Onze dochter wil met rust gelaten worden

Hallo,

Graag wilde ik hier mijn verhaal doen, maar het is een verhaal dat uit verschillende stukken bestaat.

Ik, bijna vijftiger, ben getrouwd en we hebben een dochter van 20 en een zoon van 17. Onze relatie is er een met ups en ook veel downs. Bij ons is er altijd een moeilijkheid geweest en dat is de seks. Vooral van mijn kant had ik het moeilijk om het seksuele spel in gang te zetten. Het initiatief moest meestal van mijn man komen en dan nog kon ik mij moeilijk laten gaan. En als het dan toch eens lukte kon ik daar dan wel van genieten.

Door deze moeilijkheden en ook door andere punten waar we het niet over eens waren kwamen er al serieuze ruzies tussen ons. Onze kinderen hoorden en zagen dit ook en trokken zich in het begin daar niet zoveel van aan maar naar mate als ze ouder werden zeiden ze daar wel eens iets van.

Er was dan eens een tijd waar het wat beter ging en dan daarna ging het weer heel wat minder en kwamen er weer regelmatig ruzies over dat onderwerp. Toen de kinderen kleiner waren waren het eigenlijk hele gemakkelijke kinderen, ze luisterden goed, waren fantsoenlijk.

Maar toen de dochter zo in haar puberleeftijd kwam veranderde alles. Op 14-15-jarige leeftijd nam ze op een morgen, zonder dat wij dat wisten, de trein naar Brussel ipv de bus naar school. Omdat wij thuis op iets gereageerd hadden wat ze fout gedaan had, had zij voor zichzelf besloten om thuis weg te gaan.

Iemand van de spoorwegpolitie heeft haar toen onderschept en meegenomen naar een politiekantoor. Pas 's avonds hebben we haar teruggezien, ons eerst verhoord te hebben. Haar reactie op mijn vraag: Waarom heb je dat gedaan? We waren zo geschrokken! antwoordde ze 'Dat was de bedoeling!'.

Verschillende jaren later hebben wij als koppel nog regelmatig onze twisten over dat probleem, zelf hebben we nog andere dingen gedaan om de relatie op sexvlak wat op te krikken maar dit heeft echter geleid tot soms nog meer problemen. Van deze problemen heeft de dochter ook wel eens wat van opgevangen. Maar ik heb altijd gezegd tegen haar dat we eraan werken en dat zij haar daar niet teveel van moest aantrekken.

Als jong-volwassen heeft zij nu de laatste jaren al verschillende vriendjes gehad waaronder ook enkele met een moeilijke achtergrond (gescheiden ouders, geen ouders (op kamer onder toezicht van opvoeders en met een crimineel verleden van drugs dealen), hangjongeren die geen werk hadden.

Als ouders waren we hier uiteraard niet tevreden mee en hebben dat dan ook aan haar gezegd waarop ze natuurlijk zij dat deze hun leven wel zouden beteren. Nadien heeft ze ons wel eens toegegeven dat zij inderdaad met deze jongens niet zo een geweldige toekomst zou hebben.

Zijzelf studeert vrij goed. 1 jaartje is ze in Leuven geweest maar dit is niet zo goed afgelopen. Ik zeg niet dat ze daar haar best niet gedaan heeft maar ik denk ook dat ze ook wel van het studentenleven geproefd heeft en ook van de vrijheid - doen en laten wat ik wil, met wie ik wil.

Na dat jaartje is ze terug thuis gekomen en heeft ze hier in de buurt een nieuwe studie aangevat. Ook heeft ze een nieuw vriendje leren kennen, op het eerste zicht een goede jongen, ouders hadden goed werk en jongen studeerde ook nog. Wel een studie die een pak lager lag dan die van haar en af en toe merkte we wel op dat zij wel naar die jongen stoefte over haar studie. Als reactie zagen we dat die jongen zie ook wou laten gelden en dan met iets anders wilde stoefen.

Maar ja, onze relatie had dan al weer eens te maken met een serieus dal, ruzies, scheldpartijen. Zij was dan thuis en hoorde dit alles, zij moeide zich daarmee. Ik vertelde mijn kant van het verhaal, papa vertelde zijn kant van het verhaal. Er werden dingen verteld die misschien niet echt tegen haar verteld moesten worden.

Onze dochter wilde ook steeds meer vrijheid, misschien ook wel nadat ze een jaar op kamers had gezeten en nu weer thuis moest wennen en regelmatig geconfronteerd werd met de ruzies. Alhoewel ze ook vaak niet thuis was en bij haar vriend weg was of daar aangezien hij niet ver van thuis woonde.

Op een keer was er zo eens een discussie tussen mijn man en haar, meestal over iets wat wij vonden dat verkeerd ging, over iets wat ze niet gedaan had of over iets dat wij vonden maar waar zij absoluut een ander idee over had , dat zij toen een week bij haar vriendjes thuis is gaan logeren.

