Het ergste vind ik de leugens

Ik heb 7,5 jaar een relatie met een seksverslaafde, ik wist er al die tijd al vanaf.
Het ergste vind ik de leugens, het doen alsof er niks was.
Alsof ik niet zag, niet voelde wat er allemaal gaande was...
7,5 jaar praten, proberen door te dringen tot hem.
Ik zie de ware hem, die gene achter de leugens, achter de verslaving.
Hij is zon mooi persoon, zichzelf kwijt geraakt door zijn jeugd.
Hij zoekt naar een opvulling, van wat hij gemist heeft in zijn jeugd.

In het begin, flirte hij werkelijk met elk vrouwelijke wezen.
Of we nou ergens naartoe gingen of ze kwamen bij ons thuis, constant voor mijn ogen.
Dat flirten liep uit op seks wanneer het beantwoord werd, wederom maakte het niet uit waar of met wie.
Wat mij daarin heel erg kwetste, was dat die personen waarmee hij het deed gewoon personen waren, die ik telkens weer onder de ogen moest komen... Wetende van wat er speelde!
Zelfs de kraamverzorgster probeerde hij te verleiden, terwijl ik met ons pas geborene op bed lag te rusten.
Elk moment dat hij maar de kans zag, had hij seks met een ander.
Hij zat op talloze datingsite' s, ik had werkelijk geen idee dat er zoveel bestonden.

In al die tijd heb ik me telkens afgevraagd, wat ben ik waard?
Wat doe ik verkeerd? Ben ik niet mooi genoeg? Wat hebben al die anderen, wat ik niet heb?
Hoe kan hij mij dit aandoen, waar heb ik dit aan verdiend?
Waarom ziet hij de waarde van mij niet, die anderen wel zien?
Ik voelde me waardeloos, minderwaardig, vies, niet gerespecteerd en alleen, want ik praatte er met niemand over behalve met hem.
Van binnen verstikte ik in mijn verdriet, als ik het uitte naar hem, moest ik niet zielig doen.
Er was niks, ik was de enigste voor hem.
Alle gesprekken en vragen die ik had, werden beantwoord met vragen of heb ik geen verklaring voor.
Al die tijd schoot het niks op, we sloten elkaar op.
Terwijl ik vanaf het begin af aan duidelijk was, dat juist niet te willen.
Als hij zo nodig meerdere partners nodig had, zou ik niemand zijn om te oordelen maar dan moest hij mij los laten.
Ik weet namelijk zeker dat ik daarvoor niet gemaakt ben, ik ben zo monogaam als maar kan.
Dit was niet wat hij wilde, hij wilde ons.

Ik gaf hem altijd weer de tip, als je echt voor ons wil gaan
Zul je het naar buiten moeten brengen, daar begint het mee.
Zodat je omgeving je kan helpen, dit te overwinnen!
Eindelijk kwam het moment dat hij ervoor koos dit daadwerkelijk te doen, maar toch niet helemaal.
Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit is, naar buiten te brengen, dat je eigenlijk de genen waar je het zuinigste op hoort te zijn, naar de mallemoeren helpt.
Dat gene wat jezelf hebt mee gemaakt in je jeugd, herhaal je bij je eigen geliefden.
Dat wat je zo kapot heeft gemaakt, waardoor je je letterlijk niks voelde.
Hoe zwaar is dit, om onder ogen te zien?
Om dit te gaan delen met de buitenwereld, wetende hoeveel leed erachter schuilt.
Ja, dat lijkt me verschrikkelijk!
Toch kon hij nog niet helemaal eerlijk zijn, deed alsof het minder erg was.
Blokte me nog steeds voor zijn ware emoties, ging gewoon door.

We kwamen in contact met het Geloof, met Jezus.
We bekeerden ons, lieten ons dopen.
Alles met maar één reden, ons ware zelf te worden in Christus.
Hij deed heel erg zijn best, probeerde echt om zich aan Jezus over te geven.
Doch hij twijfelde, twijfelde eraan of hij wel bij Jezus mocht komen.
Of hij het werkelijk waard is, om van gehouden te worden na alles wat hij heeft gedaan...
Toen ik vertelde dat ik echt naar de bijbel wou gaan leven, dus geen seks voor het huwelijk.
Wist ik dat ik, het onmogelijke ging vragen.
We waren niet getrouwd, dus dat betekende geen seks meer.
Ik had op dat moment de keuze gemaakt voor Jezus te gaan en wou me dan ook compleet aan het geloof over geven!
Ik wist dat ik hem daar te kort mee zou doen, maar dacht als we al die tijd wel vaak geweldige seks hadden en hij alsnog vreemd ging.
Dan kon hij, nu we ons bekeerde de moeite gaan nemen voor mij/ons.
Natuurlijk ging dit niet goed, vooral omdat hij zich niet kon over geven.
De eerste misstap maakte hij snel, op een locatie waar we toen voor ons gezin zaten.
We kwamen op een punt dat het niet langer ging binnen ons gezin, zoals het toen ging.
Hij liet zichzelf op nemen, maar voordat hij tot dat besluit kwam en daartoe overging.
ging hij langs één van zijn neukerdjes, om daarna bij mij te komen en te huilen, te vertellen dat hij zich liet opnemen.
Dat hij echt voor ons wou gaan en er alles aan zou doen, dat hij er echt alles voor over had.
Vanuit onze gemeente kon er zeer snel een plek geregeld worden, we namen het aan.
Hij zou een traject volgen van negen maanden, gericht op het geloof.
Na drie en half week, ging het daar al mis.
Hij zat daar niet op zen plek, daar waren meer drugsverslaafden.
Begrijpelijk vond ik dat, maar er was meer.
De plek waar hij zat, zouden alleen mannen zijn.
Toch waren er vrouwen, niet dat ze er telkens waren maar ze zaten in de zijvleugel van dat pand.
De eerste week ging het goed, daarna heeft hij zich toch weer laten verleiden om antwoord te geven op zijn verslaving.
Toen hij terugkwam, was ik ergens teleurgesteld.
Toch keek ik er meer naar uit, dat hij weer bij ons in de buurt zou zijn.
Ik miste hem zo, alle handelingen die hij deed.
Zijn aanhankelijkheid, het knuffelen, zijn steun, gewoon zijn aanwezigheid.
Altijd bezig verbeteringen aan te brengen, in en rond ons huis.
Bij elke handeling die ik deed, toen hij opgenomen was moest ik huilen omdat ik hem miste.

We hielden contact met elkaar toen hij onderweg was, hij zou naar ons/mij toe komen.
Toen hij er was, keek hij zo vanuit zijn hart naar mij, hij was zo blij mij weer te zien.
Om weer bij me te kunnen zijn, om thuis te komen!
De eerste blik die hem aan staarde was, hoe kon je nou opgeven, wil je dan niet voor ons gaan.
Zo fout! Want mijn ware gevoel was het zelfde als zijne, ik was zo blij dat hij er weer was!
Hij kuste mij zo intens, dat mijn hele lichaam kriebelde, kriebelde mijn hele wezen nog niet eerder tevoren.