Ik zou het echt niet durven zeggen of schrijven als het niet klopte, maar het is nu eenmaal zo.

Meestal reageer ik direct op een kritisch geluid als mijn artikeltjes verkeerd begrepen worden (bv op Facebook). Onlangs gebeurde dat. Vaak heeft men al verschillende jaren conflicten (bv. over bepaald gedrag van de kinderen) en slaag ik erin om in het eerste gesprek al de vinger op de zere plek te leggen. De kritische schrijver geloofde het niet. Maar ik weet meestal direct waar de oplossing zit. Ik zou het niet durven zeggen als het niet wáár was.

Fouten worden vaak in het begin gemaakt en worden steeds meer een vast patroon. Soms is men geneigd om irritaties op te sparen tot ongekende hoogtes en maakt men dingen dus niet bespreekbaar. Of men komt steeds weer in dezelfde discussies terecht.

Ik had in dit stukje ook over kortdurende hulpverlening geschreven en toen antwoordde iemand daarop met “sorry maar ik kan je niet meer serieus nemen…in één gesprek alles repareren…. Tss!!
Maar dat laatste klopt ook niet. Het repareren moet thuis gebeuren, daar heeft men mij niet bij nodig. Het gaat erom dat ze weten wat er fout is gegaan. Niemand is schuldig, iedereen heeft een aandeel. Soms is één gesprek voldoende, meestal zijn er twee of drie gesprekken nodig. Het is zelden een langdurig traject. Ik geef voorbeelden hoe men de fouten kan herstellen.

En ik bekijk altijd of de oplossing die ik voorsta ook bij deze mensen past. Want er is nl.geen standaardoplossing die voor alles en iedereen werkt. Ik heb dus ook graag tegenspraak in een gesprek, daar worden de oplossingen alleen maar beter van. Natuurlijk is het prima om kritisch te zijn, ook tegenspraak in een reactie op een stukje is prima, maar ik zou het fijn vinden als men dan ook nog even naar mijn reactie zou willen kijken.