.

Dat is mij compleet in m'n verkeerde keelgat geschoten en ik heb nu gezegd dat ze onze kleine helemaal niet meer zien totdat ze hun excuus aanbieden aan vooral mij. Mijn vriendin is nogal makkelijk te beïnvloeden door ze dus voelt zich al snel schuldig als ze haar ouders aanspreekt op achterlijk gedrag. Dat gebeurd nogal vaak overigens omdat ze nogal vaak gedrag vertonen wat de schaamte voorbij is. Er zit geen enkele grens aan wat ze zullen doen om hun zin te krijgen en ze weten precies op welke knoppen ze moeten drukken om mijn vriendin op een bepaalde manier emotioneel te chanteren zodat ze uiteindelijk toch weer krijgen wat ze willen.

De relatie tussen mijn vriendin en haar ouders is ongezond te noemen, met vooral ook psychische chantage en zelfs geestelijke mishandeling. Haar ouders weten hoe ze mijn vriendin moeten bespelen totdat ze zich zo schuldig voelt dat ze alles voor elkaar krijgen zonder zelf ooit verantwoording af te leggen. Ik zie dit met lede ogen aan en probeer op gezette tijden te voorkomen dat ze zo totaal over zich laat lopen dat elke grens die ze voor zichzelf zou hebben gesteld, totaal overlopen wordt door haar ouders.

Met dit alles gezegd hebbende is de situatie zo dat de enige ruzies altijd gaan over haar ouders en de idioterie de ze uitgehaald hebben. Ik had het zo graag anders gezien, maar die mensen zijn zo dermate egocentrisch ingesteld dat er geen land mee te bezeilen is... Dit alles wel ten koste van de sfeer en mijn relatie, en mijn vriendin wil nog steeds niet inzien dat haar ouders een paar mensen zijn die er alles voor doen om hun zin te krijgen en geen enkele rekening houden met hoe zij (wij) zich eronder zal voelen en zelfs achterlijke zieke spelletjes zullen spelen over de rug van onze dochter, maar ze zegt al heel snel dat het vergeven en vergeten is, en dat ze er bepaalde redenen voor hadden.

Ik kan dit niet meer, ik weet ook niet hoe ik hiermee om moet blijven gaan. Ik hou van mijn vriendin en we kunnen een heel leuk gezin hebben, maar als haar ouders nog langer de zooi verzieken hier dan weet ik niet hoe ik mijn relatie nog in stand kan houden...

Het is een lastig verhaal, en ik heb te weinig ruimte om hier alle details te bespreken, dus voordat je een oordeel velt, vraag eerst, oordeel zodra ik iets uit de doeken heb gedaan, er zit zoveel meer achter dan wat je nu ziet...

Ik weet niet meer hoe ik dit veel langer vol kan houden zo want het beheerst bijna alle aspecten van onze relatie en ons leven, en daar heb ik gewoon helemaal geen zin meer in want het is neit vol te houden.

Ik lees veel verhalen over vervelende acties van familieleden, maar in mijn geval gaat het om het uitblijven van acties: mijn broer toont sinds enkele jaren vrijwel geen interesse meer in mij. We hebben altijd een prima tot goede band gehad en ik vind het heel moeilijk om te accepteren dat die er niet meer is. We zien elkaar wel bij familie gelegenheden en er is niets voorgevallen, maar daarbuiten merk ik dat hij geen behoefte heeft aan meer contact. Op berichtjes reageert hij nauwelijks, laat staan op voorstellen om af te spreken. Hij heeft een relatie en zijn vrouw is vriendelijk, ik heb het idee dat het echt vanuit hemzelf (niet) komt. Soms kan ik het wel loslaten, maar als hij dan weer als enige niet reageert op een uitnodiging voor de verjaardag van mijn man zit ik me toch weer helemaal op te vreten.
Heeft iemand adviezen voor me hoe ik hier beter mee om kan gaan? Of hoe ik dit kan veranderen.. ik heb er al eens geprobeerd over te praten met hem maar ik kreeg een ontwijkende reactie, helaas hebben wij van huis uit niet echt meegekregen om over gevoelens en ‘moeilijke’ onderwerpen te praten…
Alvast bedankt!

Zodra er met mijn schoonfamilie gebeld wordt, slaat de sfeer in huis om. Ik mag niet met hun praten en mag hun niet zien van mijn man. Als ze naar mij vragen, terwijl ik 9 van de 10 keer langs mijn man zit, zegt hij gewoon ‘goed’ en klaar. Soms mag ik ‘hallo’ zeggen en wordt de telefoon weer uit mijn handen gegrist. Of krijg ik opeens van mijn man het tegenover gestelde te horen: ‘Je bent een familie hater want je wilt niet met mijn familie praten’ en word ik voor mongool en hier uitgescholden. Maar het ware verhaal is dat ik niet mag praten met hun.

Iedere keer als mijn schoonfamilie op bezoek is gekomen, werd ik zowel fysiek als mentaal door mijn man mishandeld en vernederd waar iedereen bij stond. Ze wilden naar de winkel, en stonden al buiten het huis. Ik gaf aan: ‘Ik haal de autosleutel wel even, ben zo terug’. Mijn man had blijkbaar iets gezegd, maar riep naam hem dat ik dat niet goed kon horen en ik de autosleutel zal pakken. Ik had dus niet gehoord dat dit niet nodig was, maar was al in de auto gestapt. Was vergeten dat ik de autosleutel al in mijn jaszak had. Hij trok het portier van de auto open, en sloeg met zijn volle vuist in mijn gezicht. Vervolgens trok hij mij aan mijn arm naar binnen toe. Ik viel over het stoepje voor de voordeur, maar hij maakte ervan dat ik expres flauwviel. Hij trok mij verder aan mijn been naar binnen en heeft mij in mijn buik geschopt. Vervolgens kreeg ik nogmaals een vuist in mijn gezicht. Mijn schoonfamilie heeft tegen hem gezegd dat hij dit niet moest doen en hielpen mij mijn gezicht te koelen met iets kouds. Ik zag eruit alsof ik gebokst had: Een dikke en scheefstaande lip met een opgezwollen neus en een opgezwollen oog. ‘s Avonds had ik een hevige vaginale bloeding. Tot op de dag van vandaag heb ik last van mijn oog, oor en trek ik met mijn mond. Blijkbaar heb ik dit eraan over gehouden.

Puur en zodra de schoonfamilie in beeld is, spelen zich zo’n taferelen af. Ook als we bij hun op bezoek zijn dan beukt hij mij gewoon in elkaar als ik iets doe of zeg wat hem niet aanstaat. Ik durf niet meer met mijn schoonfamilie te praten.

Paar jaar geleden kon ik nog heel goed met me familie. Maar helaas is dit nu anders. Mijn zus ging in 1 van haar relatie vreemd. En gebruikte mij als tussen persoon. Zo zei ze tegen haar vriend dat ze bij mij was, maar was ze bij haar nieuwe affaire. Ik was jong en niet zo bewust. Want ja je hebt toch alles over voor je zus. Ik heb het lang volgehouden om haar geheim de mijne werd. Tot dat haar vriend maar bleef bellen en afvragen hoe het wel zit. Op een gegeven moment zat ik in de knoop met haar geheim, uiteindelijk heb ik haar vriend verteld. Dat was niet heel netjes van mij en heb me zus proberen uitleggen dat ik het niet meer trok en ze nogal wat van me vroeg. Ook bood ik mijn excusesan.

Volgens haar had ik haar kinderen in gevaar gebracht. Nu denk ik daar anders over want zij nam de keuze om vreemd te gegaan en besloot mij hierin mee te slepen. In de goede tijd zag ik de kinderen elke week.

Dit heeft een familie breuk gegeven. Ik heb 2 jaar me zus en haar kinderen niet gesproken. Daarin trok ze het ook niet als ik bij de familie was en ben ik voor mij gevoel 2 jaar buitengesloten door me eigen familie. Ik had altijd aangegeven dat ik er boven kon staan en normaal met haar om kon gaan. Me zus kon dit helaas niet en aangezien me zus kinderen heeft en ik niet kwam mijn familie daar geregeld. Ik heb dit moeten accepteren en loslaten.

Maar nu mag ik wel gewoon bij de familie zijn want er zit tijd over. Ik vind het heel moeilijk om los te kunnen laten het gevoel wat ze mij heeft aan gedaan. Waardoor ik terughoudend word en niet mezelf ben als ze ook bij de familie is. Haar kinderen hebben een andere houding want ja die weten ook niet wat ze ermee aan moeten. Ik had een hechte band met me neefje en nichtje en doet me pijn dat het nu zo geforceerd is. Is heel gek dat ik dit me zus kwalijk neem? En dat ik haar eigenlijk niet kan verdragen ? Zijn er mensen die dit herkennen en eventueel tips hier voor hebben om mee om te gaan ?

