Ik kon geen liefdevolle verbinding aangaan

Wat mij in therapie bewust is geworden gaat om het volgende.
Mijn probleem was dat ik niet echt neen kon zeggen en dan met name tegen vrouwen. Wat ik wel kon en kan is heel hard werken. Dit harde werken leidde ertoe dat ik wel in verbinding was met buiten, daar waar ik voor werkte (doelen, resultaten, limieten) toch niet in verbinding was met mij zelf.

Wat mijn vraag was toen ik (wij) in therapie ging was,  ik kon niet in verbinding komen met de ander en zeker niet met mensen die dichtbij mij stonden. Het leek wel een glazen plafond waar ik tegen aanbotste en hierdoor nog harder ging werken (lees: vluchten). 

Wat redelijk snel bleek was dat ik vrouwen wel kon pleasen, het hof maken, hun wilde redden, ja kon zeggen maar vooral geen Neen kon zeggen. Wat ook speelde, in een veilige liefdevolle verbinding kon in niet komen omdat ik merkte, ik had vaak of altijd het gevoel de ondergeschikte bij een vrouw te zijn.

Het gevolg was dat duurzame verbindingen niet mogelijk waren omdat ik in mijn temparament en karakter niet ondergeschikt kan zijn, althans niet op langere termijn. Mijn hart echt openen en mij overgeven was niet mogelijk en is voor een deel nog steeds niet mogelijk. 

Wat was er aan de hand, hiervoor dien ik even iets over mijn moeder te vertellen. Ik werd geboren als onechtelijk kind, in een katholieke omgeving, in een tijd dat eten en werk schaars was. Op late leeftijd heb ik pas ervaren dat mijn moeder ofwel, tijdens de zwangerschap in de steek gelaten, een leven lang van mijn biologische vader heeft gehouden. 

Deze, mijn biologische vader, heeft in zijn "carrière" bij veel vrouwen veel kinderen verwekt, ik ken mijn vader niet en ook de meeste van zijn kinderen niet. Om dit "netwerk" op te bouwen is hij voor veel vrouwen moeten vluchten en zodoende op veel plaatsen gekomen waardoor een gelijkmatige spreiding van zijn kinderen over het hele land heeft plaats gevonden. 

Met geen van de kinderen heeft of wil hij contact. Op het moment dat ik hierover met mijn moeder kon praten was ik boven de 40, zolang was dit taboe instant gehouden. Wat bleek tijdens dit gesprek, mijn moeder liet zien, zonder dat ze het benoemde, nog altijd op haar manier van deze man hield. Ze wist precies wat hij in zijn bijna 90jarig leven had gedaan en waar hij was geweest. Voor mij op het moment dat ik dat zag een zeer ontroerend moment. 

Terug naar de therapie. Mijn moeder was dus diep in haar hart en ziel gewond door een man met een sterk karakter en weinig verantwoordelijkheid bewustzijn. Waarschijnlijk heeft ze toen iets besloten wat ze psychologisch gezien zelf nu nog niet weet. 

Wat zij had besloten was in psychologische zin "ik laat mij nooit meer door een man kwetsen". Vervolgens heet ze een man gezocht die voor haar en mij kon zorgen maar die wel in relatie geen positie had cq geen partij voor haar was. Zij was de regisseur en zij bepaalde. Vervolgens kreeg ze nog twee zonen, verwekt door mijn stiefvader, deze zonen moesten onder hetzelfde regime vallen dan ik en mijn stiefvader en dat was "mannen mogen geen gevaar voor haar vormen". 

Als je nooit meer door een man gekwetst wilt worden is het belangrijk dat mannen geen mannen zijn. Wat zij heeft gedaan is zonder dat ze het wist, alle mannen die haar konden kwetsen heeft gecastreerd. Ze mochten wel aardig en volgzaam zijn, dienstbaar aan de Koningin (hard werken) maar wat ze niet mochten was "man worden", immers die waren in haar psychologie gevaarlijk. 

Uiteraard zijn in mijn opvoeding nog een aantal andere sporen te volgen die hun invloed op mijn karakter hebben gehad maar dit wordt een beetje te uitgebreid. Het belangrijkste wat ik in therapie had gezien was, als het mij lukt een vrouw voor mij te winnen en ik daarmee in verbinding ga bestaat de kans dat ik wordt gecastreerd. 

Dus mijn niet Neen zeggen was het gevolg van "ik moet dienstbaar zijn aan vrouwen" en mijn niet in verbinding kunnen gaan kwam voort uit de angst dat ik in relatie werd gecastreerd.
 
Dit is iets wat in mijn psychologie van invloed was op hoe ik in de wereld stond.

 
Inmiddels kan ik neen zeggen en ook mijn man staan :-).