Doodgewone vragen zijn het: Mag ik een koekje? Mag ik een snoepje? Mag ik nog even naar m’n vriendje? Als je de vader of moeder bent zul je gedachteloos antwoorden: nee, nu geen koekje….we gaan zo eten! Of vind je het goed dat je kind naar zijn vriendje gaat en geef je aan hoe laat hij thuis moet zijn?
Ik heb het niet over juridische aspecten maar gewoon over dagelijkse vragen en vraagjes en dilemma’s waar je mee te maken hebt. Maar mag jij daarover beslissen als jij de stief/bonusouder bent?? En wanneer mag dat?
En wat doe je (hoe reageer je) als jouw bonus/pluskind naar zijn/haar werkende ouder appt: mag ik een koekje? Terwijl jij voor zijn neus zit? Waarom vraagt hij/zij het niet gewoon aan jou? Eigenlijk zijn dit heel suffe dingen om je druk over te maken. Maar toch.
Veiligheid, verlegenheid, kunnen redenen zijn dat een kind dat niet rechtstreeks vraagt. Maar hoe verander je dat? En wie moet dit doen? Jij?? Of is dat de taak van de eigen ouder? En wanneer?
Dit zijn hele gewone vragen die opborrelen in beginnende relaties bij samengestelde gezinnen. En toch kun je niet één antwoord geven die voor alles en voor iedereen geldt. Hoe lang kent het kind de nieuwe partner? Hoe goed is de relatie? Hoe vertrouwd is de nieuwe partner? Hoe zit het kind in elkaar?
Hoe lang mag je in deze situatie blijven zitten.Wanneer wordt het tijd om in te grijpen? En hoe?
En het omgekeerde: als zijn kinderen niks vragen, niet luisteren naar jou? Als ze je negeren? Hoe lang laat je dat gaan? Wat kunnen mogelijke oorzaken hiervan zijn? Het lijkt zo simpel…. Maar dat is het niet.
Ik heb het niet over juridische aspecten maar gewoon over dagelijkse vragen en vraagjes en dilemma’s waar je mee te maken hebt. Maar mag jij daarover beslissen als jij de stief/bonusouder bent?? En wanneer mag dat?
En wat doe je (hoe reageer je) als jouw bonus/pluskind naar zijn/haar werkende ouder appt: mag ik een koekje? Terwijl jij voor zijn neus zit? Waarom vraagt hij/zij het niet gewoon aan jou? Eigenlijk zijn dit heel suffe dingen om je druk over te maken. Maar toch.
Veiligheid, verlegenheid, kunnen redenen zijn dat een kind dat niet rechtstreeks vraagt. Maar hoe verander je dat? En wie moet dit doen? Jij?? Of is dat de taak van de eigen ouder? En wanneer?
Dit zijn hele gewone vragen die opborrelen in beginnende relaties bij samengestelde gezinnen. En toch kun je niet één antwoord geven die voor alles en voor iedereen geldt. Hoe lang kent het kind de nieuwe partner? Hoe goed is de relatie? Hoe vertrouwd is de nieuwe partner? Hoe zit het kind in elkaar?
Hoe lang mag je in deze situatie blijven zitten.Wanneer wordt het tijd om in te grijpen? En hoe?
En het omgekeerde: als zijn kinderen niks vragen, niet luisteren naar jou? Als ze je negeren? Hoe lang laat je dat gaan? Wat kunnen mogelijke oorzaken hiervan zijn? Het lijkt zo simpel…. Maar dat is het niet.