Misschien herkend iemand dit en kan hij of zij mij een advies geven
Heb anderhalf jaar terug het contact verbroken met mijn narcistische schoonmoeder en schoonfamilie
Na die tijd hebben we hard getimmerd aan een nieuw leven .mijn man is verder gegaan en heeft een zelfvertrouwen opgebouwd en vind het prima zo
Zelf heb ik ook niet stil gezeten .heb weer vrienden opgebouwd en ga soms erop uit uit eten filmpje .ben lid geworden van de oudervereniging op school om weer onder de mensen te komen
Maar ze blijft mij lastig vallen .staat ineens aan de deur tot schrik van de kindjes .gelukkig gooide de jongste de deur meteen dicht .de ander stond van schrik stijf .heb de rolluik laten zakken en gewacht tot ze weg was
Mijn man heeft haar boos laten weten ons met rust te laten anders gaat hij een contact verbod aan vragen dit deed haar niets .vervolgens laat ze iemand van de familie contact zoeken met een verhaal dat ze de ziekte van Parkinson heeft en ons mist .we hebben helemaal geen contact met deze vrouw zij laat ons nu met rust en heeft mijn schoonmoeder gezegt het te laten rusten en zich er bij neer te leggen
Heb alle contacten verbroken alles gedaan zodat ik verder kan met ons leven maar ze blijft stalken ze houd me op straat staande
Ik negeer haar en fiets door .
Nu heb ik elke dag spanningen en durf niet meer ergens heen te gaan met de kindjes
Heeft iemand nog een advies voor mij
We overwegen om te gaan verhuizen ver weg van haar maar de kinderen hebben het hier zo naar hun zin
En willen niet weg
Ik hoop dat het ooit eens stopt en dat ik vrij mag zijn

De relatie tusen ons, twee zussen en mijn persoontje is nooit geweldig geweest. Ik hoorde er niet bij, zij waren twee handen op een buik. Als kind ging ik mijn eigen weg en wist niet beter of het hoorde zo. Toen wij zelf alledrie een gezin stichten leek het iets beter te gaan tussen ons. Maar dat heeft helaas niet lang geduurd. Naarmate de tijd verstreek voelde ik mij weer buitengesloten.
En nu na al die jaren is mij iets gaan dagen. Zij is denk ik altijd jaloers geweest op mij. En ik heb dat nooit in de gaten gehad. Zij werd door mijn moeder altijd gezien als de wijste en de rustigste van het stel. En ik aanvaarde dat als vanzelfsprekend.
Een jaar of tien geleden heb ik een boek geschreven. De voorwaarde om het te kunnen uitgeven was minstens 50 bestellingen. Dus ik ging ermee leuren bij familie en vrienden. Ik heb het voor elkaar gekregen, dankzij mijn vrienden, maar niet door de familie. Nog mijn zussen, nog hun inmiddels volwassen kinderen vonden het nodig om mij te helpen. Zij reageerden gewoon niet. Ik begreep er niets van. Hield er een akelig gevoel aan over van, ik ben ze nog geen 15 euro waard. Want zoveel koste het boekje.
Ik ben nu 72 jaar oud. Het contact is weg.

Ik ben heel erg boos op mijn schoonmoeder. Mijn man is als kind mishandeld door zijn stiefvader en zij deed helemaal niets om hem te beschermen. Ze is leerkracht en overschreeuwt zichzelf hiermee als pedagogisch super wonder. Ze kleinert mij als moeder en als partner van haar zoon. Ik heb een gehandicapt zoontje daar geeft ze mij met allerlei steken onder water de schuld van en ze doet ook helemaal niets om ons te steunen. Wel hoor ik vaker terug van andere dat zij overal vertelt wat ze allemaal voor ons doet en ons zo ontzettend steunt. Dit is niet waar!! Ik vind dat zo pijnlijk. Wat moet ik zeggen tegen mensen dan? Dat dat niet waar is? Ik ben bang om niet geloofd te worden. Ook heb ik gemerkt dat ze roddels over mij verspreid heeft. Ik durf sommige mensen nier eens onder ogen te komen omdat ik bang ben voor wat ze van mij denken. Er ontstaat steeds meer ruzie tussen haar kinderen. Ik ben bang dat ze daar een rol in speelt. Als mijn man iets doet wat ze afkeurt zegt ze dat hij de genen van zn vader heeft. Daarna gaat ze vertellen hoe zijn vader haar mishandeld heeft en hoe gestoord deze man was. Ik vind dit heel erg pijnlijk voor mijn man. Ik wordt er ook heel boos en verdrietig van. Ik denk heel vaak aan dingen die ze gedaan of gezegt heeft en moet dan vaak huilen of ik ben super boos. Ze zegt vaak hatelijke dingen tegen me als er niemand bij is. Ze zei een keer dat ik het ergste ben wat haar zoon kon overkomen vanwege mijn oudste zoon die niet van hem is en asperger heeft. Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn man heeft al genoeg verdriet en moet dan ook nog zien dat ik zo heftig reageer. Ik blijf beleefd tegen haar. Maar ik heb het er veel te vaak over met mijn man. Dagelijks als er weer iets voor valt wat eigenlijk altijd zo is als we haar en haar partner weer gezien hebben. Ik wordt er zelfs lichamelijk ziek van. Ik krijg pijn in mijn buik en ben doodmoe daarna. En ik ben er constant mee bezig. Kan iemand mij tips en advies geven hoe ik hier beter mee om kan gaan?

Er was eens een man die 5 kinderen had. Ieder kind had zijn of haar kwaliteiten die de man niet kon inzien. Hij verliet zijn eerste vrouw voor een tweede, en ruilde zijn kinderen in voor geld en aanzien. En besloot omdat het leven niet verder mocht mislukken dat hij liever geen vader meer wou zijn. Als jullie nou een advies hadden voor deze man, wat zou je hem zeggen?
Kanttekening hierbij is, als je de man laat kiezen voor zijn kinderen, raakt hij hij zijn tweede vrouw, geld en aanzien weer kwijt.

Onze dochter was na 2 jaar ziekenhuis lopen eindelijk zwanger wat een feest en geluk toen zij 5 maandag zwanger was kwam onze schoonzoon even langs om te vertellen dat die het niet meer zag zitten met haar er was geen chemie meer tussen hun hij wilde een maandje alleen wonen kijken of hem dat aanstond ik ging daar tegen in en zij dat ik bang was voor het kindje als die dat thuis ging vertellen er waren al miskramen geweest hij zij dat hij ook iemand was en ook aan zich zelf moest denken nu inmiddels is het kindje geboren en zijn ze nog steeds samen maar met mij en mijn man praat hij niet meer wij begrijpen hem niet zegt die als ik lang gaat bij hun thuis negeert hij mij dat doet zo een pijn heb geen idee hoe wij dit op kunnen lossen als ik er met mijn dochter over praat zegt ze hij draait wel bij wie heeft zo iets ook meegemaakt

Ik ben de oudste van 4 kinderen. In het verleden ben ik steeds de familie uit gegooit omdat mijn jongste zusje niets anders dan leugens over mij bedacht. Ze heeft borderline en alle symptomen van narcisme. Mijn ouders geloven haar keer op keer en elke keer lag ik weer een half jaar uit de familie. Nooit werdt iets uitgepraat, maar gewoon een bos bloemen en dan was alles weer "goed". Praten hebben onze ouders ons nooit geleerd want zij zwegen liever. Ik lag tot 2 jaar terug ruim 7 jaar uit de familie. In die 7 jaar heb ik fouten gemaakt, maar ik heb er ook goed van geleerd en ik heb hard gevochten om overal uit te komen en blijven, en om sterk te worden. Mijn jongste zusje was ineens weg, ze reisde het hele land door, maakte mijn vader uit voor pedofiel, zei dat ik haar gedrogeerd zou hebben, haar ex zu haar ook gedrogeerd hebben, ze gebruikte drugs met mijn oudste dochter, er was echt niets meer wat goed ging bij haar en we bespraken zelfs haar begrafenis, want mijn vader dacht dat ze het niet zou overleven. Nu lig ik opnieuw uit de familie, maar dit keer samen met mijn 2 broertjes, en mijn zusje, die alles en iedereen kapot gemaakt heeft, die mag weer bij mijn ouders binnen komen, en ze gaat nu zo ver dan ze leugens bedenkt die mijn ouders geloven, waardoor ik niet meer mee tel, want alleen ik ben onterft....