Nadien is ze teruggekeerd en is het toen een tijdje goed gegaan. Vriendje kwam thuis ook weer binnen maar zei nooit veel tegen ons. Wij hebben haar daar toen eens op gewezen dat het toch een beleefdheid is dat als je ergens binnen of buiten gaat om even eens goeiedag tegen de ouders te zeggen. Zo moesten wij regelmatig eens zeggen dat wij toch verwachten om enkele beleefdheidsregels wat te volgen.

Ook afspraken die we voordien met haar gemaakt hadden zoals om op een bep uur thuis te zijn werden vaak niet gevolgd. Het vriendje had werken te maken voor school en kon haar niet komen halen thuis, ik als mama moest mijn dochter(die toen nog geen rijbewijs had) telkens brengen.
En nog tal van andere dingen waar zij op ons altijd commentaar had als wij er iets over zeiden.

Nu vorige week waren wij tegen haar aan het vertellen dat zij thuis niet veel meer deed. Zij had natuurlijk haar studies, maar daarnaast vroegen wij haar eens om een afwasmachine leeg te maken of om eens haar auto te wassen, om de tafel af te zetten, en daar maakte ze dan een probleem over. Ze beweerde dat zij die dingen wel allemaal wel eens deed.

Maar als vrienden haar iets vroegen dan stond zij meteen paraat en moest mama die haar even nodig had om haar met iets te helpen het vaak toch alleen doen of eerst haar bijna een uitgebreide smeekbede doen opdat de dochter haar dan toch eens zou helpen met een taakje in huis.

De laatste weken had ze daar meer en meer problemen mee om iets in huis te doen. Ook meningsverschillen met mijn man en regelmatige ruzies met ons hebben haar tot het idee gebracht om 'op kot' te gaan zoals zij het noemt. Zij is op de sociale dienst van de unief en bij het OCMW gegaan om raad te vragen en zij woont nu op een kot.

Maar nu is het waarschijnlijk zo dat wij haar moeten onderhouden maar ook haar kot moeten betalen wat toch een heel bedrag is. Ze heeft dit allemaal achter onze rug geregeld en 2 dagen voor dat ze weg ging kwam ze daar mee af. Hoe voel je je als ouder dan?

Je hebt haar altijd van alles gegund, je stond altijd voor haar klaar als ze hulp nodig had, zowel op schools vlak als bij andere problemen. Wij hadden er natuurlijk een bepaalde mening over en vaak vond zij dat toen ook niet het juiste antwoord maar de dingen die wij aanreikten waren niet de slechtsten.

Ik heb proberen te praten met haar, zij vertelde dat zij wilde weggaan omwille van de ruzies tussen ons en ook over de vele discussies, andere ideeen-standpunten die niet overeenkwamen tussen haar en ons. Ook met bep straffen van ons was ze niet akkoord, bv de auto die ze van ons gekregen had al eens aan de kant laten staan omdat ze een afspraak niet nagekomen was of omdat ze ons heel onbeleefd - brutaal had gereageerd toen we met haar wilde praten.

Nu is ze dus op kot en komt ze alleen langs om nog spullen te halen, om haar was te brengen.
Als moeder heb ik het daar heel moeilijk mee, ik mis mijn dochter en heb nooit gedacht dat ze op deze manier zou vertrekken. Ze is nu 20 jaar en kan dit zomaar regelen zonder ons medeweten. Ik merk ook dat ze terug geniet van de vrijheid en denk ook dat ze het ook hiervoor gedaan heeft omdat wij haar zogezegd teveel controleren, nog zeggen wat ze moet doen; Zij zei laatst letterlijk tegen ons dat ze 'geen opvoeding meer nodig heeft, alleen maar wat overeenkomen'. Dat doet pijn!

Wij gaven haar al heel wat vrijheid, wetend dat ze een jaar in Leuven vrij geweest is, maar sommige afspraken moet je als gezin toch volgen volgens mij. Zij mocht door de week weggaan 's avond tot half 12, van zaterdag op zondag mocht ze bij haar vriendje blijven slapen, zondagmiddag hadden we haar graag thuis omdat ze dan ook eens mee kon op familiebezoek (niet elke week trouwens).

Ik bel haar op en ze zegt nu dat ik haar stalk, dat ik haar moet gerust laten, dat doet zo een pijn, een dochter waar je zo altijd voor gezorgd hebt. Ik en haar kwamen toch goed overeen met elkaar en nu plots kan ik niets meer goed doen. Ik weet niet meer hoe ik haar kan laten inzien wat wij allemaal deden voor haar, hoe ze ons nog een kans wil geven.

Wij zijn pas een therapie als koppel gestart, en zouden graag hebben dat onze dochter ook gaat inzien dat wij er willen aan werken maar dat zij ook bij ons gezin hoort en eenmaal als ze haar diploma heeft haar vleugels kan uitslaan en haar weg zoeken in het leven.

Heeft er iemand suggesties hoe we haar terug in ons gezin kunnen laten geloven?