Ze had niet voorzien dat de relatie met haar stiefkinderen zo ingewikkeld kon zijn.
Kinderen die voor de helft van de tijd in hún huis waren, die heel anders waren dan haar dochter.
Toen hun vader in het ziekenhuis lag raakte ze nog verder teleurgesteld: zijn kinderen informeerden niet eens hoe het met hem was. Het interesseerde hun moeder niets, maan hun kinderen evenmin. Er knapte iets in haar. Tot dat moment had ze de kinderen van hem kunnen verdragen, maar nu was het helemaal over.
Zijn kinderen (12, 14 en 17 jaar) waren te beroerd om hem in het ziekenhuis op te zoeken. En erger nog: hun zieke vader accepteerde het dat hij zijn kinderen niet zag. Hij verdedigde hen zelfs als mevrouw erover mopperde. Hoe moest ze met dit gegeven verder?
En hoe moest ze verder met hun vader, die niet begreep dat ze het helemaal met zijn kinderen gehad had. Ze wilde persé een gesprek met mij alleen, wilde vader nog wat rust gunnen na zijn ziekte.
Na een gesprek met mevrouw alleen èn het eerste gesprek met hen samen kwam er een verandering in hun aanpak. Men slaagde erin de communicatie los te koppelen van de emotie. Dat gaf duidelijkheid en direct al meer rust. Daarna heb ik nog twee gesprekken gehad met hen, gedurende een jaar tijd in totaal. Ze hebben allebei geleerd hoe automatisch men “partij kiest” voor de eigen kinderen en geleerd beter hierover te communiceren, zonder zich mee te laten slepen in de emotie.
Enkele maanden terug kreeg ik een telefoontje met een korte vraag om hulp. Het ging nog steeds heel goed met hen. De hulpverlening was inmiddels enkele jaren geleden. Ze waren nog steeds heel gelukkig met elkaar. Het kan dus, ook als het moeilijk is.
Kinderen die voor de helft van de tijd in hún huis waren, die heel anders waren dan haar dochter.
Toen hun vader in het ziekenhuis lag raakte ze nog verder teleurgesteld: zijn kinderen informeerden niet eens hoe het met hem was. Het interesseerde hun moeder niets, maan hun kinderen evenmin. Er knapte iets in haar. Tot dat moment had ze de kinderen van hem kunnen verdragen, maar nu was het helemaal over.
Zijn kinderen (12, 14 en 17 jaar) waren te beroerd om hem in het ziekenhuis op te zoeken. En erger nog: hun zieke vader accepteerde het dat hij zijn kinderen niet zag. Hij verdedigde hen zelfs als mevrouw erover mopperde. Hoe moest ze met dit gegeven verder?
En hoe moest ze verder met hun vader, die niet begreep dat ze het helemaal met zijn kinderen gehad had. Ze wilde persé een gesprek met mij alleen, wilde vader nog wat rust gunnen na zijn ziekte.
Na een gesprek met mevrouw alleen èn het eerste gesprek met hen samen kwam er een verandering in hun aanpak. Men slaagde erin de communicatie los te koppelen van de emotie. Dat gaf duidelijkheid en direct al meer rust. Daarna heb ik nog twee gesprekken gehad met hen, gedurende een jaar tijd in totaal. Ze hebben allebei geleerd hoe automatisch men “partij kiest” voor de eigen kinderen en geleerd beter hierover te communiceren, zonder zich mee te laten slepen in de emotie.
Enkele maanden terug kreeg ik een telefoontje met een korte vraag om hulp. Het ging nog steeds heel goed met hen. De hulpverlening was inmiddels enkele jaren geleden. Ze waren nog steeds heel gelukkig met elkaar. Het kan dus, ook als het moeilijk is.