Dag fijne mensen van dit forum,

Ik ben net aan het breken met mijn familie. Heb een lange brief geschreven aan mijn vader waarin ik uitleg hoe hard zijn vrouw/mijn stiefmoeder mij als kind heeft gekleineerd. Het kan hem blijkbaar niet schelen. Hij dwingt haar niet eens om zich te verontschuldigen tegen mij.
Ik heb zelf ook stiefkinderen. Als ik zou hebben gedaan wat mijn stiefmoeder met mij heeft
gedaan en mijn echtgenoot kwam dat te weten, hij zou nog niet eens met mij aan een en dezelfde tafel kunnen eten. Hij zou zijn eetlust kwijt zijn. Hij houdt dan ook echt van zijn dochter en is een pracht van een vader.
Mijn broer die jarenlang alle aandacht heeft opgeëist met zijn problemen, heeft totaal geen oren naar mijn verhaal. Dat doet me zoveel verdriet dat ik ook van hem afstand neem.
Ze zeggen dat het een rouwproces is als je met familie breekt en zo voelt het ook precies. Het zijn hele moeilijke dagen. Ik ben eigenlijk op zoek naar lotgenoten, mensen die ook gebroken hebben met hun familie en die hierover willen praten. Als je merkt dat je niet alleen bent met je verdriet, dat is al heel wat.
Heel veel liefs,
V.

Ik voel mij minder dan mijn broers. Ik heb 2 oudere broers en die kunnen alles goed doen bij mijn ouders. Als er een feestdag is zoals kerst krijgen hun geld op de rekening gestort en ik krijg 'n kleinigheidje (lees prullaria). Ook als ik iets doe is 't altijd niet goed genoeg en als mijn broers het zelfde doen is 't fantastisch.
Wanneer ik binnenkom word er nog geen eens begroet en als ik wegga (incl vriend en kind) lijkt het alsof ze blij zijn dat ik weg ben.
Als ik er iets van zeg ben ik een ondankbaar kreng en ben ik altijd de verwendste geweest.
Ik merk dat ik gewoon liever niet meer ga en mijn vriend en kind hierin mee trek.
Herkent iemand dit? En hoe kan ik dit aanpakken?

Ik heb een dochter van 23 jaar en ze heeft al een paar jaar een relatie met haar vriend.
De laatste tijd zit mij nogal wat dwars over hem
Ik vind hem erg dominant en hij kan soms mijn dochter erg naar beneden halen.

Ze krijgen eerdaags de sleutel van hun nieuwe huis,en ze is al met de inrichting van het huis bezig.
Ook hierin heeft ze weinig in te brengen,want ze liet me meubels zien wat ze heel erg mooi vind.
Uiteindelijk is het iets anders geworden wat totaal niet haar smaak is ,want hij vind dat mooi.
Ik zit me steeds maar te verbijten om niks te zeggen ,maar ooh wat is dat soms moeilijk

Mijn dochter is te lief en laat zo over haar heen lopen.,mijn familie zien ook hoe hij doet doet tegen haar en moeten hem niet.
Graag jullie advies.

Ik heb een narcistisch jaloerse zus, zo eentje die al gans haar leven zweverig doet, zich voordoet als 'spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?'. Met dit soort foto presenteert ze zich op sociale media... ijdel tot en met, op het belachelijke af. Overal levert ze stoefverhalen over zichzelf en trekt ze anderen naar beneden met vuile roddels maar eigenlijk is dit de schijn ophouden wegens een laag zelfbeeld. Zonder de erfenis van onze ouders zou ze nu in een bescheiden huis wonen want met haar karakterstoornis (een chef-commandant die geen 'nee' accepteert, bemoeiziek, leugenachtig en overal profiteren van een ander) was ze niet in staat haar werk te houden, het eindigde steeds in ruzies op het werk met als gevolg een depressie tot ze het na enkele jaren volledig opgaf en definitief thuis bleef. Ondertussen zijn we vijftigers en is de jaloezie uitgegroeid tot een ziekelijke vorm van afgunst: mijn man en ik hebben een bedrijf, wij houden ervan veel te werken en het contact met onze kinderen is prima. Ze is stikjaloers op onze positie, je ziet ze letterlijk grauw trekken in haar gezicht als ze zegt 'dat wij het zo goed voor elkaar hebben'. Haar man heeft namelijk gezocht om ontslagen te worden op zijn 52 jaar want met hun vele huurinkomsten (ze rentenieren al 25 jaar dank zijn hun erfenissen) zag hij de nood er niet meer van in om te gaan werken. Ergens begrijpelijk maar voor een narcistische vrouw die verwachtte dat haar man haar aanzien en macht zou schenken, ligt dat natuurlijk anders. De toorn was hoog. Eigenlijk is haar jaloezie en afgunst een ongelooflijk compliment naar ons toe, zo bekijk ik dat tegenwoordig. En sinds ze verklaard heeft geen contact meer met ons te willen, is ons leven er zoveel eenvoudiger op geworden. Ze denkt mij hiermee pijn te doen maar eigenlijk is het een ongelooflijke gunst. Ik besef nu pas wat een last er van mijn schouders is gevallen met het wegvallen van die narcistische zus. Mijn ouders zijn er niet meer dus mijn familie is nu mijn man en mijn kinderen en alle kleinkinderen die hieruit zullen volgen. En daar prijs ik me zeer gelukkig mee!

Is het normaal dat mij. Schoonzoon allen met zijn dochter van 14 gaat camperen vertrekt in de avond rond 20 u. En komt morgens terug rond 9 uur

Mijn dochter is ongeveer 8jaar samen met een turkse vriend...komt uit een kwetsbaar,crimineel milieu. Ze heeft intussen 2 kindjes respectievelijk 4jaar én 9 maanden. Ik weet uit goede Bron dat er heel vaak ruzies zijn,...onze dochter is nóg e schim van wie ze ooit was ( vrolijk, verzorgd, modieus) nu moeder,altijd thuis, zorgen vr kindjes én in e isolement. Werkt niet meer. Is alles wat ze ooit had( huis,auto, geld) kwijt én op schuldbemiddeling.we hadden altijd slecht voorgevoel, geloof me ,gevochten als e leeuw om haar uit deze relatie te krijgen, helaas....ze is zwijgzaam,doet al jaaaaren alsof alles goed loopt, volledige ontkenning van zoveel...enkele dagen geleden werd mijn buikgevoel mijn ergste nachtmerrie...opgebeld door de buren, s nachts met de melding v ernstig fysiek geweld van hem.nr onze dochter...zijn in allerijl erheen gegaan én troffen haar in erbarmelijke omstandigheden buiten aan,terwijl de vriend binnen met baby id arm verwilderd stond te kijken, ons ander kleinkindje kwam triest én geschrokken de trappen af gelopen...geschrokken dr t lawaai én t tumult...hartverscheurend...hebben onze dochter meteen nr t zh gebracht én de kinderen mee nr ons genomen...verschillende hoofdletsels vastgesteld, werkelijk traumtisch, géén woorden voor....met hem.geen fatsoenlijk gesprek mogelijk....nóg steeds niet..tot overmaat van ramp is ze terug nr hem...ik ben geen dag meer gerust,...bang om.verkeerde beslissingen te nemen, zelf helemaal I'd war én bang....hebben er jaren over gedaan om hem vertrouwen te schenken én op te nemen I onze family,...nu dit,...in enkele minuten voelen we ons ontredderd,bedrogen én ontzettend bezorgd. Ik zou eigenlijk e boek knn schrijven over wat er al allemaal met onze dochter gebeurd is maar dit spant de kroon....waarom vertrekt ze niet? Ze kan steeds bij ons terecht, willen samen vr oplossing zoeken....iedereen om haar heen geraakt ze kwijt, vriendinnen, zelfs family...ben zoooo ontzettend bang vr onze kleinkinderen, ten einde raad...ze minimaliseert steeds het gebeuren, steeds meer én aanvaardt géén hulp...communicatie verloopt steeds moeilijker met iedereen...een ware hel...willen ons kind en onze kleinkinderen beschermen én tgl niet kwijtgeraken...weten niet wie hij precies nog is én waarom ze bij hem blijft...is er iemand die zich in soortgelijk verhaal herkent? Raad of advies kan geven? Verhaal ve wanhopige mamma én oma

Ik heb een fantastische vriend die ook een super pluspapa is voor mijn kindjes. Alles om perfect gelukkig te zijn normaal, maar dit is het niet.

Ik kende mijn vriend al jaren doordat hij de broer van een vriendin is van mij. Ook ken ik de ganse familie ook al een tijdje. En wist ook wel dat de familie wel wat anders is dan andere families.
Maar nooit gedacht ik het zo moeilijk zou hebben.

