Ik las bij Drs. Monique Stadler deze mooie tip:
Als ‘op tijd afstemmen en overleggen’ een issue is voor jullie, dan gaat het waarschijnlijk vanuit 2 kanten mis:
Je (h)erkent je eigen onderliggende pijnpunten en behoeften niet en/of je communiceert dit niet met jouw partner.
Je (h)erkent de onderliggende pijnpunten en behoeften niet bij jouw partner en/of je communiceert dit niet.
Je kunt nog zo goed communiceren of nieuw positief gedrag toepassen, maar als je het onderliggende pijnpunt mist, dan blijft het symptoombestrijding. Omdat je voorbijgaat aan de echte oorzaak, zul je ook de echte behoefte niet te pakken krijgen.
Het is dan wachten tot het weer misgaat. Ik hoor cliëntenkoppels zo vaak vertellen dat bepaalde thema’s al jaren spelen. Met de regelmaat van de klok duikt het op.
Je moet dus eerst op zoek naar de onderliggende pijnpunten wanneer jullie verschillen in de behoefte om te overleggen.
Dit hoor ik niet-overleggende-partners onder meer zeggen:
Het voelt alsof ik toestemming moet vragen.
Ik voel me als een klein kind dat niet zelf mag beslissen.
Het voelt ongelijkwaardig, omdat jij dan bepaalt wanneer iets wel of niet mag.
Ik voel mijn vrijheid en ruimte ingeperkt door jou, ik wil zelf bepalen wat ik wel en niet doe.
Ik weet al dat jij het niet leuk vindt, maar ik wil geen nee horen en me bij voorbaat schuldig voelen.
En dit hoor ik overleg-missende-partners vaak zeggen:
Je houdt geen rekening met mij.
Ik vind het zo egoïstisch om alleen van jezelf uit te gaan.
Ik voel me zo genegeerd door jou.
Mijn mening telt niet mee voor jou.
Als ik het had geweten, dan had ik dit <…> anders gedaan.
De diepere pijn die hieronder schuilt is heel persoonlijk en iets waar je vaak niet zomaar bij komt. Veel partners gaan zichzelf verdedigen of de ander verwijten maken.
Het is een behoorlijk complex proces om hierover te praten en je weer goed te voelen bij elkaar. Er zijn verschillende fases in zo’n gesprek waarin je steeds weer opnieuw getriggerd kunt worden.
Dit is een voorbeeld van een vervelend incident in 6 fases:
Fase 1: inhoudelijk verschil van mening of behoefte waarover je zou willen afstemmen.
Fase 2: je staat voor een voldongen feit, je partner doet datgene waarover geen afstemming is geweest.
Fase 3: je praat na over wat er misging.
Fase 4: je voelt je allebei tekortgedaan of beschuldigd, er ontstaat ruzie.
Fase 5: over die ruzie wil je napraten, maar er is geen emotionele wederkerigheid.
Fase 6: je staat allebei met lege handen en het contact is getroebleerd.
In iedere fase spelen pijnpunten en behoeften. Dat maakt in ieder geval begrijpelijk hoe het komt dat discussies zo breed kunnen worden. Sommige partners raken de kluts kwijt als je er te veel bij lijkt te halen.
Om er makkelijker uit te komen, is het raadzaam om een incident eens als bovenstaand voorbeeld in fases te verdelen. Bespreek vervolgens per fase ieders onderliggende pijn en behoefte.
Als ‘op tijd afstemmen en overleggen’ een issue is voor jullie, dan gaat het waarschijnlijk vanuit 2 kanten mis:
Je (h)erkent je eigen onderliggende pijnpunten en behoeften niet en/of je communiceert dit niet met jouw partner.
Je (h)erkent de onderliggende pijnpunten en behoeften niet bij jouw partner en/of je communiceert dit niet.
Je kunt nog zo goed communiceren of nieuw positief gedrag toepassen, maar als je het onderliggende pijnpunt mist, dan blijft het symptoombestrijding. Omdat je voorbijgaat aan de echte oorzaak, zul je ook de echte behoefte niet te pakken krijgen.
Het is dan wachten tot het weer misgaat. Ik hoor cliëntenkoppels zo vaak vertellen dat bepaalde thema’s al jaren spelen. Met de regelmaat van de klok duikt het op.
Je moet dus eerst op zoek naar de onderliggende pijnpunten wanneer jullie verschillen in de behoefte om te overleggen.
Dit hoor ik niet-overleggende-partners onder meer zeggen:
Het voelt alsof ik toestemming moet vragen.
Ik voel me als een klein kind dat niet zelf mag beslissen.
Het voelt ongelijkwaardig, omdat jij dan bepaalt wanneer iets wel of niet mag.
Ik voel mijn vrijheid en ruimte ingeperkt door jou, ik wil zelf bepalen wat ik wel en niet doe.
Ik weet al dat jij het niet leuk vindt, maar ik wil geen nee horen en me bij voorbaat schuldig voelen.
En dit hoor ik overleg-missende-partners vaak zeggen:
Je houdt geen rekening met mij.
Ik vind het zo egoïstisch om alleen van jezelf uit te gaan.
Ik voel me zo genegeerd door jou.
Mijn mening telt niet mee voor jou.
Als ik het had geweten, dan had ik dit <…> anders gedaan.
De diepere pijn die hieronder schuilt is heel persoonlijk en iets waar je vaak niet zomaar bij komt. Veel partners gaan zichzelf verdedigen of de ander verwijten maken.
Het is een behoorlijk complex proces om hierover te praten en je weer goed te voelen bij elkaar. Er zijn verschillende fases in zo’n gesprek waarin je steeds weer opnieuw getriggerd kunt worden.
Dit is een voorbeeld van een vervelend incident in 6 fases:
Fase 1: inhoudelijk verschil van mening of behoefte waarover je zou willen afstemmen.
Fase 2: je staat voor een voldongen feit, je partner doet datgene waarover geen afstemming is geweest.
Fase 3: je praat na over wat er misging.
Fase 4: je voelt je allebei tekortgedaan of beschuldigd, er ontstaat ruzie.
Fase 5: over die ruzie wil je napraten, maar er is geen emotionele wederkerigheid.
Fase 6: je staat allebei met lege handen en het contact is getroebleerd.
In iedere fase spelen pijnpunten en behoeften. Dat maakt in ieder geval begrijpelijk hoe het komt dat discussies zo breed kunnen worden. Sommige partners raken de kluts kwijt als je er te veel bij lijkt te halen.
Om er makkelijker uit te komen, is het raadzaam om een incident eens als bovenstaand voorbeeld in fases te verdelen. Bespreek vervolgens per fase ieders onderliggende pijn en behoefte.
