lees vooraf ook het vorige artikel over samengestelde gezinnen : invloed van de natuurlijke moeder (zie op de site bij artikelen)
In het bovenstaande artikel schreef ik over een dochter die uit medelijden koos voor haar moeder. Kinderen kiezen in zo’n geval vaker op deze manier. En inderdaad zijn sommige moeders (overigens ook sommige vaders) ter kwader trouw en is het pure manipulatie en egoïsme. Maar soms is het ook iets heel anders, waardoor men niet kán.
Het wordt de andere ouder vaak zeer kwalijk genomen als hij/zij in haar houding negatief is over de scheiding en de ex-partner (en evt. diens nieuwe partner). Het is ook echt niet goed voor kinderen, en je mag zoiets zeker nooit BEWUST doen. Maar als je je als verlaten ouder nu eenmaal ellendig vóelt???
In dit geval diende moeder geholpen te worden om weer echt móeder te kunnen zijn en daarmee het belang van het kind voorop te stellen. Kritiek zorgt vaak voor nog meer verbittering. Zo iemand heeft begrip nodig, maar ook een spiegel waarbij men aangemoedigd wordt om het leven in eigen hand te nemen. Verdriet hebben mag, maar verbittering maakt haar eigen leven en dat van haar kind kapot.
Verbittering is vastgezet verdriet. Het verdriet moet weer stromen, men dient te leren rouwen over datgene wat niet meer terug zal komen. Pas daarna komt er ruimte voor een nieuw leven met perspectief. Daar wordt iederéén gelukkiger van.
In dit geval kon ik moeder met enkele gesprekken helpen om eerst boos te zijn om het onrecht wat haar was aangedaan, en daarna inderdaad te rouwen en te huilen. De dochter liet mij zeer opgelucht weten dat ze merkte dat moeder haar leven weer invulling gaf, en dat ze ook niet meer zeurde over vader. Daardoor kon ze ook meer genieten van het contact met haar moeder.
Eind goed…. Al goed.
In het bovenstaande artikel schreef ik over een dochter die uit medelijden koos voor haar moeder. Kinderen kiezen in zo’n geval vaker op deze manier. En inderdaad zijn sommige moeders (overigens ook sommige vaders) ter kwader trouw en is het pure manipulatie en egoïsme. Maar soms is het ook iets heel anders, waardoor men niet kán.
Het wordt de andere ouder vaak zeer kwalijk genomen als hij/zij in haar houding negatief is over de scheiding en de ex-partner (en evt. diens nieuwe partner). Het is ook echt niet goed voor kinderen, en je mag zoiets zeker nooit BEWUST doen. Maar als je je als verlaten ouder nu eenmaal ellendig vóelt???
In dit geval diende moeder geholpen te worden om weer echt móeder te kunnen zijn en daarmee het belang van het kind voorop te stellen. Kritiek zorgt vaak voor nog meer verbittering. Zo iemand heeft begrip nodig, maar ook een spiegel waarbij men aangemoedigd wordt om het leven in eigen hand te nemen. Verdriet hebben mag, maar verbittering maakt haar eigen leven en dat van haar kind kapot.
Verbittering is vastgezet verdriet. Het verdriet moet weer stromen, men dient te leren rouwen over datgene wat niet meer terug zal komen. Pas daarna komt er ruimte voor een nieuw leven met perspectief. Daar wordt iederéén gelukkiger van.
In dit geval kon ik moeder met enkele gesprekken helpen om eerst boos te zijn om het onrecht wat haar was aangedaan, en daarna inderdaad te rouwen en te huilen. De dochter liet mij zeer opgelucht weten dat ze merkte dat moeder haar leven weer invulling gaf, en dat ze ook niet meer zeurde over vader. Daardoor kon ze ook meer genieten van het contact met haar moeder.
Eind goed…. Al goed.