En dit allemaal komt door 1 persoon, de jongste zus van mijn vriend. Ze heeft borderline, maar volgens mij misbruikt ze dit dikwijls.
Ze heeft een tijd een geheime relatie gehad met de man van haar nicht. Ook iets kort gehad met haar eigen neef. En ze heeft een dochter met haar ex stiefvader.
En waar ik het dan verschrikkelijk moeilijk mee, heb ze heeft een paar jaar terug haar broer beschuldigd van misbruik toen ze klein was.
Ze is dat beginnen vertellen wanneer ze met haar stiefvader iets had gehad en was uitgekomen.
De hele Familie had het gehad met haar, maar door ze met dat verhaal kwam en dan nog es (zoveelste ) poging voor zelfmoord zou doen, is de familie haar langs alle kanten Steun gegeven. Nu de familie gelooft dit niet van dat misbruik, maar is wel naar buiten gegaan dat verhaal. En mensen horen misbruik en geloven dit dan snel.
Mijn vriend die zegt ik weet dit geen waar is en dat is het dan ook. Als ze belt er iets gedaan moet worden in haar huis, dan doet hij dat nog allemaal..
Voor alles heeft ze iemand nodig die haar dient. M'n schoonmama gaat daar kuisen. Als ze bij haar vriend zit en dit is dikwijls gaat mijn schoonmama de kat eten geven, en elke week voor 5 u s morgens de vuilbakken voor haar buiten zetten . Haar kids worden meestal opgehaald van school door iemand van de familie enz.
Nu een tijdje geleden verteld ze me op de dag dat verhaal van dat misbruik. Savonds zei ik tegen mijn vriend denk je toch wel eens met zus gaat moeten praten. En hij zend een bericht van wat is dat weer van dat misbruik die je verteld hebt tegen Bekky. En ik werd door haar gewoon afgebroken. Ik heb mij daar niet mee te moeten, ze is er zelf nog niet klaar voor om erover te praten met haar broer enz.
En dan wordt en van iedereen over gezwegen, ik kom er gek van. Begrijp niet je zo luchtig over dit onderwerp kan gaan.
Mijn vriend springt nog altijd als er iets moet gedaan worden, zoals ook mijn schoonmama. Die kan haar zoveel permitteren zonder iemand dan maar ook iets durft te zeggen.
Ik kan dit niet en hou me mond ook niet, dus ik wij 2 hebben oorlog. Iedereen zegt mij maar we weten dat dit een groot leugen is maar trek je het niet aan.
Wel ik kan dit niet en wil dit ook niet. Ze heeft mijn vriend beschuldigd van misbruik en ik moe zwijgen.....

Ik kan er met weinigen over praten omdat het precies lijkt ik het veel moeilijker mee heb dan de anderen.

Ik loop er zo gefrustreerd van ....

Dit verhaal is een samenvatting van mij mijn man onze jongste dochter en haar partner dat we niet meer weten hoe om te gaan met de partner van onze oudste dochter ..Het na onze mening een arrogante narcist is en haar overal voor inzet en in alles het woord laat doen ..ze zichzelf totaal wegcijferd in deze relatie om hem in alles tegemoet te komen ..wij onze dochter niet meer herkennen in wie ze geworden is ..ze achter onze rug om haar ARP heeft verkocht en na een paar maanden al bij hem ingetrokken is .hij dat alles geregeld heeft en ze nu van stadsmeisje in een dorp is gaan wonen een 1,5,uur rijden bij ons vandaan .bij hem is ingetrokken hij mede directeur is van een bedrijf en denkt dat iedereen personeel voor hem is .hij totaal niet geïnteresseerd is in ons als familie en hem dus ook bijna niet zien .zijn kant vd familie in alles voorang krijgt en altijd op stap is met zijn vrienden ..drank het grootste probleem is en elke dag drinkt .de vrienden van onze dochter bezoekt ze regelmatig alleen er wel signalen zijn dat ze daar vréselijk moet wennen en zich vaak onbegrepen voelt door hem .wij al meerdere keren het gesprek met haar zijn aangegaan en hem toch telkens in de verdeging trekt ..met hem is geen gesprek mogelijk hij reageerd niet op telefoon of app en zet hem stil .Dit is nu drie jaar gaande .haar zusje vind hij maar een verwend nest en drijft zo een wig tussen hun beide ..wanneer ze alleen is zien wij onze oude dochter en zus weer terug ..ze mag nooit een nachtje overblijven en stuurt continu appjes wanneer ze thuis komt ..we zien dat dit niet goed kan gaan ..ze heeft geprobeerd het drankgebruik bij haar schoonmoeder aan te kaarten maar zonder resultaat .haar schoonvader zelf drankverslaafd is en ern oom vier jaar geleden is overleden aan alcohol verslaving ..daarbij rookt hij nog eens een pakje sigaretten per dag ..waanzin .onze dochter zelf een sportief meisje is wat niet rookt en veel sport .Hij haar wel mee sleurt in zijn drankgebruik en mee drinkt ..zo kennen we haar niet ..we willen haar graag laten inzien dat dit geen gezonde liefdevolle toekomst voor haar is maar hoe haar dat duidelijk te maken haar niet te verliezen ..Zusje en schoonzoon hebben ook getracht met haar te praten maar alles lijkt averechts te werken ..Ze steeds meer afstand neemt ,wanneer we een uitnodiging sturen moet dat eerst met hem overlgd worden en is er altijd net een andere afspraak .bellen altijd lastig en moeilijk is en wanneer wij gern contact zoeken het stil blijft aan de andere kant ..verdrietig omdat we dit bij haar vorige twee relaties niet hebben meegemaakt ..we altijd een enorm hecht gezin zijn geweest met uitjes ,kest ,pasen familie bezoek ect maar niks kan meer en alles aan de andere kant wel ..hoe nu verder ..graag zouden wij hierin wat handvatten krijgen ..

hallo mijn schoonzoon is vorige week donderdag overleden in duitsland vandaag is hij terug in nederland vanmiddag kunnen zijn kinderen aanhang en mijn dochter en kinderen en aanhang naar hem toe in de aula is het normaal dat ik de moeder van mijn dochter niet is uitgenodigd. we hebben een goeie verstandhouding samen maar heb ik daar recht op of is daar geen antwoord voor te geven

Gewoon een verhaal vertelen in de hoop dat iemand zich hier in herkend. Gewoon even mijn verhaal kwijt, en wat voor verhaal.
Gisteren 29 Juli 2021, krijg ik te horen van mijn nichtje 17jr te horen dat ze seksueel misbruikt is door mijn broer, haar vader. Mijn leven stond even stil, mijn handen trilde van woede, verdriet. Mijn aller grootste angst werdt gisteren werkelijkheid. Iets waar ik al jaren lang bang voor was. Iets wat me al jaren lang bezig heeft gehouden.
Waarom was ik hier bang voor.
Ik ben zelf tussen groep 6 en groep 8. (Mijn broer is 3 jaar ouder.)Ben ik onwenselijk aangeraakt door mijn eigen broer. Stiekem, terwijl ik sliep. Alles komt terug. Hoe ik me voelde, is het normaal? Gewoon kinderlijke nieuwgierig geweest. Ik wist toen het gebeurde dat het goed was. Ik ben zelf nu 39 en het dmv therapie het een soort van plek gegeven. Paar jaar geleden kwam ik er ook achter dat het ook bij mijn stiefzusje is gebeurd. Die paste toen die tijd op op zijn dochter van 3 en 6 jaar. Mijn stiefzusje was toen 13 jaar mijn broer 28 jaar. Uiteraard bracht mijn broer haar terug naar huis, als ze had opgepast. Daar zijn dingen gebeurd, in detail treed ik niet. Maar er zijn dingen gebeurd die niet horen. Ik heb tijdens mijn therapie, samen met mijn therpeute geprobeerd om de kinderbescherming in te schakelen. Maar omdat het niet anoniem mag, en ik bang was dat het toch niet waar bleek te zijn, en misschien onnodig onrust te zaaien, heb ik het erbij gelaten. Ik heb dmv therapie veel geleerd en geprobeerd me er bij neer te leggen. Totdat mijn broer ineens mijn eigen man beschuldige van seksueel misbruik, dat was voor mij de druppel. Telefonisch heb onze relatie beëindigd, met de medeling zoals de waard vertrouw hij zijn gasten, en ik heb hem gewaarschuwd als ik ooit te horen krijg dat hij iets bij zijn dochters zou doen dat ik hem wat aan zou doen.
Dat is nu ca 6 jaar geleden.
En nu krijg ik dus gisteren dit verhaal te horen. De grond zakte onder mijn voeten. Het spijt me zo ontzettend dat ik mijn nichtje niet heb kunnen beschermen. Ze vertelt me dat het al vanaf haar 8ste aan de gang is, en dat ook met een vriendinnetje half is gebeurd. Wat half inhoudt dat verteld ze me niet.
Hoe ga ik hier nu mee om? Dat was de vraag. Mijn nichtje is angstig loyaal naar haar vader. Ze woont bij haar moeder, die voor 4 jaar terug een zelfmoord poging heeft gedaan. Ze is bang om het aan haar moeder te vertellen, bang dat die teleurgesteld is en boos. Maar ik denk zelf dat ze ook bang is dat haar moeder het niet aan kan. Ze is bang om er iets aan te doen omdat haar oudere zus nog bij mijn broer woont.
Ik wil haar vertrouwen.niet beschamen. Maar ik wil ook dat mijn broer alla minuut gestopt wordt. Want hij stopt hier niet mee. Hij is ziek.
Ik heb nu wel een afspraak gemaakt met slachtoffer hulp, en ik heb informatie ingewonnen bij de zedenpolitie. Ik heb volgende week een personelijke afspraak gemaakt met slachtoffer hulp. Met de vragen, hoe ik mijn nichtje het beste kan begeleiden zodat ik haar vertrouwen niet beschaamd. Wat de stappen zullen zijn en welke consequenties daaraan vast zitten.
Ik hoop dat iemand hier misschien een soort gelijk verhaal heeft. Zodat ik kan praten met iemand die in het zelfde schuitje heeft gezeten.

