Ik werd onzeker en behoeftig

Vorig jaar heb ik de stap gezet om mijn collega die ik al 4 jaar ken te versieren. We hadden een leuk contact en ergens had ik haar af en toe onbewust in mijn hoofd. Omdat ik bang was hier iets mee te doen en mij kwetsbaar te maken liet ik het los. Haar leven en overtuigingen waren ook anders. Het was mooi weer en ik ben op mijn gevoel afgegaan, wat ook werd beantwoord. Het ging heel snel ver tussen ons. Er kwam een adempauze van een vakantie waarin wij intensief en spannend contact hadden. Toch was er ook iets waardoor ze aangaf te twijfelen. Na terugkomst van vakantie wilde ik haar graag echt leren kennen. Ze gaf deels ruimte daarvoor, en tegelijk bleef ze geestelijk op afstand. Het fysieke deel was hetgene wat er wel steeds was. Voor mij was dat eigenlijk niet wat ik echt wilde. Ze gaf vaak aan ruimte en tijd te willen, maar doordat we sex hadden was dat erg lastig. Ook wilde ze niet vaak buiten het werk om iets afspreken. En ja, ik werd dus verliefd. Omdat de signalen er soms wel en soms niet waren van haar kant werd ik erg onzeker en behoeftig. Ze gaf aan dat ze wel voor mij voelde, maar niet geclaimd wilde worden en er misschien ook niet klaar voor was. Ze wilde het, in haar woorden, een kans geven. Ze twijfelde aan veel dingen en ik wilde duidelijkheid. Iets wat ik ook wilde dwingen, omdat ik er heel veel last van had. Omdat ik haar dus veel alleen via app en op het werk zag was de situatie voor mij erg moeilijk. Tot een gesprek was het erg moeilijk te komen. Ik wilde juist graag begrijpen wat haar tegenhield. Niet om iets af te dwingen, maar haar begrijpen. Mijn idee was te onderzoeken wat het betekende en of ik beter kon stoppen. Een paar keer nam ik geen initiatief, met het idee dat als ik geen respons kreeg ik wist waar ik aan toe was. Op die paar momenten kwam ze wel weer naar mij toe, waar ik dan weer direct op inging. Ze had al aan het begin aangegeven dingen te hebben meegemaakt. Ze had moeite met mijn vriendschappelijke omgang met vrouwen, iets waar ik niet geheimzinnig over was en waar ik ook eerlijk over ben geweest. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik voor haar koos en voor haar voelde. Echter zij bleef regelmatig terugkomen op dit soort dingen, waarbij ik mijn best deed het te begrijpen en uit te leggen hoe ik erin sta. Ik hoopte daarbij dat ze zag dat ik het serieus nam. Ik maakte mij daarmee klein en werd behoeftig. Toen ze het uitmaakte, op het werk! gaf ze ook dat als reden aan, naast dingen als dat het op het werk was en er niet klaar voor zijn. Ik kon het niet begrijpen. Ze gaf wat later ook aan dat ze misschien wat minder voor mij voelde. Ik bleef met veel moeite op afstand en probeerde mijn eigen leven te leven. Toch was ze in app gesprekken, iets wat ik had moeten afkappen, nog steeds bezig met vragen over mij en mijn contacten. Ik putte daar dan weer hoop uit en bleef er toch mee bezig. Ik wilde het gevoel ook niet loslaten. Ik ben in mijn leven 2x verliefd geweest en ik heb ook een groot verlangen naar verbondenheid en liefde. Ik had mij al 8 jaar niet meer opengesteld voor een vrouw, igg geen stappen gezet. Dat gemis werd heel sterk getriggerd bij mij. Ik denk dat het een wisselwerking was, als zij meer naar mij toe was gekomen dan was het anders geweest. Ik heb het gevoel nog 5 maanden in stand gehouden, maar het ging bergafwaarts met mij. Ik heb hulp gezocht om mezelf terug te vinden. Intussen heb ik een stomme beslissing gemaakt om iets positiefs in gang te zetten voor mijzelf. Dat was een verhuizing. Ik ben daardoor nog verder in de put van leeg en alleen zijn gevallen. Mijn vrienden begrijpen het niet en ook mijn beste vriendin, die gevoelens voor mij bleek te hebben ook niet. Bij die laatste vriendin heb ik verteld dat ik verliefd was en dat was pijnlijk. Alle toestanden hebben mijn leven op zijn kop gezet, ik ga binnenkort opnieuw verhuizen. De stress hiervan en het verdriet hebben geleid tot een zelfmoord poging. Ik voel mij leeg en zie het soms niet meer zitten. Mijn werk is ook zwaar en deels zit ik in de ziektewet. Ik keur mezelf af, ook iets wat door het gebeuren en slecht voor mezelf zorgen niet helpt. Ik doe nog wel dingen, maar ik moet mij er echt toe zetten. De gedachten aan haar zou ik weg willen, maar het blijft spoken. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het niet goed heb gedaan. Door de Corona is het gevoel en het denken ook erger geworden.
