Waarom hebben mijn ouders mij nooit in bescherming genomen?

Zo lang ik mij kan herinneren heb ik geen goede band met mijn broer. Hij was altijd erg agressief naar mij toe, ik werd geslagen en geschopt en sloot mij op in de badkamer als ik alleen thuis was met hem. Ook zei hij verschrikkelijke dingen, hij zei bijvoorbeeld dat ik zelfmoord moest plegen en hoe ik dan kon doen. Ik was bang voor mijn broer. Ook tegen mijn moeder zei hij altijd verschrikkelijke dingen. Ik denk dat mijn moeder zich ook niet goed raad wist. Mijn vader was er niet vaak. Als mijn vader 's avonds laat thuis kwam en hij hoorde van mijn moeder wat mijn broer tegen haar had gezegd en wat er was gebeurd, dan werd mijn vader heel boos naar mijn broer toe en kreeg hij straf. Als er tussen ons iets was gebeurd, dan had ik dat vast uitgelokt en ook mijn aandeel daarin gehad en kreeg ik ook straf. Ik vergeet nooit dat de buurman ooit eens aanbelde toen ik alleen met mijn broer thuis was. Ik gilde het uit, hij had mij vast tussen de deur en ik was bang. Op het moment van aanbellen ging mijn broer open doen en kon ik naar de badkamer vluchten. Hij zei dat alles goed ging. De dag erna had de buurman mijn vader gesproken en kregen wij thuis de volle laag, hij was nog nooit zo boos geweest, ook op mij. Ik voelde mij vaak alleen en nog steeds (ik ben nu 30) vind ik het moeilijk om te begrijpen waarom mijn ouders mij nooit in bescherming hebben genomen. Ze wisten wat er gebeurde. Lang heb ik gewild dat het goed kwam en alles geprobeerd dat mijn broer mij leuk zou vinden, het is tenslotte wel mijn broer dacht ik altijd. Tot mijn moeder ziek werd en ik voor haar ben gaan zorgen. Ik woonde op dat moment niet meer thuis, maar ging dagelijks op en neer, mijn broer lag boven in bed. Jaren heb ik voor mijn moeder gezorgd, vanwege een fysieke beperking die ze kreeg kon/kan ze veel niet meer zelf en heeft ze veel operaties ondergaan. Zelfs wanneer ze zelf niet naar de wc kon of een glaasje drinken kon halen, was mijn broer te lax om hiervoor naar beneden te komen. Inmiddels zorg ik niet meer voor mijn moeder (wat mij ook niet in dank werd afgenomen) en heb ik mijn eigen leven opgebouwd. Ik heb niet veel contact met mijn ouders en met mijn broer geen contact. Ik zie hem op verjaardagen e.d. Als ik mijn ouders spreek of zie gaat het altijd over mijn broer en over hoe goed hij het allemaal doet. Ik vind het heel moeilijk dat mijn ouders niet begrijpen dat ik geen contact met mijn broer wil en krijg geregeld de opmerking: "laat het eens achter je, het is zo lang geleden. Hij is zo veranderd." Dit doet mij veel pijn. Ook doen zowel mijn ouders als mijn broer, altijd of er niets aan de hand is. Als ik ze bijv zie op een verjaardag, doen of alles goed is tussen ons (ze weten niet eens waar ik werk..). Ik twijfel hierdoor vaak aan mezelf en vraag mezelf vaak af of ik het dan echt zo verkeerd zie. Het maakt mij heel verdrietig. Nu is het zo dat mijn broer zijn eerste kindje verwacht. Hij stond doodleuk bij ons aan de deur met zijn vriendin om te vertellen dat we oom en tante worden. Ik werd zelfs uitgenodigd voor de babyshower. Ik denk dat zijn vriendin niet weet wat er speelt en dus alleen maar denkt wat voor rot zus ik ben. Ik vind het verschrikkelijk dat ook mijn ouders niet begrijpen dat ik dit contact niet wil. Dat hij nu een kind krijgt, verandert voor mij niets aan de situatie (sterker nog, ik vind het idee dat hij een kind krijgt verschrikkelijk en ben bang dat hij het kind iets aan kan doen. Ik geloof niet dat hij veranderd is, de andere kant die hij ook heeft, is hij niet kwijt). Ik vind het heel erg dat niemand mij hierin begrijpt en dat doordat ze allemaal doen of er niets aan de hand is, ik alleen maar meer aan mezelf ga twijfelen. Ik begrijp het niet en vind de situatie heel lastig. Wat kan ik het beste doen? Ik wil het contact met mijn broer niet, ook niet in de toekomst.