Mijn man is vorig jaar overleden. Toen wij de grote boerderij aan het verbouwen waren werd hij ongeneeslijk ziek. Wij besloten de boerderij te verkopen, onze dochter en schoonzoon kochten de boerderij en ik woon erbij. Ze zijn nu bijna 1 jaar getrouwd en ze zijn zwanger van hun 1e kind. Ik heb mij man op het graf verteld dat hij opa wordt en dit bericht gedeeld op een besloten groep op Facebook, dit ging mis. Het bericht werd ook gedeeld op Insta. Ze waren woest. Nog niet iedereen wist het. Ik heb FB verwijderd en het bericht. Schoonzoon kwam stampvoeten schreeuwend naar boven. We hebben het uitgesproken. Ik blijf huilen het gaat niet over. Groet

Mijn schoonouders zijn beide alcoholist en gedragen zich heel afhankelijk van mijn man.
Ze verkeren in slechte gezondheid en hebben een slecht probleemoplossend vermogen.
Ze hebben letterlijk een keer gezegd dat zei altijd voor hem hebben gezorgd en het nu zijn beurt is om voor hun te zorgen.
2 jaar geleden zijn wij naar een dorpje 1.5 uur rijden bij hun vandaan gaan wonen.
Heerlijk vond ik het! Niet meer telkens gezeur of late dronken bezoekjes. Niet meer constant voor hun dingen oplossen.
Maar nu, ze verkopen hun huis en gaan hier in het dorpje wonen omdat ze dichterbij hun zoon willen wonen.
Mijn man is een goedzak en ziet er het probleem niet van. Ik zie mijn leven dadelijk weer veranderen in iets waarvan ik blij was dat ik er van af was.
Dit zorgt voor spanningen tussen ons.
Ik voel me voor het blok gezet

Hallo,

Graag wilde ik hier mijn verhaal doen, maar het is een verhaal dat uit verschillende stukken bestaat.

 

Ik, bijna vijftiger, ben getrouwd en we hebben een dochter van 20 en een zoon van 17. Onze relatie is er een met ups en ook veel downs. Bij ons is er altijd een moeilijkheid geweest en dat is de seks. Vooral van mijn kant had ik het moeilijk om het seksuele spel in gang te zetten. Het initiatief moest meestal van mijn man komen en dan nog kon ik mij moeilijk laten gaan. En als het dan toch eens lukte kon ik daar dan wel van genieten.

 

Door deze moeilijkheden en ook door andere punten waar we het niet over eens waren kwamen er al serieuze ruzies tussen ons. Onze kinderen hoorden en zagen dit ook en trokken zich in het begin daar niet zoveel van aan maar naar mate als ze ouder werden zeiden ze daar wel eens iets van.

 

Er was dan eens een tijd waar het wat beter ging en dan daarna ging het weer heel wat minder en kwamen er weer regelmatig ruzies over dat onderwerp. Toen de kinderen kleiner waren waren het eigenlijk hele gemakkelijke kinderen, ze luisterden goed, waren fantsoenlijk.

 

Maar toen de dochter zo in haar puberleeftijd kwam veranderde alles. Op 14-15-jarige leeftijd nam ze op een morgen, zonder dat wij dat wisten, de trein naar Brussel ipv de bus naar school. Omdat wij thuis op iets gereageerd hadden wat ze fout gedaan had, had zij voor zichzelf besloten om thuis weg te gaan.

 

Iemand van de spoorwegpolitie heeft haar toen onderschept en meegenomen naar een politiekantoor. Pas 's avonds hebben we haar teruggezien, ons eerst verhoord te hebben. Haar reactie op mijn vraag: Waarom heb je dat gedaan? We waren zo geschrokken! antwoordde ze 'Dat was de bedoeling!'.

Verschillende jaren later hebben wij als koppel nog regelmatig onze twisten over dat probleem, zelf hebben we nog andere dingen gedaan om de relatie op sexvlak wat op te krikken maar dit heeft echter geleid tot soms nog meer problemen. Van deze problemen heeft de dochter ook wel eens wat van opgevangen. Maar ik heb altijd gezegd tegen haar dat we eraan werken en dat zij haar daar niet teveel van moest aantrekken.

Als jong-volwassen heeft zij nu de laatste jaren al verschillende vriendjes gehad waaronder ook enkele met een moeilijke achtergrond (gescheiden ouders, geen ouders (op kamer onder toezicht van opvoeders en met een crimineel verleden van drugs dealen), hangjongeren die geen werk hadden.

Als ouders waren we hier uiteraard niet tevreden mee en hebben dat dan ook aan haar gezegd waarop ze natuurlijk zij dat deze hun leven wel zouden beteren. Nadien heeft ze ons wel eens toegegeven dat zij inderdaad met deze jongens niet zo een geweldige toekomst zou hebben.

Zijzelf studeert vrij goed. 1 jaartje is ze in Leuven geweest maar dit is niet zo goed afgelopen. Ik zeg niet dat ze daar haar best niet gedaan heeft maar ik denk ook dat ze ook wel van het studentenleven geproefd heeft en ook van de vrijheid - doen en laten wat ik wil, met wie ik wil.

Na dat jaartje is ze terug thuis gekomen en heeft ze hier in de buurt een nieuwe studie aangevat. Ook heeft ze een nieuw vriendje leren kennen, op het eerste zicht een goede jongen, ouders hadden goed werk en jongen studeerde ook nog. Wel een studie die een pak lager lag dan die van haar en af en toe merkte we wel op dat zij wel naar die jongen stoefte over haar studie. Als reactie zagen we dat die jongen zie ook wou laten gelden en dan met iets anders wilde stoefen.

Maar ja, onze relatie had dan al weer eens te maken met een serieus dal, ruzies, scheldpartijen. Zij was dan thuis en hoorde dit alles, zij moeide zich daarmee. Ik vertelde mijn kant van het verhaal, papa vertelde zijn kant van het verhaal. Er werden dingen verteld die misschien niet echt tegen haar verteld moesten worden.

Onze dochter wilde ook steeds meer vrijheid, misschien ook wel nadat ze een jaar op kamers had gezeten en nu weer thuis moest wennen en regelmatig geconfronteerd werd met de ruzies. Alhoewel ze ook vaak niet thuis was en bij haar vriend weg was of daar aangezien hij niet ver van thuis woonde.

Op een keer was er zo eens een discussie tussen mijn man en haar, meestal over iets wat wij vonden dat verkeerd ging, over iets wat ze niet gedaan had of over iets dat wij vonden maar waar zij absoluut een ander idee over had , dat zij toen een week bij haar vriendjes thuis is gaan logeren.

Nadien is ze teruggekeerd en is het toen een tijdje goed gegaan. Vriendje kwam thuis ook weer binnen maar zei nooit veel tegen ons. Wij hebben haar daar toen eens op gewezen dat het toch een beleefdheid is dat als je ergens binnen of buiten gaat om even eens goeiedag tegen de ouders te zeggen. Zo moesten wij regelmatig eens zeggen dat wij toch verwachten om enkele beleefdheidsregels wat te volgen.

Ook afspraken die we voordien met haar gemaakt hadden zoals om op een bep uur thuis te zijn werden vaak niet gevolgd. Het vriendje had werken te maken voor school en kon haar niet komen halen thuis, ik als mama moest mijn dochter(die toen nog geen rijbewijs had) telkens brengen.
En nog tal van andere dingen waar zij op ons altijd commentaar had als wij er iets over zeiden.

