En het maakt mij zowel geestelijk, emotioneel en financieel kapot

Beste Robby,

Ik herken me volledig in jouw verhaal.
Ook van hoe dit groeide tijdens de jeugd en de mediatisering.

Een relatie met 2 kinderen is er aan onderdoor gegaan, eenmaal die kinderen er waren, vooral door mijn gedrag en het niet kunnen praten met een introverte ex.

Zelf heb ik nooit mijn ex bedrogen voor de scheiding of andere vormen van ‘echte’ seks gezocht (niet zeker of ik dat wel zou kunnen) of veel gedated (4 korte relaties) na de scheiding.

Ik heb mijn seksualiteit de voorbije 10 -15 jaar steeds weer op mezelf beleefd en steeds meer gebruikt voor het wegwerken van andere slechte gevoelens, onzekerheid in relaties, eenzaamheid, depressie (mede als symptoom), etc…
Waardoor er periodes geweest zijn dat het kort op elkaar lang en bij momenten zeer intens gebeurde en ik me er volledig aan over gaf. Dit maakte dat ik me in die periodes zo ziek en slecht voelde, dat ik mezelf begon op te fokken met pijnstillers en andere stimuli zoals koffie om te kunnen blijven functioneren…
Dit zorgde ervoor dat ik overspannen en angstig werd in die periodes, en ik kon het toen nog niet linken aan dat extreme gedrag waarvan ik dacht dat het gemakkelijke manier was om met je natuurlijk (?) libido om te gaan en ’seks’ (lees: ontlading, ontspanning) te hebben…
Ik kon zo ook relaties aangaan vermijden (of daten dat veel energie en geld kost, ontgoocheling kan meebrengen en waarbij je jezelf ‘wel moet’ uiten).
Om zo maar te kunnen blijven doorgaan na een moeilijke scheiding met werken en proberen een vaderrol op te nemen….

De onderliggende reden die er zoiezo is, moet je proberen ontdekken en daaraan werken!
De symptomen die er de eerste weken vooral bij horen: brain fog en urges, en vooral de schaamte en het gebrek aan energie en zelfvertrouwen, door een ontregeld en uitgeput dopamine systeem...
Dit ondermijnt sociaal contact in het algemeen zelfs dan, en niet alleen met vrouwen en maakt het extra moeilijk.

De symptomen gaan zoiezo weg al duurt het maanden volgens heel veel mannen en daar wil en blijf ik in geloven!
Bronnen zijn er heel veel en zelfs steeds meer als je goed googelt.

Ik ben er nu op mijn 46ste (fysiek in goede conditie) hard mee aan de slag, maar slaag er voorlopig niet in om het langer dan 2 weken vol te houden en stuit steeds weer op de drempel om toch maar even te ‘ontladen’ (en er dan zogezegd nog eens met goeie moed opnieuw en langer voor te gaan)

Zonder meer sociale contacten en een normale gezonde relatie waar met dit ‘persoonlijk issue’ rekening zou gehouden worden lijkt dit zelfs onmogelijk op dit moment.
Het allemaal delen met vrouwen die je leert kennen, is dat wel goed?
Heb het een date eens verteld toen ik merkte dat het allemaal niet meer werkte zoals het hoorde… Ze had (zogezegd?) begrip maar ik vermoed dat vrouwen ook wel beseffen dat dit iets is dat altijd blijft, veel vertrouwen van hen vraagt en misschien zelfs druk legt op een relatie en de vrouw in kwestie…
Ik denk niet dat ik het nog ga doen. Dat ligt misschien anders als je al lang een bestaande relatie heb waar je goed kan praten en elkaar echt graag ziet.

Ik ga nu ook terug naar mijn therapeut maar mis ergens direkt contact met mensen die je begrijpen, waar je eens mee kan praten of afspreken om samen dingen te doen in eventuele moeilijke periodes ben ik tot nu toe nog niet tegengekomen.

Indien je (of anderen?) hier interesse voor hebt, sta ik daar voor open vanuit het Vlaams Brabant in Belgïe.
Contactgegevens delen gaat hier niet zomaar, dat zoeken we dan wel even uit…

Groeten
P.