Mijn dichte familie haalt het slechtste naar mij boven.

Ik ben sinds kort een gescheiden alleenstaande mama. Ik heb er nogal een turbulente relatie opzitten, maar al bij al ben ik de laatste jaren toch veel gelukkiger geweest Dan toen ik thuis woonde met mijn ouders en mijn jongere broer.
Ik heb altijd een zeer moeizame relatie gehad met mijn broer en ook met mijn mama.
Mijn papa was/ is vaak afwezig door zijn werk en nu door zijn gezondheid.
Moest ik sterven zou ik niet willen dat zij zouden vertellen hoe ik was toen ik leefde.
Want ik heb echt het gevoel dat zij niet weten wie ik echt ben.
Zij zien mij alleen hoe ik op mijn allerzwakste/ slechtste ben.
Ze zijn ook super streng voor mij. Zien al mijn fouten.
Maar herkennen zelf geen enkele fout.
Ze zeggen nooit sorry, zetten nooit de eerste stap als er een ruzie is.
En ze jagen mij altyd op stang, net of ze willen het slechtste in mij naar boven halen.
Ik probeer altyd sterk en blij en positief te zijn en dan gaat het goed. Maar als ik eens een mindere dag heb, dan is de mood gezet.
Dan zijn ze over defensief, en ik heb het geduld niet op ermee op te gaan en dan evolueert het al snel naar giftige woorden , beschuldigingen of ruzie.
Ik vind dit echt heel vervelend want op zich zijn ze echt een hele lieve familie waar je op kunt rekenen .
Maar ik heb het gevoel dat niemand in het gezin echt met gevoelens om kan.
Normaal is dat niet mijn probleem, maar ik bekoop het altyd.
Ik wil gewoon dat zij mij zien hoe iedereen mij ziet.
Joviaal, enthousiast, ambitieus, adrem en vrolijk, maar ook heel gevoelig met enorm veel empathie.
Zijn zien mij als iemand ‘moeilijk’