Nu vorige week waren wij tegen haar aan het vertellen dat zij thuis niet veel meer deed. Zij had natuurlijk haar studies, maar daarnaast vroegen wij haar eens om een afwasmachine leeg te maken of om eens haar auto te wassen, om de tafel af te zetten, en daar maakte ze dan een probleem over. Ze beweerde dat zij die dingen wel allemaal wel eens deed.

 

Maar als vrienden haar iets vroegen dan stond zij meteen paraat en moest mama die haar even nodig had om haar met iets te helpen het vaak toch alleen doen of eerst haar bijna een uitgebreide smeekbede doen opdat de dochter haar dan toch eens zou helpen met een taakje in huis.

De laatste weken had ze daar meer en meer problemen mee om iets in huis te doen. Ook meningsverschillen met mijn man en regelmatige ruzies met ons hebben haar tot het idee gebracht om 'op kot' te gaan zoals zij het noemt. Zij is op de sociale dienst van de unief en bij het OCMW gegaan om raad te vragen en zij woont nu op een kot.

 

Maar nu is het waarschijnlijk zo dat wij haar moeten onderhouden maar ook haar kot moeten betalen wat toch een heel bedrag is. Ze heeft dit allemaal achter onze rug geregeld en 2 dagen voor dat ze weg ging kwam ze daar mee af. Hoe voel je je als ouder dan?

Je hebt haar altijd van alles gegund, je stond altijd voor haar klaar als ze hulp nodig had, zowel op schools vlak als bij andere problemen. Wij hadden er natuurlijk een bepaalde mening over en vaak vond zij dat toen ook niet het juiste antwoord maar de dingen die wij aanreikten waren niet de slechtsten.

Ik heb proberen te praten met haar, zij vertelde dat zij wilde weggaan omwille van de ruzies tussen ons en ook over de vele discussies, andere ideeen-standpunten die niet overeenkwamen tussen haar en ons. Ook met bep straffen van ons was ze niet akkoord, bv de auto die ze van ons gekregen had al eens aan de kant laten staan omdat ze een afspraak niet nagekomen was of omdat ze ons heel onbeleefd - brutaal had gereageerd toen we met haar wilde praten.

Nu is ze dus op kot en komt ze alleen langs om nog spullen te halen, om haar was te brengen.
Als moeder heb ik het daar heel moeilijk mee, ik mis mijn dochter en heb nooit gedacht dat ze op deze manier zou vertrekken. Ze is nu 20 jaar en kan dit zomaar regelen zonder ons medeweten. Ik merk ook dat ze terug geniet van de vrijheid en denk ook dat ze het ook hiervoor gedaan heeft omdat wij haar zogezegd teveel controleren, nog zeggen wat ze moet doen; Zij zei laatst letterlijk tegen ons dat ze 'geen opvoeding meer nodig heeft, alleen maar wat overeenkomen'. Dat doet pijn!

Wij gaven haar al heel wat vrijheid, wetend dat ze een jaar in Leuven vrij geweest is, maar sommige afspraken moet je als gezin toch volgen volgens mij. Zij mocht door de week weggaan 's avond tot half 12, van zaterdag op zondag mocht ze bij haar vriendje blijven slapen, zondagmiddag hadden we haar graag thuis omdat ze dan ook eens mee kon op familiebezoek (niet elke week trouwens).

Ik bel haar op en ze zegt nu dat ik haar stalk, dat ik haar moet gerust laten, dat doet zo een pijn, een dochter waar je zo altijd voor gezorgd hebt. Ik en haar kwamen toch goed overeen met elkaar en nu plots kan ik niets meer goed doen. Ik weet niet meer hoe ik haar kan laten inzien wat wij allemaal deden voor haar, hoe ze ons nog een kans wil geven.

Wij zijn pas een therapie als koppel gestart, en zouden graag hebben dat onze dochter ook gaat inzien dat wij er willen aan werken maar dat zij ook bij ons gezin hoort en eenmaal als ze haar diploma heeft haar vleugels kan uitslaan en haar weg zoeken in het leven.

Heeft er iemand suggesties hoe we haar terug in ons gezin kunnen laten geloven?

We hebben 2 dochters van 4 en 5 jaar oud. De jongste heeft ernstige gedragsproblemen op school en daar heb ik mijn handen en hoofd vol van. Ik werk als gastouder bij mij thuis en werk dagelijks van 6.30 uur tot 17.30 uur. Mijn partner verwijt mij telkens overal van dat ik het niet doe. Ik doe het gehele huishouden, kinderen verzorgen, eten koken ed allemaal zelf. Hij slaapt veel maar word boos als ik niet om 16.30 uur het avondeten op tafel heb staan. Hij word dan gelijk boos en bedreigt dat hij niet bij mij slaapt en dat hij van mij wil scheiden. Wat moet ik hiermee want ik denk aan alles en iedereen en cijfer mezelf aan de kant.

Hallo. Ik ben al 10 jaar gelukkig getrouwd, ik heb een toffe man hij krijgt van mij een negen op 10.maar dat ene minpuntje begint voor mij zwaar te wegen. Ik hoopte altijd op verandering maar die kans zit er niet in. Mijn man komt zelf uit een heel problematische familie. Weinig liefde, mishandeling.. Daardoor heeft hij zelf ook geen contact met zijn familie. Het zit nu zo ik heb een super lieve familie waar ik heel erg aan gehecht ben. Ik woon in het buitenland dus zie hen een paar keer per jaar. Maar ik ga altijd alleen want mijn man wil niet meegaan. Daar heb ik geen problemen mee, al vind ik het super jammer dat er geen contact is. Mijn man besliste door zijn trauma's dat hij nu ook geen contact meer wil met mijn familie. Omdat hij alle families met elkaar jammer genoeg vergelijkt. Hij wil niet met mijn familie praten, hen niet zien... Maar ik mag zoveel gaan als ik wil, zover hen praten, constant bellen. Het is dus niet dat hij tussen mij en mijn familie wil instaan. Hij wil er gewoon geen deel van uitmaken. Wat moet ik nu doen ik dacht het zal wel beteren maar dat doet het niet en ik voel me heel erg schuldig tegenover mijn familie. Een schoonmoeder die haar schoonzoon amper kent na 10 jaar. Ik begin hier meer en meer ruzie met hem over te krijgen omdat ik de hoop wat heb opgegeven.. Iemand die een dergelijke ervaring heeft... Dankjewel

Oke, ik heb mijn problemen vooral aan mijzelf te danken. Maar ik wil even mijn hart luchten.

Ik heb een lieve vriendin. We woonden wel ver bij elkaar vandaag. Vorig jaar hebben we een huis gekocht, moest wel behoorlijk wat aan opgeknapt worden. In de tussentijd heb ik een baan gevonden in de buurt van ons nieuwe huis. Omdat ons eigen huis nog verbouwd wordt, woon ik totdat het klaar is bij mijn schoonouders.

Mijn schoonvader is een trotse schilder, echt een klassieke vakman die weet waar hij mee bezig is. En omdat hij met pensioen is, klust hij graag in ons huis.

Echter, we zijn starters met een beperkt budget. Precies de eerste generatie die geen stufi meer kreeg. Ondanks dat zijn we super blij dat we een huis kunnen kopen, en we hielden nog 15.000 euro over voor de verbouwing. We mogen echt niet klagen inderdaad.

Nu is mijn schoonvader inmiddels al behoorlijk lang in het huis bezig, en de kosten zitten al ver over de 20.000 euro heen. Datgene wat ik niet zelf kan bekostigen, kan ik renteloos lenen van mijn eigen vader. Ik weet het, ik ben verschrikkelijk bevoorrecht. Maar ik wil niet eindeloos lenen, en mijn schoonvader weet niet van ophouden. Hij blijft maar dingen slopen die volgens hem verbeterd kunnen worden. Daarbij overlegt hij nooit met mij of met zijn dochter (mijn vriendin). We hebben hem al heel vaak gesmeekt om nu eens te stoppen met dingen slopen omdat de kosten uit de hand lopen. Dat helpt helaas niks. Hij blijft maar doorgaan. Want; hij heeft iets in z'n hoofd en dat is volgens hem het enige goede idee. Met minder kunnen we niet af, als je het hem vraagt.

Nu leek er laatst ineens iets goed te gaan; hij vroeg wat ik met de dakisolatie van een kamer wilde. De kamer is goed geïsoleerd, met dank aan de vorige bewoner. Ik vind dat ook erg belangrijk, wat mij betreft gaan we zo snel als mogelijk van het gas af. Dus mijn antwoord op zijn vraag was (volgens mij erg logisch): "Ik zou de isolatie graag zo laten als dat het nu is".

Mijn schoonvader was het niet met me eens. Hij wilde het dak in de oude stijl terugbrengen en dus de isolatie er uit halen. Ik was het daar niet mee eens.