Ik heb haar geblokt en genegeerd. Door Corona is thuiswerken de norm, echter omdat ik ook weer moet reintergren ga ik af en toe toch naar kantoor. Tot nu toe heb ik haar op mijn werk ook ontweken, hoewel ik dat niet goed van mezelf vind en mijn zwakheid niet wil laten zien. Ik neem haar in mijn hart niks kwalijk, en toch ben ik ook boos.
Vandaag op mijn werk is ze naar mij toe gekomen en heeft gezegd dat ze er nog niet klaar voor was en dat ik mezelf niks kwalijk moet nemen. Ik was eerst boos en daarna heb ik gezegd dat het oké is en dat ik het moeilijk heb omdat ik nog gevoelens heb. Ook dat ik vanuit mijn hart om haar geef. Ze zei dat ze ook om mij gaf, oprecht gevoelens voor mij had, maar ook dat ze het niet kon. Het is zo naar om mezelf zo te laten zien. Ik zou willen dat ik gevoelloos en hard was zodat ik haar kon raken oid. Ik vertelde haar dat ik haar niet echt heb leren kennen en dat ik dat wel had gewild. Ik kan het niet begrijpen. Ze geeft aan dat het voor haar wel iets betekend heeft. Ik heb echt het gevoel dat het een gemiste kans is geweest en dat het wel had kunnen werken met meer begrip en leren kennen. Ook met ruimte buiten werk om. Ik geloof haar oprechtheid en tegelijk doet het pijn. Ik wil het geen voeding geven en wil ook het lege gevoel niet aan. Het doet heel veel pijn, want, en dat heb ik niet gezegd, ik wil haar nog steeds. Zou haar willen vragen het een kans te geven terwijl ik mij nu al zo afgewezen voel. Zou willen dat ik het fijne gevoel terug komt. Doorgaan met negeren kan ik ook niet, dat ze een fout mens is geloof ik nl niet en ook niet na wat ze heeft gezegd. Ik kan alleen niet doorgaan met mezelf dit aandoen. Ik wil erboven staan. Afstand nemen gaat echter ook niet zonder moeite te doen en energie daarin te steken. Ik ben mezelf kwijt en ik voel mezelf een zwakkeling. Ik weet niet hoe ik hieruit kom. Ik heb psychische hulp gevonden. Tot nu toe ben ik nog niet op de weg omhoog. Ik voel mij een idioot en onbegrepen. Zit nu thuis en zou het liefste het gesprek in mijn hoofd herhalen en nadenken over hoe ik haar terug had kunnen winnen en de liefde weer op kan laten komen. Hoe kom ik hier in godsnaam uit, wat kan ik doen om mezelf terug te vinden hoe ik 1 jaar geleden was toen ik mij nog waardevol en onafhankelijk voelde. Toen ik nog in mijn kracht stond en haar veroverde en zelfverzekerd was.