De volgende dag had hij zijn plan uitgevoerd. Nu hebben we er ruzie over. Ik wil de isolatie er terug in, hij niet.

Ik zeg: mijn huis. Hij zegt: Je hebt er geen verstand van.

Mijn vriendin vindt dat ik moet toegeven omdat de ruzie anders blijft. Ik vind van niet. Ik geef niet toe aan zo'n stompzinnig idee alleen maar omdat de ruzie dan misschien overgaat. Het is wel mijn huis he.

Wat vinden jullie? Hebben jullie tips?

Mijn puber zoon heeft ODD. De boosheid en agressie uit zich naar mij en maar zijn broer. Ik ervaar veel onbegrip van buitenstaanders, wat er voor zorgen dat ik er niet over praat. Vooral de impact die het heeft op het gezin wordt onderschat. Ik zou graag in contact komen met ouders om ervaringen te delen en elkaar te steunen.

Dit gebeurt er vaak als ik met mijn moeder bel, bij m'n ouders op bezoek ga:

Wanneer ik vertel over een situatie doet zij alsof het mijn schuld is of zegt wat ik er aan had kunnen doen. Ze zegt ook altijd dingen die ik zou moeten doen. Als ik haar vertel dat dit mijn leven is en ik mijn eigen keuzes maak en zeg dat dit mij kwetst, dan is het nooit haar schuld; ze neemt er in ieder geval geen verantwoordelijkheid voor. Ze zegt dan vaak: Het spijt me, maar dit heb ik gezien bij mijn ouders / dit is mijn karakter / ik kom uit een andere cultuur. Daarom zal dit nooit veranderen, want ook hier schuift zij de schuld af op anderen en neemt zij geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Ik zou graag zien dat ze de keuzes die ik maak echt accepteert, dat zij mij echt accepteert en vertrouwen in mij heeft. Hoe kan ik hier mee omgaan?

Ik ben gescheiden acht jaar geleden en heb twee zoons van 16 en 13. Met die van 16 hebben wel altijd problemen gehad. Was vroeger snel overprikkeld, driftig. Vanaf zijn elfde gaat het mis. Is begonnen met kleine dingen zoals het handelen in elektronische sigaretten, telefoon stelen op school en uiteindelijk handel in drugs. Drie keer opgepakt, waarvan 1 keer een inval met zeven agenten, kind in de boeien toen hij veertien was en de laatste keer vier nachten cel. Taakstraf en hulp via reclassering. Gedrag thuis verbeterde, maar hij is altijd altijd weg. Eet thuis en dat is het enige. Gisteren ben ik weer achter zorgwekkende dingen gekomen. We hebben besloten dat ie voorlopig bij zijn vader moet wonen, want ik ben veels te emotioneel. Vanavond gaan we regels opstellen, maar het is zo zorgwekkend. Baantjes houdt ie niet vol, diploma gaat ie niet halen. Niks lijkt hem te interesseren of lijkt ie vol te houden. Het zou eens fijn zijn om met mensen te praten die dit ook mee maken. Ik ben kapot. Sta 's avonds in die lege slaapkamer te huilen, zie zijn broertje ook wel worstelen want die wil niets liever dan gewoon gezellig met zijn drietjes zijn. Mijn moederhart breekt, en ik heb geen idee hoe we dit op kunnen lossen. Het enige wat ik wil is mijn beide zonen in hun eigen bed en dat ze goed terecht komen.

Ik ben al 5,5 jaar samen met mijn vriend en net een huis gekocht, in de woonplaats van zijn ouders op steenworp afstand vanwege zijn carrièreswitch waar hij voor ouders is gaan werken en deze zaak mogelijk wil overnemen. Echter merk ik nu we dicht bij zijn ouders zitten - en tijdelijk in huis omdat ons huis nog niet af is - hoe ontzettend veel druk ze (onbewust) op hem leggen waardoor hij niet voor zichzelf kan kiezen en dus al helemaal niet voor mij. Ik weet niet of ik dit bespreekbaar moet maken en met wie. Zijn moeder is al sinds hij klein was thuis na een hersenbloeding en vraagt (letterlijk) hulp, aandacht, ondersteuning wat soms gewoon zwaar is als je een leven voor jezelf en je partner wil opbouwen. Vader is druk in zaak en wanneer vrij een actieve man (graag van huis) waardoor moeder veel alleen zit en verdrietig is. Vriend heeft van jongs af aan veel voor haar gedaan… mbt verdriet trekt dit zich aan, ik mijzelf overigens ook vaak, maar zijn in een situatie beland waar hij en soms ook ik als robots sinds we hier zijn komen wonen.. doen wat ze vraagt en moet dan ook meteen op dat moment… zou helpen de trap te stofzuigen gisterochtend.. spreek ik de poetsdame die zegt dat ze liever eerst de verdieping en dan de trap, maar ik moet weg, dus spreek met poets af geen probleem doe ik vanavond indien het jou niet lukt.. maar is dus niet hoe schoonmoeder het in het hoofd heeft dus mijn vriend krijgt via z’n vader te horen dat z’n moeder het niet ok vind dat ik sochtens de trap niet heb gezogen… en dan savonds aan de eettafel leg ik uit dat ik het had aangeboden om of op dat moment te doen of savonds maar overdag eigen dingen… krijg ik een sneer van schoonvader en mijn vriend zegt dan gewoon niets… en dan nog de momentjes gezellig doen etc etc.. om te compenseren dat ze niet thuis alleen op de bank zit: resultaat hij zit ernaast en ik lig alleen in bed, of zitten er samen ipv dat we een lekkere avond op stap gaan, uit eten, beetje date night en voel me echt een bejaarde. Terwijl dit in mijn ogen de rol van schoonvader (haar man) is. Maar..is ondernemer mkb sinds jonge leeftijd, (dus altijd bepaald wat er gebeurd in bedrijf met veel jonge medewerkers, maar ook weinig tegenspraak denk ik thuis etc), klassieke rolverdeling (hij werkt, zij doet de was en poetst), altijd aan het woord, heb jij een verhaal weer hij het altijd beter, en altijd commentaar op anderen… mega perfectionist en kritisch en vooral nogal bepalend. Maar ook een goed hart, helpt met klussen (maar wel op zijn manier waarbij hij dan ineens alles met mijn vriend doet, zich onmisbaar vind) en ik vooral veel in de weg sta., terwijl ik op dagen dat hij er niet is wel gewoon lekker aan t klussen ben. Maargoed.. zodra schoonvader aan t klussen is eist hij alle aandacht op van mijn vriend. Verder prima, maar ook overal een mening over.. erger me geel en groen, vriend zegt dat hij t irritant vind tegen mij maar doet poeslief tegen vader.. ik zeg er wel eens wat van en als blikken konden doden had ik al een aardig tijdje onder het gras gelegen.. maar met alles steeds terugkerend gedoe. Als hij iets niet mooi vind mbt huis wat we hebben bedacht: bam! .. en dat gaat maar door en door totdat ik op een gegeven moment zeg ok doe maar zo - omdat ik gewoon geen zin meer heb om de hele tijd met zoveel afwijzing te worden bestookt. Vriend laat t allemaal gebeuren… Vandaag is het Moederdag en zijn wij vertrokken om aan de slag te gaan met ons huis - na een heel moederdagontbijt op tafel te hebben getoverd en diner later op de dag - komen we thuis en is schoonvader weer chagrijnig…krijgt vriend via moeder uitleg (op haar manier) dat zijn vader het niet leuk vond dat hij niet is betrokken in klussen.. ben er echt helemaal klaar mee!! Paar weken geleden iedere dag opmerkingen na het klussen dat hij niet kan wachten tot weer te leven en te sporten zo half cynish… en als we hem hadden meegevraagd (dit is na een half jaar het 2e weekend dat hij niet mee is klussen) was moeder verdrietig geweest en hadden we dat weer gehad!! We kunne het gewoon nooit goed genoeg doen.. ik merk gewoon dat ik zoals m’n vriend word.. iedere keer weer een afwijzing, weer kritiek en weer niet goed genoeg.. of ik zeg niets meer en pas en aan, of ik word echt (veel) te boos, maar vriend doet er nog schepje bovenop: word nooit boos én veranderd onderwerp om t daarna poeslief en leuk te houden. Ik weet t niet maar volgens mij is dit echt compleet ongezond. Vriend en ik hebben nogmaals ook al ontbijt geregeld voor Moederdag, op tijd terug om te douchen diner te koken, tafel dekken (terwijl 40 uur pw werken en ieder vrij moment klussen en vriend dus echt compleet kapot is en nog geen vakantiedag heeft mogen opnemen - rest team wel - hij is dus compleet kapot… komen we thuis en meteen weer iets dat niet goed is… ben ik dan verkeerd dat we toch a: wel een dag samen ongestoord gezellig klussen en b: het vrij normaal is dat je als man misschien op Moederdag ook bij je vrouw om samen iets leuks te doen zijn ipv blijkbaar dus het huis uit wil?
c: misschien je kind gewoon ruimte kan geven om eigen leven te leiden zonder er beslag op te leggen met al je meningen en hulp in te kopen zodat je ook kunt aansturen en precies bepalen hoe het gebeurd?
D: je best blij mag zijn met alle hulp, maar dan ook wel moet begrijpen dat dat niet meteen al al minute hoeft en dat nee ook een antwoord is
E: m’n vriend moet zeggen wat hij vind en wanneer hij het met me eens is, ipv dat wel savonds zeggen maar niet in het moment waar ik compleet word afgemaakt..

Ik geloof dat deze hele verhuizing een compleet fiasco gaat worden en als we straks 800m verderop zitten dit nog steeds boven m’n hoofd hangt..

Ik ben een nakomeling uit een gezin van 4 kids. Mijn jongste broer is 9 jaar ouder.
Toen ik opgroeide was ik vanaf mijn 11e alleen thuis bij mijn ouders. Mijn zus en broers waren volwassen en uitgevlogen. De een zagen we nog bijna dagelijks de ander wat minder.
Goed inmiddels zijn we 30 jaar verder. Allemaal onze dingen wel meegemaakt en een eigen gezin.
Mijn oudste broer is ook in een andere tijd opgegroeid dan ik. We verschillend 13 jaar.
Hoe ouder we allemaal worden, hoe meer ik er tegenaan loop dat er veel gaat op principes en traditie. Het hoort zo dus moet je het ook zo doen. Ik als jongste telg ben een vrijgevochten vrouw, die weet wat ze wel en niet wil. Alles wat ik moet van anderen daar verzet ik me bijna automatisch tegen. Gelukkig ben ik me bewust van het waarom dus als ik geen zin heb om bij die verjaardag te zijn of onder de familie BBQ uit wilde probeerde ik mijn gevoel hierbij uit te leggen en aan te geven dat als er wat is ik altijd voor ze klaar sta. (Ben hoogsensitief dus deze activiteiten kosten mij veel energie)
De eerste wrijvingen ontstonden daar dan ook. Ik merkte duidelijk dat broerlief het niet eens was met mijn keuzes.
Hij heeft me zelfs een keer gezegd dat als ik niet kwam, ik.nooit meer bij hem hoefde te komen terwijl ik al had overlegd met diegene waar het om ging. Toen ik hem daarover belde om te vragen waar dit vandaan kwam wilde hij me niet spreken. Ik heb hem toen verteld dat ik er dan ook wel klaar mee was. Uiteindelijk kwam hij zijn excuses aanbieden en heb ik dat geaccepteerd.
Toen onze vader geopereerd moest worden en ik automatisch de organisatie daaromheen op me nam kreeg ik dan ook veel tegenwerking van mijn broer. Als ik vroeg waarom kon hij me dat niet uitleggen. Ik begreep hem niet en voelde me ook niet begrepen door hem. Ik heb me op de vlakte gehouden en zakelijk de zaken afgehandeld om mijn ouders niet te belasten met deze wrijving.
Toen brak corona uit en konden we zijn 52e! Verjaardag niet vieren door lijfelijk aanwezig te zijn. We hebben hem allemaal een watsapp berichtje gedaan. Mijn broer was boos en liet dit blijken op de verjaardag van mijn zus. Hoe konden we het zo doen, we hadden moeten bellen.
We hebben allemaal netjes onze excuses aangeboden maar deze werden niet ontvangen of geaccepteerd. Dwars was hij. Mijn ouders die hadden gebeld, kaart met inhoud hadden gestuurd waren helemaal de dupe.. en stom als ik was nam ik het voor ze op. Dus ook dat versterkte de band ook niet.
Door corona zagen we elkaar niet veel dus de rust was wedergekeerd in de familie. We namen alles voor lief en door.
Totdat van de week mijn vader een oproep kreeg voor controle in ziekenhuis ver weg. Ik kon niet met ze mee dus zette de vraag of iemand anders mee kon in de app groep neer. Broerlief vond het belachelijk dat ik dit deed dat kon pa toch zelf ook wel?
Ik heb netjes de situatie uitgelegd maar hij had me behoorlijk op mijn emoties. Weer deed ik het niet goed. Ik heb hem dit laten weten maar krijg daar geen reactie op.
Ik ben er wel een beetje klaar mee, en denk er sterk aan het contact toch maar helemaal te verbreken. Indien er familie omstandigheden komen zullen we toch door 1 deur moeten om de zaken te regelen maar dat zal vanuit mijn kant niet zo'n probleem zijn.

Mijn verhaal gaat niet echt over mezelf maar over mijn zusje.

Mijn zus heeft de afgelopen jaren veel meegemaakt en ze zit in een depressie. Nu het probleem is mijn ouders sturen haar wel naar een psychiater maar volgens mijn zus helpt dat niets ze heeft al een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen ze rookt ineens heeft weed gebruikt en zelf xtc.

Toen ik dat allemaal hoorde heb ik naar ons ma gebeld om te vragen of ze niet voor een tijdje naar mij zou mogen komen voor wat uit te blazen.

Maar zij wauw het niet nu is het toch al een paar maanden later en het is aleen maar erger geworden ze blijft haar eigen snijden drugs gebruiken enzo.

En ik weet niet meer wat ik moet doen ik zit echt vast ik voel mij zo nuteloos omdat ik niets kan doen daarom dat ik deze forum is wouw uitproberen misschien weet hier iemand wat ik nog zou kunnen doen.

Mijn broer heeft veel problemen gehad in zijn leven. En juist in die momenten zoekt hij veel contact. Hij heeft meerdere verschrikkelijke relaties gehad, waarbij hij nagenoeg alles kwijtraakte inclusief zichzelf. In 2014 kwam een relatie zo dramatisch tot een einde dat ik een beetje had verwacht dat hij er nu van zou leten. Helaas vond hij snel een nieuwe partner en helaas moet ik vertellen dat het 7 verschrikkelijke jaren waren. Met nu een vechtscheiding die al een jaar duurt en zijn inmiddels ex partner heeft als inzet hun kindje... en zet alles in om mijn broer tot op het bot zijn alles af te pakken. En u raadt het al; mijn broer heeft me weer nodig... al weken, maanden, jaren...

Ons moeder is helaas gediagnosticeerd met kanker, dus ik rij elke dag met haar naar het kankercentrum momenteel, verder werk ik en het allerbelangrijkste: ik heb zelf een liefdevol gezin. Ik word dagelijks misselijk wakker om de zorgen van mijn broer en hoop vaak een moment met rust gelaten te worden. Ik word helemaal leeg gezogen omdat er voor hem nog maar 1 ding is op de wereld: zijn problemen!! Hij is lang niet zo bezig met ons zieke moeder dan ik. Ik ben moe van de kopzorgen en ik geniet nergens meer van. Mijn broer sleurt mij mee de afgrond in en dat wil ik voorkomen!! Elke dag zeg ik tegen mezelf: negeer hem een paar dagen en geniet van je eigen leven en denk alleen even aan je gezin en moeder. Maar als ik dan van plan ben om zijn appjes niet te beantwoorden en te negeren dan gaat dat aan mij vreten en ga ik me ernstig zorgen om hem maken want ik voel ook zijn verdriet heus wel. Ik weet niet hoe ik hier los van kom.

Ik heb vrij jong me dochter gekregen! Door dat zijn we twee handen op 1 buik. Ben nu al 14 jaar samen met mijn partner. Maar de relatie tussen me dochter en hem gaat heel stroef. In het begin was mijn dochter ook in de pubertijd dus dat zorgde voor minder leuke dingen. Maar omdat we varen zag ik mijn dochter ook eens in de 2 weken. Sinds ik ben gaan varen was zij 18 en beschuldig mij dat ik haar in de steek gelaten heb. Maar dat is natuurlijk niet zo. Maar het contact tussen haar en mijn partner is zo slecht. Het is nu meer van mijn partner dat het niet lekker loopt. Hij praat haast niet tegen haar en als ze een vraag heeft en hij geef antwoord en zij geef haar mening is hij gelijk kwaad en wil niet meer praten. Heb het idee dat ik in een spagaat zit. Nu heb ik ook een kleinzoon en wil daar graag vaak zijn. Zit nu er tussen en weet niet hoe ik het op moet lossen. Als ik er over begin is hij gelijk kwaad en is verbaal heel sterk en ik helemaal niet. Weet het echt niet meer wat ik moet doen.